คนตระกูลนิ่งพวกนี้มีตาไม่มีแวว ไม่มีสิทธิ์มาพูดกับเขา ขี้เกียจพูดมาก
เวลานี้ ก็ดูว่านิ่งไท่จี๋มีทัศนคติยังไง ถ้าหาก นิ่งไท่จี๋กับคนรุ่นหลังพวกนี้เหมือนกัน หยิ่งทะนงและไม่สุภาพ
ถ้าอย่างนั้น เขาไม่ติดใจที่จะออกแรง ขจัดชื่อตระกูลนิ่งออกจากประเทศหลุง
“คุณจะพบนายท่านใช่ไหม? ได้ ตอนแรกนายท่านสุขภาพไม่ดี ไม่สะดวกพบแขก แต่คุณทำเรื่องแบบนี้ ผมก็ให้นายท่านมาประเมินดู” นิ่งจองเต้าพูด หันไปมองนิ่งจองเป่า
“ผู้อาวุโส ต้องขอโทษด้วย เจียงกู่จือได้ยินว่าท่านก็เป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ จะประลองฝีมือกับท่านให้ได้ ใครจะไปรู้ว่าเขาฝีมือแค่นั้นยังทำตัวเองขายหน้า พฤติกรรมของเจียงกู่จือไม่ใช่ความหมายของตระกูลนิ่ง เขาตายในมือผู้อาวุโส ก็สมควร ขอให้ท่านอย่าใส่ใจ” นิ่งจองเป่าพูด “ท่านอยากพบกับนายท่าน เดี๋ยวผมพาไปเอง”
หลินอิ่งทำเสียงเย็นชา คนหนึ่งแสดงหน้าแดง อีกคนหน้าขาว ไม่รู้ว่าตระกูลนิ่งจะทำอะไรกันแน่
คนพวกนี้ในสายตาหลินอิ่ง ไม่สำคัญแม้แต่น้อย คนที่เป็นตัวแทนตระกูลนิ่งจริง คือนิ่งไท่จี๋
“นำทางให้ผม” หลินอิ่งพูดเสียงเย็นชา
“มาเลย ผู้อาวุโสหลิน” นิ่งจองเต้าพูดเสียงเรียบ ลุกขึ้นจากที่นั่ง
“ผู้อาวุโส เชิญ” นิ่งจองเป่าพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ยกมือบอกทาง ก้มตัวเดินนำอยู่ข้างหน้า
ตามนั้น ผู้นำตระกูลนิ่งทั้งสามคนลุกขึ้นนำทาง หลินอิ่งเดินตาม เดินเข้าไปในสวนอันกว้างขวางของตระกูลนิ่ง
เดินผ่านทางเดินสวนดอกไม้อันคดเคี้ยว ก็มาถึงบ้านไม้โบราณหลังหนึ่ง
“ผู้อาวุโส นายท่านพักผ่อนอยู่ในห้อง ผมไปรายงานก่อน เดี๋ยวคุณค่อยเข้าไป”
นิ่งจองเป่าพูดอย่างเคารพ
หลินอิ่งพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร
นิ่งจองเป่ากับนิ่งจองเต้าสบตากัน จากนั้น นิ่งจองเป่าเดินไปถึงหน้าเรือนไม้ รายงานไปคำหนึ่ง
“เชิญ”
นิ่งจองเป่าสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยกมือโบกอย่างเคารพ
หลินอิ่งสีหน้าปกติ เดินไปเรือนไม้ช้าๆ
ชิ้ว
เวลาเดียวกัน ก็มีลมพัดมากะทันหัน
เห็นเพียงชายชุดดำสองคนพุ่งออกมา จะลงมือ ต่างก็ถือมีดในมือ จะบาดคอหลินอิ่งจากข้างหลัง
หลินอิ่งสายตาเย็นเฉียบ หันหลังทันที ใช้มือขวางไว้
ติงติงตังตัง
เสียงโลหะกระทบกัน เห็นหลินอิ่งยื่นนิ้วออกมาสองคิ้ว หนีบดาบทั้งสองเล่มไว้
“นี่”
ชายชุดดำที่ล่อทำร้ายข้างหลังทั้งสองคน สายตาตกใจ เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าหลินอิ่งจะตอบสนองทัน หันมาก็หนีบดาบไว้ได้
“รนหาที่ตาย”
หลินอิ่งสายตาอาฆาต หมุนมือ ดังชิ้วเพียงทีเดียว ก็หักดาบเป็นสองท่อน โยนกลับไป ก็เห็นเลือดสองสายพุ่งออกมากลางอากาศ
“เอื้อกอ๊าก”
ตามจากเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ชายชุดดำสองคำก็ถูกมีดบาดคอเสียชีวิต นอนเลือดอาบบนพื้น
ภาพนี้ ดูจนนิ่งจองเต้าสามพี่น้องคิ้วกระตุก ตัวสั่น
โหดเหี้ยมเกินไป เพียงเสี้ยววินาทีดั่งสายฟ้าแลบ หลินอิ่งก็ฆ่าทั้งสองคนแล้ว ฝีมือนี้ช่างน่ากลัวมาก
ต้องรู้ว่า การใช้ดาบของชายชุดดำทั้งสองเมื่อครู่ เป็นยอดฝีมือในกลุ่มทหารลับของตระกูลนิ่ง ทุกคนต่างฝึกวิชาการลอบฆ่าตั้งแต่เด็ก ถึงจะสู้กับนักฆ่ามือถือปืนก็สามารถจัดการฝ่ายตรงข้ามได้ ในดาบเดียวเท่านั้น
แต่หลินอิ่ง ลอบฆ่าจากข้างหลัง แต่กลับถูกฆ่าเพียงเสี้ยววินาที? นี่มันเป็นฝีมือการสังเกตที่น่ากลัวขนาดไหน?
“นิ่งจองเต้า ตระกูลนิ่งของพวกคุณ อยากสิ้นตระกูลใช่ไหม?” หลินอิ่งพูดเสียงเย็นชา มองสามพี่น้องสายตาเย็นชา
ตอนนี้ เขารู้มันเป็นสถานการณ์แบบไหนแล้ว
พาเขามาพบนิ่งไท่จี๋ เป็นแผนการลอบฆ่าของนิ่งจองเต้าเท่านั้น
กลับกล้าให้มือดาบที่เก่งกาจมาลอบทำร้ายเขา
มือดาบชุดดำที่นอนอยู่บนพื้นนั้น ถือว่าเป็นยอดฝีมือระดับหนึ่ง วิชาการลอบฆ่า ความเร็ว ถือว่าระดับสูงมาก คนทั่วไปไม่ระวัง ก็ต้องตายไปแล้ว
“เหอะเหอะ” นิ่งจองเต้าหัวเราะเจ้าเล่ห์ สีหน้าไม่ใส่ใจ “หลินอิ่ง ผมยอมรับว่าคุณมีฝีมือดีเกินคนทั่วไป เท่าที่ผมเคยเห็นมา ยังไม่เคยเห็นยอดฝีมืออายุน้อยอย่างคุณ”
“แต่เสียดาย คุณไม่สมควร ที่จะมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายในของตระกูลนิ่ง วันนี้ คุณต้องตายอย่างไร้ข้อสงสัยแน่” นิ่งจองเต้าสีหน้าอาฆาต
พูดไป เขาก็ตบมือ
พรุ๊ดพราด มีคนชุดดำมากมายวิ่งเข้ามาจากทุกมุมทุกทิศ ใบหน้าทุกคนต่างเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมอย่างน่ากลัว แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนโหดเติบโตมาจากกองเลือด
อีกอย่าง บนที่สูงของเรือนไม้ ยังมีมือปืนที่ถือปืนรอพร้อมเป็นแถวซ่อนอยู่
ทุกคนต่างจ่อปืนบนตัวหลินอิ่งเตรียมพร้อมแล้ว
ในสวนนอกสวน มีคนยืนเต็ม รวมกันแล้วนับร้อยคน
เพียงท่าทางขนาดนี้ คนทั่วไปก็ใจกลัวแล้ว
นิ่งจองเสิ้งสีหน้าได้ใจ พูดว่า “หลินอิ่ง เมื่อกี้ยังกล้าตบหน้าฉัน? คิดว่าตัวเองเป็นคนใหญ่โตจากไหนจริงเหรอ? มากสุดก็เป็นเพียงสุนัขรับใช้ของตระกูลนิ่งเท่านั้น?”
“มาเลย ตอนนี้ มาลองตบฉันดูอีกทีซิ” นิ่งจองเสิ้งพูดเสียงเย็นชา สีหน้ามีความสุข
นิ่งจองเป่าก็หัวเราะอย่างเย็นชา พูดว่า “ผู้อาวุโสหลิน ผมทนคุณมานานแล้ว รอวินาทีนี้ ผมรู้ว่าคุณยังรู้โลกไม่ลึกซึ้งพอ ยังนึกว่าเหนือใครในโลก เพียงแค่ความสัมพันธ์กับตระกูลนิ่ง กับวิชาการต่อสู้ ก็กล้าทำเรื่องแบบนี้? เหอะเหอะเหอะ”
“ผมเคยให้โอกาสคุณแล้ว ถ้าคุณยอมทำหน้าที่ในนามผู้อาวุโสตระกูลนิ่งอยู่เฉยๆ พวกเราก็ไม่ถึงกับจะวางแผนลอบฆ่าแบบนี้ แต่คุณจะยุ่งเรื่องภายในตระกูลนิ่งให้ได้ ยังฝันอยากให้ตระกูลนิ่งก้มหัวให้? ไร้สาระ” นิ่งจองเป่าเปลี่ยนหน้าจากที่เคยเคารพก่อนหน้านี้ พูดเย็นชา
เขาทนหลินอิ่ง ทนมาตั้งนานแล้ว เพื่อรอโอกาส
สำหรับคนอย่างหลินอิ่ง ต้องทำอย่างเด็ดขาด ต้องตายอย่างเดียว
หลินอิ่งสีหน้านิ่งเฉย มุมปากยิ้มขึ้นอย่างโหดเหี้ยม
“พวกคุณคิดว่า ลำพังแค่ฝูงกาพวกนี้ จะทำอะไรผมได้?”
ดูแล้ว นิ่งไท่จี๋ไม่กล้าพูดเรื่องแก๊งมังกร ให้กับลูกหลานของเขา
ไม่อย่างนั้น นิ่งจองเต้าสามพี่น้อง คงไม่ทำเรื่องโง่เขลาขนาดนี้
“จะตายอยู่แล้ว ยังอวดดีอีก? โง่จนหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว” นิ่งจองเต้าหัวเราะ พูดอย่างดูถูก
พูดจบ นิ่งจองเต้าก็โบกมือ
“ฆ่าหลินอิ่งเดี๋ยวนี้”
ทันใดนั้น มือปืนที่ยืนบนที่สูงทั้งสองแถว ก็ลั่นไกอย่างไม่ลังเล
ปังปังปังปัง
เสียงปืนดังไม่หยุด เสียงดังกึกก้อง ปืนนับสิบกระบอกยิงไม่หยุด ยิงเข้าหลินอิ่งโดยตรง
