บทที่139 ทั้งหมดต่างคุกเข่าเรียกท่านหลิน
“นี่？นี่มันอะไรกัน？”หวางจื่อเหวินมีความไม่อยากจะเชื่อเต็มไปใบหน้า ต่างสงสัยว่าคุณท่านเสียสติไปแล้วหรือเปล่า？
ทำไมคุกเข่าไอ้สวะหลินอิ่งเสร็จ ยังต้องวิ่งมาทุบตีใส่ตัวเองอีก？
“ทำไม？คุณหุบปากเลยนะ คุณมันเป็นความอัปยศ ใครให้คุณเกิดมา？ตระกูลหวางของเราไม่มีความระยำแบบนี้！ต่อไปคุณอย่าใช้สกุลหวางอีก และก็ไม่ให้พูดว่าคือคนของตระกูลหวางอีก ถ้ากล้าพูดผมจะฆ่าคุณ！”
หวางเฉิงเต้าเหมือนบ้าไปแล้ว ยกเก้าอี้ขึ้นมา เขวี้ยงใส่หน้าหวางจื่อเหวินอย่างบ้าระห่ำ ตบตีอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับทำร้ายศัตรู ตบตีจนใบหน้าและจมูกของหวางจื่อเหวินบวม ร้องโหยหวนออกมา
ถึงบอกว่าหวางเฉิงเต้าอายุเจ็ดแปดสิบแล้ว แต่หวางจื่อเหวินเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ถูกถีบจนแทบตาย หมดเรี่ยวแรง และก็ไม่กล้าไปตอบโต้คุณท่าน ได้แต่หลบหมัด
“คุณจะหลบอีกเหรอ？ถ้าหลบอีกผมเอาคุณตายแน่！”หวางเฉิงเต้าพูดอย่างโหดร้าย เหมือนบ้าไปแล้วจริงๆ คว้าหวางจื่อเหวินที่ต้องการจะหลบหนี แม้แต่ถีบเตะตบตีก็ยังไม่หยุด ทำร้ายอย่างรุนแรงเหมือนจะเอาให้ตาย
เสียงดังเอะอะ ตีจนหวางจื่อเหวินคุกเข่าไปที่พื้น ร้องไห้อย่างเจ็บปวด！
“พ่อ พ่อทำอะไรอยู่เนี่ย？ไม่ต้องตีแล้ว จื่อเหวินเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล แผลที่ตัวยังไม่ดีเลย”หวางกั๋วคางร้อนใจ รีบพูดโน้มน้าว วิ่งไปห้ามหวางเฉิงเต้า
เพลียะ！
หวางเฉิงเต้าฝ่ามือตบใส่หน้าหวางกั๋วคาง สายตามีความโมโห“คุณพูดอะไร？คนอัปยศอย่างคุณยังจะกล้าขวางผมอีก？”
“พ่อ？พ่อบ้าแล้วจริงๆเหรอ แล้วยังจะตีผมอีก？”หวางกั๋วคางมองหวางเฉิงเต้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ รู้สึกว่าถูกโจมตีโลกทัศน์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น？
หวางเฉิงเต้าไม่สนใจหวางกั๋วคาง ปล่อยทั้งหมัดและเท้าไปที่หวางจื่อเหวินอย่างรุนแรง แทบอยากจะฆ่าสัตว์เดรัจฉานคนนี้ให้ตาย
เมื่อกี๊นิ่งจองเป่าโทรศัพท์ พูดไปเหมือนที่หลินอิ่งพูดไม่มีผิด บอกว่าจะทำลายทั้งตระกูลหวาง
ก่อนหน้านี้ที่หลินอิ่งพูด เขาทำเป็นเรื่องตลกได้ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร ที่คือสิ่งที่นิ่งจองเป่าพูด！
นิ่งจองเป่าเป็นคนยังไง เป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลนิ่งคนปัจจุบันแห่งตี้จิง！ท่าทางที่อยากจะฆ่าคนนั้น ต้องการจะทำลายทั้งตระกูลหวางจริงๆ！
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นิ่งจองเป่าพูดถึง หลินอิ่ง คือคนที่อยู่เบื้องบนของนิ่งจองเป่า เป็นที่พึ่งพิงของนิ่งจองเป่า พูดด้วยความโกรธจัด ข่มขู่ให้หวาดกลัวไปชุดหนึ่ง
หวางเฉิงเต้าตะลึง คิดไม่ถึงว่า จู่ๆจะทำให้เทพคนนี้ขุ่นเคืองโดยไม่ได้ตั้งใจ！
หลินอิ่ง แข็งแกร่งมาก น่ากลัวมาก ลูกเขยที่ดูระยำนี้ ลึกๆแล้วดันเป็นคนใหญ่โตเยี่ยงเทพ！
ย้อนกลับไปคิดเรื่องที่สองพ่อลูกหวางกั๋วคางอยากจะทำออกมา จู่ๆอยากไปจัดการภรรยาของหลินอิ่ง？
หวางเฉิงเต้าตกใจจนแทบจะหัวใจวายในที่เกิดเหตุ นี่มันจะทำลายทั้งตระกูลให้ย่อยยับจริงๆ ไม่กล้าสงสัยที่หลินอิ่งพูดอีก แค่คิดว่าตัวเองลงมือ ทำให้สองพ่อลูกหวางกั๋วคางตายก่อนค่อยว่ากัน
ฮือฮือ！
หวางจื่อเหวินถูกทุบตีจนน้ำตาไหล คิดไม่ถึงว่าคุณท่านจะเอาให้ตาย ทุกหมัดทุกเท้าต่างทุบตีใส่หัว โหดร้ายมาก！
“พ่อ พ่อตีแบบนี้ จื่อเหวินตายเพราะพ่อได้นะ！”หวางกั๋วคางรีบโน้มน้าว“พ่อต้องคิดดีๆ เขาเป็นหลานชายคนเดียวของพ่อ ทำเขาตายแล้วจะทำไง？”
“ผมหวางเฉิงเต้าไม่มีหลานชายคนนี้！”หวางเฉิงเต้าพูดอย่างร้ายกาจ หยุดมือลง“ตอนนี้ผมจะประกาศอย่างเป็นทางการ พวกคุณสองพ่อลูกหวางกั๋วคางไม่ใช่คนของตระกูลหวางอีกต่อไป พวกคุณสองพ่อลูกนี้เป็นขันทีที่ไม่มีความนุ่มนวล ไม่สมควรที่จะเป็นคนของตระกูลหวาง！คุกเข่าให้ผม！ก้มหัวให้หลินอิ่ง！”
คำนี้ เหมือนกับฟ้าร้อง ระเบิดคำรามในใจสองพ่อลูกหวางกั๋วคาง ทำเอาคนทั้งตระกูลหวางตกใจจนหน้าขาวซีด！
หวางกั๋วคางกับหวางจื่อเหวินตัวอ่อนไปหมด ล้มพับไปที่พื้น
คิดไม่ถึงว่า คุณท่านในบ้าน พ่อและปู่แท้ๆ จู่ๆจะใช้คำพูดที่เลวร้ายเช่นนี้ มาพูดกับพวกเขาสองคน แล้วยังประกาศตัดความสัมพันธ์พ่อลูกอีก？
ทำไมกันนะ？แล้วยังให้พวกเขาก้มหัวให้หลินอิ่งอีก？
หวางกั๋วคางกับหวางจื่อเหวินคิดไม่ออก เป็นใครโทรมา ทำให้สุดท้ายน่ากลัวเช่นนี้！
“ผมนับสิบวิ พวกคุณสองคนพ่อลูก แล้วก็หวางโจงที่ไม่มีอะไรดี แล้วก็ภรรยาคุณด้วย ทั้งหมดต้องคุกเข่าขอโทษท่านหลิน！ก้มหัว！”หวางเฉิงเต้าพูดด้วยใบหน้าดุดัน
ตอนนี้เขา คิดจะทิ้งทุกคนในตระกูลหวางแล้ว ทั้งหมดต่างทำไม่ดีต่อหลินอิ่ง เขาไม่ลังเลที่จะจัดการด้วยมือตัวเอง！แค่เหลือหวางเฉิงเฉียนนี้ไว้ ก็พอแล้ว ยังไงก็มีแค่หวางเฉิงเฉียนที่ไม่ได้ทำอะไรขัดใจหลินอิ่ง！
“พ่อ พ่อกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย？พ่อเรียกไอ้สวะนั่นว่าท่านหลิน？แล้วยังให้เราคุกเข่าขอโทษ？”หวางโจงพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ ต่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เพลียะเพลียะเพลียะ！
หวางเฉิงเต้าไม่พูดอะไร พุ่งเข้ามาตบหน้าทั้งสอง จนหน้าของหวางโจงกับจางหงอี้เป็นรอยแดง แล้วก็แดงเข้มขึ้น
“เหล่าบอดี้การ์ด ลงมือ จัดการสัตว์เดรัจฉานพวกนี้ให้คุกเข่าลง！”
หวางเฉิงเต้าสะบัดมือ แล้วบอดี้การ์ดสองสามคนก็พุ่งเข้ามาทันที เพียงแป๊บเดียว ก็จับสามีภรรยาของหวางโจง สองพ่อลูกหวางกั๋วคาง ทั้งหมดต่างคุกเข่าลงที่พื้น กดให้คุกเข่าตรงหน้าหลินอิ่ง ก้มหัวดังปัง
หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อย หวางเฉิงเต้าก็มีรอยยิ้มที่ใบหน้า ทั้งแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มองไปที่หลินอิ่ง พูดอย่างระมัดระวัง：“ท่านหลิน ทานดูสิ แบบนี้พอหรือยัง？ไว้ชีวิตเราตระกูลหวางสักหนึ่งชีวิตได้ไหม？”
หลินอิ่งมีใบหน้าไร้อารมณ์ มองไปที่ติงเสินอี ติงเสินอีมีใบหน้าหวาดกลัว ไม่เข้าใจไปหมด ว่านี่เกิดเรื่องพลิกผันอะไรที่น่าตกใจ
ปัง！
หลินอิ่งปล่อยขาเข้าไป เตะติงเสินอีจนอ้วกเป็นเลือด กระตุกไปทั้งตัว
“ได้ยินว่าคุณต่ำช้ามาก？เป็นคุณ ที่ลักพาตัวภรรยาผม？”หลินอิ่งถามอย่างเย็นชา ยกติงเสินอีขึ้น สะบัดลง ลอยไปที่หน้าประตูทั้งตัว ล้มลงพื้นแรงๆ กระดูกแตกหัก
“เสิ่นซาน คุณให้หลิวจุนพาเขาไป ให้ตายอยู่ข้างใน แต่ต้องไว้ชีวิตเขา！”
หลินอิ่งกำชับอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็เอามือพาดหลัง สายตาเย็นชามองไปที่คนของตระกูลหวาง
ใบหน้าหวางเฉิงเต้าซีดขาว รู้สึกว่าหลินอิ่งมีความพร้อมฆ่าที่น่ากลัว สั่นไปทั้งตัว
สายตาเขาโหดร้าย คว้าค้อนเล็กๆมา เคาะนิ้วมือตัวเองแรงๆ ทันใดนั้นก็ตัดกระดูกมือ
“ท่านหลิน ให้อภัยตระกูลหวางได้ไหม？”หวางเฉิงเต้าเจ็บจนปากบิดเบี้ยว แต่ยังจำเป็นต้องรักษาท่าทีเคารพ ถามหลินอิ่ง
หลินอิ่งยังคงไม่พูด
เสียงดังโครมหวางเฉิงเต้าหยิบค้อนอันเล็กมาอีกครั้ง เคาะอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด เคาะนิ้วทั้งห้าจนกระดูกแตกหัก จนบิดเบี้ยวเพี้ยนไปหมด
“ท่านหลิน พอหรือยัง？ขอร้องล่ะ เหลือตระกูลหวางสักคนเถอะนะ เห็นแก่ที่หลานสาวผมมีมิตรภาพกับคุณ ขอร้องท่านล่ะ！”หวางเฉิงเต้าใบหน้าเจ็บปวด คุกเข่าลง ก้มหัวไปที่เท้าหลินอิ่งแรงๆ ขอร้องให้ยกโทษ
“ฉีโม่ คุณคิดว่าพอหรือยัง？”หลินอิ่งมองไปที่จางฉีโม่อย่างนิ่งๆ แล้วถาม
จางฉีโม่กัดปาก พูด：“แล้วแต่คุณจัดการละกัน ฉันไม่รู้”
หลินอิ่งพยักหน้านิดๆ หันหลังปล่อยขาเตะหวางเฉิงเต้าลอยไปที่กำแพง อย่างเหนื่อยหอบ
“คุกเข่าให้หมด ใครกล้ายืน ตาย！”
หลินอิ่งมองไปที่กลุ่มบอดี้การ์ดตระกูลหวางกับลูกศิษย์ของติงเสินอีกลุ่มนั้นอย่างเย็นชา
พรึ่บ！ทุกคนในนั้นต่างคุกเข่าลง แม้แต่หวางเฉิงเฉียนที่ไม่ได้ทำตัวแย่ใส่หลินอิ่ง ตอนนี้ก็ตกใจกลัวเพราะท่าทางพร้อมฆ่าล้างนี้ ไม่กล้าท้าทาย
