บทที่ 174 ประเทศหลุงไม่ใช่สถานที่นายมาอวดดี
“ต่อยแกนี่แหละ”
หลินอิ่งยกเท้าถีบไปที่หน้าฮาพิ ถีบจนเลือดเต็มหน้า กระเด็นไปไกลสิบเมตร
หลัวเต๋อยังอยากโทรเรียกคนช่วย แต่หลินอิ่งพุ่งเข้าไปชกจนราบไปกับพื้น มือถือแตกกระจาย แต่ว่า เขาก็โทรแจ้งบอดี้การ์ดข้างล่างจนได้
“อ๊า ให้ตายซิ ไอ้ลิงผิวเหลืองแกกล้ามาอวดดีเหรอ?” ฮาพิโมโหร้องโวยวาย หน้าโทรมทราม สีหน้าไม่พอใจ สายตาโกรธแค้น “ฉันจะใช้ผู้หญิงของแกมาแก้แค้นแก อย่าคิดว่ารู้วิชาต่อสู้แค่นี้ก็มาอวดดีได้”
เท่าที่เขาดู พวกลิงผิวเหลืองล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อย ไอคิวและความสามารถสู้พวกเขาไม่ได้อยู่แล้ว ทำไมยังกล้ามาทำร้ายร่างกายคนฐานะสูงส่งอย่างเขาได้
คิดว่ากล้ามเนื้อพัฒนาดีก็กล้าอวดดี เป็นคนโง่อย่างสุดขีด
ต้องเอาจางฉีโม่มาแก้แค้นไอ้ไร้น้ำยาหลินอิ่งนี่ให้ได้ เพื่อล้างแค้นในความอับอายครั้งนี้
สีหน้าหลินอิ่งเย็นชาจนถึงที่สุด เหยียบร่างของพวกต่างชาติไปทีละคน เดินไปทีละก้าวจนไปหาฮาพิ
คนของลาตินกรุ๊ปไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา กล้ามามองคนประเทศหลุงเป็นลิงผิวเหลือง ใช้ฐานะตัวเองมากดขี่ผู้หญิง ที่น่ารังเกียจที่สุด ก็คือทำธุรกิจที่ไร้จรรยาบรรณไร้คุณธรรม
ตอนแรกตัวเองก็อยากจัดการพวกเขาอยู่แล้ว ถีบบริษัททุนต่างชาตินี้ออกนอกประเทศ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมารนหาที่เอง ยังกล้าลงมือกับฉีโม่อีก
“นายยังอยากทำอะไรอีก? นายกล้าลงมืออีก นายตายแน่” ฮาพิโมโหโวยวายเสียงดัง อยากใช้ท่าทางโอหังข่มขู่หลินอิ่ง
เพียะ
หลินอิ่งตบหน้าเขาอย่างแรง ตบจนฮาพิหน้าทิ่มลงไปกับพื้น แล้วดึงตัวเขาขึ้นมาอีก ใช้มือข้างเดียวบีบคอเขาไว้
“ฉันขอบอกนายไว้นะ ประเทศหลุงไม่ใช่สถานที่ที่นายมาอวดดีได้” หลินอิ่งพูดเสียงเย็นชา
จากนั้น ก็ตามด้วยหมัดชกไปที่หน้า ชกจนฟันร่วง เลือดพ่น ลิ้นสั่นไม่หยุด เจ็บจนร้องเสียงดังเหมือนหมูถูกฆ่า ร้องอู้อ้า นอนดิ้นอยู่บนพื้น
“หือ…..แก คนของฉันมา ฉัน เอาแกตายแน่” ฮาพิพูดติดๆขัดๆ ลมลอดออกจากจากช่องว่างที่ฟันร่วงไป สายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
หลินอิ่งลงมือหนักมาก แต่ควบคุมแรงได้อย่างดี ชกจนฟังร่วงเต็มพื้น แต่ก็ไม่ได้ชกจนเขาสลบ ให้เขาทนทุกข์กับความเจ็บปวดที่ฟันร่วง
“นายนึกว่าตัวเองเป็นคนเก่ง? ความโสโครกเต็มปาก?” หลินอิ่งยิ้มเย็นชา เข้าไปดึงหลัวเต๋อขึ้นมา โยนหลัวเต๋อให้หัวไปชนหัวฮาพิ เสียงดังปังจนหัวแตกทั้งสองคน
กล้าคิดไม่ดีกับฉีโม่ ไม่เอาพวกเขาให้ตาย แต่เป็นเพราะเคารพกฎหมายมนุษยธรรม
“อ๊า คุณหลิน อย่าฆ่าผมเลย”
เสียงดังปัง หลัวเต๋อเอาหัวโขกกับพื้น ไม่ได้หัวแข็งเหมือนฮาพิ คุกเข่าขอโทษก่อน กลัวตายมาก
หลินอิ่งสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ เขารู้สันดานพวกฝรั่งดี เงินทองทำให้ใจพวกมันพองโต แต่ยามวิกฤต ก็ไม่ได้กล้าหาญอย่างคนประเทศหลุง
“หลินอิ่ง พวกเราไปกันเถอะ เดี๋ยวต้องเกิดเรื่องใหญ่โตแน่ พวกเขาเรื่องคนมาแล้ว” ฉีโม่พูดด้วยความกังวล
“ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องห่วง ผมจะต้องถามพวกเขาหลายเรื่องให้ชัดเจน” หลินอิ่งพูดอย่างใจเย็น
เมื่อกี้โทรให้เสิ่นซานให้พาคนมาแล้ว
วันนี้ต้องจัดการบริษัทขยะอย่างลาตินกรุ๊ปนี้ให้ได้ และต้องคุ้ยเรื่องบางเรื่องของลาตินกรุ๊ปจากปากพวกเขาให้ได้
ก่อนหน้านี้ลาตินกรุ๊ปโจมตีถุงทรัพย์ของเขาไห่หยางกรุ๊ป ได้ยินว่าจะรวบรวมธุรกิจในเมืองตุงไห่ทำอะไรเกี่ยวกับเมืองซื่อจี้ พอดีเลย ใช้ฮาพิคนนี้มาหาคำตอบเลย ถามให้ชัดเจน
“นี่ ฉัน……ฟังคุณละกัน” จางฉีโม่พูดด้วยสีหน้าลังเล แต่ก็ตัดสินใจฟังหลินอิ่ง
เพราะว่าเวลาสำคัญ หลินอิ่งทำให้เธอมีความเชื่อมั่นและรู้สึกปลอดภัย เหมือนว่าทุกอย่างอยู่ต่อหน้าหลินอิ่ง ก็ไม่เป็นไรเลย ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็สามารถรักษาความสงบเหมือนไม่มีอะไรเลย
“เฮอะ กล้าพูดจริงๆ พวกแกอยากไปก็ไปไม่รอดหรอก? ถึงไปได้แล้ว ฉันก็หาพวกแกในเมืองชินหยูนได้ ย่ำยีเมียแก” ฮาพิพูดอย่างอวดดี โดนชกจนฟังร่วงเต็มพื้นก็ยังไม่ยอมแพ้
ใช่แล้ว ความคิดของฮาพิง่ายมาก หลินอิ่งว่าไปแล้วก็แค่ลูกเขยไร้น้ำยา ถึงจะมีความสามารถแล้วจะทำอะไรได้? หรือจะมาต่อสู้กับลาตินกรุ๊ปได้?
ประเทศหลุงให้ความสำคัญกับกฎหมาย เขาไม่เชื่อว่าหลินอิ่งจะเอาตัวเองให้ถึงตายได้
พอกลับมาใช้อิทธิพลของลาตินกรุ๊ป แก้แค้นหลินอิ่ง เอาคืนสิบเท่าร้อยเท่า เอาคืนความอับอายที่ได้รับในวันนี้กลับมา
“คุณฮาพิ เรื่องอะไรครับ? ใครกล้าสร้างความวุ่นวายที่นี่?”
ทันใดนั้น เสียงเข้มต่ำดังขึ้นมา เป็นสำเนียงของประเทศหลุงอย่างชัดเจน
ชั่วขณะเดียว บอดี้การ์ดชุดสูทร่างใหญ่ยี่สิบกว่าคนพุ่งเข้ามา ในมือถือกระเป๋าทุกคน สีหน้าเอาจริง ท่าทางขึงขัง ดูน่าเกรงขาม
“นี่มัน?” จางฉีโม่ตกใจ กอดแขนหลินอิ่งแล้วหลบไปข้างหลังเขา
ถึงเธอจะไม่ได้ไปมาหาสู่กับอิทธิพลมืด แต่ก็ดูออก คนพวกนี้เป็นคนโหดเหี้ยมแค่ไหน
“ซูเหล่าหู่ รีบจับไอ้ลิงผิวเหลืองสองตัวนี้ไว้” ฮาพิรีบออกคำสั่ง สีหน้าโหดเหี้ยมมองไปที่จางฉีโม่ อยากกดเธอลงพื้นแล้วระบายความโกรธทันที
“ได้ คุณฮาพิ”
ชายหัวล้านคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าสองก้าว บิดคอไปมา จับกำปั้นแล้วมองหลินอิ่งอย่างเจ้าเล่ห์ “ไอ้หนุ่ม กล้าลงมือกับคุณฮาพิ รนหาที่ตายใช่ไหม”
“นายชื่อซูเหล่าหู่? ทำงานให้ลาตินกรุ๊ป?”
หลินอิ่งหัวเราะเย็นชา มองซูเหล่าหู่สายตาเย็นชา ดูโหดเหี้ยม
คิดไม่ถึง คนที่ฮาพิเรียกมาเป็นคนประเทศหลุง คนบางคนเพราะผลประโยชน์ของตัวเองลืมได้แม้กระทั่งบรรพบุรุษและแผ่นดินตัวเอง
ฮาพิเรียกลิงผิวเหลืองไม่ขาดคำ เขากลับเรียกนายฮาพิว่าเป็นคนสูงส่ง?
บางครั้ง คนเราก็หาคำเปรียบเทียบไม่ได้
“แน่นอนว่าฉันทำงานให้กับลาตินกรุ๊ป” ซูเหล่าหู่หัวเราะเย็นชา “นายมันก็แค่ลูกเขยไร้น้ำยา เคยได้ยินชื่อฉันไหม ซูเหล่าหู่?”
“ไม่จำเป็นต้องเคยได้ยิน”
เสียงเย็นชาพูดจบ ร่างหลินอิ่งก็พุ่งไปข้างหน้า ชกไปที่หน้าซูเหล่าหู่ ต่อยจนเขานอนลงไปกับพื้น ยกมือจับคอเขาไว้ จากนั้นก็ยกเท้าถีบบอดี้การ์ดสองคนกระเด็นไปถึงข้างบันได
บอดี้การ์ดที่เหลือเพิ่งรู้ตัว รีบเอาอาวุธออกมาจากกระเป๋า ต่างคนต่างจ้องไปที่หลินอิ่ง ต่างก็เป็นทหารรับจ้าง
“ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ กล้าเข้ามาอีก ซูเหล่าหู่ได้ตายก่อนแน่” หลินอิ่งพูดเสียงเย็นชา ใช้มือข้างเดียวบีบคอซูเหล่าหู่ที่สีหน้าซีดเซียวไว้ สายตาเกรงกลัว
“พวกนาย ทำตามที่เขาบอก อย่าเข้ามา” ซูเหล่าหู่พูดด้วยอาการกลัว
