ทันทีที่ความคิดของเขาวาบขึ้น หลินอิ่งก็นึกถึงบุคคลสำคัญคนหนึ่ง
น่าจะเป็นเพราะทางด้านของถูซวนถูกจ้าวหลินเออ๋ร์จับจ้อง
มันเป็นความประมาทเลินเล่อชั่วขณะ ในตอนแรกถูซานถูกส่งไปช่วยน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของฉีโม่จัดการความสัมพันธ์ และจัดการกับเรื่องที่เธอย้ายโรงเรียน
คาดว่าจ้าวหลินเอ๋อร์ก็คือเดินตามเส้นนี้ และจ้องไปที่ลู่จิ้ง รอตัวเองมาถึง
“นึกไม่ถึงใช่ไหมล่ะ ว่าฉันจะตามหาคุณเจอ?” จ้าวหลินเอ๋อร์จ้องไปที่หลินอิ่งด้วยท่าทางขี้เล่น และพูดอย่างภาคภูมิใจ
เธอมองไปที่หลินอิ่งอย่างระมัดระวัง และก็เฝ้าดูอยู่ในที่ลับมาเป็นเวลานาน
ในความประทับใจของเธอ หลินอิ่งในตอนนี้และใบหน้าในวัยเด็กของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก และก็ดูสงบและใจเย็นอยู่เสมอไป
“คุณเป็นใครเหรอ? มีสิทธิ์อะไรมาตบฉัน? ” ลู่จิ้งพูดอย่างไม่พึงพอใจอย่างมาก และจ้องไปที่จ้าวหลินเอ๋อร์อย่างดุเดือด
เห็นได้ชัดว่า ลู่จิ้งไม่รู้ว่าคำสามคำจ้าวหลินเอ๋อร์นั่นหมายถึงอะไร
สำหรับรุ่นหลังที่ร่ำรวยในกลุ่มนักศึกษาวิทยาลัยพวกนั้น การแสดงสีหน้าของพวกเขาได้เปลี่ยนไปด้วยความสยดสยองมากแล้ว และมองไปที่ จ้าวหลินเอ๋อร์ด้วยความไม่น่าเชื่อ
ตราบใดที่ผู้คนอาศัยอยู่ในตี้จิง เกือบทุกคนเคยได้ยินเกี่ยวกับจ้าวหลินเอ๋อร์ของตระกูลจ้าว
เทพธิดาแห่งสวรรค์แบบนี้สำหรับพวกเขาแล้ว ก็เป็นดั่งตำนานที่ไม่สามารถบรรลุได้เลยทีเดียว
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จ้อวหลินเอ๋อร์ยืนอยู่ที่นี่ มีแสงระยิบระยับทิ่มแทงสายตาจากทั่วร่างกายของเธอ ซึ่งทำให้ผู้คนไม่กลัวที่จะมองตรงๆ
“ตบคุณมันแปลกมากนักเหรอ?” จ้าวหลินเอ๋อร์ตะคอกอย่างเย็นชา “ใครให้คุณปากร้ายขนาดนั้น? เด็กสาวบ้านนอกคนหนึ่ง ยังจะหาเรื่องส่งเสียงดังอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?”
“ฉัน คุณว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิงบ้านนอกเหรอ?” สีหน้าของลู่จิ้งโกรธ และไม่พอใจมาก
“ประธานหลี่ ที่นี่คือที่ของคุณ พี่สาวของฉันขอให้คุณมา ฉันถูกตบตี หรือว่าคุณจะช่วยไม่ได้เลยเหรอ?” ลู่จิ้งมองไปที่หลี่เฟย และพยายามให้หลี่เฟยช่วยสร้างฉากให้เธอ
และหลี่เฟยก็ตกตะลึงไปกับที่และไม่กล้าเคลื่อนไหว เขาตกใจกับหลินอิ่งและจ้าวหลินเอ๋อร์ผู้เป็นอมตะสองคนนี้ อยู่ต่อหน้าของสองคนนี้ เขาผู้เป็นลูกน้องคนเล็กจะกล้าทำตัวใหญ่ได้อย่างไร?
“นี่!” ใบหน้าลู่จิ้งร้อน ก็พบว่าไม่มีใครสนใจเธอเลย จ้องมองอย่างดุเดือดไปที่หลินอิ่ง โดยปริยายว่าทั้งหมดนี้ถูกหลินอิ่งทำขึ้นมาเอง
“หลินอิ่ง! ผู้หญิงบ้าคนนี้คือเพื่อนของคุณเหรอ? ฉันถูกเธอตบตีคุณไม่เห็นเหรอ? ช่วยฉันตบกลับไปที!” ลู่จิ้งด่าว่า
“มันไร้ประโยชน์จริงๆ ฉันถูกคนตบตีแล้วคุณไม่กล้าพูดอะไรเลย พอฉันกลับไปฉันต้องฟ้องพี่สาวของฉัน!” ลู่จิ้งด่าว่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า และระบายความคับข้องใจที่เธอได้รับทั้งหมดให้หลินอิ่ง
สีหน้าของหลินอิ่งดูเคร่งขรึม มีรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏอยู่ที่มุมปากของเขา หากคุณอยากได้รับความเคารพจากผู้อื่น คุณต้องเรียนรู้ที่จะเคารพผู้อื่นก่อน ไม่แม้แต่จะเข้าใจความรู้พื้นฐานแบบนี้ เขาไม่มีอะไรจะพูด เกี่ยวกับบุคคลประเภทนี้
ใบหน้าของจ้าวหลินเอ๋อร์เย็นชา และเธอก็โบกมือ บอดี้การ์ดหญิงที่อยู่ข้างๆ เธอก็วิ่งเข้าไป ตบหน้าไปสองครั้ง ตบจนใบหน้าของลู่จิ้งบวมช้ำ และเธอก็ล้มลงกับพื้นด้วยผมที่ยุ่งเหยิง
“คุณ! หื้อๆ!” ลู่จิ้งซ่อนใบหน้าของเธอและสะอื้นไห้ ใบหน้าของเธอถูกตบตีจนแดงก่ำในที่สาธารณะ และรู้สึกว่าตัวเองถูกทำร้ายอย่างมาก
“มึงกล้าก่นด่าอีกคำหนึ่ง กูจะให้คนฉีกปากของมึง!” จ้าวหลินเอ๋อร์พูดอย่างเย็นชา มองดูลู่จิ้งด้วยสายตาที่เย็นชา และมองจนลู่จิ้งรู้สึกกลัวอยู่ในใจเล็กน้อย
จ้าวหลินเอ๋อร์ได้เห็นกระบวนการทั้งหมด และได้ยินคำพูดที่รุนแรงของลู่จิ้ง แต่หัวใจของเธอก็ท่วมท้น ไม่รู้ว่าฉีหยิ่นจะทนต่อญาติที่แปลกประหลาดเช่นนี้ได้อย่างไร เพียงเพราะผู้หญิงปากตลาดคนนี้เป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของภรรยาเขางั้นเหรอ? ฉีหยิ่นดีต่อภรรยาที่ไม่มีชื่อจริงขนาดนี้เลยเหรอ?
เมื่อคิดถึงเช่นนี้ จ้าวหลินเอ๋อร์อิจฉามาก และเตะลู่จิ้งด้วยขาอีกครั้ง
“หื้อๆ!” ลู่จิ้งนอนอยู่บนพื้นด้วยท่าทางที่น่าสงสาร และมองไปที่หลินอิ่งอย่างดุเดือด เขาอยากจะก่นด่าหลินอิ่งต่อไป แต่ก็กลัวจ้าวหลินเอ๋อร์ด้วย
ในความเห็นของเธอ ทั้งหมดเป็นเพราะหลินอิ่ง ถึงทำให้เธออับอายขายหน้าขนาดนี้
ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นผู้ช่วยของหลินอิ่งที่หามา ไอ้ขยะคนนี้ไร้ยางอายมากจนอันดับหนึ่ง!
หลินอิ่งส่ายหัว ไม่แสดงความเมตตาต่อลู่จิ้งใดๆ หันหลังกลับและจากไป
คนเราไม่ได้แบ่งแยกความแตกต่างระหว่างสูงและต่ำ แต่ผู้ต่ำ เป็นเพียงปากที่พูดสิ่งต่ำๆ ออกมา
ฮาเดสติดตามอย่างใกล้ชิด จ้าวหลินเอ๋อร์ก็รีบตามไปด้วยบอดี้การ์ดหญิงสองคน ในขณะที่หลี่เฟยยืนอยู่ในที่เดิมและไม่รู้จะทำอะไร
เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ ของลู่จิ้งที่เหลือ ต่างตกใจกับฉากนี้ และพวกเขาไม่กล้าที่จะไปช่วยลู่จิ้งที่ล้มลงกับพื้นลุกขึ้นมา เพราะกลัวว่าจะเกิดปัญหาร้ายแรงเข้าตัว
ตัวละครในค่ำคืนนี้มีพลังมาก มันเหนือกว่าความรู้ของพวกเขารุ่นหลังคนรวยอย่างสมบูรณ์
หลี่เฟยประธานของบริษัทบันเทิงหงเหรินก่วน เป็นนายใหญ่ระดับสูงสำหรับพวกเขาแล้ว และจ้าวหลินเอ๋อร์ ก็เหมือนกับความฝัน ที่จะได้พบกับคนจริง ความงามที่ไม่มีใครเทียบได้กับรูปลักษณ์ระดับนางฟ้า และพื้นหลังของความแข็งแกร่งสู่ท้องฟ้า มันเป็นเหมือนตำนานที่น่าทึ่งของตี้จิงเลยทีเดียว
ลู่จิ้งกัดฟันแน่ มองดูเงาหลังที่กำลังจากไปอย่างดุเดือด โดยคิดว่าเธอจะต้องไปหาจางฉีโม่ เพื่อจุดไฟเพิ่มชักชวน และพูดคุยเกี่ยวกับพฤติกรรมของไอ้ขยะคนนี้ กล้ามีความสัมพันธ์แบบไม่ชัดเจนกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอกที่ลับหลังของพี่สาวงั้นเหรอ!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พี่สาวให้ไอ้ขยะคนนี้มาจัดการเรื่อง และถึงกับปล่อยให้เธอเสียหน้าใหญ่โตเช่นนี้ ช่างเป็นที่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ!
ลู่จิ้งเหลือบมองเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่บนที่นั่ง สีหน้าของเธอไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ และพูดว่า “ประธานหลี่ บิลนั้น คือ จะว่าอย่างไร?”
หลี่เฟยดูถูกเหยียดหยาม และกล่าวว่า “ประธานหลินได้จ่ายเงินไปนานแล้ว นอกจากนี้ ประธานหลินยังสั่งไว้ว่า ต่อจากนี้ไป พวกคุณทุกคนอยู่ที่นี่ จะไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้ามาในถนนบาร์อีก”
“ใครกล้ามาอีก อย่าหาว่าผมไม่ไว้หน้านะ!”
หลังจากพูดประโยคนี้ หลี่เฟยก็หันหลังและจากไปพร้อมกับกลุ่มบอดี้การ์ดในชุดสีดำ
หลี่เฟยดูถูกลู่จิ้งจากในใจ โง่มากจริงๆ ผู้หญิงปากตลาดที่โง่คนหนึ่ง
ถึงตอนนี้แล้ว ยังมาถามอยู่ว่าจ่ายบิลหรือยัง ระดับต่ำเกินไปจริงๆ
ไม่ลองคิดดูว่า ถนนสายนี้รวมทั้งที่ดิน เป็นอุตสาหกรรมภายใต้ชื่อของท่านอิ่งทั้งหมด พับหงเหรินก่วนก็ลูกน้องอย่างตัวเองดูแลอยู่ด้วย
พูดตรงๆ ก็คือ เขาหลี่เฟยซึ่งเป็นลูกน้องคนเล็กหากจะโอ้อวด และนั่นก็เป็นเพียงคำพูดประโยคเดียวเท่านั้นที่จะจ่ายบิลให้กับผู้ชมทั้งหมดในสถานที่ หญิงโง่คนนี้ยังคงถามท่านอิ่งเกี่ยวกับการจ่ายบิลครั้งแล้วครั้งเล่า นี่ไม่ใช่กำลังถามจักรพรรดิว่าจะหามน้ำด้วยเสาทองคำหรือไม่เหรอ?
“นี่……..ประธานหลี่ บอกว่า เราจะไม่ได้รับอนุญาตให้มาที่ถนนบาร์อีกในอนาคต”
ชายหญิงที่อยู่ในสถานที่ ต่างก็มีสีหน้าขมขื่น และสายตาตื่นตระหนก ตกใจกับคำเตือนของหลี่เฟย
หลี่เฟยเป็นถึงผู้บริหารของบริษัทบันเทิงหงเหรินก่วน และยังเป็นหัวหน้าส่วนที่มีชื่อเสียงของเขตแดนสีเทา ซึ่งร่ำรวยและมีอำนาจ ด้วยภูมิหลังครอบครัวของพวกเขา ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะทำให้เขาขุ่นเคือง
และลู่จิ้งรู้สึกไม่พึงพอใจ เธอรู้สึกว่าหลินอิ่งแกล้งทำเป็นจากการอาศัยพลังของพี่สาวของเธอ เธอจะต้องจัดการกับหลินอิ่งให้ได้! ตราบใดที่ หลินอิ่งเป็นขยะก็ไม่ได้อยู่ในสายตาเธอเลย!
ในอีกด้านหนึ่ง หลินอิ่งเดินออกจากพับหงเหรินก่วน และส่งข้อความถึงฉีโม่ โดยบอกกับเธอว่าทางลู่จิ้งไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จ้าวหลินเอ๋อร์เดินตามเขามาจนสุดทาง และหยุดอยู่ตรงด้านหน้ารถของหลินอิ่ง
“อย่าไป ฉีหยิ่น ฉันมีอะไรจะจะมาคุยกับคุณ” จ้าวหลินเอ๋อร์พูดอย่างภาคภูมิใจพร้อมกับกอดอกต่อหน้าหลินอิ่ง ด้วยท่าทางหยิ่งยโสบนใบหน้าของเธอ
