“เอื้อกอ้าก”
“เอื้อกอ้าก”
ฮาเดสดึงหูของเด็กวัยรุ่นสองคนไว้ ดึงอย่างแรงจนหูฉีกขาด เลือดพุ่งกระจายไปทั่ว
หมาหน้าโง่สองตัวที่ด่าว่าคนอื่นหูหนวก หูของตัวเองลอยออกไปแล้ว ร่างสั่นด้วยความเจ็บปวด ร้องโหยหวนอย่างบ้าคลั่ง เหตุการณ์น่าสะเทือนขวัญ
หลินอิ่งสีหน้าปกติ เหยียบข้ามร่างของเขาสองคน เดินไปทางอาคารฉู่ซื่อ
เหยียบจนทั้งสองคนกระอักเลือด ร่างกระตุก ท่าทางเหมือนหมา
“บ้าเอ้ย ไอ้สัตว์ที่มาจากบ้านนอก กล้าลงมือกับคนของเรา?”
“เหี้ย จัดการมันเลย”
เพียงเท่านี้ พฤติกรรมของหลินอิ่งสร้างความไม่พอใจให้ทุกคนในนี้ แต่ละคนที่เดินไปมาท่าทางโหดเหี้ยม ต่างก็วิ่งมาล้อมหลินอิ่งไว้
“ประธานหลิน กลุ่มคนในลานนี้ ดูเหมือนจะมีองค์กร เป็นพวกเดียวกัน” ฮาเดสพูดอยู่ข้างๆ
สายตาหลินอิ่งค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชา
เห็นได้ชัดว่า คนกลุ่มนี้รวมตัวกันอยู่หน้าอาคารฉู่ซื่อ พกกระบองเหล็กติดตัว ท่าทางนักเลง ทำกันเป็นองค์กร เห็นได้ชัดว่าตั้งใจมาเพื่อสร้างปัญหา
แม้แต่คนแก่และเด็กที่เดินผ่าน ก็จับมาทำร้ายร่างกายดูหมิ่น
ขวางทางอยู่ตรงนี้ แล้วจะมีใครกล้าเข้าไปเจรจาธุรกิจกับบริษัทฉู่ซื่อ?
ก่อนหน้านี้คริสเคยรายงานว่า จี้ฉงซานใช้มาตรการจ่อจงกับบริษัทเภสัชกรรมตระกูลฉู่ ทำการกีดกันในธุรกิจ ทุ่มเงินในตลาดหุ้นเพื่อทำลายหุ้นบริษัท
ตอนนั้นก็เคยสงสัย เป็นเพราะคืนที่เขาลงจากเครื่องบิน ข่าวเรื่องฉู่สงซานกับเขาเจอหน้ากันลือไปถึงหูจี้ฉงซาน ทำให้จี้ฉงซานเข้าใจผิดคิดว่าเขากับฉู่สงซานอยู่เรือลำเดียวกัน
เท่าที่ดูจากวันนี้แล้ว น่าจะเป็นอย่างที่คิด
พวกนักเลงกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่หน้าบริษัทแห่งหนึ่ง ผลกระทบอันเลวร้ายที่นำมาแค่คิดก็รู้
ไม่มีอะไรทำไม่ได้จริงๆ แม้แต่วิธีสกปรกแบบนี้ก็คิดออกมาได้
“แม่งเอ้ย พี่ซิน ก็คือนายคนนี้ ที่ลงมือกับคนของเรา”
“พี่ซิน พี่ต้องช่วยจัดการไอ้สัตว์นี่”
รอบตัวหลินอิ่งถูกล้อมไปด้วยเด็กหนุ่มชุดดำสิบกว่าคน ขี้หน้าพูดไปมา คำพูดที่ออกจากปากมีแต่คำหยาบคาย จ้องอย่างโหดเหี้ยม
ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อลายดอก กางเกงสีแดง ในมือเป็นนาฬิกาทองคำ หวีผมมันเยิ้ม สูบซิการ์ เดินออกมาอย่างเชื่องช้า
เขามองลูกน้องสองคนที่นอนกระตุกอยู่บนพื้น จ้องหน้าหลินอิ่งสายตาโหดเหี้ยม พูดว่า “แกคนแถวไหน? กล้ามาลงมือกับลูกน้องกูเหรอ?”
“ฉันชื่อในวงการนกพิราบป่าอยู่เขตเชียงเจียง คนเรียกพี่ซิน คนของสมาคมรวมใหญ่” พี่ซินพูดอย่างยโส
หลินอิ่งมุมปากยิ้มขึ้น ไม่ได้รับคำ
ในตำนานโลกแห่งความมืดเมืองก่างนั้น ก็เคยมีชื่อเสียงอยู่หลายคน
แต่ว่า กลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้า ก็เป็นแค่ตัวตลกที่มากระโดดโลดเต้น เป็นแค่ฝุงอีการวมตัวเท่านั้น
“ใครให้พวกแกขัดขวางคนอยู่หน้าอาคารฉู่ซื่อ?” หลินอิ่งถามอย่างเย็นชา
“ไอ้สัตว์ อะไรที่ไม่ควรถามก็อย่าถาม” พี่ซินพูด “กับท่าทางหน้าโง่อย่างแกเหรอ ยังมาถามหาเรื่องราว? ถ้าบอกแกแล้วว่าใครเป็นคนบงการอยู่ข้างหลัง กลัวว่าแกจะตกใจจนฉี่ราด”
“ไอ้สัตว์ บอดี้การ์ดแกโหดดี? ฉีกหูของลูกน้องฉันเหรอ? มา ถ้าไม่อยากตาย ก็มาลอดใต้ขาฉันไป”
พี่ซินทำท่าทางอ้าขาอย่างอวดดี ใช้มือชี้หลินอิ่งอย่างท้าทาย
พูดไป ฝูงเด็กวัยรุ่นพากันหัวเราะเสียงดัง มองหลินอิ่งด้วยสายตาดูถูก
ซื๊ดซื๊ด
เวลานี้ มีเสียงเหมือนยางแตกดังขึ้น
ฮาเดสเอียงหน้าไปดู ขมวดคิ้ว มองไปที่หลินอิ่ง พูดอย่างเคร่งขรึม “ประธานหลิน รถของเราถูกปล่อยลม”
“ฮาฮาฮา ยังกล้าจอดรถที่นี่ ไอ้หมาหน้าโง่”
“ยังไม่รีบมาเลียเป้าให้พี่ซินอีก รถก็ถูกปล่อยยางแล้ว จะรอดูว่าเดี๋ยวพวกแกจะกลับกันยังไง ยังไงพี่ซินก็ต้องซ้อมพวกแกจนพิการแน่?”
“ใช่ ไอ้พิการทั้งสอง ยังไม่รีบคุกเข่าเลียเป้าอีก”
พวกวัยรุ่นฝั่งพี่ซินต่างพากันพูดจาหยอกล้อดูถูก
ท่าทางพวกเขาที่ไร้มารยาทไร้การอบรมนั้นยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานอีก
หลินอิ่งสีหน้าเฉยชา มองไปที่พี่ซิน พูดอย่างเฉยชา “นายส่งคนไปปล่อยลม?”
“ถามหาแม่มึงเหรอ? บอกว่าแม่แกตายเหรอ?” ใบหน้าพี่ซินยิ้มอย่างเย็นชา เปิดปากด่าไม่อั้น “ถึงกูจะถอดยางรถแก แล้วยังไง? วันนี้กูไม่เพียงแต่จะถอดล้อรถ ยังจะถอดแขนขาแกด้วย ว่าไงไอ้สัตว์ ไม่พอใจเหรอ?”
หลินอิ่งส่ายหัว คนกลุ่มนี้ เขาไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรด้วย
“พ่อแม่นายให้ปากนายมา ไม่ได้ให้ใช้แบบนี้”
“ฮาเดส ถอนฟันพวกเขาออกมาทีละซี่”
“โอ้โห ไอ้สัตว์แกนี่ปากดีจังเลยนะ?” พี่ซินสีหน้าดูถูก ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของหลินอิ่งเลยแม้แต่น้อย
คั๊กคั๊ก
ทันใดนั้น ฮาเดสลงมือแล้ว ยื่นมือบีบคอพี่ซิน เขาตกใจจนหน้าซีดไปทันที
ทุกคนในนี้ยังตอบสนองไม่ทัน ว่าฮาเดสพุ่งเข้ามายังไง
คัก คัก คัก
ฮาเดสมือเดียวบีบคอของพี่ซินไว้ บังคับให้เขาเปิดปาก มืออีกข้างหนึ่งดึงฟันไว้ ใช้แรงดึงเท่านั้น ก็ดึงฟันของพี่ซินออกมาทีละซี่ทีละซี่
“เอื้อกอ้าก”
พี่ซินร้องโหยหวนเหมือนหมูถูกฆ่า เลือดอาบปาก ฟังร่วงลงมาทีละซี่ทีละซี่ ปากเต็มไปด้วยเลือด เจ็บจนใบหน้าบูดเบี้ยว
ปัง
ฮาเดสถีบพี่ซินที่ไร้ฟันกระเด็นไกลสิบเมตร ล้มกระอักเลือดอยู่บนพื้น ตัวสั่นไปทั่วร่าง ลิ้นกระตุก พูดอะไรไม่ได้
ส่วนลูกน้องของพี่ซิน ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว สีหน้าซีดขาว
พวกเขาตกใจกับฝีมืออันโหดเหี้ยมของฮาเดส
น่ากลัวมาก ปีศาจชัดๆ
“กลับไปบอกคนที่อยู่เบื้องหลังนาย กล้ามาหาเรื่องอีก ฆ่าทิ้งหมด”
หลินอิ่งทิ้งคำพูดไว้ หันตัวเดินเข้าอาคารฉู่ซื่อ
ฮาเดสเดินตามหลัง
ทุกคนในนี้ต่างรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตในคำพูดของหลินอิ่ง ไม่มีใครกล้าออกเสียงอีกแม้แต่คนเดียว
