บทที่ 284 เหล้าที่ฉันเทเขากล้าดื่มเหรอ?
หลินอิ่งจีบไวน์ไปคำหนึ่ง เขย่าแก้วไวน์ ไม่ได้สนใจนิ่งเสี่ยวชิง
ก๊อกก๊อก
เวลาเดียวกัน มีคนเคาะประตูห้องอาหารเดินเข้ามา
ชายหัวล้านในชุดสูทเดินเข้ามา ใส่แว่นกันแดด ข้างกายมีบอดี้การ์ดสองคน เดินเข้ามาพร้อมกัน
ชายหัวล้านถอดแว่นออก เผยหน้าตาอันเข้มขรึม ยิ้มทักทาย พูดว่า “คุณหนูนิ่งมาโรงแรมหลงเถิงทั้งที”
“ประธานถู ให้เกียรติมาทั้งที เชิญนั่งเลยค่ะ” นิ่งเสี่ยวชิงยกแก้วยืนขึ้น หน้าตายิ้มแย้ม
“คนนี้ก็คือถูซาน ประธานถู? คือคนใหญ่คนโตมีหน้ามีตาในเขตจงเทียน”
“จะไม่ใช่ได้ยังไง ประธานถูไม่เพียงแค่เป็นคนใหญ่โตในวงการธุรกิจ ยังเป็นหัวหน้าในกลุ่มโลกแห่งความมืดด้วย”
จากที่ชายหัวล้านใส่แว่นเข้ามา ทุกคนในงานก็ตะลึง ต่างก็เคยได้ยินชื่อเสียงของชายคนนี้
ถูซาน ในเขตจงเทียนนั้น เขาเป็นคนมีชื่อเสียงโด่งดัง ทั้งในแวดวงธุรกิจและโลกแห่งความมืด ในมือมีธุรกิจที่ใหญ่ที่สุดอย่างจงเทียนซิงเฉิง นั่นก็เหมือนต้นเงินต้นทองเงินทองหล่นมาไม่หยุดไม่หย่อน
โดยเฉพาะ ถูซานไม่เพียงแค่มีตำแหน่งฐานะในแวดวงธุรกิจ ในโลกแห่งความมืดเขาก็เป็นหัวหน้าใหญ่ที่ผู้คนเคารพและน่าเกรงขาม มีสมญานามว่านกอินทรี
ในเขตจงเทียนไม่มีคนไม่รู้ ฮ่องเต้ใต้ดินเขตจงเทียนหยูจื๋อเฉิง ลูกน้องทั้งสี่ที่ฝีมือดี รับผิดชอบในเขตและกิจการที่ต่างกัน โรงแรมจงเทียนของฮุยสุงถังฮุย จงเทียนซิงเฉิงคือนกอินทรีถูซาน……
นกอินทรีที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ก็คือคนดังที่อยู่ข้างหยูจื๋อเฉิง พูดได้ว่า ในเขตจงเทียน ไม่มีเรื่องอะไรที่นกอินทรีทำไม่ได้
กิจการระดับกลางอย่างพวกเขา ถ้ารู้จักและมีความสัมพันธ์กับนกอินทรีนิดหน่อย ได้รับโอกาส ก็อาจจะเจริญก้าวหน้าได้ทันที
เมื่อหยูเสี่ยวชิงยกแก้วดื่มเหล้าต้อนรับ ถูซานก็ดื่มตอบ ทั้งสองคนแสดงความเคารพกันและกัน
“เสี่ยวชิงนี่รู้จักคนกว้างขวางจริง คนใหญ่โตมีอำนาจอย่างประธานถูยังมาดื่มเหล้าด้วย”
“ก็ใช่ซิ ต้องให้รู้ว่า คนดังเขตจงเทียนอย่างประธานถู ปกติได้เจอง่ายที่ไหน?”
คนในงานต่างพูดยกย่อง พวกเขาอิจฉานิ่งเสี่ยวชิง อยู่ข้างนอก ได้เจอแต่คนไม่ธรรมดามีหน้ามีตาในสังคม
นิ่งเสี่ยวชิงสีหน้าได้ใจ รู้สึกได้หน้าก็ดีใจ ออกมาดื่มเหล้า ยังเชิญคนอย่างถูซานออกมาดื่มด้วยได้ ก็สามารถแสดงถึงความสัมพันธ์อันกว้างขวางของเขาได้
“ทุกท่าน ลุกขึ้นดื่มให้กับประธานถู ทุกคนต่างทำงานที่เขตจงเทียน ถ้าได้พูดคุยรู้จักกับประธานถู ยังกลัวปัญหาอะไรในเขตจงเทียนจัดการไม่ได้?” นิ่งเสี่ยวชิงพูดสีหน้าได้ใจ
“ใช่ ใช่แล้ว พวกเราควรดื่มเคารพประธานถูกัน”
“ประธานถู ขอให้กิจการรุ่งเรือง”
พูดไปด้วย ทุกคนก็ยกแก้วขึ้นมา สีหน้าประจบ
สีหน้าทุกคนต่างยิ้มแย้มดีใจ อยากเอาใจคนดังของเขตจงเทียน
“หลินอิ่ง นายทำอะไร? ยังนั่งไม่ขยับตัวอีก”
ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างลุกขึ้นกันหมดแล้ว มีเพียงหลินอิ่งกับจางฉีโม่ยังนั่งไม่ขยับ ดื่มไวน์ต่อ
“ดื่มเหล้าเคารพยังไม่เป็น? หรือยังคิดว่าตำแหน่งตัวเองสูงส่ง ไม่เห็นประธานถูในสายตา?” นิ่งเสี่ยวชิงพูดต่อว่า เห็นท่าทางหลินอิ่งก็รู้สึกไม่พอใจ
แม้แต่เธอที่เป็นเจ้าของงานเลี้ยง ยังลุกขึ้นดื่มให้กับถูซานเลย คนอย่างหลินอิ่ง ยังทำท่าทางไม่สนใจ นั่งกับที่ไม่ขยับ
“ฉีโม่ เธอยังไม่สั่งสอนไอ้ไร้น้ำยานี่หน่อย? ไม่รู้ระเบียบวินัยเลย” นิ่งเสี่ยวชิงพูดต่อว่า น้ำเสียงดุดัน
จางฉีโม่รู้สึกไม่ชอบและไม่พอใจกับน้ำเสียงแบบนี้มาก แต่ไม่รู้จะทำยังไง มองไปที่หลินอิ่ง
หลินอิ่งสีหน้าเรียบเฉย มองไปที่ถูซาน ถูซานหน้าซีดขาวไปทันที
ถูซานคิดไม่ถึง แค่มาดูงานดื่มเหล้าเท่านั้น ทักทายคุณหนูตระกูลนิ่ง กลับมาเจอกับท่านกิ่ง
ตอนแรกที่ท่านอิ่งมาที่ตี้จิง ต้อนรับที่อาคารจื๋อเฉิง เขาเคยเห็นฝีมือของท่านอิ่งด้วยตาตัวเอง หลังจากนั้นที่ ในคืนลบล้างตระกูลเหวิน คืนนั้นเขาก็อยู่ ได้เห็นและพอรู้ฝีมือของหลินอิ่ง
คนที่อยู่ตรงหน้า คือคนในตำนานตี้จิงที่เลื่องลือกัน ฉีหยิ่นผู้ลบล้างตระกูลเหวิน
ท่านอิ่งเป็นนายใหญ่ของหัวหน้าใหญ่ของเขา จะกล้าให้ท่านอิ่งดื่มเหล้าเคารพได้ยังไง?
สีหน้าถูซานที่เปลี่ยนไป ทุกคนในงานต่างมองเห็น
ในใจพวกเขาคิด คราวนี้ไอ้ไร้น้ำยาหลินอิ่งซวยแน่ ทำให้ประธานถูไม่พอใจ
ประธานถูถือเป็นคนโหดในโลกแห่งความมืด นิสัยโมโหร้าย ไม่ได้พูดง่ายๆ คราวนี้ อาจจะทำให้หลินอิ่งพิการเลยก็ได้ ดูว่าไอ้ไร้น้ำยานี่ยังกล้าแสดงอีกไหม
“ยังอวดดีอีก ประธานถูมาถึงที่ มีแกคนเดียวยังนั่งกับที่ไม่ขยับอีก แกคิดว่าแกเป็นใคร? ใหญ่กว่าประธานถูหรือไง?”
“เป็นไอ้ไร้น้ำยาอย่างที่ลือกันจริงๆ ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง เห็นประธานถูมาแล้วยังนั่งดื่มของตัวเองอีก?”
“คนแบบนี้หมดทางช่วยแล้ว คิดว่าตัวเองเก่ง ยังแสดงไม่หยุดอีก ความจริงก็แค่ไอ้ไร้น้ำยา”
ทุกคนในงาน เห็นแล้วก็ต่างคนต่างพูด พยายามประจบประแจง
“ฉีโม่ เธอรีบบอกให้ไอ้ไร้น้ำยาหลินอิ่งยกแก้ว ดื่มขอโทษกับประธานถูดีๆ” นิ่งเสี่ยวชิงพูดเสียงเย็นชา “ถ้าทำให้ประธานถูโกรธขึ้นมา แม้แต่ฉันก็ช่วยไม่ได้ ถ้าถึงเวลาแล้วหลินอิ่งมีปัญหา อย่าหาว่าเพื่อนร่วมห้องอย่างฉันไม่ช่วยละกัน”
ขณะพูด นิ่งเสี่ยวชิงคอยสังเกตสีหน้าของถูซาน พบว่าสีหน้าของถูซานยิ่งอยู่ยิ่งไม่ดี ในใจคิดว่าวิธียืมมือฆ่าคน ดูว่าหลินอิ่งจะรับได้ไหม
จางฉีโม่มองหลินอิ่งด้วยสีหน้ากังวล แต่ก็ไม่กล้าตัดสินใจแทนหลินอิ่ง
หลินอิ่งพูดเสียงเรียบ “เหล้าที่ฉันดื่มให้ นกอินทรีนายกล้าดื่มไหม?”
