บทที่ 185 ให้โอกาสคุณสักครั้ง
หลินอิ่งกล่าวอย่างจางๆ “สิ่งที่คุณพูดนั้น ผมไม่ต้องการเลย”
“ฮ่าฮ่า” เซียวซวนหัวเราะเยาะอย่างดูถูก “ถ้าฉันจำได้ไม่ผิด คุณมีภรรยาแล้วใช่มั้ย?”
“เรื่องของผม มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” หลินอิ่งตอบอย่างใจเย็น
“ไม่รู้เลยจริงๆว่าคุณมีความกล้าที่จะพูดแบบนี้ได้อย่างไร?” เซียวซวนหน้าหยิ่งขึ้น สายตาที่ดูถูกมาก “คุณเป็นแค่ตัวละครที่เกาะผู้หญิงกินเท่านั้น เกาะผู้หญิงกินยังจะมีความมั่นใจได้ขนาดนี้เลยเหรอ?”
“คุณเป็นผู้ชายตัวใหญ่ที่มีมือมีเท้า ไม่รู้ว่าต้องไปต่อสู้เอาเองเหรอ? ถ้าเกาะผู้หญิงกินอย่างเดียวก็ไม่ว่า มีภรรยาแล้วยังมาหลอกล่อเพื่อนของฉันอีก? ช่างไม่เอาไหนจริงๆ” เซียวซวนเยาะด้วยเสียงเย็นชา
ในความคิดของเธอ คนอย่างหลินอิ่งไม่รู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดีเลยจริงๆ ช่างไม่เอาไหนเลย ดูเหมือนว่าแบบนี้จะรู้สึกมีเกียรติมากนัก
แต่เดิมคิดว่าถ้าหลินอิ่งรู้จักที่ต่ำที่สูง ก็แค่จัดตำแหน่งงานที่ดีอย่างผ่านๆเพื่อไล่ส่งเขาออกไป เพื่อที่จะได้แนะนำพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของตัวเองให้กับหวางหงหลิงได้รู้จัก และกวาดล้างสิ่งกีดขวางออกไป
ที่ริเริ่มจะมาคุยกับหลินอิ่งก่อน ก็เพราะมาสำรวจทางก่อน เพื่อช่วยปูทางให้พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเธอ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงหวางหงหลิงจะหาข้ออ้างว่ามีคนที่ชื่นชอบอยู่ในใจแล้ว
หลินอิ่งหัวเราะ สำหรับผู้หญิงที่สำคัญตัวเองเกินเหตุเช่นนี้ ไม่มีความจำเป็นในการสื่อสารอีกต่อไปเลย เธอถูกอคติใส่มุมมองของตัวเอง และว่าคิดว่าเป็นความจริงไปแล้ว
“ใช่แล้วจะยังไง? ไม่ใช่แล้วจะยังไง? ไม่ได้กินข้าวบ้านคุณใช่ไหม?” หลินอิ่งพูดพลางส่ายหัว
“เสียงตบลิ้น ไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่าคุณมาก่อนเลยจริงๆ” เซียวซวนพูดอย่างไม่เกรงใจ “ฉันจะบอกความจริงกับคุณนะ ฉันมาคุยกับคุณที่นี่ในตอนนี้ เพราะให้หน้าแก่คุณ หากถึงเวลานั้นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันมาหาคุณ คุณก็จะซวยเอา!”
“คุณหมายความว่ายังไง? พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของคุณคือใคร?” หลินอิ่งถาม
“พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นเพื่อนที่ดีของหงหลิง เขากำลังจะกลายเป็นคู่หมั้นของหงหลิง และทั้งสองก็กำลังจะหมั้นกันในไม่ช้า หากคุณยังคงพัวพันกันอย่างไร้ยางอายต่อไป มันจะไม่ใช่เพียงไม่มีอะไรดีเท่านั้น อาจจะยังต้องตกอยู่บนข้างถนน” เซียวซวนพูดอย่างขู่เข็ญ
“โอ้? จริงเหรอ?” หลินอิ่งเริ่มสนใจมากขึ้น และพอเข้าใจสถานการณ์บ้างแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
ปรากฏว่าเป็นเช่นนี้นี่เอง และนี่ถึงคือจุดเด่นของละคร ผู้หญิงคนนี้ที่มือชื่อว่าเซียวซวน พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเธอเห็นชอบหวางหงหลิง?
ดังนั้น จึงมาคุยกับตัวเองก่อนงั้นเหรอ?
ตรรกะโง่ๆอะไรกัน
“จะเป็นคู่หมั้นแล้วหรือ?” หลินอิ่งส่ายหัว “พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของคุณตามจีบหวางหงหลิงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม?”
“คุณ!” เซียวซวนไม่รู้จะตอบอย่างไรในชั่วขณะ และจ้องมองหลินอิ่งอย่างเย็นชา “ฉันแค่เห็นว่าคุณน่าสงสาร เพราะกลัวว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันจะมาสั่งสอนคุณ อย่าพูดดีๆแล้วไม่ฟังต้องให้ใช้กำลังนะ!”
“ฉันจะแนะนำให้คุณรู้จักอย่างเป็นทางการ ตระกูลเซียวของเรากำลังพัฒนาในประเทศ M เซียวซื่อกรุ๊ปเคยได้ยินหรือไม่? นั่นเป็นของตระกูลของเรา!” เซียวซวนพูดอย่างมั่นใจ และหยิ่งผยอง
“ไม่รู้ หรือไม่สนใจที่จะรู้เลย” หลินอิ่งพูดเบาๆ “คุณและพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของคุณควรไปหาหวางหงหลิง แทนที่จะมาหาผม เข้าใจไหม?”
เซียวซื่อกรุ๊ปอะไรนั่น ไม่เคยได้ยินเลย และก็ไม่จำเป็นต้องรู้ด้วย
เมื่อเห็นเช่นนี้ ทางครอบครัวของเซียวซวนก็ยังคงมีต้นกำเนิดอยู่ อย่างไรก็ตามยังสามารถพูดคุยเรื่องแต่งงานกับตระกูลหวางได้ ดังนั้นความรู้สึกเหนือกว่าของเธอจึงท่วมท้น
แต่ตรรกะของพวกเขานั้น มันอธิบายไม่ได้เลยจริงๆ
อย่างไรก็ตามยังมีการคาดเดาสถานการณ์ออกว่า ส่วนใหญ่เป็นเพราะพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเซียวซวนที่ไปตามจีบหวางหงหลิงแล้วไม่ติด และสุดท้ายก็มาหาเรื่องของตัวเอง? คิดว่าเป็นลูกพลับอ่อนที่บีบง่ายจริงๆหรือ?
“คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะหยิ่งยโสเช่นนี้?” เซียวซวนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “จะขอบอกให้คนไร้ประโยชน์อย่างคุณนะ อยู่ห่างจากวางหงหลิงไว้ ถ้ารอให้พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันมาหาแล้วก็ คุณต้องจบลงในไม่ช้าก็เร็วอย่างแน่นอน”
เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ คนไร้ประโยชน์ที่มีชื่อเสียงในเมืองชิงหยูนมีสิทธิ์ที่จะมีทัศนคติเช่นนี้ได้อย่างไร ในเวลานี้หลินอิ่งควรพูดกับเธออย่างมีมารยาท และสรรเสริญเยินยอ คิดว่าตัวเองเกาะหงหลิงได้แล้ว ก็จะหยิ่งผยองได้งั้นเหรอ?
“ได้ยินมาว่าภรรยาของคุณยังคงมีแหล่งเงินทุนอยู่เล็กน้อยในเมืองชิงหยูน แต่ขอบอกก่อนว่า บริษัทเครื่องประดับจางซื่อของภรรยาคุณนั้น เป็นเพียงบริษัทเล็กๆในสายตาของฉันเท่านั้น” เซียวซวนแสดงให้เห็นถึงความเหนือกว่าของเธออย่างเมามัน
หลังจากพูดจบ เซียวซวนก็ส่ายหัวและถอนหายใจ “เฮ้ ไม่รู้เลยจริงๆว่า ทำไมหวางหงหลิงถึงชอบคุณได้”
ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า หงหลิงเฉยเมยกับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องที่แสนดีของเธอ และกลับมีใจให้กับคนไร้ประโยชน์อย่างหลินอิ่งมากขนาดนี้ มันไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ
“คุณเซียว สวัสดีครับ”
ในขณะนี้ ชายวัยกลางคนในชุดสูททางการ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และมีบอดี้การ์ดในชุดสูทสิบกว่าคนตามหลังเขามาด้วย
“คุณลู่ คุณมาแล้วเหรอ” เซียวซวนยิ้มให้ชายวัยกลาง จากนั้นมองไปที่หลินอิ่งอย่างเย็นชา
“ประธานหลิน คุณไม่รู้จักฉัน แต่คุณน่าจะรู้จักนายลู่จิ่ว?” เซียวซวนกล่าวอย่างสนุกสนาน “ฉันไม่คิดว่าหลายคนจะไม่รู้จักชื่อเสียงของนายลู่จิ่วในเมืองเก่า พี่น้องของเสิ่นซาน ตอนนี้ให้โอกาสคุณสักครั้ง ออกห่างจากหงหลิง ฉันจะขอให้นายลู่จิ่วจัดเตรียมอนาคตให้กับคุณ หากคุณไม่เชื่อฟัง ฉันจะขอให้นายลู่จิ่วสั่งลูกน้องของเขาจัดการคุณอย่างสาสมเลย”
หลังจากพูดจบ เซียวซวนก็จ้องไปที่หลินอิ่งอย่างมีชัย ด้วยท่าทางที่ถือตั๋วที่ชนะ
เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่า เมื่อนายลู่จิ่วที่อยู่ข้างๆเธอมองไปที่หลินอิ่ง ใบหน้าของเขาก็ซีดลงด้วยความตกใจไปแล้ว
“ให้โอกาสสักครั้งงั้นเหรอ?” หลินอิ่งเหลือบมองนายลู่จิ่วและกลุ่มบอดี้การ์ดด้วยรอยยิ้ม
กลายเป็นว่าลู่จิ่วถูกเชิญให้ข่มขู่ตัวเอง
ลู่จิ่วที่มีชื่อเสียงมากในเมืองชิงหยูน เขาเป็นเจ้านายของโลกใต้ดินในเมืองเก่า เขาเป็นลูกน้องคนสำคัญของเสิ่นซาน เขาเคยได้พบหน้ากับตัวเอง ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในเมืองหนานเฉิงแล้ว
“ฉันไม่เคยเจอกับคนขวานผ่าซากขนาดนี้มาก่อน ดูเหมือนว่าคุณจะไม่อยากมีชีวิตที่ดีด้วยตัวเองแล้วจริงๆ” เซียวซวนพูดด้วยความเยาะเย้ย “นายลู่จิ่ว งั้นก็รบกวนคุณ ช่วยจัดการสั่งสอนคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนนี้สักหน่อย”
ในความคิดของเธอ ในการจัดการกับไอ้ขยะประเภทหลินอิ่ง เพียงแค่ใช้เงินเพื่อเชิญลู่จิ่ว คิดว่าเขาก็จะกลัวจนฉี่ราดใส่กางเกงไปแล้ว
สีหน้าของลู่จิ่วเป็นสีเขียวซีด และร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปหมด โดยไม่คาดคิดเลยว่า เดิมทีเขาอยากจะทำเรื่องเล็กให้ชาวต่างชาติรายใหญ่ ช่วยสร้างฉากให้ดูยิ่งใหญ่ แต่เขาก็ได้พบกับท่านหลิน
“คุณเซียว โปรดระวังคำพูดของคุณด้วย” จู่ๆลู่จิ่วก็เปลี่ยนสีหน้า มองไปที่เซียวซวนและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม
“คุณหลินเป็นเพื่อนของผม เซียวซวน คุณควรแสดงความเคารพ ไม่เช่นนั้น ผมจะไม่ปล่อยให้คุณออกไปจากเมืองเก่าได้!” ลู่จิ่วกล่าวอย่างเย็นชา
“นี่ คุณกำลังพูดว่าอะไรนะ?” เซียวซวนมองไปที่ลู่จิ่วด้วยสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อ สายตาของเธอตกตะลึง
นี่คือสิ่งที่เธออยากจะให้ลู่จิ่วพูดกับหลินอิ่ง ทำไมคนที่เธอจ่ายเงินเชิญมา ถึงหันกลับมาคุกคามตัวเองแบบนี้?
ลู่จิ่วไม่อยากจะสนใจเซียวซวน และมองไปที่หลินอิ่ง และรอคำสั่งจากท่านหลินอยู่
หลินอิ่งเอียงตาเล็กน้อย และเคลื่อนไหวไปที่ลู่จิ่ว ลู่จิ่วรู้สึกโล่งใจ และพาบอดี้การ์ดของเขาถอยหลังไปที่ระยะไกลโดยไม่พูดอะไรอีกเลย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างคุณรู้จักกับลู่จิ่วได้อย่างไร?” เซียวซวนมองไปที่หลินอิ่งอย่างโกรธจัด ไม่พอใจยิ่งนัก ยิ่งเห็นรอยยิ้มเล็กน้อยของหลินอิ่งมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอับอายมากขึ้นเท่านั้น
ไอ้คนไร้ประโยชน์เช่นนี้มีสิทธิ์อะไรที่จะมองตัวเองด้วยสายตาที่ดูถูกเช่นนี้?
“คุณอย่าดีใจไปเลย ฉันจะให้พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันมา!” เซียวซวนพูดอย่างโกรธๆ และลุกขึ้นเพื่อไปโทรศัพท์ และถ้าไม่ทำให้หลินอิ่งก้มศีรษะลงในวันนี้ เธอจะไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน
หลินอิ่งนั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่มีสีหน้า และจิบน้ำชาดำ เห็นได้ชัดว่าเซียวซวนเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยเสียเปรียบมาก่อน ดูเหมือนว่าผู้คนทั้งโลกจะต้องเอาใจเธอคนเดียว ผู้ใดก็ตามที่ไม่ก้มศีรษะให้เธอ คนนั้นก็จะผิดทันที
