บทที่ 173 ลงมือ
หลินอิ่งมองหน้าบอดี้การ์ดสิบกว่าคนด้วยสีหน้าเย็นชา
คิดไม่ถึง มาคุยเรื่องธุรกิจกับฉีโม่ ยังได้เจอกับคนต่างชาติไร้เหตุผลแบบนี้
“คุณฮาพิ? คุณต้องการทำอะไร?” จางฉีโม่ถามด้วยเสียงต่ำ
พฤติกรรมแบบนี้ของฮาพิไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา
ฮาพิจุดซิการ์อย่างเชื่องช้า พ่นควันออกมา แล้วค่อยๆลุกขึ้น พูดว่า “ผมพูดอย่างชัดเจนแล้ว จางฉีโม่ คุณต้องเลือกร่วมมือกับลาตินกรุ๊ปเท่านั้น ไม่อย่างนั้น ผมจะทำให้คุณสูญเสียทุกอย่าง”
“คุณกำลังข่มขู่ฉัน?” จางฉีโม่สีหน้าโมโห
ได้รู้จักและพบเจอนักธุรกิจในเมืองชินหยูนไม่น้อย ยังไม่เคยพบเจอนักธุรกิจไม่มีเหตุผลแบบนี้
เธอไม่มีวันร่วมงานกับลาตินกรุ๊ปแล้วใช้มีดแทงข้างหลังเจียงฉีแน่นอน
ถึงจะไม่มีความสัมพันธ์ของเจียงฉีกับหลินอิ่ง ก็ไม่มีวันไปร่วมมือกับคนต่างชาติป่าเถื่อนแบบนี้แล้วไปแทงข้างหลังคนอื่นแบบนี้แน่นอน
“คุณจะเข้าใจแบบนี้ก็ได้” ฮาพิหัวเราะพยักหน้า สีหน้ามั่นใจ
“เจียงฉีเป็นศัตรูของลาตินกรุ๊ป สักวันเขาต้องถูกเราทำให้ล้มแน่ คุณร่วมมือกับเขา ไม่มีข้อดีแม้แต่น้อย ตายพร้อมเขาเท่านั้น” ฮาพิสูบซิการ์คำหนึ่ง พูดอย่างมั่นใจ
จางฉีโม่สีหน้าไม่ดี มองไปที่หลินอิ่ง
สถานการณ์แบบนี้เธอไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ต้องดูว่าหลินอิ่งจะว่ายังไง
เพราะว่า เจียงฉีเป็นเพื่อนของหลินอิ่ง เขาต้องรู้เรื่องระหว่างลาตินกรุ๊ปกับไห่หยางกรุ๊ป
หลินอิ่งเดินออกไปข้างหน้าด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ จ้องหน้าฮาพิสีหน้าเย็นชา
ตอนแรกเขาปล่อยมือให้เสิ่นซานกับเจียงฉีไปแข่งกับลาตินกรุ๊ปอย่างเต็มที่ ยังไม่ว่างไปจัดการไอ้พวกคนต่างชาติโลภพวกนี้ แต่คิดไม่ถึง ว่าพวกมันจะจ้องมาที่ตัวฉีโม่
“ออ? คุณกลัวแล้วเหรอ? ให้ผู้ช่วยของคุณมาพูด?” ฮาพิส่ายหัว มองหน้าหลินอิ่งอย่างดูถูก “ได้ยินว่าคุณเป็นสามีของประธานจาง? หลินอิ่งใช่ไหม เป็นผู้ชายไร้น้ำยาขึ้นชื่อในเมืองชินหยูน?”
“ใช่ คุณฮาพิที่เคารพ คนนี้ก็คือไอ้ไร้น้ำยาหลินอิ่ง ได้ยินว่าหลังจากที่เขาได้แต่งงานกับประธานจางคนสวยแล้ว ยังไม่เคยได้นอนห้องเดียวกันเลย เป็นเรื่องตลกที่สุด” หลัวเต๋อพูดหัวเราะเยาะอยู่ข้างๆ
“คุณสองคนจะพูดเกินไปไหม?” จางฉีโม่ถามด้วยความโกรธ รู้สึกว่าสองคนยิ่งจะเกินไปแล้ว เห็นว่าตัวเองมีบอดี้การ์ด ก็ไม่เกรงกลัวใคร
“นี่ถือว่าเกินไปเหรอ? อีกสักครู่ประธานจางจะได้รับรู้ถึงเรื่องที่เกินไปกว่านี้” ฮาพิมองหน้าจางฉีโม่อย่างอวดดี ยิ้มอย่างเล่ห์เหลี่ยม
“ประธานจาง ผู้หญิงเก่งและสวยอย่างคุณ ทำไมถึงเลือกผู้ชายไร้น้ำยาแบบนี้?” หลัวเต๋อช่วยพูดอีกแรง ท่าทางอวดดี
“หลินอิ่งคนนี้เป็นความน่าละอายของผู้ชายจริงๆ ไร้น้ำยาไร้ความสามารถ? ภรรยาสวยขนาดนี้ยังไม่เคยได้นอนร่วมห้องกัน? ไร้น้ำยาจริง” สายตาฮาพิกวาดมองไปที่ตัวจางฉีโม่ พูดจาอวดเก่ง “วันนี้ผมจะให้คุณได้ลองสักครั้ง ทำหน้าที่สามีแทนไอ้ไร้น้ำยาอย่างหลินอิ่ง”
“ฮา ฮา ผู้หญิงชั้นต่ำของประเทศหลงอย่างพวกคุณ ต้องย่ำยีถึงจะเชื่อฟัง คุยเรื่องธุรกิจดีๆไม่ได้” ฮาพิหนีบซิการ์ไว้ พูดอย่างดูถูก “ผมเห็นผู้หญิงชั้นต่ำอย่างพวกคุณนี้ในเมืองชินหยูนไม่น้อย คุยเรื่องธุรกิจดีๆไม่ให้ความร่วมมือ ต้องให้ผมย่ำยีสักครั้งถึงจะยอม โอ้ เป็นชนเผ่าชั้นต่ำจริงๆ”
“ไอ้ผู้ชายไร้น้ำยาอย่างนายมองอะไร? ไม่พอใจเหรอ? ไอ้ลิงผิวเหลืองขั้นต่ำอย่างพวกแก ผู้หญิงของพวกคุณ ต้องให้ผู้ชายดีเลิศผิวขาวอย่างพวกเรามาเล่น แล้วนาย ก็ได้แต่ดูเฉยๆ” ฮาพิยืนขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ ไม่ได้มีหลินอิ่งอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย ในเมืองชินหยูน ฮาพิใช้วิธีข่มขู่ด้วยอำนาจ ไม่รู้ว่าเล่นผู้หญิงมากี่คนแล้ว แต่ว่า เป้าหมายที่อยากจะล่ามาเล่นที่สุดก็คือสาวสวยคนนี้ เป็นสาวงามเพียบพร้อมที่สุดของประเทศหลุง
เพราะฉะนั้น ตัดสินใจตั้งนานแล้ว ถ้าจางฉีโม่ไม่ให้ความร่วมมือกับตัวเอง ก็จะใช้วิธีบังคับก่อนค่อยพูดกัน แค่อัดวิดีโอไว้ เธอกลัวเสื่อมเสียชื่อเสียงก็ต้องยอมฟังเขาแต่โดยดี ใช่แล้ว ฮาพิเป็นนายทุนขนาดใหญ่ในประเทศทุนนิยม น่ารังเกียจไร้ยางอายเป็นแค่บทแรกเท่านั้น
สีหน้าหลินอิ่งยิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา ไอ้พวกต่างชาติพวกนี้ ไม่มีขื่อมีแปแล้ว กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา
“นี่ คุณฮาพิ คุณพูดอะไรของคุณ? ประเทศของเราเป็นสังคมมีกฎหมาย คุณกล้าทำไปเลื่อยเหรอ?” จางฉีโม่ขยับเข้าใกล้หลินอิ่งด้วยความกลัว
“ฮา ฮา นั่นมันกฎของประเทศพวกคุณ ไม่มีผลกับพวกเราแม้แต่น้อย” ฮาพิพูดอย่างเหนือชั้นกว่า ถอดเสื้อสูทนอกออก เห็นหุ่นอ้วนของเขา “เดี๋ยวผมจะสนุกกับร่างกายของคุณ แล้วถ่ายวิดีโอไว้ คุณจะกล้าเอาเรื่องนี้ไปพูดอีกเหรอ?”
“ทุกคนลงมือได้ จับไอ้ลิงผิวเหลืองนี้ไว้ เดี๋ยวให้พวกแกลิ้มรสของสาวสวยคนนี้” ฮาพิพูดด้วยสีหน้าชั่วร้าย ดีดมือ
เขารู้สึกว่าแผนการตัวเองดีเยี่ยม ให้หลัวเต๋อของAllenstกรุ๊ป นัดจางฉีโม่ออกมา จัดบอดี้การ์ดไว้ในร้านอาหารก่อนแล้ว ขอแค่จางฉีโม่มาตามนัด ก็เป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเขาแล้ว ทันใดนั้น บอดี้การ์ดสิบกว่าคนก็พุ่งเข้าไป ยังมีสองคนชักปืนออกจากกระเป๋าชี้ไปที่ตัวหลินอิ่ง ท่าทางอวดดี
“ไอ้ลิงผิวเหลือชั้นต่ำ ยังไม่รีบคุกเข่าอีก”
หัวหน้าบอดี้การ์ดพูดขึ้นมา เข้าไปตบหน้าของหลินอิ่ง
ปัง
หลินอิ่งหลังมือปัดออกไปตบเขาเหวี่ยงไปไกลหลายสิบเมตร ร่างสูงใหญ่กดบอดี้การ์ดที่ถือปืนสองคนไว้กับพื้นเพียงชั่ววินาที
และตอนนั้นเอง หลินอิ่งเข้าไปดึงจางฉีโม่ไว้ ใช้มือข้างเดียว ล็อกคอหมุน เสียงคึกคักดังไม่หยุด เหมือนสายฟ้าแลบ บอดี้การ์ดสิบกว่าคนล้มไปกองอยู่กับพื้น ตัวสั่นเหมือนโดยไฟช็อต
จัดการบอดี้การ์ดเสร็จ หลินอิ่งหันกลับมา มองฮาพิด้วยสายตาเย็นชา เดินไป ทีละก้าว
“โอ้พระเจ้า นี่มันอะไรกัน?” ฮาพิตกใจถอยไปหลายก้าว เบิกตากว้างมองหลินอิ่ง
คิดไม่ถึงว่าสามีจางฉีโม่จะฝีมือดีขนาดนี้ นี่ยังเรียกว่าไร้น้ำยาเหรอ?
ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ เขาไม่ได้พูดอะไรมาก ยังไงก็นึกไม่ถึง ลงมือแล้วจะน่ากลัวขนาดนี้……
“หลัวเต๋อ รีบเรียกบอดี้การ์ดข้างล่างขึ้นมา” ฮาพิพูด ไม่ได้มีความเกรงกลัวมากนัก
ก็แค่ต่อสู้เก่ง ลาตินกรุ๊ปกล้าขยายธุรกิจในเมืองชินหยูนแบบไม่เกรงกลัวใคร ก็ต้องมีความมั่นใจอยู่แล้ว เรียกนักฆ่ามาเป็นทีมตั้งนานแล้ว ล้วนเป็นนักฆ่าที่โหดเหี้ยมของกลุ่มค้ายาในลาตินอเมริกา
ไอ้ไร้น้ำยาหลินอิ่งจะต่อสู้เก่งขนาดไหนจะมีประโยชน์อะไร? ยังอยากปกป้องภรรยาตัวเองเหรอ?
ปัง
หลัวเต๋อเพิ่งหยิบมือถือขึ้นมา หลินอิ่งก็พุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว หมัดชกไปที่หน้าของฮาพิ ต่อยจนเลือดอาบหน้า แว่นแตกจนละเอียด
“โอ้ อ๊า”
ฮาพิล้มลงที่โซฟา เจ็บจนร้องครวญคลาน สีหน้าโมโห
“แกไอ้ลิงผิวเหลือง กล้าต่อยกูเหรอ?”
