บทที่ 285 หลินอิ่งเป็นใครกันแน่?
“แกพูดอะไร? เหล้าที่แกดื่ม ประธานถูไม่กล้าดื่ม?”
“แกนี่มันอวดดีลอยขึ้นสวรรค์แล้ว? ไม่รู้จักดูสถานการณ์ ยังกล้าพูดอีก จะอวดดีถึงไหน?”
“ไอ้แม่เจ้า ฉีโม่ เธอคงไม่ได้แต่งงานกับปัญญาอ่อนนะ? ทำไมถึงได้โง่ถึงขนาดนี้”
หลังจากที่หลินอิ่งพูดไปประโยคหนึ่ง ทุกคนในงานก็ทำสีหน้าตกใจ มองหลินอิ่งด้วยสายตาเหมือนมองปัญญาอ่อน
ต่อหน้าหัวหน้าใหญ่ของโลกแห่งความมืดตี้จิง พูดว่าตัวเองดื่มเหล้าให้เขากล้าดื่มไหม? นี่มันดูถูกถูซานขนาดไหน?
ต้องรู้ว่า ถูซานเป็นหัวหน้ายักษ์ใหญ่ของฮ่องเต้โลกแห่งความมืดของหยูจื๋อเฉิง ไม่ดูว่าคุณหนูตระกูลนิ่งอย่างนิ่งเสี่ยวชิง ยังเคารพประธานถูขนาดนี้?
ขอให้หลินอิ่งยังรู้จักคิด ถึงจะไม่รู้ว่าถูซานใหญ่โตแค่ไหน แต่พอเห็นการกระทำของนิ่งเสี่ยวชิงแล้ว ก็ควรรู้ ว่าคนคนนี้เขามีเรื่องด้วยไม่ได้?
แสดงละครจนไม่ดูตาม้าตาเรือ
ทันใดนั้น ทุกคนในงานต่างก็มองหลินอิ่งด้วยสายตารังแกียจ คนแบบนี้มันน่าขยะแขยงเหลือเกิน เป็นลูกเขยไร้น้ำยาแท้ๆ ทำให้ประธานถูโกรธจะทำให้พวกเขาซวยไปด้วย
ถูซานได้ยินคำพูดที่ทุกคนพูดกับท่านอิ่ง สีหน้ายิ่งไม่ดี
ท่านอิ่งอยู่ตรงหน้า ทำให้ถูซานรู้สึกกดดันอย่างมาก จนเขาไม่กล้าพูดเลย
“ประธานถู ต้องขอโทษด้วย งานเลี้ยงของพวกเราครั้งนี้ให้ไอ้โง่นี่เข้ามาด้วย รบกวนท่านแล้ว”
“ประธานถู อย่าโกรธเลยนะคะ อย่าไปถือสาไอ้ไร้น้ำยาแบบนี้ ถ้าท่านลงมือกับมัน จะลดตัวเกินไป”
“ประธานถู ขอแค่ท่านพูดคำเดียว เดี๋ยวผมช่วยท่านลงมือเอง ช่วยท่านจัดการมันเอง”
ทุกคนในงานต่างพูดประจบขอโทษแทน พยายามประจบถูซานถึงที่สุด
“ประธานถู ขอโทษด้วยจริงๆ ในงานแบบนี้ มาเจอกับคนไร้มารยาทหน้าโง่แบบนี้ ถ้าท่านจะสั่งสอนหลินอิ่ง ดิฉันไม่ห้าม จะสนับสนุนท่านด้วย เพราะแม้แต่เมียของหลินอิ่ง ก็ไม่ได้ใส่ใจไอ้หน้าโง่นี่” นิ่งเสี่ยวชิงพูดเสียงเย็นชา
เธอใช้สายตาดูถูกมองไปที่หลินอิ่ง คิดในใจ ดูว่าคราวนี้หลินอิ่งจะทำยังไง ยังกล้าแสดงต่อไหม? คิดว่าไม่มีใครทำเขาได้เหรอ?
แค่ดูสีหน้าถูซานตอนนี้ คืนนี้คงได้หักขาข้างหนึ่งของหลินอิ่งแน่
“พวกเธอ หุบปากเดี๋ยวนี้”
ถูซานสีหน้าแดงก่ำ โมโหขึ้นมาทันที ตะโกนใส่พวกนิ่งเสี่ยวชิง
ประโยคนี้ออกไป ทุกคนในงานต่างตกใจ ตัวสั่นไปหมด พวกเขารู้สึกถึงความโมโหของถูซาน
ถูซานมีสมญานามว่านกอินทรี เป็นนักฆ่าโลกแห่งความมืดที่ฝีมือโหดร้าย ฆ่าคนเลือดท่วมมามากมาย เวลาโมโหร้ายใครก็ไม่รู้จะเกิดสถานการณ์อะไร?
“ประธานถู ขอโทษ ขอโทษด้วย”
คนที่ลุกขึ้นดื่มเหล้า ก้มหน้าขอโทษกันทุกคน ไม่กล้าแม้แต่มองหน้าถูซาน กลัวตายกันทุกคน
“ประธานถู ขอโทษด้วย วันนี้ฉันดูแลไม่ทั่วถึง เดี๋ยวฉันจะให้คำอธิบายเอง”
นิ่งเสี่ยวชิงสีหน้าเคร่งเครียด พูดขอโทษ เธอก็รู้สึกหวาดกลัวความโมโหร้ายของถูซาน
ต้องรู้ว่า พาณิชย์พลาซ่าหลงเถิงในเขตจงเทียน นั้นเป็นอาณาเขตของถูซาน
ในแวดวงมหาเศรษฐีแห่งตี้จิง มีใครไม่รู้ ตระกูลฉีก็คือผู้คุมเขตจงเทียน
และหัวหน้าถูซานหยูจื๋อเฉิง ก็คือตัวแทนที่ตระกูลฉีแห่งตี้จิง
แม้แต่อำนาจของตระกูลนิ่ง ในเขตจงเทียนก็สู้หยูจื๋อเฉิงไม่ได้ แม้แต่เธอก็ต้องเคารพเขา
“ขอโทษฉัน? พวกแกขอโทษฉันก็ไม่มีประโยชน์” ถูซานพูดเย็นชา “นิ่งเสี่ยวชิง เธอก็ไม่ต้องให้คำอธิบายกับฉัน ไปอธิบายให้ประธานหลินโน่น”
“ประธานหลิน? หมายความว่าอะไร?” นิ่งเสี่ยวชิงสีหน้าตกใจ ยังไม่เข้าใจสถานการณ์
ถูซานหันไปมองหลินอิ่ง ก้มหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเคารพ “ประธานหลิน ท่านว่า จะจัดการพวกไม่รู้ที่ต่ำที่สูงพวกนี้ยังไงครับ?”
“ต้องให้ผมเรียกคนมาจัดการไหมครับ?”
“ไม่ นี่มัน? นี่มันอะไรกัน? ประธานถู ทำไมท่านถึงเคารพไอ้ไร้น้ำยานี้ขนาดนี้?”
นิ่งเสี่ยวชิงตกใจกับพฤติกรรมของถูซาน หันไปมองหลินอิ่งอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
สำหรับทุกคนในงาน จากคำพูดของถูซานแล้ว ต่างก็แสดงอาการตกใจ สีหน้าซีดไปทันที อ้าปากตาค้าง
คนระดับอย่างถูซาน กลับก้มหน้าพูดจาเคารพหลินอิ่งเรียกเขาว่าประธานหลิน? ยังถามความคิดเห็นของประธานหลิน?
หรือว่า ทุกอย่างที่หลินอิ่งทำก่อนหน้านี้ ไม่ใช่การแสดง?
แต่นั่นคือ หลินอิ่งมีความสามารถจริง?
หลินอิ่งดื่มเหล้าไปคำหนึ่ง พูดเสียงเรียบ “นกอินทรี เรื่องแค่นี้เรียกคนทำไม?”
“ครับ ประธานหลิน ท่านพูดถูก” ถูซานรีบพยักหน้า ในใจก็รู้สึกโล่งอกไปหน่อย
เขากลัวว่าประธานหลินจะโมโหเพราะพวกหน้าโง่พวกนี้ ถ้าเป็นแบบนั้น จะกระทบมาถึงเขาด้วย ผลลัพธ์เขาไม่กล้าคิด
หลินอิ่งดูเรียบร้อยสง่าผ่าเผย แต่เขาเคยเห็นตอนที่ประธานหลินโมโหร้าย
คืนนั้น ประธานหลินคนเดียว ท่าทางดุดันบุกเข้าไปสำนักใหญ่ตระกูลเหวินตี้จิง ภาพนั้น ไม่อาจหาที่เปรียบได้ ยังจำอยู่ในสายตาเขาไม่มีวันลืม
ต้องรู้ว่า หากประธานหลินโกรธขึ้นมา ตระกูลเหวินอันใหญ่โตแห่งตี้จิง ก็หมดสิ้นไปแค่ชั่วค่ำคืน
“ไอ้พวกหน้าโง่ ยังไม่รีบขอโทษประธานหลินอีก? อยากตายกันใช่ไหม?” ถูซานตะโกนใส่ทุกคนในงาน “ประธานหลินไม่ถือสาแล้ว นั่นถือว่าเป็นบุญพวกแกแล้ว ฉันเป็นลูกน้องประธานหลิน จะดูพวกแกมาว่าประธานหลินเหรอ?”
“หา? หลิน ประธานหลิน……”
ที่คนในงานต่างสีหน้าเต็มไปด้วยความตะลึง หันไปมองหลินอิ่งทุกคน สายตาเปลี่ยนเป็นเหมือนเห็นเทวดา
น่ากลัวจริงๆ
หลินอิ่งสามีของจางฉีโม่ เป็นถึงหัวหน้าของถูซาน? ไม่น่าเชื่อจริงๆ
คนที่มีอำนาจขนาดนี้ ทำไมถึงได้สำรวมขนาดนี้? นี่มันคนในตำนานระดับเทพจริงๆ
ตอนนี้พวกเขารู้สึกเสียใจจนท้องไส้พันกันหมดแล้ว คิดถึงคำพูดที่พูดกับหลินอิ่งเมื่อกี้ ในใจก็รู้สึกกลัวขึ้นมา
ด้วยความไม่คาดคิด ไปทำให้คนที่น่ากลัวขนาดนี้ขุ่นเคืองได้
“ประธานหลิน ขอโทษ ขออภัยด้วย พวกเรามีตาหามีแววไม่”
“ประธานหลิน ขอให้ท่านอย่าถือสากันเลย พวกเราตาบอดไปจริงๆที่ไม่เคารพท่าน”
“เร็ว รีบดื่มขอโทษประธานหลิน ยังนิ่งกันทำไม”
คราวนี้ สีหน้าทุกคนในงานเปลี่ยนกันหมด ต่างก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว พยายามบีบรอยยิ้มเพื่อประจบหลินอิ่ง ยกแก้วดื่มเหล้าขอโทษ
ส่วนนิ่งเสี่ยวชิง ยังคงอึ้งอยู่กับที่ รู้สึกอับอายขายหน้า ทำตัวไม่ถูก มองหลินอิ่งอย่างไม่น่าเชื่อ
เธอคิดไม่ถึง หลินอิ่งจะมีอำนาจในตี้จิงขนาดนี้ มีอำนาจและฐานะสูงยิ่งกว่าเธอ
นิ่งเสี่ยวชิงคิดไม่ตก หลินอิ่งเป็นลูกเขยไร้น้ำยามาจากเมืองตุงไห่ไม่ใช่เหรอ? เขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่?
