บทที่ 287 เรียกใครมาก็ไม่มีประโยชน์
จางฉีโม่สีหน้าไม่ดี เธอคิดไม่ถึงว่าหลินอิ่งมาแล้ว เหตุการณ์จะวุ่นวายขนาดนี้
เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน นิ่งเสี่ยวชิงบีบบังคับกันขนาดนี้ จะเอาชนะให้ได้
นี่เกินความคาดการณ์สำหรับจางฉีโม่ ในความจำเธอ สมัยเรียนถึงแม้นิ่งเสี่ยวชิงจะยโสโอหัง แต่ก็ไม่ได้บีบบังคับคนอื่นถึงขั้นนี้
แน่นอน สิ่งที่จางฉีโม่ไม่รู้ก็คือ
เป็นเพราะว่านิ่งเสี่ยวชิงรู้สึกว่าจางฉีโม่แย่งความโดดเด่นจากเธอไป วันนี้ถึงได้อยากทำให้จางฉีโม่ดูต่ำต้อยกว่าเธอ
ถึงแม้หลินอิ่งจะไม่ใช่คนไร้น้ำยาตามข่าวลือแล้วไง?
ว่าไปแล้ว หลินอิ่งก็แค่ไอ้บ้านนอกจากเมืองตุงไห่เท่านั้น แม้กระทั่งตระกูลนิ่งแห่งตี้จิงยังไม่รู้จัก รู้จักแค่ถูซานคนเดียวแล้วยังไง?
อะไรเปิดบริษัทเครื่องประดับ ยังจะเปิดที่จงเทียนซิงเฉิง บางทีอาจจะแค่ถูซานให้หน้าหลินอิ่งเท่านั้น
จะพูดถึงอำนาจความสามารถแล้ว เบื้องหลังนิ่งเสี่ยวชิงมีตระกูลนิ่งแห่งตี้จิงอยู่ จะแพ้หลินอิ่งได้ยังไง?
“ถูซาน ถ้าคุณให้หลินอิ่งดื่มเหล้าขอโทษฉันตอนนี้ ต่อหน้าทุกคน ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนไร้น้ำยา ฉันก็จะไม่ถือโทษ ไม่เอาความอีก” นิ่งเสี่ยวชิงหันไปมองถูซานอย่างยโส “ถ้าพ่อฉันมาจริงๆ ฉันว่า คุณก็จะมีที่นั่งลำบาก”
ถูซานสีหน้าโมโห รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างอวดดีเหลือเกิน คิดว่ามีตระกูลนิ่งอยู่เบื้องหลังก็ทำอะไรตามใจได้ กล้าบังคับให้ท่านอิ่งยอมรับว่าตัวเองไร้น้ำยา? กล้าดูถูกท่านอิ่งแบบนี้? ใจกล้ามาก
หลินอิ่งส่ายหัว พูดว่า “เธอเรียกใครมาก็ไม่มีประโยชน์”
“ดี อย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้าฉีโม่ หลินอิ่ง แกไม่เอาหน้าเองนะ รอพ่อฉันมา แกคุกเข่าขอโทษก็ไม่ทันแล้ว” นิ่งเสี่ยวชิงพูดเสียงเย็นชา
เธอไม่เชื่อหรอก วันนี้หลินอิ่งจะสู้พ่อของเธอได้?
“พ่อ หนูอยู่โรงแรมหลงเถิง ถูซานของเขตจงเทียนหาเรื่องหนู ยังให้หนูขอโทษลูกน้องเขา” นิ่งเสี่ยวชิงโทรศัพท์ออกแล้วพูดขึ้นมา
“อะไรถูซาน? หนูหมายถึงถูซานที่อยู่ข้างหยูจื๋อเฉิงเหรอ?” ทางโทรศัพท์ เป็นเสียงชายวัยกลางคน
“ใช่ค่ะ เขาเอง ข้างกายเขามีลูกน้องคนหนึ่งอวดเก่งมาก ยังพูดด้วยว่าตระกูลนิ่งไม่ได้ใหญ่โตอะไร ดูถูกตระกูลนิ่งเรามาก ยังพูดด้วยว่าหนูไม่มีสิทธิ์พูดต่อหน้าเขา ให้หนูเรียกพ่อมา”
นิ่งเสี่ยวชิงพูดเหมือนตัวเองถูกรังแก ท่าทางน่าสงสาร
“ลูกบอกถูซาน ให้เขารอพ่อห้านาที เตรียมตัวไว้”
เพราะว่านิ่งเสี่ยวชิงตั้งใจเปิดลำโพง คำขู่ของนิ่งจองเสียน ทุกคนในงานต่างก็ได้ยินกันหมด
หลังจากวางสายแล้ว สีหน้านิ่งเสี่ยวชิงก็ได้ใจ มองไปที่หลินอิ่งกับถูซานอย่างได้ใจ ท่าทางยโสโอหัง
ขอแค่พ่อของเธอมา ถูซานก็ต้องเจียมตัว
“พ่อเธอชื่อนิ่งจองเสียนใช่ไหม?” หลินอิ่งพูดเสียงเรียบ
หลินอิ่งไม่อยากให้เรื่องราวใหญ่โต แต่ดูเหมือนนิ่งเสี่ยวชิงจะไม่ยอม
ถ้าเป็นเวลาปกติ หลินอิ่งก็ไม่อยากสนใจคนรุ่นหลังของตระกูลนิ่ง เขาก็ไม่เคยใส่ใจสายตาความคิดของคนทั่วไป
แต่นี่เป็นงานเลี้ยงรุ่นของฉีโม่ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ แต่จะให้ฉีโม่ถูกคนอื่นดูถูก ขายหน้าไม่ได้
โดยเฉพาะ ฉีโม่ยังถูกนิ่งเสี่ยวชิงพูดจาเสียดสี ไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย
ห้านาทีผ่านไป
ประตูห้องอาหารชั้นสามก็ถูกผลักออก บอดี้การ์ดชุดสูทสองแถวเดินเข้ามาเรียกแถวอย่างระเบียบ สีหน้าของทุกคนต่างดูเย็นชาโหดเหี้ยม
เมื่อบอดี้การ์ดสองแถวเข้ามาหมดแล้ว ก็มีชายวัยกลางคนท่าทางผึ่งผายเดินเข้ามา เขาใส่ชุดสูทสีดำเรียบหรู สีหน้าน่าเกรงขาม ใบหน้าโมโห
“นี่คือ พ่อของเสี่ยวชิงนิ่งจองเสียนเหรอ? ฉันแค่เคยได้ยิน ยังไม่เคยเห็นตัวจริงเลย”
“ทีนี้เรื่องใหญ่แน่ นิ่งจองเสียนมาด้วยตัวเอง เสี่ยวชิงไม่ปล่อยง่ายๆแน่”
“เห้อ สามีฉีโม่ถึงแม้จะรู้จักคนที่ตี้จิงบ้าง แต่ก็ไม่เจียมตัวเกินไปนะ? เสี่ยวชิงแค่ให้เขาก้มหัวขอโทษ ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนไร้น้ำยาเท่านั้น เขาก็ไม่ยอม? ต้องบังคับให้เสี่ยวชิงเรียกพ่อมา คราวนี้หลินอิ่งจบแน่”
เพื่อนนักเรียนในงาน ต่างสนทนากัน
พวกเขาเหล่านี้ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องกับทั้งสองฝ่ายไม่ได้ แต่ว่า พวกเขาก็ยังยืนอยู่ฝั่งเสี่ยวชิง เพราะว่าทางด้านเสี่ยวชิงก็เห็นฐานะชัดเจน ถึงแม้หลินอิ่งจะรู้จักคนในตี้จิงแค่ไหน ยังไงก็เป็นคนตุงไห่ จะเทียบกับเสี่ยวชิงได้ยังไง?
“ถูซาน นี่มันเรื่องอะไรกัน? กล้าหาเรื่องลูกสาวฉันเหรอ? หรือจะให้ฉันไปทักทายหยูจื๋อเฉิงใช่ไหม?”
นิ่งจองเสียนมองถูซานอย่างโมโห เข้ามาก็ตะโกนด่าทันที
“พ่อ พวกเขาไม่เพียงแค่หาเรื่องหนู ยังพูดด้วยว่าจะให้หนูเดินออกจากหลงเถิงไม่ได้ ไม่เห็นตระกูลนิ่งอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย” นิ่งเสี่ยวชิงทำหน้าตาน่าสงสาร
“นิ่งจองเสียน ผมไม่ได้หาเรื่องลูกสาวคุณ ลูกสาวคุณต่างหากที่ก่อเรื่อง จะหาเรื่องประธานหลิน” ถูซานพูด
“พ่อ พ่อต้องช่วยหนูสั่งสอนพวกมัน พวกถูซานมันหน้าไม่อาย หน้าด้าน ผู้ชายตัวโตๆรังแกหนู” นิ่งเสี่ยวชิงพูดอย่างน่าสงสาร เหมือนกับตัวเองถูกรังแก
นิ่งจองเสียนเห็นท่าทางน่าสงสารของลูกสาว ก็รู้สึกโมโหหน้าแดง
นิ่งจองเสียนสายตาเย็นชาหันไปมองถูซานกับหลินอิ่ง ถาม “พวกแกทำอะไรกับลูกสาวฉัน? รังแกเขาขนาดนี้? อยากตายใช่ไหม? แม้แต่ตระกูลนิ่งก็ไม่อยู่ในสายตาใช่ไหม?”
“หลินอิ่ง ถูซาน เมื่อกี้พวกแกยังอวดดีอยู่ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พ่อฉันมาแล้ว พวกแกทำไมไม่อวดดีอีก? ตกใจจนพูดไม่ออกแล้วเหรอ? ไอ้พวกไร้น้ำยา รู้จักแค่รังแกผู้หญิงอย่างฉัน” นิ่งเสี่ยวชิงพูดอย่างยโส
“เหอะเหอะ ถูซาน แกนี่มันกล้ามากนะ กับแค่ลูกน้องแกคนเดียวยังกล้ามารังแกแม้กระทั่งลูกสาวฉันเหรอ? ครั้งนี้แกกล้ารังแกลูกสาวฉัน หยูจื๋อเฉิงก็ช่วยแกไม่ได้” นิ่งจองเสียนพูดเสียงต่ำ โมโหมาก
เขานิ่งจองเสียนมีลูกสาวคนนี้คนเดียว เลี้ยงเหมือนเจ้าหญิงตั้งแต่เด็ก ไม่เคยลำบาก
ถูซานคนนี้ เพราะมีหยูจื๋อเฉิงหนุนหลัง กล้าแม้กระทั่งรังแกลูกสาวเขา ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ
“นิ่งจองเสียน พูดจาระวังหน่อย ใครไปทำอะไรลูกสาวแก?” ถูซานพูดเย็นชา “ลูกสาวแกไม่รู้จักเคารพคนอื่นเอง ยังจะให้คนอื่นเคารพเหรอ?”
“ถูซาน วันนี้ แกต้องขอโทษลูกสาวฉัน จากนั้น ส่งลูกน้องนายคนนี้มาให้ฉัน ให้ฉันเอากลับไปจัดการที่ตระกูลนิ่ง ไม่อย่างนั้น ฉันจะเอาแกไปด้วย” นิ่งจองเสียงพูดเย็นชา
พูดจบ นิ่งจองเสียนกวาดตามองทุกคนในงาน พูดด้วยท่าทางมั่นใจ “ใครคือหลินอิ่ง? ยืนออกมาเดี๋ยวนี้”
หลินอิ่งสีหน้าเรียบเฉย มองไปที่นิ่งจองเสียน พูดว่า “หาฉันมีเรื่องอะไร?”
“แกก็คือหลินอิ่ง?” นิ่งจองเสียนหัวเราะเย็นชามองหลินอิ่ง “กล้ามากนะ แม้กระทั่งลูกสาวฉันยังกล้ารังแก แกคิดว่าถูซานช่วยแกได้เหรอ?”
พูดจบ นิ่งจองเสียนโบกมือ พูดว่า “เร็ว เอาตัวมันมาให้ฉัน”
