บทที่ 184 อย่ามารังควานเพื่อนของฉันอีกเลย
วันรุ่งขึ้น
หลินอิ่งออกจากเกาะเทียมตั้งแต่เช้าตรู่ และขับรถไปยังพื้นที่ฟื้นฟูเมืองเก่าของเมืองชิงหยูน
สิ่งที่เรียกว่าแผนผังเมืองเทคโนโลยีที่ลาตินกรุ๊ปนำเสนอออกมา นั่นก็คือการเปลี่ยนเมืองเก่า และโครงการเมืองโลกที่เขาให้เจียงฉีจัดการ ก็อยู่ในเมืองเก่าเช่นกัน
เมืองเก่าของเมืองชิงหยูนอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ถูกกำจัดไปเมื่อ 20 กว่าปีก่อน มีคนเคยนำเสนอการปรับปรุงและพัฒนามาเป็นเวลานาน ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองโครงการสำคัญจึงอยู่ในระหว่างการแข่งขัน ซึ่งดึงดูดความสนใจอย่างมากเช่นกัน เกมส์ระหว่างไห่หยางกรุ๊ปและลาตินกรุ๊ปแห่งนี้ได้กลายเป็นประเด็นที่ร้อนแรงที่สุดในเมืองตุงไห่
หลังจากสรุปโครงการเมืองโลก ทีมงานก่อสร้างก็เริ่มเข้าสู่พื้นที่ และประสิทธิภาพก็สูงมาก
หลินอิ่งกำลังเดินอยู่บนถนนสายเก่า โดยวางแผนที่จะไปยังสำนักงานแยกที่ตั้งขึ้นสำหรับเขาโดยไห่หยางกรุ๊ป ซึ่งเป็นห้องประชุมและนิทรรศการอาคาร 28 ชั้น ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมือง สามารถมองเห็นและชมทิวทัศน์ทั้งหมดของเมืองเก่าได้พอดี
ดิ๊กๆ พึ่งเดินลงไปชั้นล่าง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
“ประธานหลิน ผมอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับเหตุฉุกเฉิน” เสียงที่แสดงความเคารพของเจียงฉี ดังมาทางโทรศัพท์
“สถานการณ์เป็นอย่างไร?” หลินอิ่งถามอย่างสงสัย
“ประธานหลิน หวางหงหลิงลูกสาวคนโตของตระกูลหวาง เมื่อครู่เธอมาหาผมที่สำนักงานใหญ่ของบริษัท” เจียงฉีพูดอย่างเคร่งเครียด “ผมไม่รู้จักเธอเลย ผมสงสัยว่าเธอมาเพราะคุณ ก็เลยปฏิเสธไม่พบแขกไป”
“หวางหงหลิงไปหาคุณงั้นเหรอ?” หลินอิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้ เรื่องที่หยุดรถของกงซุนชิวอวี่กลางถนนในครั้งที่แล้ว ยังไม่ได้รับคำอธิบายจากเธอเลย มาหาเรื่องอีกแล้ว
ไม่ได้ทิ้งข้อมูลการติดต่อใดๆไว้ให้หวางหงหลิงเลย คาดว่าเธอก็รู้สึกอายเกินกว่าที่จะไปหาตัวเองที่บ้านของฉีโม่ แต่เธอยังคิดได้ว่าจะติดต่อตัวเองผ่านเจียงฉีงั้นเหรอ?
เมื่อมองจากสิ่งนี้ หวางหงหลิงคงพอเดาได้แล้วว่าเขาและเจียงฉีมีความสัมพันธ์ที่ไม่ตื้นเลย
ยังไง ก่อนหน้านี้ตอนบอดี้การ์ดชั้นยอดสองคนที่อยู่ภายใต้การติดตามของเธอ พวกเขาต้องได้รับการตรวจสอบและพบว่าเจียงฉีเคยติดต่อกับตัวเอง และรู้จักตัวตนของเจียงฉีที่เป็นผู้จัดการทั่วไปของไห่หยางกรุ๊ป
และในขณะเดียวกัน เจียงฉีได้กลายเป็นคนดังที่ร่ำรวยในแวดวงธุรกิจแห่งเมืองตุงไห่ ในเวลาเพียงไม่กี่เดือนสั้นๆ และสิ่งนี้ต้องกระตุ้นการคาดเดาของหวางหงหลิงขึ้นมา
“หลังจากที่ผมปฏิเสธที่จะพบแขก หวางหงหลิงได้ฝากข้อความไว้ให้ผม เธอบอกว่า รู้ว่าผมกับประธานหลินเป็นเพื่อนที่ดีมาก และขอให้ผมช่วยเชิญคุณออกไปเจอกันสักหน่อย และฝากเบอร์โทรทิ้งไว้ บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณ” เจียงฉีกล่าวอย่างระมัดระวัง
เจียงฉียังไม่รู้สถานการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องอื้อฉาวระหว่างหวางหงหลิงและประธานหลินกำลังโหมกระหน่ำในแวดวงคนดัง เขายังคิดว่าหวางหงหลิงเป็นธงสีที่อยู่ข้างนอกของประธานหลิน แต่ทำไมถึงมาหาตัวเองขึ้นมาล่ะ?
อย่างไรก็ตาม เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของประธานหลิน เขาไม่กล้าที่จะยุ่ง หรือถามอะไรมากไปกว่านี้ เขาทำได้แค่รายงานตามความเป็นจริงเท่านั้น
“ผมรู้แล้ว คุณส่งเบอร์โทรมาให้ผม” หลินอิ่งพูดอย่างใจเย็น
“ครับ” เจียงฉีกล่าวด้วยความเคารพ
หลังจากวางสาย หลินอิ่งก็ได้รับข้อความ จากนั้นก็โทรออก
หวางหงหลิงรับโทรศัพท์ ด้วยน้ำเสียงห้วนๆ นัดพบกันที่ร้านอาหารโลกในเมืองเก่า และวางสายโทรศัพท์อย่างรีบร้อน
สายตาของหลินอิ่งลึกล้ำ เขาเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งและไปที่ร้านอาหารโลก
โครงการใหญ่ของเมืองโลกเพิ่งเริ่มต้นขึ้น และปัจจุบันร้านอาหารโลกก็เป็นป้ายแรก
หวางหงหลิงเลือกที่จะพบตัวเองที่นี่ นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?
ต้องการจะบอกตัวเองอย่างชัดเจนว่า เธอรู้ว่าตัวเองมีความสัมพันธ์มากกับไห่หยางกรุ๊ป
แต่น่าเสียดาย เธอไม่สามารถคาดเดาสถานการณ์ที่แท้จริงออกเลย
ยี่สิบนาทีต่อมา
หลินอิ่งก็มาถึงที่ร้านอาหารโลก และนั่งลงที่โต๊ะบนชั้นสาม
ผู้คนทุกประเภทในห้องโถงกำลังเร่งรีบกันมาก และการค้าขายก็ดีมาก
หลินอิ่งโทรออก แต่ไม่มีใครรับสาย
นัดตัวเองมาคุยเรื่อง แต่ไม่เห็นคนเลย และก็ยังไม่รับโทรศัพท์อีกด้วย เป็นเรื่องที่น่าแปลกจริงๆ
หลังจากคิดเรื่องนี้ หลินอิ่งก็ลุกขึ้นและอยากจะจากไป โดยไม่มีความอดทนจริงๆที่จะเล่นกลกับผู้หญิงคนนี้
“คุณคือหลินอิ่งใช่ไหม?”
เมื่อหลินอิ่งกำลังจะลุกขึ้น สาวสวยอายุประมาณยี่สิบปี ก็เดินเข้ามาด้วยความหยิ่งผยอง
หญิงสาวมีรูปร่างที่ร้อนแรง แต่งตัวมีสไตล์ กางเกงขายาวและเสื้อยืดสีส้ม สวมเสื้อโค้ทสีเบจ และสวมนาฬิกา Chanel สุดหรูที่ข้อมือเธอ ดูมีสไตล์มาก
หลินอิ่งมองไปที่หญิงสาว “คุณคือใคร? รู้จักผมด้วยเหรอ?”
“ฉันมาแนะนำตัวเองสักหน่อย ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของหวางหงหลิง ชื่อว่าเซียวซวน” เซียวซวนพูดอย่างสบายๆ ชี้ไปที่ที่นั่งของเธอ “ฉันรู้จักคุณ หลินอิ่งใช่ไหม มีชื่อเสียงมากในเมืองชิงหยูน”
“หวางหงหลิงอยู่ที่ไหน?” หลินอิ่งถามด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า
“หงหลิงยังมีเรื่องเล็กน้อยที่ต้องจัดการ ให้ฉันมาก่อน” เซียวซวนพูด พร้อมกับชี้ไปที่ที่นั่งของเธอ “นั่งลงคุยกันเถอะ ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากจะถามคุณให้ชัดเจน”
หลินอิ่งส่ายหัว ไม่รู้ว่าเธอกำลังหยิ่งอะไรอยู่
“ผมไม่รู้จักคุณ และผมก็ไม่มีอะไรจะคุยกับคุณด้วย” หลินอิ่งพูดอย่างใจเย็น
“คุณมีมารยาทบ้างหรือไม่? คุณไม่รู้จะความเคารพเหรอ? นี่เป็นวิธีการพูดคุยกับผู้หญิงหรือ?” เซียวซวนขมวดคิ้วและพูดว่า “ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า หงหลิงจะมองคนบ้านนอกอย่างคุณอยู่ในสายตาได้อย่างไร”
หลินอิ่งกล่าวว่า “มารยาทงั้นเหรอ? วิธีการพูดแบบไหนถึงจะดูมีมารยาทพอล่ะ?”
เซียวซวนพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย “หลังจากที่ฉันกลับมาประเทศหลุง ยังไม่เคยได้เจอผู้ชายที่มีทัศนคติแบบคุณเลย มันแย่มาก! สุภาพบุรุษเข้าใจหรือไม่? เคารพผู้หญิงรู้หรือไม่?”
หลินอิ่งเริ่มมีความสนใจมากขึ้น ดูเหมือนว่าเป็นผู้กลับมาจากต่างประเทศสักด้วย
ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่านี่คือวงจรสมองแบบไหนกัน ดูเหมือนว่าถ้าไม่คุกเข่าและเลียเธอ ก็จะกลายเป็นไม่เคารพงั้นเหรอ?
“ต่อไปถ้าคุณยังอยากจะพึ่งพาหงหลิงอีก คุณควรสุภาพกับฉัน และพูดดีๆ!” เซียวซวนมองไปที่หลินอิ่ง และพูดอย่างภาคภูมิใจ “นอกจากนี้ ที่ฉันมาหาคุณในวันนี้ เพื่อจะบอกคุณว่า ต่อไปอย่ามารังควานเพื่อนที่ดีของฉันอีก และคุณก็ไม่ใช่หวังเพียงผลตอบแทนและเงินทองของเธอเหรอ? และฉันจะให้ผลตอบแทนที่ก้อนโตแก่คุณมากพอ”
หลินอิ่งหัวเราะ นั่งลง และหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาและดื่มไปคำหนึ่ง
เหตุใดหวางหงหลิงจึงให้หญิงสาวคนนี้มาพูดคุยกับตัวเอง โดยเจตนาหรือ?
“สิ่งตอบแทนอะไร? ลองพูดมาดูสิ” หลินอิ่งเริ่มสนใจมากขึ้น และมองไปที่เซียวซวนด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
“เสียงตบลิ้น เมื่อกี้ยังบอกว่าอยากจะไปอยู่เลย แค่ได้ยินคำว่ามีผลตอบแทนก็นั่งลงและพูดคุยทันที ท่ากินของคุณมันช่างน่าเกลียดจริงๆ” เซียวซวนพูดและตบลิ้น ด้วยการแสดงออกที่น่ารังเกียจของเธอ
“คุณดูไม่มีรสนิยมเลยสักนิด การดื่มชาดำก็ดื่มแบบนี้เหรอ?” เซียวซวนชี้นิ้วขึ้นมา และดีดนิ้วเรียกพนักงานเสิร์ฟมา “ลงไปชั้นล่างแล้วไปหาคนขับรถของฉันแล้วเอาใบชา และไปชงชาเอิร์ลเกรย์มาหนึ่งหม้อ”
หลังจากคำสั่งอันยิ่งใหญ่จบลง เซียวซวนก็พูดคุยเกี่ยวกับเคล็ดลับของชาดำ” ฉันบอกคุณว่า การลิ้มรสน้ำชาดำควรเป็น……….”
“ผมไม่สนใจชาดำเลย” หลินอิ่งกล่าว
“ขัดจังหวะคนอื่นพูดแบบนี้เลยเหรอ? คุณไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิดจริงๆ” เซียวซวนพูดด้วยเสียงโกรธ “นอกจากนี้ อย่าจ้องมองที่ฉันอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยเห็นคนสวยหรือไง?”
เซียวซวนมองอย่างโกรธๆ และมองหลินอิ่งอย่างละเอียด เธอรู้สึกว่านอกจากจะมีหน้าตาที่ดีแล้ว การพูดคุยนั้นเป็นคนบ้านนอกคนหนึ่งอย่างสิ้นเชิงเลย และก็ยังจ้องมองไปที่ผู้หญิงแปลกหน้าด้วย ไม่มีมารยาทเลย ไม่รู้จริงๆเลยว่าหงหลิงคิดยังไง คนแบบนี้ก็เห็นชอบงั้นเหรอ?
“ไม่สนใจชาดำ คุณก็พูดมาตรงๆเลย ว่าสนใจอะไร? หรือจะเป็นเงิน หรือจะเป็นอาชีพที่ดี?” เซียวซวนมองไปที่หลินอิ่ง และถามอย่างถามอย่างเย่อหยิ่ง
