“พ่อ กลับมาสักที เมื่อวานผมอยู่กรุ๊ปก่อสร้างที่สาม ได้รับความอับอายขนาดไหน พ่อต้องช่วยผมแก้แค้นนะครับ”
นิ่งเซวียนเห็นพ่อกลับมา ก็ลุกขึ้นจากที่นั่งทันที พูดอย่างน่าสงสาร
นิ่งจองเต้าสีหน้าเคร่งเครียด พูดว่า “นั่งลงเดี๋ยวนี้ เป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลนิ่ง เจอเรื่องแค่นี้ ก็เอะอะโวยวาย ตะโกนเสียงดัง ยังมีระเบียบไหม? จะทำการใหญ่โตได้ยังไง?”
ต่อว่าเสียงดัง นิ่งเซวียนสีหน้าตื่นเต้น นั่งกลับไปที่เดิม
“น้องหก น้องเจ็ด สองคนก็นั่งลง”
พูดไปด้วย นิ่งจองเต้าก็นั่งลงตำแหน่งประธาน สีหน้าเคร่งเครียด ดูน่าเกรงขาม
เขาอายุห้าสิบปี แต่ดูแล้วยังคงแข็งแรง ดูเหมือนอายุเพียงสี่สิบต้นๆ หน้าตายังคงสดชื่น
นิ่งจองเสิ้งกับนิ่งจองเป่านั่งกลับไปที่เดิม สีหน้ายังคงแสดงความเคารพ
นิ่งจองเต้าอยู่ในตระกูลนิ่ง เป็นที่น่าเกรงขาม พูดจาเด็ดเดี่ยว
“ได้ยินว่า คนนั้นในตำนานมาถึงตี้จิงแล้ว ชื่อว่าหลินอิ่ง?” นิ่งจองเต้าพูดอย่างเชื่องช้า “ยังหาเรื่องตระกูลนิ่งของเราไม่หยุด? แม้แต่เซวียนเอ๋อ ก็เกือบถูกเขาฆ่า?”
ได้ยินคำถามของนิ่งจองเต้า นิ่งจองเสิ้งสีหน้าหนักใจ มองนิ่งจองเต้าที่สีหน้าเย็นชา
ในใจรู้ว่า นิ่งจองเต้าโกรธจริงแล้ว
“มีเรื่องนี้จริง” นิ่งจองเสิ้งพูดจริงจัง “ฝีมือหลินอิ่งคนนี้ไม่ธรรมดา นิ่งเซวียนมีทหารลับติดตาม ได้ยินว่าแค่เขาคนเดียวเท่านั้นยังสู้กันไม่ไหว”
“ฝีมือไม่ธรรมดา? เหอะ” นิ่งจองเต้าสีหน้าดูถูก ทำเสียงเย็นชา “ฉันจะดูว่ามันเก่งแค่ไหนกัน มีแค่กำปั้นเปล่าๆ ยังกล้าท้าทายตระกูลนิ่ง?”
เขาไม่ได้เห็นเรื่องฝีมือเก่งกาจของหลินอิ่งอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย เรื่องนี้ ในสายตาเขา เป็นแค่เรื่องเด็กอนุบาล ยกเว้น หลินอิ่งมีความสามารถเกินคนธรรมดาอย่างคำเลื่องลือ แบบนั้นถึงจะมีความน่าเกรงขาม
แต่ได้ยินว่า หลินอิ่งอายุเพียงยี่สิบต้นๆ ทำไมถึงมีวิชาการต่อสู้ได้ถึงจุดสูงสุดได้?
“นี่……ก็ไม่แน่ เพราะเป็นคนในตำนานคนนั้น” นิ่งจองเป่าพูดสีหน้าจริงจัง
“หลินอิ่งครั้งนี้ กล้าลงมือกับเซวียนเอ๋อหนักขนาดนี้ ฉันไม่ปล่อยให้มันได้ออกจากตี้จิงแน่” นิ่งจองเต้าพูดเสียงเรียบ น้ำเสียงเต็มไปด้วยแรงอาฆาต
ทุกคนในตระกูลนิ่งที่นั่งอยู่ ล้วนได้กลิ่นอายของเลือด
ฝีมือนิ่งจองเต้าโหดเหี้ยมแค่ไหน เรื่องนี้ไม่ต้องให้ใครพูดมาก ทุกคนในตระกูลนิ่งใครที่กล้าคัดค้านเขา ก็ได้หายไปจากโลกนี้ไปแล้ว
“พี่รอง ผมเห็นด้วยกับคำพูดพี่ ครั้งนี้หลินอิ่งทำเกินไป ต้องเอาคืนให้หนัก” นิ่งจงเสียนที่นั่งอยู่ตรงมุม พูดด้วยสีหน้าโกรธแค้น
นิ่งจองเสียนก่อนหน้านี้ถูกหลินอิ่งเหยียบอย่างสาหัส โกรธแค้นในใจมาตลอดอยากแก้แค้นหลินอิ่ง แต่ถูกนิ่งจองเป่าขัดขวางไว้ วันนี้ถึงรู้ว่าหลินอิงเป็นทายาทของผู้อาวุโสในตำนานคนนั้น มิน่าถึงได้กล้าอวดดียโสโอหัง
แต่หลินอิ่งกลับรนหาที่ตายไปหาเรื่องนิ่งเซวียน เขาทำกับคุณชายนิ่งท่านนี้อย่างรุนแรง นิ่งจองเต้ามีแรงอาฆาต เขาก็ไม่ห่วงไม่มีโอกาสแก้แค้น
“จองเสียน เรื่องของนายฉันก็ได้ยินแล้ว ฉันจะช่วยนายแก้แค้นเอง” นิ่งจองเต้าพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ขอบคุณพี่รอง” นิ่งจองเสียนลุกขึ้นทันที พูดขอบคุณอย่างจริงจัง
“จองเป่า ได้ข่าวว่าเพื่อทนหลินอิ่งแล้ว ทำลูกเขยตัวเองขาหักเลยเหรอ? ตอนนี้ทางด้านตระกูลจ้าวตามถามสาเหตุเรื่องนี้ตลอด นายจะพูดยังไง?” ทันใดนั้น นิ่งจองเต้าหันไปมองนิ่งจองเป่าสายตาเย็นชา
“ผม……พี่รอง ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ก่อนที่พี่กลับมา ผมไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรเอง กลัวทำให้งานพี่เสีย” นิ่งจองเป่าพูดสีหน้าจริงจัง
ได้ยินแล้ว นิ่งจองเต้าพยักหน้าเล็กน้อย พูดว่า “จองเป่า นายยังคิดถึงการใหญ่ ยังถือว่าจัดการเรื่องหนักแน่นพอ”
“แต่ว่า ฉันกลับมาครั้งนี้ ได้ยินว่าภายในตระกูลนิ่งโกรธแค้น ทนกันไม่ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องทน” นิ่งจองเต้าพูดเสียงเรียบ สายตาอาฆาตแค้น
เห็นนิ่งจองเต้าเต็มไปด้วยแรงอาฆาต ทุกคนที่นั่งต่างก็รู้สึกหวาดกลัว
พวกเขาเคยเห็นฝีมือของนิ่งจองเต้า ก็ให้โกรธขึ้นมา ต้องนองเลือดแน่
“ทุกคนออกไปก่อน จองเป่ากับจองเสิ้งอยู่ก่อน” นิ่งจองเต้าสั่งเคร่งขรึม
ผู้นำระดับสูงของตระกูลนิ่งที่นั่งอยู่ต่างลุกขึ้นอย่างเคารพ ลุกจากที่เดินออกจากห้องโถง
ตอนนี้ เหลือไว้เพียงผู้นำสูงสุดสามคน สามคนนี้เป็นจุดศูนย์กลางของตระกูลนิ่ง
“นิ่งเป่า ฉันถามแก ทางฝั่งหลินอิ่ง พูดยังไง? วันนี้ กล้ามาวิลล่าไท่จี๋ไหม?”
นิ่งจองเต้าพูด น้ำเสียงน่าเกรงขาม
นิ่งจองเป่าตอบจริงจัง “พี่รอง เมื่อกี้ผมคุยโทรศัพท์กับหลินอิ่งแล้ว เขากำลังมา ภายในครึ่งชั่วโมงน่าจะถึงวิลล่าไท่จี๋”
“ดีมาก” นิ่งจองเต้าพยักหน้า พูดด้วยสายตาเฉียบคม “ฉันกลับมาจากต่างประเทศ พาปรมาจารย์เจียงมาด้วย ให้ปรมาจารย์ลองฝีมือหลินอิ่งดูว่าเป็นยังไง”
“ปรมาจารย์มาเองแล้วเหรอ?”
ได้ยินแล้ว นิ่งจองเป่ากับนิ่งจองเสิ้งต่างก็ตะลึง แน่นอนว่าเคยได้ยินชื่อปรมาจารย์ท่านนี้
ปรมาจารย์เจียงที่นิ่งจองเต้าพูดถึง ชื่อเดิมว่าเจียงกู่จือ เป็นยอดฝีมือระดับสูงแห่งมณฑลเสฉวน
ลูกศิษย์ลูกหลานของเจียงกู่จือทั่วมณฑลเสฉวน ฐานะสูงส่งในมณฑลเสฉวน เป็นปรมาจารย์รับสูงอย่างในเทพนิยาย ผู้คนเรียกกันว่าปรมาจารย์มือหนึ่งแห่งเสฉวน
โดยเฉพาะ เจียงกู่จือยังเป็นผู้บัญชาการทหารลับตระกูลนิ่ง รับผิดชอบสอนวิชาการต่อสู้ป้องกันตัวให้กับทหารลับ วิชาการต่อสู้สูงส่ง
มีปรมาจารย์ท่านนี้มา ไม่ต้องพูดว่าจัดการหลินอิ่งได้ อย่างน้อยพวกเขาไม่ต้องกังวลแล้ว
“เหอะ ผู้อาวุโสท่านนั้นในอดีตฝีมือหาที่เปรียบไม่ได้ แต่ทายาทเขาหลินอิ่งคนนี้ ได้ยินว่าอายุแค่ยี่สิบกว่า จะได้รับวิชาเท่าไหร่กัน? ฉันให้ปรมาจารย์เจียงกู่จือมาลองฝีมือเขาดู ก็เพียงพอแล้ว” นิ่งจองเต้าพูด ท่าทางมีเชิง
“พี่รอง ฉลาดเยี่ยม” นิ่งจองเป่ารีบประจบ
นิ่งจองเต้าแววตามั่นใจ มองไปทางนิ่งจองเสิ้ง พูดว่า “จองเสิ้ง ช่วงนี้ ทางด้านนายท่านสถานการณ์เป็นยังไง? ยังไม่ยอมสละอำนาจเหรอ?”
“เห้อ พี่รอง นายท่านพูดยังไงก็ไม่ยอมฟัง” นิ่งจองเสิ้งถอนหายใจ “นายท่านไม่แค่ไม่ยอม ยังไม่ยอมพบผมกับจองเป่า อยู่ในสวนคนเดียว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายนอกก็ช่าง แม้แต่อำนาจตระกูลนิ่งในมือเขา ก็ไม่ยอมพูดอะไรแม้แต่น้อย”
นิ่งจองเต้าพูด “อย่างนี้ก็ดี นายท่านอายุมากแล้ว ก็ไม่สมควรไปถามเรื่องของตระกูลอีก ให้เขาอยู่รักษาตัวไป ใช้ชีวิตปั้นปลายดีๆ สำหรับอำนาจหลักในมือนายท่าน ไม่รีบ สักวันฉันต้องเอามาแน่”
“ดี พวกเราสองคนจะไปเตรียมตัว เรียกผู้นำระดับสูงของตระกูลนิ่ง รอหลินอิ่งถึงวิลล่าไท่จี๋”
พูดจบ นิ่งจองเสิ้งกับนิ่งจองเต้าพยักหน้าอย่างเคารพ จากนั้นก็เดินออกจากห้องโถง
เมื่อทั้งสองจากไปแล้ว นิ่งจองเต้าลุกขึ้น แววตากะพริบ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
หันหลังเดินเข้าไปในสวน ในห้องใต้หลังคาโบราณที่ควบคุมเข้มงวด…..
