เย่เฮยคิดไปครู่หนึ่ง พูดอย่างจริงจัง “ท่านประมุข ปีนั้นก่อนหยังถังจู่จะจากไป ยังสั่งเสียงพวกเราเป็นพิเศษ อาจารย์กู้ต้าเจ้าสำนักเทียนเหมินทรยศ ภายในแก๊งมังกรเกิดความวุ่นวายอย่างหนัก ให้พวกเราซ่อนตัวอยู่ในเมืองก่าง รอท่านประมุขออกจากภูเขา”
“พวกเราพี่น้องทุกคนต่างก็ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาทั่วไป เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุลใช้ชีวิตในเมือง ไม่กล้าล้ำเส้นแม้แต่น้อย”
“จากนั้น ก็ได้รับข่าวการตายของหยังถังจู่ เดิมแล้วองครักษ์มังกรดำที่ซ่อนตัวในเมืองก่างถูกการชำระบัญชี แตกกระจายกันหมด เปลี่ยนถังจู่แห่งมังกรดำคนใหม่ แต่ว่าเป็นใครนั้นผมก็ไม่รู้”
“เคยมีคนลึกลับค้นหาตัวองครักษ์มังกรดำที่หลงเหลืออยู่ แต่หลายปีมานี้ ผมรักษาคำสั่งสอนมาตลอด ไม่กล้าใช้วิชาการต่อสู้แม้แต่นิดเดียว ไม่ก้าวก่ายเรื่องภายนอก แบบนี้ถึงมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้”
พูดจบ สีหน้าเย่เฮยก็หดหู่ลง แววตาซับซ้อน
องครักษ์มังกรดำในอดีต ที่เป็นราชาแห่งราตรีควบคุมเมืองก่าง ทุกวันนี้ หลงเหลือนักรบที่พ่ายแพ้เพียงไม่กี่คน ฝืนลมหายใจเฮือกสุดท้าย……
วันนี้ท่านประมุขลงจากเขาเข้าสู่โลกแล้ว ต่อหน้าท่านประมุข เขารู้สึกละอายใจ
“องครักษ์มังกรดำถูกแตกแยก……” หลินอิ่งพูดเองเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“การเปลี่ยนแปลงในปีนั้น มีองครักษ์มังกรเปิดเผยตัวสู่โลกไหม?” หลินอิ่งถามสีหน้าจริงจัง
เย่เฮยแววตาเป็นสั่นไหว คิดไปครู่หนึ่ง พูดอย่างเคร่งเครียด “ท่านประมุข ผมก็ไม่กล้าแน่ใจเหมือนกัน ปีนั้นก่อนที่ผมได้รับคำสั่งให้ซ่อนตัว เคยมีคนที่คล้ายคนขององค์รักษ์ชีริวเผยตัวที่เมืองก่าง หลังจากที่ผมหลบซ่อนตัว ก็ปิดความสัมพันธ์เรื่องข่าวกรองทั้งหมด ก็ไม่รู้ข่าวอะไรอีกเลย”
ได้ยินแล้ว หลินอิ่งครุ่นคิด
เย่เฮยตอนที่เกิดการเปลี่ยนแปลงของแก๊งมังกร ก็ขาดการติดต่อกับศูนย์กลางของแก๊งมังกรแล้ว เชือกที่ถูกตัดขาด ถือเป็นคนนอก
เรื่องภายในแก๊งมังกร ไม่รู้อะไรเลย
เป็นเพียงคำพูดเล็กน้อยที่ได้มาจากคนนอก ไม่สามารถรู้ถึงสถานการณ์จริงภายในแก๊งมังกร อำนาจของอาจารย์กู้ต้า ยากที่จะคาดเดาได้
หลินอิ่งใช้คิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ นิ่งไปครู่หนึ่ง ถามว่า “เย่เฮย คุณยังมีความคิดที่จะรบอีกไหม?”
เย่เฮยรีบพยักหน้า มองไปที่หลินอิ่ง สีหน้าเคร่งขรึม
เขาเข้าใจความหมายในคำพูดของหลินอิ่ง
กำลังถามเขาว่า ยังกล้าที่จะกลับสู่ยุทธภพอีกหรือไม่
“ท่านประมุข หากมีคำสั่ง พร้อมที่จะสู้ตาย” เย่เฮยแววตาตื่นเต้น พูดอย่างเคารพ
“หลายปีนี้มา ทรมานทุกคืนวัน ถ้าหากไม่สามารถแก้แค้นให้ถังจู่ได้ ลมหายใจเฮือกสุดท้ายนี้ รอเพียงมีสักวันหนึ่ง จะกลับไปจับดาบอีกครั้ง”
“หยังถังจู่ดีกับผมเหมือนพี่ชาย สั่งสอนวิชาการต่อสู้ สอนการเป็นคน แค้นนี้หากไม่ชำระ ก็เสียชาติเกิดของผมเย่เฮยแล้ว”
“ดีมาก” หลินอิ่งพยักหน้า
เย่เฮยจงรักภักดีต่อแก๊งมังกรทั้งชีวิต วันนี้แก๊งมังกรเกิดการเปลี่ยนแปลง หากเย่เฮยไม่มีใจที่จะกลับสู่โลก อยากใช้ชีวิตทั่วไปในเมือง ใช้ชีวิตอย่างสงบ เขาก็จะไม่ให้เย่เฮยออกมาทำงานอีก
“เย่เฮย ผมมีเรื่องสามเรื่องจะสั่งคุณ”
หลินอิ่งพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เรื่องที่หนึ่ง หาคนในรูปให้เจอที่เมืองก่าง”
“เรื่องที่สอง สืบหาว่าองครักษ์มังกรดำทุกวันนี้ในเมืองก่างคือใคร องครักษ์มังกรดำกระจายอยู่ไหนบ้าง”
“เรื่องที่สาม ล็อกตำแหน่งของจี้ฉงซานในเมืองก่าง”
พูดจบ หลินอิ่งหยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าเสื้อ วางไว้บนโต๊ะ
ในรูปคือหยูจื๋อเฉิง
สิ่งสำคัญอันดับแรก คือต้องรู้ว่าหยูจื๋อเฉิงปลอดภัยไหม
เพราะว่า คำว่าธรรมต้องมาก่อน
ถ้าหากหยูจื๋อเฉิงถูกจี้ฉงซานฆ่าแล้ว แบบนี้ เขา จะให้เลือดอาบตระกูลจี้เมืองก่าง เลือดต้องชำระด้วยเลือด
รองลงมา ก็คือผู้คุมอำนาจขององครักษ์มังกรดำ ตัวตนที่แท้จริงคืออะไรกันแน่
ในสายตาหลินอิ่ง ผู้ควบคุมอำนาจขององครักษ์มังกรดำ ในเมืองก่างนี้อันตรายกว่าจี้ฉงซาน
ครั้นนั้นที่ตี้จิงเหวินเทียนเฟิ่งถอยตัวกะทันหัน เป็นเหตุการณ์น่าสงสัย
หลังจากเกิดการเปลี่ยนแปลงในแก๊งมังกร องครักษ์มังกรดำแตกแยก เปลี่ยนถังจู่คนใหม่
จี้ฉงซาน เหวินเทียนเฟิ่ง องครักษ์มังกรดำ ระหว่างทั้งสามนี้ ต้องมีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นอน
เย่เฮยรับรูปถ่ายมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ยืนขึ้น ก้มหน้าเล็กน้อย พูดว่า “ท่านประมุข ผมจะพยายามสุดความสามารถ”
“เดี๋ยวผมจะเปิดใช้เครือข่ายข่าวกรองที่หยังถังจู่เก็บไว้ให้ในปีนั้น เครือข่ายนี้จนทุกวันนี้ก็ยังมีอำนาจในเมืองก่างพอสมควร ภายในเจ็ดวัน ผมจะรายงานข่าวให้ท่านประมุขทราบ”
หลินอิ่งพยักหน้า พูดว่า “ตั้งใจไปทำ ความแค้นของหยังสวนเจิง ในอนาคตผมจะช่วยเขาแก้แค้นเอง”
พูดจบ หลินอิ่งลุกขึ้น เดินจากไป
“เคารพท่านประมุข” เย่เฮยพูดด้วยความรู้สึกตื่นเต้น
เขารอมานานหลายปี ยอมใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา ก็เพื่อรอโอกาสนี้
หลังจากออกจากคอนโดแล้ว หลินอิ่งขึ้นรถ สั่งให้ฮาเดสออกเดินทาง มุ่งหน้าไปบริษัทเภสัชกรรมตระกูลฉู่ที่เขตเชียงเจียง
เขาจะไปหาฉู่สงซานเพื่อคุยธุระ
ทางด้านเย่เฮยเรื่องที่ต้องสั่งก็สั่งเรียบร้อยแล้ว เย่เฮยจงรักภักดีแน่นอน ต้องตั้งใจไปจัดการเรื่องพวกนี้แน่นอน
ส่วนเครือข่ายข่าวกรองเมืองก่างที่หยังสวนเจิงให้ไว้ เพียงพอที่จะสืบหาเรื่องราวได้มากพอสมควร
เพราะว่า เย่เฮยเป็นหัวหน้าองครักษ์มังกรดำ ความสามารถในวิชาการต่อสู้ไม่ใช่คนธรรมดาจะสู้ได้ ประสบการณ์ในการปฏิบัติการด้านมืดก็เชี่ยวชาญมาก
ขอแค่รออีกไม่กี่วัน รอสิ่งที่เย่เฮยสืบหาได้ เขาค่อยวางแผนการใหญ่ก็พอ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ฮาเดสขับรถไปสู่ถนนเส้นหนึ่งที่เจริญรุ่งเรือง ละแวกนี้ล้วนเป็นอาคารพาณิชย์สูง เป็นบริษัทพลาซ่าแห่งหนึ่ง
อาคารฉู่ซื่อ อาคารสูงเจ็ดสิบกว่าชั้น
ที่นี่เป็นสำนักงานใหญ่ของบริษัทฉู่ซื่อ
หลินอิ่งรู้ดี นี่เป็นกิจการของตระกูลราชาแห่งยาแห่งเตียนหนาน โครงสร้างกิจการใหญ่โต ขอให้เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับยา ล้วนมีส่วนร่วมทั้งนั้น
มาถึงหน้าอาคารฉู่ซื่อ หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อย
เขาพบว่า ลานกว้างหน้าอาคาร มีเด็กวัยรุ่นท่าทางโหดเหี้ยมหลายคนเดินอยู่ละแวกนั้น เดินไปมาท่าทางนักเลง
ส่วนในห้องโถงแผนกต้อนรับในอาคารฉู่ซื่อ เงียบเหงา มีเพียงผู้จัดการแผนกต้อนรับเพียงคนเดียว
“อ้าก อย่าตีอีกเลย พวกเราสองผัวเมียแค่เดินผ่านเท่านั้น ไม่ได้จะไปบริษัทฉู่ซื่อ”
สองสามีภรรยาวัยชรา ถูกชายหนุ่มคนหนึ่งกดไว้ที่พื้น ตบหน้าและใช้เท้าถีบอย่างบ้าคลั่ง
“พวกแกสองแก่จะตายอยู่แล้ว เดินไม่มีตาหรือไง?”
“อย่าคิดถึงอายุปูนนี้แล้ว กูจะไม่กล้าต่อยพวกแก ไม่รู้จักไปสืบฟังข่าวดู พวกเราสมาคมรวมใหญ่ในเมืองก่าง มีใครบ้างที่ไม่ตี? อย่าว่าพวกแกอายุเจ็ดแปดสิบเลย ถึงแกจะเป็นแค่เด็กอายุเจ็ดแปดขวบก็ทำเหมือนกัน รู้ไหมว่าอะไรคือสมาคมรวมใหญ่?”
วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งตีไปด่าไป สีหน้าได้ใจ ตีจนคนแก่ทั้งสองคนร้องโหยหวน น้ำตาไหลพราก
หลินอิ่งเห็นภาพนี้แล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
เวลานี้เอง กลุ่มวัยรุ่นที่ทำร้ายคนแก่หลายคน พุ่งเข้ามาพร้อมกัน
“มาจากไหน? จะไปอาคารฉู่ซื่อ?”
คนนำกลุ่มนี้ชี้ไปที่หลินอิ่ง พูดอย่างอวดดี
หลินอิ่งไม่ได้สนใจ สายตามองไปรอบด้าน
สถานการณ์ไม่ค่อยปกติ หน้าอาคารฉู่ซื่อมีคนนับร้อยเดินไปเดินมา
ขอแค่มีคนให้ความสนใจหรือมองอาคาร พวกเขาก็จะเดินเข้าไปด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร
“ไอ้บ้าเอ้ยแกหูหนวกหรือไง? ไอ้สัตว์ ไม่ได้ยินที่กูพูดหรือไง?” เด็กหนุ่มถือบุหรี่ชี้หน้าหลินอิ่ง ท่าทางรำคาญ
“แกนี่มันไอ้สัตว์หรือไง? หา? มาแกล้งทำตัวที่นี่? บอกให้ไสหัวไปไม่ได้ยินหรือไง?”
เด็กหนุ่มรอยสักเต็มแขนชี้หน้าด่าหลินอิ่ง หยิบกระบองเหล็กออกมาจากเสื้อทันที จะฟาดไปที่หัวของหลินอิ่ง
หลินอิ่งมองไปด้วยสีหน้านิ่งเฉย แววตาเย็นชา
“จัดการหูของพวกเขา”
เขาเคยได้ยินชื่ออันเน่าเหม็นของสมาคมรวมใหญ่เมืองก่างแล้ว สำหรับพวกนักเลงหน้าโง่แบบนี้ เขาไม่ปล่อยไว้แน่นอน
ปัง
ฮาเดสลงมือทันที มือข้างเดียวหักเหล็กเป็นสองท่อน ตบหน้าเด็กวัยรุ่นทั้งสองคน จนพวกเขากระอักเลือด กระเด็นตีลังกาหัวทิ่มพื้น
“ไอ้เด็กเวรไม่มีตา ด่าประธานหลินว่าหูหนวก?” ฮาเดสฉีกปากยิ้มอย่างโหดเหี้ยม
