บทที่ 290 วันนี้ถือว่าช่วยนิ่งไท่จี๋สั่งสอนลูกหลาน
“แกอยากทำอะไร ไอ้บ้า”
นิ่งจองเสียนตกใจเกือบช็อก คิดไม่ถึงว่าฮาเดสจะรวดเร็วขนาดนี้ เพียงแค่พริบตาก็พุ่งเข้ามาจับคนไว้ได้
“แกยังกล้าพูดกล้าตะโกนอีก ฉันส่งแกไปหายมบาลแน่” ฮาเดสสีหน้าเลือดเย็น
“ฉัน……” นิ่งจองเสียนเหงื่อท่วมหัว รู้สึกถึงความเย็นของปืนที่เจาะบนหัว เขารู้สึกได้แค่ว่าเนื้อตัวสั่น หัวใจเต้นแรง ไม่กล้าพูดอะไรอีก
ด้วยแรงอาฆาตจากฮาเดสแล้ว เขาไม่สงสัยเลย ดีไม่ดี สมองได้กระจายแน่
บอดี้การ์ดของหลินอิ่งคนนี้โหดมาก
“นี่? นี่มันน่ากลัวจริงๆ”
“ฝีมือน่ากลัวขนาดนี้ นี่ยังใช่คนอยู่ไหม?”
“ข้างกายหลินอิ่งมีคนฝีมือดีขนาดนี้ ดูไม่ออกเลย ถ้าเมื่อกี้เขาสั่งบอดี้การ์ด พวกเราคงได้ตายกันหมดแล้ว?”
คราวนี้ ที่คนในงานต่างตกใจจนหน้าซีดกันหมด
ด้วยฝีมือการต่อสู้ของบอดี้การ์ดหลินอิ่งแล้ว มันเหนือมนุษย์แล้ว ยิ่งกว่าซูเปอร์แมนอีก
พวกเขายังรู้สึกหวาดกลัว เมื่อกี้ยังเหยียดหยามดูถูกหลินอิ่งไม่หยุด โชคดีที่หลินอิ่งไม่โมโห ไม่อย่างนั้น ผลลัพธ์ของพวกเขาไม่อยากคิดเลย อาจจะเหมือนบอดี้การ์ดกลุ่มนั้นก็ได้ ถูกซ้อมเหมือนหมา ร้องอย่างเจ็บปวดนอนบนพื้นแล้ว
“แก แกอย่าทำอะไรไปเลื่อยนะ” นิ่งเสี่ยวชิงสีหน้าตกใจ มองดูพ่อตัวเองถูกกดอยู่กับโต๊ะ ยังใช้ปืนเจาะหัว เธอก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“หลินอิ่ง นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ แกยังไม่ให้คนปล่อยประธานนิ่งอีก? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริง แกรับแรงโกรธแค้นของตระกูลนิ่งไม่ไหวเหรอ?” เฮยเป้านอนพูดอยู่กับพื้น สีหน้าไม่ดี
ตอนแรกคิดว่ามาจัดการเรื่องเล็กๆ คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์หนักขนาดนี้
ถ้านิ่งจองเสียนเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ถ้าอย่างนั้นเขาเฮยเป้าต้องจบแน่
นี่เป็นผู้มีอำนาจสูงสุดของตระกูลนิ่งแห่งตี้จิง ไม่ใช่ลูกหมาลูกแมวที่ไหน
“หลินอิ่ง มีอะไรพูดกันดีๆได้ ไม่จำเป็นต้องให้เรื่องถึงขั้นนี้?” นิ่งจองเสียนพูดเสียงอ่อนลง
“เอาอย่างนี้ ให้คนของแกปล่อยฉัน ฉันพาลูกสาวออกไปเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้ก็เป็นอันจบกัน” นิ่งจองเสียนพูดสีหน้าจริงจัง ในใจรู้สึกอึดอัดจะระเบิด ทนรับความกดดันและความกลัวที่มีคนเอาปืนเจาะหัว
หลินอิ่งดื่มเหล้าไปคำหนึ่ง ค่อยๆลุกขึ้นเดินไปหานิ่งจองเสียน
หลินอิ่งเดินไปข้างหน้านิ่งจองเสียน พูดเย็นชา “เป็นอันจบกัน?”
เพี๊ยะ
ยกมือ ก็ตบไปที่หน้าของนิ่งจองเสียน ตบจนเขาหน้าแดงก่ำ สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“แกมีสิทธิ์อะไรมาคุยข้อเสนอกับฉัน?” หลินอิ่งถาม
“หลินอิ่ง แก แก” นิ่งจองเสียนอึดอัด คิดไม่ถึงว่าจะถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งกดหัวไว้บนโต๊ะตบหน้า ยังต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ และต่อหน้าลูกสาวเขาด้วย
และตบหน้าครั้งนี้ ทำให้ทุกคนในห้องนี้ตะลึงกันหมด
หลินอิ่งช่างใจกล้าไม่กลัวอะไรเลย อยากเหยียบนิ่งจองเสียนจนตายเลยใช่ไหม?
หลินอิ่งมีความมั่นใจขนาดไหน? ไม่กลัวการแก้แค้นของนิ่งจองเสียนเหรอ?
นิ่งเสี่ยวชิงก็สีหน้าแดงก่ำ ดูพ่อของตัวเองถูกเขาทำร้าย แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“หลินอิ่ง แกต้องรู้นะ ฉันนิ่งจองเสียนเป็นคนยังไงที่ตี้จิง” นิ่งจองเสียนพูดเสียงต่ำ “แกจะเสียใจกับสิ่งที่แกทำในวันนี้”
“ขู่ฉันเหรอ?” หลินอิ่งสายตาเย็นชา
เพี๊ยะเสียงตบหน้าสองครั้งตบลงไปที่หน้าของนิ่งจองเสียน ตบจนเขาหน้าแดงบวม หายใจหอบ โมโหมาก
หลินอิ่งมองนิ่งจองเสียนสีหน้าเย็นชา “ถ้าไม่ได้เห็นแก่หน้านิ่งไท่จี๋ แกกับลูกสาวตายไปแล้ว”
นิ่งจองเสียนมองหลินอิ่งอย่างตะลึง สูดหายใจเข้าแรง มีความรู้สึกไม่ค่อยดี
นิ่งไท่จี๋ เมื่อสามคำนี้ออกจากปากของหลินอิ่ง ทำให้นิ่งจองเสียนตัวสั่น
“ลูกสาวแกหาเรื่องฉันไม่หยุด ฉันไม่ถือสา” หลินอิ่งพูด “แต่เธอ ทำไมถึงต้องหาเรื่องภรรยาฉันไม่หยุด?”
“ส่วนแก ไม่รู้จักแยกแยะ เข้ามาก็จะจัดการคนอื่น ให้ฉันคุกเข่า?” หลินอิ่งพูดเสียงเย็นชา
“วันนี้ ฉันไม่ฆ่าแก ก็ต้องสั่งสอนลูกหลานแทนนิ่งจองเสียน”
พูดไป หลินอิ่งก็ใช้มือบีบคอนิ่งจองเสียน ฮั๊กทีเดียว ก็ลอยขึ้นกับพื้น เสียงดังปังโยนเขาลงพื้น คุกเข่าอยู่กับพื้น ร้องเสียงดัง
“อ๊าก”
นิ่งจองเสียนร้องเสียงดัง สีหน้าซีดขาว เลือดซึมออกจากกางเกงตรงหัวเข่า ตัวสั่นนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลินอิ่ง อยากขยับแต่ขยับไม่ได้
“แก แก แก”
นิ่งจองเสียนจ้องหน้าหลินอิ่งไม่ละสายตา โมโหจนอยากตะโกน แต่ก็พูดได้เพียงสามคำอย่างอ้ำๆอึ้งๆ
ท่าทางหลินอิ่ง ทำให้เขาไม่กล้าพูดอะไร
นิ่งจองเสียนรู้สึกถูกดูถูกน่าอับอาย และความตกใจที่หาคำอธิบายไม่ได้
หลินอิ่งเด็ดเดี่ยวใจกล้าเกินไป กล้าพูดว่าจะสั่งสอนลูกหลานแทนนายท่านตระกูลนิ่ง?
หลินอิ่งอายุเพียงยี่สิบต้นๆ พูดจาที่น่าตกใจขนาดนี้ อีกอย่างไม่รู้สึกว่าเขาตลกแม้แต่น้อย มันช่างทำให้คนรู้สึกน่ากลัว
เขา เอาความกล้าเด็ดเดี่ยวแบบนี้มาจากไหน?
นิ่งจองเสียนมองดูพ่อของตัวเองถูกหลินอิ่งตบจนคุกเข่า สีหน้าเปลี่ยนเป็นอับอายขายหน้า
“หลินอิ่ง กล้าทำแบบนี้? แกอยากไม่จบไม่สิ้นกับตระกูลนิ่งของเราใช่ไหม?” นิ่งเสี่ยวชิงพูดอย่างไม่พอใจ
“ไม่จบไม่สิ้น?” หลินอิ่งส่ายหน้า ไม่อยากพูดกับคนไม่มีสมองแบบนี้
นิ่งเสี่ยวชิงมีสิทธิ์อะไรเป็นตัวแทนตระกูลนิ่ง?
ปัง
หลินอิ่งเหยียบไปที่หน้าของนิ่งจองเสียน เหยียบเขาแนบกับพื้น กระวนกระวายอยากลุกขึ้น
“อำนาจเบื้องหลังที่พวกแกพูด ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น เอามาทำอะไรฉันไม่ได้แม้แต่น้อย” หลินอิ่งพูดเสียงเรียบ
ตอนพูด หลินอิ่งหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่งข้อความไปให้นิ่งจองเป่า ให้นิ่งจองเป่ามาจัดการ
“นิ่งจองเสียน วันนี้ ถ้ารู้สึกไม่พอใจ มาหาฉันได้ตลอดเวลา”
พูดจบ หลินอิ่งก็หันหลังเดินออกไป ฮาเดสเดินตามอยู่ข้างหลัง
จางฉีโม่ก็เดินตามหลังหลินอิ่งโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ตลอดทาง เป็นคนของนิ่งจองเสียนหมด ต่างนอนราบไปกับพื้น ถูกฮาเดสหักแขนหักขาทุกคน หดตัวถอยหลัง มองพวกหลินอิ่งโดยไม่กล้าขยับตัว ถูกซ้อมจนปอดแหกหมดแล้ว
นิ่งจองเสียนทั้งโกรธทั้งกลัว ตัวสั่นไปทั้งตัว จ้องร่างหลินอิ่งที่เดินจากไป นอกจากความอับอายแล้ว ยังมีความตกใจ
โหดมาก
หลินอิ่งกับบอดี้การ์ดข้างกาย เหมือนคนที่เดินออกจากฝูงผีดิบ แค่ขมวดคิ้ว ก็ทำให้ศพนอนตายราบกับพื้นได้
นิ่งจองเสียนเป็นคนกว้างขวาง ท่าทางแบบนี้ ไม่ใช่การแกล้งหรือแสดงออกมาแน่
นิ่งเสี่ยวชิงหน้าแดงก่ำ อับอายขายหน้าจนไม่รู้จะทำยังไง คิดไม่ถึงมาพ่อเธอมาช่วย แต่กลับกลายเป็นแบบนี้
และคิดไม่ถึงเลย หลินอิ่งสามีของจางฉีโม่ มีฝีมือโหดเหี้ยมน่ากลัวขนาดนี้ กล้าได้ขนาดนี้ แม้แต่ตระกูลนิ่งยังไม่อยู่ในสายตา
ครั้งนี้ เธอต้องขายหน้าจนไม่เหลืออะไรแล้ว
แม้กระทั่ง อำนาจของพ่อเธอก็เสียจนไม่เหลือชิ้นดี ถูกหลินอิ่งเหยียบไว้กับพื้น โดยทำอะไรไม่ได้เลย
“ท่านประธาน เราจะปล่อยมันไปแบบนี้เหรอ?” เฮยเป้าถามด้วยสีหน้าสงสัย
