บทที่ 208 คืนให้พวกคุณคนละนัด
“อ่อนแอเกินไป” เฮยยิงเหมือนได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก หัวเราะเสียงดัง “O My god คุณพูดว่าอะไรนะ ในสมองของคุณมีอะไร ขี้เหรอ”
ลี่น่าก็อดหัวเราะไม่ได้ หลินอิ่งคนนี้น่าสนใจจริงๆ ตลกมาก ทำไมมีคนเช่นนี้บนโลกด้วย
มีคนมากกว่าสามสิบคนล้อมรอบตัวเขาด้วยกระสุนปืนจริง ยังกล้าดูหมิ่นและโห่ร้อง
“ฉันนับถือความกล้าหาญของคุณจริงๆ” เฮยยิงยกไหล่แล้วกล่าว “ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันยังไม่ตีคุณให้เป็นตะแกรง ถ้าเป็นเช่นนั้นก็จะไม่สนุกแล้ว”
“คุณรู้สึกว่าพวกเราอ่อนแอมาก เช่นนั้นก็เข้ามาสิ มาท้าดวลกัน ให้ฉันดูหน่อยว่า ขี้โรคแห่งเอเชียอย่างคุณ มีความสามารถมากแค่ไหน” เฮยยิงกล่าวอย่างดูถูก เสียงผ้าฉีกออกดังขึ้นเขาสลัดเสื้อผ้าสีดำบนตัวออก เผยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆทั่วร่างกาย
“เข้ามา ฉันจะให้โอกาสคุณเพียงครั้งเดียว” เฮยยิงกระดิกนิ้วก้อย มองไปที่หลินอิ่งด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความล้อเล่น “ให้ฉันดูว่าคุณมีความสามารถแค่ไหน ถึงได้บ้าคลั่งขนาดนี้”
เฮยยิงรู้สึกตอนนี้ตัวเองเหมือนแม่ทัพที่เกรียงไกร กำลังล้อเล่นกับหลินอิ่งลูกหมาที่น่าสงสาร
คนประเทศหลุงที่โง่เขลาเช่นนี้ รูปร่างผอมบาง จะมีพลังมากแค่ไหนเชียว อาศัยศิลปะการต่อสู้ของประเทศหลุงหมัดเท้าปักบุปผาเช่นนั้น จะมาเป็นคู่ต่อสู้กับเขาที่เป็นยอดฝีมือระดับนานาชาติได้อย่างไร
และเขาก็คิดไม่ออกเช่นกัน ในท่าเรือตุงไห่รังเก่าแห่งนี้ ในสถานการณ์ที่กลุ่มเฮยยิงทุกคนมีอาวุธพร้อม หลินอิ่งจะมีวิธีใดมาจัดการกับพวกเขา
มองดูพี่ใหญ่กำลังล้อเล่นกับคนโง่เขลาคนนี้ กลุ่มเฮยยิงแสดงสีหน้าที่เยาะเย้ยมองไปที่หลินอิ่ง
พวกเขารู้นิสัยของพี่ใหญ่ดี เผชิญกับคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอกว่าเพียงลำพัง มักจะลงมือฆ่าด้วยตัวเอง นี่คืองานอดิเรกของพี่ใหญ่เฮยยิง โหดร้ายมาก
เฮยยิงเปลือยกาย ขยับคอเล็กน้อย เดินเข้ามาหาหลินอิ่งอย่างไม่เกรงกลัวใครดวงตาเต็มไปด้วยความทรราช
“เข้ามา ไอ้หนุ่มน้อย ฉันจะฉีกปากของคุณด้วยมือของฉัน หักแขนขาของคุณ” เฮยยิงเลียริมฝีปากซ้ำๆ กล่าวอย่างเย็นชา
ประโยคของหลินอิ่งที่พูดว่าพวกคุณอ่อนแอเกินไป กระตุ้นความโหดร้ายในใจของเขา แทบจะรอไม่ไหวที่จะเหยียบหลินอิ่งไว้ใต้เท้าและทรมานและทารุณอย่างบ้าคลั่ง
ไร้สาระ
หลินอิ่งก็ลุกขึ้นทันที เตะเก้าอี้ไม้บิน เก้าอี้ไม้ตัวนี้บินข้ามไป เต็มไปด้วยพลังที่รุนแรง ราวกับโยนรถบรรทุกขนาดใหญ่ออกไป อากาศคำรามในทันที
เฮยยิงสีหน้าเปลี่ยนทันที ทันใดนั้นก็เหยียดแขนออกเพื่อกั้นเก้าอี้ไม้ เสียงผลัวะดังขึ้น เก้าอี้กระแทกบนร่างของเขา แผ่นไม้บินในพริบตาเดียว ทำให้เขาถอยหลังไปสองสามก้าว
ในชั่วพริบตาเดียว หลินอิ่งพุ่งเข้ามาเหมือนร่างเสือดาว ถีบไปที่หน้าท้องของเฮยยิง ตูมดังขึ้น ถีบจนเขาตีลังกาครั้งใหญ่ หัวกระแทกลงพื้นอย่างแรง มึนไปชั่วขณะ
“เอ่อ(เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด)”
เฮยยิงร้องเหมือนหมูที่ถูกฆ่า ความรู้สึกเหมือนถูกรถสปอร์ตที่วิ่งด้วยความเร็วสองร้อยไมล์ชนเข้าอย่างแรง กระดูกทั้งร่างกำลังจะกระจุยแล้ว อวัยวะภายในเหมือนพันกันไปหมด
“ฮือ คุณ” เฮยยิงเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว บังคิดจะต่อสู้กลับ แต่ทันใดนั้นเขาก็อาเจียนออกเป็นเลือด อ่อนแรงไปทั่วร่าง รู้สึกถึงแรงที่ทำให้กระดูกฉีกขาด เขาเริ่มหวาดกลัว
เสียงดังปัง หลินอิ่งเตะซ้ำอีกครั้งโดยไม่ลังเล เหยียบหัวของเฮยยิงลงกับพื้นอีกครั้ง ขยี้อย่างแรงที่ใต้เท้า
ไม่มีโอกาสได้โต้ตอบแม้แต่ครั้งเดียว เฮยยิงพ่ายแพ้อย่างยับเยิน พ่ายแพ้ในทันทีและสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ กล้ามที่ทรงพลังของเขาก็เป็นแค่สิ่งของวางโชว์
หลินอิ่งใช้พลังภายใน เพื่อจัดการกับสมรรถภาพทางกายที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักเหมือนนรก เป็นนักฆ่าที่เหนือกว่าคนธรรมดา เขาลงมืออย่างโหดเหี้ยมอย่างไม่ลังเล
“พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ลี่น่าเอามือปิดปากที่อ้าปากกว้าง จ้องมองหลินอิ่งด้วยดวงตาเต็มไปด้วยความสยองขวัญ
เธอไม่เข้าใจ เฮยยิงทำไมถึงโดนเตะล้มได้ อาเจียนเป็นเลือดทั่วร่าง นี่มันพลังรบแบบไหนกัน
“พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น”
“ไอ้ชนชั้นต่ำประเทศหลุงที่สมควรตาย ปล่อยพี่ใหญ่เฮยยิงของพวกเราเดี๋ยวนี้”
เวลานี้ คนของกลุ่มเฮยยิงตกใจและโกรธมาก ทุกคนต่างยกปืนยาวขึ้นเล็งไปที่หลินอิ่ง
โดยปกติพวกเขาคงยิงไปนานแล้ว ครั้งนี้พี่ใหญ่เฮยยิงอยู่ใกล้หลินอิ่งมากเกินไป จึงไม่กล้าขยับ
“เฮอ” หลินอิ่งหัวเราะอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปแล้วสะบัด สะบัดปืนDesert Eagleออกมาจากกระเป๋า
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
คลื่นเสียงที่แหลมคมดังก้องอยู่ตลอดเวลาในโกดังที่ว่างเปล่า
ทุกครั้งที่เสียงปืนดังขึ้น ก็จะมีเสียงกรีดร้องของกลุ่มเฮยยิงหนึ่งคนดังขึ้น โดนยิงที่แขนล้มลงกับพื้น
หลินอิ่งมือซ้ายเปลี่ยนกระสุนปืน มือขวายิง กวาดยิงในแนวนอน ไม่ถึงหนึ่งนาที ยิงลูกกระสุนหมดไปสามแถว
กระสุนเข้าเป้าทุกนัด กระสุนทุกนัดยิงไปที่แขนของสมาชิกกลุ่มเฮยยิง ทำให้พวกเขาปล่อยปืนในมือของพวกเขาลงทันที สูญเสียประสิทธิภาพในการรบ
ยอดฝีมือสามสิบกว่าคนของประเทศ M ในเวลานี้ทั้งหมดทรุดตัวลงบนพื้นอย่างดิ้นรนและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“ฮือ เป็นไปได้อย่างไร” เฮยยิงมองดูฉากนี้ด้วยสีหน้าที่ซีด เปิดตากว้าง ราวกับเห็นฝี
โหดร้ายเกินไป นี่คือเทคนิคอะไร เทคนิคการยิงแบบไหนกัน เขามองเห็นได้ไม่ชัดเจน หลินอิ่งที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนกระสุนปืนและยิงอย่างไร
ในช่วงเวลาที่ตัวเองถูกปราบ สมาชิกในทีมกำลังลังเล หลินอิ่งดำเนินการอย่างเด็ดขาด เกิดการพลิกกลับที่สั่นสะเทือนของโลก ถูกจัดการราบคาบ
“คุณ หรือว่าคุณเป็นคนแบบนั้น การดำรงอยู่ที่สุดยอด” เฮยยิงรู้สึกขมปาก ไม่อยากจะเชื่อเลย
ด้วยประสบการณ์ของเขา ในใจคาดเดาถึงอะไรบางอย่าง หลินอิ่งคนประเทศหลุงคนนี้ ไม่สามารถวัดหรือเปรียบเทียบกับคนธรรมดาได้เลย แต่คนเช่นนี้ทำไมถึงมาปรากฏตัวที่เมืองชิงหยูนเล็กๆแห่งนี้ได้ ก็คือพลังเช่นนี้มีอยู่ทุกที่ทั่วโลกของประเทศM ฝีมือระดับนี้ในสถาบันแห่งชาติก็มีแค่ไม่กี่คน
“คุณไม่ต้องเดาแล้ว จากประสบการณ์ของคุณ เดาไม่ถูกหรอก” หลินอิ่งกล่าวเบาๆ
“พวกคุณกล้าแอบสังหารฉัน กล้าทำร้ายคนของฉัน เช่นนั้น ฉันก็ขี้เกียจที่จะไปไล่ถามว่าใครเป็นคนลงมือ จึงคืนให้ทุกคนคนละนัดแล้วกัน” หลินอิ่งกล่าวเบาๆ เสียงดังปังยิงไปที่แขนของเฮยยิง
เฮยยิงสีหน้าบิดเบี้ยว สั่นไปทั้งตัว วินาทีนี้รู้สึกกลัวลึกๆ เพราะเขารู้ว่าเขาทำให้คนที่แข็งแกร่งที่ไม่สามารถจินตนาการได้โกรธมาก
“อย่าฆ่าฉันเลย” ลี่น่าส่งเสียงกรี๊ด กลัวจนเกือบจะหมดสติไปแล้ว สั่นไปทั้งตัว
หลินอิ่งหัวเราะอย่างเย็นชาซ้ำๆ ส่งข้อความถึง เสิ่นซานที่รออยู่ด้านนอกท่าเรือตุงไห่
ด้านนอกท่าเรือตุงไห่ เสียงข้อความดังขึ้น เสิ่นซานหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าตกในเล็กน้อย
ท่านหลินเข้าไปยังไม่ถึงสิบนาทีมั่ง ก็จัดการกับกลุ่มเฮยยิงเรียบร้อยแล้วเหรอ
เสิ่นซานตื่นเต้นอยู่ข้างใน โบกมือ “ตามฉันเข้าไป เก็บกวาดพื้นที่”
ไม่นาน เสิ่นซานนำคนเข้าไปในโกดังโรงงานอย่างรวดเร็ว ณ ตอนนี้ เขาเห็นเพียงกลุ่มของชาวต่างชาติสีซีดนอนตัวสั่นอยู่บนพื้น ส่วนหลินอิ่งสีหน้าเหมือนปกติจุดบุหรี่หนึ่งมวน
