บทที่ 110 ฉันหาหยูจื๋อเฉิง
หลินอิ่งยิ้มแบบเย็นช้า ไอ้หญิงที่ใส่แว่นตาคนนี้ มองว่าตัวเองเป็นคนโง่ ผู้ไม่รู้หนังสือก็สามารถเข้าใจความหมายของshite
“ในฐานะเป็นคนประเทศหลุง คุณรู้สึกว่าการพูดภาษาป่าเถื่อน รู้สึกเก่งมากใช่ไหม?”หลินอิ่งกล่าวอย่างเฉยๆ
“คุณ?”ทันใดนั้นกงซุนชิวอวี่จ้องไปที่หลินอิ่ง แก้มของเธอก็มุ่ย ดูเหมือนว่าเธอโกรธ “ไม่มีความรู้ ไอ้อ่อนหัด ที่ตื้น! ในยุคโลกาภิวัตน์ในปัจจุบัน คุณยังคงเป็นความคิดที่ล้าสมัยแบบเก่า? ภาษาป่าเถื่อน? คุณพูดเป็นเหรอ”
กงซุนชิวอวี่โกรธมาก ที่จริงเธอไม่ได้จงใจอวด แต่เธอเพิ่งกลับมาจากการเรียนจากต่างประเทศ อาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายปี เธอคุ้นเคยกับการพูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาพูด แต่ไอ้ชายคนนี้ที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ทำไมถึงเป็นความคิดที่โบราณ?
หลินอิ่งยิ้ม แต่อธิบาย
หลินอิ่งได้ศึกษามาตั้งแต่ยังเด็ก มีความเชี่ยวชาญในภาษาต่างประเทศอย่างน้อย 300 ภาษา! ไม่มีภาษาต่างประเทศใดในโลกที่เขาพูดไม่ได้หรือภาษาที่เขาไม่เชี่ยวชาญ
แต่เขา ไม่เคยมองว่าไอ้พวกผีเหล่านี้เป็นทุนในการอวด
เนื่องจากที่หลังจากได้การศึกษาและวิจัยหลายปี หลินอิ่งได้ค้นพบว่าอักษรของประเทศหลุง เป็นตัวอักษรที่ก้าวหน้าที่สุดในโลก และยังเป็นภาษาและวัฒนธรรมที่ก้าวหน้าที่สุดอีกด้วยเป็นไอ้พวกผีเหล่านั้นที่สามารถเปรียบเทียบได้
“คุณมีมารยาทหรือไม่นะเนี่ย ฉันกำลังพูดกับคุณ”กงซุนชิวอวี่พูดเหมือนคุณหญิงสาว
“ผู้หญิงโง่”หลินอิ่งกล่าวอย่างเย็นชา การออกเสียงเป็นภาษาอียิปต์โบราณที่ไม่ค่อยเห็น มันเป็นใช้วิธีของเธอเองในการเอาคืนไป
กงซุนชิวอวี่มองไปที่หลินอิ่งด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอสั่นไหวเหมือนกับว่าเธอได้ค้นพบโลกใหม่
“คุณพูดภาษาอียิปต์โบราณได้เหรอ?”กงซุนชิวอวี่ตอบเป็นภาษาอียิปต์โบราณด้วย จ้องมองไปที่หลินอิ่งด้วยความสนใจ สีหน้าของเธอดูเหมือนกับว่าเธอได้พบคนที่มีความชอบเดียวกัน
หลินอิ่งยิ้ม ไม่พูดอะไร
“แต่ว่า คุณไม่สุภาพจริงๆนะ? คุณรู้ไหมว่าคำที่คุณเพิ่งพูด หมายความว่าอย่างไร” กงซุนชิวอวี่พูดด้วยใบหน้าแดง ก่ำเสียงของเธอแผ่วเบา และเธอก็ดูเหมือนเขินอายมาก
สิ่งที่หลินอิ่งพูดถึง แปลง่ายๆว่าเป็นผู้หญิงโง่ แต่มีความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้น หมูตัวเมียโง่มันอยู่ในวัฒนธรรมอียิปต์โบราณ คือเจ้าภาพชายพูดกับทาสหญิง เป็นคำอุทานที่เต็มไปด้วยความบุกรุก ยังคงเต็มไปด้วยความยั่วยวน
“ฉันไม่รู้ เธอรู้ไหม?เด็กสาวอัจฉริยะ?” หลินอิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม เปลี่ยนการออกเสียงโดยใช้ภาษาบาบิโลนโบราณ
เพียงแค่ว่า อัจฉริยะนี้หมายถึงการประชด เมื่อแปลแล้ว มันจะแปลว่าโง่มาก
หลินอิ่งก็สนใจเช่นกัน และอยากจะดูว่า สตรีผู้หญิงที่อย่ามโนนนี้ รู้มากเพียงใด
“คุณ! คุณ!”กงซุนชิวอวี่กระทืบเท้าของเธอด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่าเธอเข้าใจและมองไปที่หลินอิ่งด้วยความตกใจและความโกรธ
“คุณพูดดีๆได้ไหม?” ในที่สุดกงซุนชิวอวี่ก็เต็มใจที่จะพูดภาษาของประเทศหลุง
หลินอิ่งยิ้ม แต่ขี้เกียจที่จะใส่ใจเธอ
ด้วยนี้ กงซุนชิวอวี่หาหลินอิ่งเพื่อพูดคุยเรื่อยๆเหมือนที่เธอได้พบสมบัติ หลินอิ่งยังคงหลับตาและพักผ่อน
กงซุนชิวอวี่ศึกษาอยู่ในต่างประเทศ วิชาเอกก็คือภาษาและประวัติศาสตร์ นักศึกษาชั้นนำ เป็นปริญญาตรีที่ข้ามชั้นของโรงเรียนห้าระดับเเรกของโลก! เธอสนใจภาษาและวัฒนธรรมโบราณของประเทศต่างๆมาตั้งแต่ยังเด็ก ในเวลานี้เธอก็พบคนแบบเดียวกันที่หายากที่เหมือนหลินอิ่ง เธอจะไม่จับเขาให้ดีได้ไง
ระหว่างในเวลาที่นั่งเครื่องบิน กงซุนชิวอวี่หยิบของว่างระดับไฮเอนด์และติ่มซําระดับไฮเอนด์ออกมาจากกระเป๋าเดินทางอย่างเอาอกเอาใจเขา และยังหยิบเบอร์ปี 1985ออกมาเพื่อให้หลินอิ่งอ้าปากและคุยกับตัวเองดีๆ
ความคิดนี้เหมือนกับ เด็กที่ชอบพับเครื่องบิน แต่ไม่มีใครเล่นกับเธอ และในที่สุดก็พบเด็กผู้ชายที่พับเครื่องบินกระดาษได้ และต้องดึงเขามาเล่นด้วยกัน
หลินอิ่งก็คิดว่ามันน่าเบื่อ และรำคาญกงซุนชิวอวี่ทำแบบนี้ ทุกคนที่ในห้องโดยสารเครื่องบินก็มองมากันด้วยสายตาแปลกๆ ไม่ว่าจะเป็นอิจฉาริษยาหรืออยากได้ หรือน้ำลายไหล สุดท้ายเขาก็กลายเป็นตัวเอกในห้องโดยสารเครื่องบิน
เพราะว่ากงซุนชิวอวี่เป็นสาวงามอันดับต้น ๆ อย่างแน่นอน ด้วยรูปลักษณ์ที่สวยงาม หน้าตาก็สวยงาม โดยเฉพาะออร่าของเธอก็แตกต่างกับคนอื่น เป็นฮิปสเตอร์ที่เห็นยาก ไม่ว่าไปที่ไหนก็ต้องมีผู้คนติดตาม
ระหว่างในการเดินทาง หลิ่นอิ่งก็คุยกับกงซุนชิวอวี่สองสามคำและคุยเรื่องที่เกี่ยวกับการวิจัยทางวิชาการเกี่ยวกับวัฒนธรรมและภาษาโบราณ
ในที่สุด เมื่อลงจากเครื่องบินที่สนามบินนานาชาของตี้จิง กงซุนชิวอวี่ก็ยังคงไม่พอใจและดึงหลินอิ่งเพื่อขอข้อมูลการติดต่อ แต่หลินอิ่งปฏิเสธและไปเลย
“เสื้อเชิ้ตสีขาว! คุณอย่าลืมติดต่อฉันด้วยนะ ฉันสามารถจัดงานที่ดีให้คุณได้ หากคุณมีปัญหาใดๆเพียงโทรหาฉันก็ได้แล้ว ครอบครัวของฉันมีอำนาจมากในตี้จิงนะ!” กงซุนชิวอวี่โบกมือของเธอและ สายตาที่มองไปร่างที่เดินไกลไปของหลินอิ่งหยวนเต็มไปด้วยความเสียใจ
หลินอิ่งไม่สนใจ ขึ้นรถแท็กซี่และไปที่เขคตจงเทียนที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของตี้จิง
ที่เบาะหลังของรถ หลินอิ่งถือนามบัตรดอกชงโคทองคำ โดยมองไปที่คำว่ากงซุนชิวอวี่ที่ในบนนามบัตร มุมปากของเขายิ้มขึ้น
สาวแว่นคนนี้ต้องให้นามบัตรไว้ เเละยังเป็นนามบัตรทองคำบริสุทธิ์24K ซึ่งน่าสนใจจริงๆ
หลินอิ่งยังคาดเดาในใจว่า หญิงสาวที่ใส่แว่นตาคนนี้น่าจะมาจากตระกูลกงซุนของตี้จิง และดอกชงโคก็เป็นยศตระกูลของตระกูลนี้ มีความเชี่ยวชาญในเรื่องนี้มาก
มีตระกูลใหญ่มากมายที่ตี้จิง และถ้าดึงตระกูลใดออกมาหนึ่ง และวางไว้ในจังหวัดตุงไห่ ก็สามารถใช้มือเดียวบังท้องฟ้า เรียกฝนเรียกลมได้
แต่ในพวกเขา มีเพียงห้าตระกูลเท่านั้นที่ยืนอยู่ที่จุดสุดยอด และถูกเรียกว่าจุดสุดยอดของประเทศหลุง ซึ่งเป็นตระกูลห้าอันดับแรกของประเทศหลุง! มีการอิทธิพลอย่างมากต่อโลกและสถานการณ์ระหว่างประเทศ!
ตามลำดับ ตี้จิงตระกูลฉีซื่อ เช่นเดียวกับตงหลิงตระกูลนิ่ง ซีซานตระกูลสวี เกาหยางตระกูลกงซุน เจียงโจวตระกูลตระกูลซือหม่า
กล้าที่จะใช้ซื่อ ก็ต้องเป็นตระกูลที่มีประวัติประมาณหลายร้อยปี โดยจะเปรียบเทียบกับพวกตระกูลที่ร่ำรวยไม่ได้
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
รถแท็กซี่ก็หยุดอยู่หน้าอาคารใหญ่ที่สูงห้าสิบหกชั้น จื๋อเฉิงกรุ๊ป
นี่คือคนหัวหน้าของเขคตจงเทียน กรุ๊ปของหยูจื๋อเฉิง คนคนนี้มีสถานะที่พิเศษในเขคตจงเทียนของเมืองตี้จิง และเขายังเป็นคนที่ตำนานอีกด้วย ตั้งแต่เริ่มต้น เขาสามารถสร้างงานที่ใหญ่ได้ด้วยเมืองเปล่าในที่เต็มไปด้วยตระกูลอำนาจอย่างตี้จิง เขานี่ก็เก่งจริงๆ!
หลินอิ่งลงจากรถและเดินเข้าไปในห้องโถงต้อนรับที่ชั้นหนึ่งของจื๋อเฉิงกรุ๊ป
“นายคะ คุณมาหาใครคะ”พนักงานต้อนรับหญิงถามอย่างสุภาพ
“ฉันหาหยูจื๋อเฉิง” หลินอิ่งพูดอย่างเฉยๆ
ทันทีที่พูดประโยคนี้ ผู้คนที่เดินผ่านก็ตกตะลึงและจ้องมองไปที่หลินอิ่ง แม้แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เดินผ่านไปด้วยสีหน้าจริงจัง
“นายคะ คุณกำลังพูดเล่นหรือไม่?” พนักงานต้อนรับหญิงมองไปที่หลินอิ่ง “คุณมีนัดหมายหรือไม่? “
“ไม่มีนัดหมาย”หลินอิ่งพูดอย่างเฉยๆ “คุณไปบอกเขาว่า พี่ชายเขามาหา”
สีหน้าพนักงานต้อนรับหญิงเหยียดหยาม รักษาคุณภาพของอาชีพ ไม่พูด
ล้อเล่นอะไร คุณหยูจื๋อเฉิงประธานเป็นตัวละครแบบไหน? ครั้งที่แล้ว แม้แต่รองหัวหน้าเขตมาหาประธาน เขาก็รออยู่ที่ล็อบบี้นานกว่าสิบชั่วโมง ชายคนนี้ที่ใส่เสื้อถูกๆและอ้างว่าเป็นพี่ใหญ่ของประธานย?
“แกมาตลกเหรอ? แกเป็นพี่ใหญ่ของประธานเรา”
ในขณะนี้ ชายหัวโล้นที่ใส่ชุดสูทสีดำเดินออกจากลิฟต์ มองไปที่หลินอิ่งด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม และหัวเราะเยาะ
“ไล่คนนี้ออกไป ทำไมมีคนแบบไม่รู้ที่ตายทุกวัน!” ชายหัวโล้นโบกมือด้วยสีหน้าที่รำคาญ “ไม่ดูว่าตัวใส่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งอะไร เช่นเดียวกับนักเรียน ยังไม่โตเลย”
ซวาๆ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยใส่เสื้อเครื่องแบบหลายสิบคน วิ่งมาและล้อมรอบหลินอิ่ง
“ออกไปเอง อย่าให้เราช่วย ไอ้เด็กตัวเล็ก มาหาเรื่องอะไรที่ยังวัยรุ่น”
“ก็ไม่มองว่านี่คือสถานที่อะไร นี่เป็นสถานที่ที่แกสามารถมาหาเรื่องได้ด้วยไม่”
สีหน้าหลิงอิ่งเฉยๆและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย ฉันมาหาหยูจื๋อเฉิง”
