บทที่ 196 นายก็นับเป็นคนได้เหรอ?
“เซียวซื่อ?” หลินอิ่งยิ้มเย็น “เซียวซื่อสอนคุณแบบนี้เองเหรอ? พอเห็นผู้หญิงก็ติดสัดขึ้นมา?”
“แกว่าอะไรนะ?” เซียวจวงพูดด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ ยกมือชี้หลินอิ่ง “ช่างเป็นกบในกะลาจริงๆ แกคิดว่าฉันจะทำอะไรแกไม่ได้เหรอ? ฉันพูดแค่คำเดียว ก็สามารถทำลายอนาคตแกได้แล้ว!”
“หึๆ คุณชายเซียว คุณจะไปพูดกับสวะที่ดีแต่เกาะผู้หญิงกินอย่างเขาไปทำไมกันคะ? ขนาดเขาเกาะผู้หญิงกินยังมั่นใจตัวเองขนาดนี้เลย” ปี้ซินหยู่พูดด้วยท่าทางเหยียดหยาม ซบไหล่เซียวจวงพลางยิ้มประจบ “คุณชายเซียว ด้วยความสามารถของคุณ คิดจะได้ภรรยาของเขาจางฉีโม่มาครอง นั่นยังไม่ใช่เรื่องเล็กอีกเหรอคะ?”
เซียวจวงยิ้มอย่างลำพองใจ มองไปทางหลินอิ่ง กล่าวว่า “นั่นมันแน่อยู่แล้ว นายจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน? ฉันอยากฆ่านายให้ตาย ก็ง่ายดายเหมือนบี้มดแมลงตัวหนึ่ง”
ไม่เข้าใจจริงๆ สวะอย่างหลินอิ่ง ทำไมถึงได้ผู้หญิงโดดเด่นอย่างจางฉีโม่มาเป็นภรรยา เขาอยู่ต่างประเทศมาหลายปีขนาดนี้ ดาราพื้นเมืองของแต่ละประเทศล้วนพบเจอมาหมดแล้ว ยังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่มีลักษณะโดดเด่นขนาดนี้มาก่อน
ช่างเป็นดอกไม้ปักอยู่บนกองขี้วัวจริงๆ
หลินอิ่งส่ายศีรษะ ของประเภทเดียวกันมักอยู่ด้วยกัน สุนัขเหมือนกันก็มักอยู่ด้วยกัน นึกไม่ถึงว่าปี้ซินหยู่จะยังคงเป็นดาราสาวตัวท็อป โลดแล่นในสื่อโทรทัศน์ให้คนดูอีก? อย่างเธอยังสู้หญิงชนบทไม่ได้ด้วยซ้ำ
“หลินอิ่ง ให้โอกาสนายแล้ว ตัวนายไม่รักษาไว้เอง งั้นก็เอาเถอะ นายรอไว้เลย ฉันจะเอาเมียนายมาครอบครอง ทำให้นายร้องไห้มาคุกเข่าขอร้องฉัน!” เซียวจวงพูดอย่างอวดดีถึงขีดสุด
ในมุมมองของเซียวจวง ด้วยอำนาจและเงินทองของเขา การจะกวาดล้างทั้งเมืองตุงไห่ล้วนเป็นเรื่องเล็ก คนชั้นต่ำเช่นนี้ ไม่มีทางเข้าใจหรอกว่าอำนาจเงินทองแข็งแกร่งขนาดไหน ในฐานะคุณชายของเซียวซื่อกรุ๊ปแห่งประเทศM เขาเข้าใจดีว่าการเอาเงินมาเล่นกับคนธรรมดานั้น เขาจะทำอะไรก็ได้ สามารถทำให้หลินอิ่งตายทั้งเป็นยังได้เลย!
แววตาของหลินอิ่งเย็นเยียบถึงขีดสุด ยิ้มเย็นกล่าวว่า “เซียวซื่อคงไม่ได้สอนคุณว่าจะหลุดพ้นจากการเป็นเดรัจฉานอย่างไรสินะ งั้นผมจะสอนคุณให้กลายเป็นคนเอง”
“ฮ่าๆ สอนฉันให้เป็นคน? ปากดีเหลือเกินนะ!” เซียวจวงเยาะหยัน พูดอย่างเนิบๆ ว่า “ฉันจะคอยดูซิว่า เขยไม่ได้เรื่องอย่างนาย จะทำอะไรฉันได้? ฉันขอบอกนายให้ชัดเจนนะ ฉันนี่แหละที่ไม่เห็นนายเป็นคน เพราะคนระดับอย่างนาย ในสายตาฉันก็ไม่ต่างอะไรกับหมูกับหมา ฉันอยากเชือดก็เชือด อยากเอาเมียนายก็ได้เอา นายเข้าใจไหม?”
พลั่ก!
สิ้นน้ำเสียงเขา หลินอิ่งก็ลุกขึ้นยกฝ่ามือสะบัดไปบนหน้าเขาอย่างรุนแรง!
เวลานี้เซียวจวงที่โดนตบหน้ากลิ้งตกลงมาจากเก้าอี้ รอยนิ้วมือทั้งห้าประทับอยู่บนใบหน้าเป็นสีแดงก่ำ ทั้งตกใจทั้งโกรธเกรี้ยว เผยแววตาไม่อยากจะเชื่อออกมา
“แก! แกกล้าตบฉัน?” เซียวจวงกุมแก้ม ความโกรธพุ่งทะยานขึ้นฟ้า “แกตายแน่! ฉันจะฆ่าแกให้ตาย!”
หลินอิ่งเดินเข้าไปหาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เท้าข้างหนึ่งเล็งไปที่อกเซียวจวง ถีบเขากระเด็นไปสิบกว่าเมตร กระแทกกับฝากำแพงเสียงดังโครม จนกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง
“หา? แก แกถึงกับกล้าลงไม้ลงมือกับคุณชายเซียวเชียวเหรอ?” ปี้ซินหยู่ตกใจจนสีหน้าซีดขาว ยืนมองหลินอิ่งอยู่ด้านข้างอย่างตกตะลึง
โดยไม่มีใครคาดคิด หลินอิ่งไม่พูดอะไรสักคำ ก็คว่ำโต๊ะทันที เซียวจวงที่โดนทั้งหมัดทั้งเท้าทุบตีกระอักเลือด นี่ลงมือหนักไปหน่อยหรือเปล่า? เขาไม่รู้หรือว่าคุณชายเซียวเป็นใคร?
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกะทันหันและป่าเถื่อนเกินไป ปี้ซินหยู่ไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่า สวะที่เกาะผู้หญิงกินคนหนึ่งจะแข็งกร้าวขนาดนี้? เป็นไปได้ยังไงกัน เขาไม่ใช่พวกกระดูกอ่อนหรอกเหรอ?
“ไอ้แมงดา ยังไม่คุกเข่าขอโทษคุณชายเซียวอีก! ไม่อย่างนั้นทั้งตระกูลแกได้ถูกฝังไปพร้อมกับแกแน่ รู้ไหม? คุณชายฐานะสูงศักดิ์ของประเทศMอย่างคุณชายเซียว ใช่คนชั้นต่ำอย่างแกจะต่อกรได้เหรอ?” ปี้ซินหยู่กล่าวอย่างเดือดดาล
ในมุมมองของเธอ คุณชายใหญ่เซียว เซียวจวง เป็นลูกครึ่งยุโรปเหนือกับประเทศM ไม่เพียงมีเงินมีอำนาจ สายเลือดก็สูงส่งด้วยเช่นกัน! เศษสวะชั้นต่ำอย่างหลินอิ่ง แม้แต่ด่าคุณชายเซียวก็เป็นการล่วงเกินอย่างมากแล้ว เขาจะลงไม้ลงมือกับคุณชายเซียวผู้สูงศักดิ์ได้ยังไง?
“คนชั้นต่ำ?” หลินอิ่งมองปี้ซินหยู่อย่างเย็นชาแวบหนึ่ง สะบัดแขนคว้าถ้วยชาที่อยู่บนโต๊ะรวดเร็วราวกับพายุ เขวี้ยงออกไปเสียงดังขวับ
เกิดเสียงพลั่กดังขึ้น ถ้วยชาเขวี้ยงถูกท้องของปี้ซินหยู่ เธอที่ถูกโจมตีอย่างแรงล้มลงไปบนพื้น ท่าทางเจ็บปวด อาเจียนอาหารออกมาเปรอะเสื้อคลุมตัวเองไปหมด ทั่วร่างดูบอบช้ำ
“แก! แก!” ปี้ซินหยู่ยังคิดจะอ้าปากด่าหลินอิ่งอีก กลับพบว่าในท้องเกิดคลื่นลมปั่นป่วน เจ็บจนแทบขาดใจ อาเจียนออกมาไม่หยุด แรงที่คิดจะด่าคนก็ไม่มีแล้ว
“ปกติฉันไม่ลงมือกับผู้หญิง แต่เธอไม่อยู่ในประเภทคน” หลินอิ่งกล่าวเสียงเรียบ
คนคนหนึ่งที่เกิดต่างประเทศเรียกว่าสูงศักดิ์ แต่เรียกคนในประเทศหลงของตัวเองว่าคนชั้นต่ำ นี่นับเป็นสิ่งมีชีวิตอะไรกัน?
หน้าตาปี้ซินหยู่ทำให้คนรู้สึกเหม็นเน่าและสะอิดสะเอียนนัก น่าเสียดายที่เธอยังเป็นดารามีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก บรรจุให้คนแบบนี้เป็นบุคคลอัจฉริยะของสังคม? บรรทัดฐานของสังคมช่างลดต่ำลงทุกวันจริงๆ!
“อ๊าก! สวะอย่างแกทำชั่วโดยไม่สนสิ่งใดจริงๆ ฆ่ามันให้ฉัน!” เซียวจวงคำรามออกมาอย่างเสียสติ พูดภาษาต่างประเทศอย่างทุลักทุเล
มีเสียงดังครึกโครม บอดี้การ์ดต่างชาติร่างกำยำสูงใหญ่สิบกว่าคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู บุกเข้ามาพร้อมกัน แต่ละคนถลึงตามองหลินอิ่งด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย
ขวับๆๆ บอดี้การ์ดสิบกว่าคนคันไม้คันมือ กวัดแกว่งแขนที่เต็มไปด้วยพละกำลัง แต่ละคนดูท่าทางเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี
พวกเขาล้อมวงเข้ามา แทบจะลงมือพร้อมกัน หมัดล้วนส่งไปที่หลินอิ่งอย่างรุนแรง
บอดี้การ์ดระดับนี้สำหรับหลินอิ่งแล้ว แทบไม่อยู่ในสายตาด้วยซ้ำ อย่างมากทักษะการต่อสู้ของพวกเขาก็แค่ทหารหน่วยรบพิเศษที่ปลดประจำการแล้ว ใช้จัดการคนธรรมดายังพอจะมีประโยชน์อยู่บ้าง
หลินอิ่งเอียงตัว ยกมือกำหมัดตั้งท่า มองเห็นการกระทำไม่ชัด ร่างก็โถมเข้ามาแล้ว
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
เสียงหมัดกระทบเนื้อสะท้อนอยู่ภายในห้องอาหาร บอดี้การ์ดชาวต่างชาติที่ร่างกายสูงร้อยเก้าสิบกว่าเซ็น พออยู่ใต้หมัดของหลินอิ่งก็ไม่ต่างอะไรกับแป้งเปียก หนึ่งหมัดล้มหนึ่งคน ลงไปนอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้น กระดูกหักเสียแล้ว
ต่อสู้อยู่พักหนึ่ง สามนาที บอดี้การ์ดข้างกายเซียวจวงก็ถูกจัดการจนหมด
หลินอิ่งหมุนกาย เดินไปหาเซียวจวงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“ได้ยังไงกัน สวะอย่างแกฝีมือดีขนาดนี้เชียว?” เซียวจวงกล่าวอย่างตกตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่าลูกเขยไร้ค่าอย่างหลินอิ่งจะต่อสู้ได้ขนาดนี้
แม้บอดี้การ์ดสิบกว่าคนนี้จะแค่เลือกมาอย่างขอไปที แต่อย่างไรก็เป็นหน่วยรบทางบกที่ปลดเกษียณแล้วของประเทศMเชียวนะ โดยเฉพาะทักษะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาก สมรรถภาพทางร่างกายก็ดีมากเช่นกัน ทำไมถึงถูกหลินอิ่งที่ดูอ่อนแอสอยร่วงในหมัดเดียวได้?
เซียวจวงสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา มองสำรวจหลินอิ่งใหม่อีกครั้ง ภายในใจรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง
เดิมนึกว่าจะแค่มาขู่คนชั้นต่ำกระดูกอ่อนประเทศหลงที่เกาะผู้หญิงกินคนหนึ่งให้หวาดกลัว พอประกาศฐานะก็จะขู่หลินอิ่งให้ตกใจจนคุกเข่าร้องขอความเมตตาได้ ใครจะรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ จากนั้นก็คว่ำโต๊ะลงไม้ลงมือกัน
หากรู้แต่แรก จะได้นำมือดีของลาตินกรุ๊ปมาที่นี่ด้วย หรือพกปืนมาบ้างก็คงไม่ย่ำแย่ถึงขนาดนี้!
เซียวจวงเสียใจจนลำไส้เขียวไปหมด มองหลินอิ่งอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“แกจะเอายังไงกันแน่?” เซียวจวงซักถามอย่างดุดัน ค่อนข้างไม่ยอมแพ้ “กลางวันแสกๆ แบบนี้ แกกล้าฆ่าฉันเหรอ? หากไม่กล้า ไม่ช้าก็เร็วแกจะต้องมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉัน! วันนี้แกลงมือกับฉัน เซียวซื่อกรุ๊ปก็จะตามฆ่าแกไปชั่วชีวิต!”
