“พี่สาวของลู่จิ้งสวยขนาดนั้นเลยหรอ? เอามาให้ฉันดูหน่อย” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดอย่างไม่จริงจัง
“แน่นอนอยู่แล้ว นี่เป็นรูปที่เธอไม่ได้แต่งหน้า สวยกว่านางงามอันดับหนึ่งในเมืองก่างเสียอีก ช่างรื่นตามาก” ชายหนุ่มอีกคนพูดอย่างโผงผาง
ในขณะที่พูด หลายคนถือโทรศัพท์มือถือของลู่จิ้งไว้ แล้วมองดูรูปภาพอย่างละเอียด ด้วยความประหลาดใจ
“นี่ นายชื่อว่าหลินอิ่งใช่มั้ย? ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าคนไร้ค่าแบบนาย ทำยังไงถึงได้แต่งงานกับพี่สาวของลู่จิ้ง? คงไม่ใช่ว่าหลอกเขามาใช่มั้ย?” ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมเสื้อสีแดงพูดอย่างดูถูก
“คุณชายหูพูดถูก ราวกับดอกไม้ที่ปักอยู่ในมูลวัว” ชายหนุ่มอีกคนมองหลินอิ่งด้วยความดูถูก
ตามคำที่ลู่จิ้งพูดโดยเจตนา ชายหนุ่มและหญิงสาวทั้งโต๊ะต่างมองไปที่หลินอิ่ง และพูดอย่างเยาะเย้ย
หลินอิ่งสีหน้าท่าทางปกติ แล้วมองไป
ลู่จิ้งก็นั่งอยู่ท่ามกลางผู้คน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ดูภูมิใจมาก
ลู่จิ้งน้องสาวของฉีโม่ เรียนในมหาลัยแห่งตี้จิง ไม่รู้ว่ามาถึงเมืองก่างได้ยังไง
ครั้งที่แล้วเคยได้ยินฉีโม่พูด ว่าให้เขาอย่าไปยุ่งกับลู่จิ้งให้มาก ลู่จิ้งได้เอาเงินจำนวนหนึ่งจากเธอไปท่องเที่ยวและเพื่อไปพักผ่อน นี่คือทริปที่มาท่องเที่ยวในเมืองก่าง?
“คุณชายหลุ่ย คุณไม่รู้อะไร ตอนที่ฉันยังอยู่ในตี้จิงเมื่อครั้งล่าสุด คนไร้ประโยชน์คนนี่อาศัยความสัมพันธ์และอำนาจของพี่สาวของฉัน เล่นกลอุบาย ให้ผู้หญิงคนอื่นมาตบหน้าฉัน ทำให้ฉันต้องไปรักษาใบหน้าของฉันเป็นเวลานาน”น้ำตาเอ่อล้นในดวงตาของลู่จิ้ง ท่าทางดูน่าสงสาร และมองชายหนุ่มคนนั้นแล้วพูดอย่างออดอ้อน
“อะไรนะ? ยังมีผู้ชายที่ไร้ค่าและไร้ยางอายอยู่อีกหรอ? และยังอาศัยความสัมพันธ์ของผู้หญิงมารังแกผู้หญิง?” สายตาของคุณชายหลุ่ยมองไปยังหลินอิ่งอย่างดูถูก “นายนี่มันแน่จริงๆ รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง นี่นับเป็นความสามารถด้วยหรอ?”
“ฉันฟังไม่ลงอีกต่อไปแล้ว! เป็นความอัปยศของผู้ชายอย่างเราจริงๆ หลินอิ่งคนนี้ก็เป็นคนที่ไม่พันธุ์ !”
“อะไร? ลู่จิ้ง ยังมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ? ถุยๆ ครั้งที่แล้วที่ฉันถามเธอว่าเพราะอะไรถึงได้ไปทำศัลยกรรมในวีแชท ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าได้รับบาดเจ็บที่ใบหน้านี่เอง”
ตามคำพูดของลู่จิ้งที่พูดออกมา ชายหนุ่มและหญิงสาวที่อยู่ในที่นั้นมองไปยังหลินอิ่งด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม
หลินอิ่งท่าทางเฉยเมย แล้วส่ายหัว
“นายคนไร้ประโยชน์มองอะไรหรอ? หรือพี่สาวของฉันให้นายมาทำงานในเมืองก่าง? ไม่อย่างนั้นคนจนอย่างนาย ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่สามารถมาสถานที่ที่มีคุณภาพสูงแบบนี้ได้อย่างไร!” ลู่จิ้งมองไปยังหลินอิ่งอย่างภาคภูมิใจ
“พี่สาวของฉันให้นายมาเจรจาธุรกิจอะไรหรอ ในเมืองก่างนี้ ฉันมีเส้นสายเป็นอย่างดี เพื่อนรอบข้างของฉันพวกเขาต่างก็มีภูมิหลังครอบครัวที่ใหญ่คับฟ้า! นายมาชนแก้วกับพวกคุณชายสักแก้วสองแก้ว” ลู่จิ้งพูดตามความสมควร
“นายคนนั้นชื่อหลินอิ่งใช่ไหม? ลู่จิ้งพูดถูก ครอบครัวของฉันก็มีธุรกิจอัญมณีและหยกในเมืองก่าง ได้ยินมาว่านายเป็นผู้ช่วยของพี่สาวของลู่จิ้ง? ต้องการเจรจาธุรกิจอัญมณี มาหาฉันน่ะถูกแล้ว”
คุณชายหลุ่ยโคลงแก้วเหล้าในมือ และพูดยังภาคภูมิใจ “มานี่ มาชนแก้วอย่างว่านอนสอนง่าย มาขอโทษลู่จิ้งก่อนแล้วค่อยพูด”
“หลินอิ่ง นายแกล้งหูหนวกไม่ได้ยินฉันที่พูดหรือยังไง หรือว่านายกลัวจนไม่กล้าพูดแล้ว?” ลู่จิ้งพูดด้วยท่าทางที่ขี้เล่น“คุณชายหลุ่ย ฉันจะบอกกับนาย คนไร้ประโยชน์คนนี้ทั้งขี้กลัวและขี้ขลาด เกาะผู้หญิงกิน ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็หลบอยู่ข้างหลังผู้หญิง พวกนายดุขนาดนี้ เขาคงกลัวจนฉี่ราดใส่กางเกงแล้ว!”
“ฮ่าๆ ลู่จิ้ง เธอพูดถูกแล้ว! ฉันต้องพูดเสียงเบาหน่อย เพราะเป็นผู้ชายและประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกิน ฉันพูดเสียงดังไปหน่อย กลัวจะทำให้เขาตกใจได้” คุณชายหลุ่ยพูดอย่างเย้ยหยัน
“นี่ ยิ่งคิดยิ่งเสียดาย ลู่จิ้ง พี่สาวของเธอสวยขนาดนี้แต่แต่งงานกับผู้ชายที่ไร้ค่าแบบนี้” คุณชายหลุ่ยถือมือถือของลู่จิ้งไว้ ดูรูปภาพของจางฉีโม่ และพูดด้วยความประหลาดใจ “นี่ ผู้ชายที่ไร้ค่าแบบนี้ พี่สาวของเธอทำไมถึงให้ผู้ชายคนนี้แตะต้อง? นี่ ดูเหมือนว่าพี่สาวของเธอคงจะเหงาน่าดู”
“เอาแบบนี้ดีกว่า ลู่จิ้ง เธอเอาเบอร์โทรของพี่สาวมาให้ฉัน ฉันทำความรู้จักกับพี่สาวเธอสักหน่อย เผื่อว่ามีโอกาสจะได้ช่วยพี่สาวของเธอคลายความเหงา” คุณชายหลุ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม
“ได้สิ คุณชายหลุ่ย ฉันสามารถให้เบอร์โทรของพี่สาวของฉันกับนายได้ แต่ว่าตอนนี้นายต้องช่วยฉันก่อน” ลู่จิ้งพูดอย่างน่าสงสาร” คุณชายหลุ่ย ครั้งที่แล้วหลินอิ่งคนไร้ค่าคนนี้ตบหน้าฉันสองครั้ง นายช่วยฉันตบกลับคืนไป ได้มั้ย?”
“ออ? ตบหน้าเขาสองที? ก็แค่ลูกเขยไร้ค่าคนหนึ่ง ตบหน้าเขาสองที เขาจะกล้าหือกล้าอืออะไร?” คุณชายหลุ่ยไม่สนใจ และหัวเราะ “ลู่จิ้ง เธอดูไว้ให้ดี ดูไว้ว่าฉันจะสั่งสอนคนไร้ค่าที่ไร้พันธุ์คนนี้อย่างไร”
“คุณชายหลุ่ย นายเก่งที่สุด!” ลู่จิ้งพูดอย่างประจบประแจง มองหน้าหลินอิ่งอย่างภูมิใจสุดๆ
คุณชายหลุ่ยยิ้มอย่างสนุกสนาน บิดคอแล้วลุกขึ้นมา เดินไปทางที่หลินอิ่งอย่างวางมาดพร้อมกับลูกเศรษฐีอีกสองคน
“นายจะลงมือกับฉัน?” หลินอิ่งถามด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
คุณชายหลีดูถูกเหยียดหยาม และหัวเราะเยาะ “จะจัดการนายแล้วจะทำไม? คนไร้ประโยชน์จากต่างมณฑล นายคิดว่านายเป็นอะไร? คนไร้ค่าอย่างนาย ฉันจัดการอย่างไม่กดดัน ถ้าฉันตีหมาฉันอาจจะโดนประณามว่าทารุณสัตว์ แต่ว่าจัดการกับลูกเขยที่ไร้ค่าอย่างนาย คนสัญจรไปมายังต้องปรบมือให้”
“นายสองคนจับตัวมันเอาไว้ ตีเขาคุกเข่าลงก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่” คุณชายหลุ่ยพูดด้วยท่าทางที่เย็นชา
“คุณชายหลุ่ย เก่งจริงๆ เท่มากด้วย!” ลู่จิ้งพูดอย่างประจบประแจง
คุณชายหลุ่ยยังคงสงวนรอยยิ้มไว้ มีประโยชน์ต่อใจมาก สิ่งที่เขาต้องการก็คือผลลัพธ์นี้
ชายสองคนที่อยู่ถัดจากคุณชายหลุ่ยหยิบเก้าอี้ขึ้นมา แล้วขว้างไปยังบนใบหน้าของหลินอิ่ง
ปัง!
หลินอิ่งไม่ได้ขยับ ฮาเดสที่อยู่ข้างๆเหยียดมือออกไปชกสองครั้ง ปังๆ ชกเก้าอี้จนทะลุในขณะนั้น จัดการกับลูกเศรษฐีสองคนพลิกคว่ำและตีลังกาเก้าสิบองศา ล้มลงบนพื้นแล้วตะโกนด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย! โอ๊ย!”
ลูกเศรษฐีสองคนกลิ้งอยู่บนพื้น ใบหน้าขาวซีด กลัวจนเกือบตาย
“ให้ตายสิ นี่มันแรงอะไรกัน ดุร้ายเกินไปแล้ว!”
“บัดซบ ข้างกายของชายไร้ค่าคนนี้มีบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่ง?”
ทันใดนั้น ชายหนุ่มและหญิงสาวที่กำลังกินข้าวอยู่ที่โต๊ะ ก็ลุกขึ้นยืนทั้งหมด ชี้นิ้วไปทางหลินอิ่งและตะโกน
“หลินอิ่ง นายหาเรื่องใช่หรือไม่? ยังให้บอดี้การ์ดของนายลงมือ? นายคิดว่าตัวเองแน่มากใช่มั้ย?” ลู่จิ้งพูดอย่างดูถูก “ฉันจะบอกให้นะ คนไร้ค่าอย่างนายที่สร้างปัญหาอะไรในเมืองก่าง นายถูกคนต่อยตีจนตาย นั้นมันก็สมควรแล้ว!”
“แค่มีบอดี้การ์ดก็คิดว่าตัวเองเป็นหัวหน้าใหญ่แล้ว? ถ้าหากไม่ได้ฟังที่พูดลู่จิ้งว่าเขาก็คือลูกเขยที่ไร้ค่าเกาะผู้หญิงกิน เห็นเขาเป็นแบบนี้ ฉันคิดว่าเขาจะมีความสามารถมากแค่ไหน? ถึงกล้าให้บอดี้การ์ดลงมือ?”
“คุณชายหลุ่ย เพียงแค่เรียกคนมา เอาให้ตายเอาให้พิการไปเลยไอ้คนไร้ค่าแบบเขา ยังช่วยลู่จิ้งระบายความโกรธของเธอด้วย!”
แวดวงลูกคนรวยของคุณชายหลุ่ย พวกเขาตะโกนขึ้นมา ท่าทางป่าเถื่อนมาก
“หลินอิ่ง นายว่านายมาหาที่ตายใช่ไหม? คุณชายหลุ่ยแค่ต้องการที่จะตบหน้านายไม่กี่ทีเอง นายก็ให้บอดี้การ์ดของนายลงมือ? รนหาที่ตายจริงๆ” ลู่จิ้งพูดอย่างเย้ยหยัน
