บทที่ 105 คุณซื้อวิลล่าแบบนี้ได้เหรอ?
บอดี้การ์ดชายร่างใหญ่หลายคนเดินมาและเตรียมจะลากคู่สมรสซูนเหิงไป
“อย่า! อย่าลากฉันไป! ฉันไม่ขึ้นไป!” ซูนเหิงตกใจมาก เล่นลุกไหม้อยู่บนพื้นและไม่ยอมลุกขึ้น
ฉินฝู้กุ้ยคือนักเลงอะไร? ถ้าจะฆ่าเขาตายจะทำอย่างไร?
“ซูนเหิง งั้นความหมายของแกก็หมายถึงว่า หนึ่งร้อยล้านนั้นแกไม่ยอมจะจ่ายใช่ไหม”ฉินฝู้กุ้ยพูดอย่างเย็นชาและพับแขนเสื้อขึ้น
“ฉันจะจ่ายคืน! ฉันจะคืนหนึ่งร้อยล้าน!” ซูนเหิงพูดอย่างรวดเร็วและปกปิดหน้า เพราะกลัวว่าฉินฝู้กุ้ยจะมาตบหน้าอีกครั้ง
“แต่ว่า พวกคุณต้องให้ฉันกลับไประดมทุนก่อนสิ ฉันจะมีกระแสเงินสดมากขนาดนี้ได้อย่างไร? ต้องระดมก่อนสิ” ซูนเหิงกล่าวอย่างกังวลใจ มองไปที่เจียงฉีและฉินฝู้กุ้ยอย่างหวาดกลัว
ตอนนี้ซูนเหิงอยากจะออกจากฉินหยุนโล๋ ไอ้สถานที่ที่น่าเกลียดน่ากลัวโดยเร็วที่สุด เขาไม่อยากอยู่นานกว่านี้อีกต่อไปแล้ว มีคนจำนวนมากขนาดนี้เฝ้าดูและใบหน้าของเขาก็หายไปที่บ้านของยายแล้วนะเนี่ย ยิ่งอยู่ที่นี่นาน จะเป็นอันตรายต่อชีวิตเขาได้ทุกเมื่อ!
เจียงฉีเป็นคนอย่างไร? นั้นคือเป็นคนที่เขาเคยเหยียบไม่รู้กี่ครั้งด้วยรุนแรง แทบจะอยากฆ่าเขาเองอย่างรุนแรง ถ้าเขาตกอยู่ในมือของเจียงฉี เขาสามารถอยู่รอดได้เหรอ?
“ให้แกกลับไป? แกพูดอะไรที่ตลกจริงๆ?”เจียงฉีจ้องไปที่ซูนเหิงอย่างเย็นชา
“เอาอย่างนี้แล้วกัน เมียของฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อเป็นตัวประกัน!” ทันใดนั้นซูนเหิงก็คิดหาวิธีได้และพูดอย่างรวดเร็ว “เจ้านายฉิน ประธานเจียง เอาอย่างนี้ได้ไหม?ฉันกลับไปเอาเงิน ต้องเอามาให้แน่นอน!”
“หา! ซูนเหิง แกกำลังพูดอะไรอยู่? แกจะทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียวหรือ?แกยังเป็นผู้ชายไหม!”จางจี้หนิงพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว เธอไม่คาดคิดว่าซูนเหิงจะทิ้งตัวเองไว้ที่ฉินหยุนโล๋? นี่คือสิ่งที่ผู้ชายพูดเหรอ?
“จุ๊ๆ! ซูนเหิงนี่แก่จริงๆ เขาไร้ยางอายได้ขนาดนี้ ตัวเองทำให้เกิดปัญหาและปล่อยให้ผู้หญิงแพะรับเคราะห์แทนเขา”
“ได้รับความรู้ใหม่แล้ว ก็ยังสงสัยว่าทำไมคุณชายตระกูลซูนแก่ขนาดไหน และยังเป็นคุณธรรมแบบนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้านายฉินบอกว่าเขาเป็นไม้จิ้มฟันขนาดเล็กๆ ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องจริงด้วย ไม่มีความกล้าหาญจริงๆ ฮ่าๆ”
“ฉันคิดว่าเขาอยากจะทิ้งเมียไว้ที่นี่เพื่อใช้หนี้ใช่มั้ย?”
ในทันทีที่คำพูดของซูนเหิงออกมา แขกที่มาดูทุกคนก็ตกใจพากัน และหัวเราะอย่างดัง เยาะเย้ยอย่างตามใจ
“ซูนเหิง แกนี่มีความสามารถจริงๆ” ฉินฝู้กุ้ยก็ประหลาดใจเช่นกัน“ทำไมแกไม่ขอให้เมียของแกกลับไปเอาเงินมาชำระค่า และอยู่ที่นี่ด้วยตัวเอง? แกจะกลัวอะไร?”
ซูนเหิงกลัวความตายนั่นเอง เขากลัวว่าขึ้นไปข้างบนก็จะถูกเจียงฉีแทงตาย
ยังไงเขาก็ไม่มีหน้าและศักดิ์ศรีแล้ว อย่างไรก็ตามสำหรับเขา ถ้าเขาไม่ได้รับอันตรายอะไร เขาก็ไม่สนใจเรื่องศักดิ์ศรีส่วนตัวใดๆ อย่างไรก็ตามเมื่อเขากลับไปที่ตระกูลซูนแล้ว ก็เป็นมังกรกลับสู่ทะเล ส่วนจางจี้หนิง แม้ว่าเธอจะเป็นรองเท้าขาดๆ เขาก็จะยกเลิกเธอเมื่อเขากลับไปและแทนเธอด้วยอีกคนหนึ่ง
ซูนเหิงทำใบหน้าที่ยิ้มแย้มและกล่าวว่า “คุณประธานเจียง เจ้านายฉินครับ เมียของฉันไม่มีความสามารถเช่นนีที่ระดมเงินได้หนึ่งร้อยล้าน ต้องให้ฉันกลับไปที่ตระกูลซูน อย่างนี้ได้ไหม?”
เจียงฉีหัวเราะอย่างเย็นช้า และมองไปรอบ ๆ กำลังจะมองหาร่างของประธานหลินและขอคำสั่งจากคุณประธานหลิน แต่เขาเห็นมุมมองด้านหลังประธานหลินเพิ่งเดินออกจากห้องโถง
เจียงฉีมองไปที่ข้อความโทรศัพท์มือถือที่ประธานหลินส่งมา เขาได้ฝากข้อความไว้: ฉันยังมีเรื่องต้องทำ ต่อไปพวกคุณจะทำอะไรก็แล้วแต่พวกคุณ
“ประธานเจียงครับ คุณคิดว่าได้มั๊ยครับ”ซูนเหิงถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หัวของเขาก้มลงอย่างรวดเร็วมาก กระดูกที่แข็งเพียงชิ้นเดียวก็ถูกการตีของเมื่อกี้ตีหัก ในตอนนี้เขาก็เหมือนหมาพันธุ์ปั๊ก
“ไอ้หมาพันธุ์ปั๊ก กูก็ดูถูกแกมาก ปล่อยให้ผู้หญิงแพะรับเคราะห์แทนเขา?”เจียงฉียิ้มอย่างเย็นช้า ขึ้นไปก็เตะซูนเหิงและทำให้เขาตกบนพื้น “ไม่มีตระกูลซูน แกก็เป็นแค่หมาขยะที่ไม่มีความกล้าหาญ เข้าใจไหม?”
มีความชั่วร้ายในสายตาของซูนเหิง เขายิ้มบนหน้าและค่อยๆลุกขึ้นพูดว่า “ประธานเจียงพูดถูกแล้ว ฉันก็เป็นแค่หมาพันธุ์ปั๊ก คุณดูสิ ฉันจะต้องแก้ปัญหานี้ให้อย่างดีและฉันจะกลับไปที่ตระกูลซูนและส่งเงินมาทันที”
เจียงฉีเหล่ตาและมองไปที่ซูนเหิง เขาเข้าใจว่าซูนเหิงเป็นอย่างไร เขาก็เหมือนงูพิษที่น่ากลัว บอกได้จากวิธีการที่เลวทรามและไร้ยางอายของซูนเหิง และเขาไม่มีศักดิ์ศรีส่วนตัวเลย ถ้าปล่อยให้เขากลับไปที่ตระกูลซูน แน่นอนจะหาทางแก้แค้น
แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เจียงฉีได้รับการช่วยจากประธานหลิน ก็ไม่กลัวตระกูลซูน ต้องสู้ชนะตระกูลซูน ทำให้ซูนเหิงไม่มีอะไรเลย และให้เขาทรมานอย่างช้าๆ ให้ซูนเหิงตาย? มันก็ถูกเกินไปสำหรับซูนเหิง!
“ได้สิ” เจียงฉีพูดอย่างขี้เล่น “เมียแกอยู่ที่นี่ แกไปเอาเงินจ่ายบิลการบริโภค! ม้วนออกไปเดี๋ยวนี้ จำไว้ คือม้วนตัวออกไป!”
“ครับๆประธานเจียง ฉันจะม้วนออกไป” ซูนเหิงพยักหน้าและกล่าว
“ซูนเหิง! แกกำลังทำอะไรอยู่? แกจะทิ้งฉันไว้ที่นี่จริงๆเหรอ แกไม่กลัวว่าพวกเขาจะมีใส่หมวกเขียวให้แก?” จางจี้หนิงพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว เธอไม่ได้คาดคิดว่าโดยปกติซูนเหิงจะบอกว่าเขารักเธอมากแค่ไหน แต่ในเวลาที่สำคัญเขาจะเป็นคนที่เลวทรามไร้ยางอาย!
บัง!
ซูนเหิงตบหน้าของจางจี้หนิงอย่ารุนแรง“แกหุบปากไป ได้กะหรี่ ผู้ชายคุยเรื่องต่าง แกมีสิทธิ์อะไรที่จะพูด แกก็อยู่ที่นี่ ดื่มชากับประธานเจียงกับเจ้านายฉิน!””
จางจี้เหิงปกปิดใบหน้าของเธอ สีหน้าของเธอซีดและร่างกายของเธอก็อ่อนปวกเปียก เธอไม่รู้ว่าตอนนั้นจะแต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ได้อย่างไร
หลังจากที่พูดจบ ซูนเหิงก็ม้วนตัวออกจากพื้นของห้องโถงของฉินหยุนโล๋ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ฉากนี้ทำให้แขกทุกคนที่กำลังดูก็อ้าปากอย่างตกใจ และถ่ายวิดีโอกันอย่างบ้าคลั่ง คืนนี้เป็นรายการที่ใหญ่จริงๆ! ตระกูลซูนที่ในเมืองหยูนมีคนเก่งนะเนี่ย!
จางจี้หนิงตกอยู่บนพื้นด้วยไม่มีแรง ผมก็ไม่เรียบร้อย มีน้ำตาไหลออกจากใบหน้าเธอและเธอดูเหมือนเสียใจ
“ได้กะหรี่อย่าทำตัวน่าสมเพชที่นี่! แกสมควรได้ผลแบบนี้! ตอนนั้นแกอยากแต่งงานกับซูนเหิงก็เพราะเงินของตระกูลซูนไม่ใช่เหรอ?” เจียงฉีพูดอย่างเย็นช้า “แกไปแต่งงานเพื่อเงินแกจะคาดหวังว่ามีความรักอะไร? ตลกจริงๆ!”
หลังจากพูดเสร็จ เจียงฉีก็เก็บมือของเขาไว้ที่หลังและเดินไปที่ลิฟต์อย่างช้าๆ
ฉินฝู้กุ้ยโบกมือ ให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนช่วยจางจี้หนิงขึ้นและพาเธอไปที่ร้านอาหารที่อยู่ชั้นสี่เพื่อดื่มชา
……
อีกฝั่งหนึ่ง
หลังจากชมการแสดงที่ดี หลินอิ่งก็ออกจากฉินหยุนโล๋ และนั่งที่เบาะหลังของโรลส์รอยซ์ แฟนธอมของเสิ่นซาน
เสิ่นซานขับรถในตำแหน่งคนขับรถและถึงวิลล่าหิมะมังกรแล้ว
เมื่อเขามาถึงในเข้าวิลล่า เสิ่นซานก็ลงจากรถและเปิดประตูหลังอย่างเคย หลินอิ่งก็เดินออกไปอย่างช้าๆ
หางจากที่นี่ไม่ไกล มีหญิงสาวหน้าตาสวยๆที่มีออร่าไร้เดียงสา ใส่ชุดสีขาวราวกำลังมองมาที่เขาอย่างสงสัย
“คุณกลับไปก่อนเถอะ” หลินอิ่งเอ่ยเสียงเบา
“ครับ!”เสิ่นซานนั่งกลับไปที่คนขับรถและขับรถไปเลย
“ฉีโม่ คุณถึงที่นี่เร็วจัง” หลิงอิ่งกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
หลินอิ่งโทรหาภรรยาของเขามาก่อนและนัดพบกันที่วิลล่าหิมะมังกร เขาไม่คาดคิดว่าฉีโม่จะมาเร็วขนาดนี้
“หลินอิ่ง คนนั้นเป็นเพื่อนของคุณเหรก?”จางฉีโม่ถาม “และ ทำไมคุณถึงขอให้ฉันมาที่วิลล่าหิมะมังกร?”
เธอยังไม่รู้ว่าทำไมหลินอิ่งจึงโทรมาและขอเธอไปพบที่วิลล่าหิมะมังกร เธอสงสัยในใจว่า หลินอิ่งอาจจะได้ลูกค้ารายใหญ่หรือไม่และต้องขอให้เธอที่เป็นรองประธานมาคุยเรื่องธุรกิจ
“ใช่ เมื่อกี้คือเพื่อนฉัน” หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อย
“ไปกันเถอะ ฉีโม่ เข้าไปดูบ้าน เลือกห้องนอนที่คุณชอบ” หลินอิ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“หา?ดูบ้าน?” จางฉีโม่ตกใจมากและทำตาขาวให้หลินอิ่ง “อย่ามาล้อเล่นกับฉัน! ถ้าเป็นอย่างนี้อีกฉันจะไม่คุยกับคุณอีกต่อไป”
หลินอิ่งยิ้มและเดินไปหาจางฉีโม่ ดูเหมือนว่าฉีโม่ยังคงหึงและโกรธอยู่
“วุ้ย นี้คุณรองประธานจางไม่ใช่เหรอ”
ในขนาดนี้ นี้มีรถปอร์เช่ 91 สีน้ำเงินขับมา หญิงสาวที่แต่งตัวตุ้งติ้งออกจากรถ ตามด้วยชายที่ใส่ชุดสูทที่ดูอ่อนโยน
หลินอิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย สังเกตได้ว่าผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนเคยเจอกันอยู่ ก็คือไอ้ลูกหมาของหวางจื่อเหวินที่เคยเห็นในหมิงเป่าซวน ปากของเธอต่ำตมมาก เหมือนชื่อว่าอูฉู่เวิน?
“ทำไมล่ะ จางฉีโม่ แกกับไอ้ขยะคนนี้ พวกเเกทั้งคู่ที่จนขนาดนี้มาที่สถานที่ระดับสูงเช่นวิลล่าหิมะมังกทำไม” อูฉู่เวินพูดด้วยความดูถูกและหัวเราะเยาะ
“พวกแกสามารถซื้อวิลล่าแบบนี้ได้เหรอ?”
