“คนหนุ่มที่โดดเด่นมีชื่อเสียงในตระกูลหลิน หือ….” หลินอิ่งเยาะเย้ย
ตระกูลหลินกำลังสร้างเรื่องวุ่นวาย และพวกเขาคิดจะยึดธุรกิจของตนเองที่ตี้จิง
ดูเหมือนว่า พวกเขาจะไม่พอใจที่ตนเองทำลายบูโดคนของตระกูลหลินไปสองคน
“กู่ชางไห่ ช่วงนี้คุณได้ติดต่อกับนิ่งซวนหรือไม่?” หลินอิ่งถามอย่างเคร่งขรึม
กู่ชางไห่กล่าวว่า “ผู้อาวุโส ผมไม่รู้ว่าตระกูลนิ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลหลินหรือไม่ จึงไม่กล้าบุ่มบ่ามเสี่ยงติดต่อ แม้แต่คุณนิ่งซวนโทรมา ผมก็ยังไม่กล้ารับสาย”
“อย่างไรก็ตาม ผมได้ตรวจสอบข้อมูลข่าวกรองเป็นพิเศษ คุณนิ่งซวนแห่งตระกูลนิ่งถือได้ว่ายังปลอดภัยอยู่ เขากำลังจัดการธุรกิจของเมืองเทคโนโลยีเทียนหลงให้คุณ ตอนนี้ยังไม่ได้ถูกตระกูลหลินโจมตี”
“นอกจากโครงการเมืองเทคโนโลยีเทียนหลงแล้ว ธุรกิจทั้งหมดของคุณในตี้จิงถูกตระกูลหลินยึดครอบครองไปหมดแล้ว ตามรายงานว่าตอนนี้คุณหยูจื๋อเฉิงได้ออกจากตี้จิงแล้ว”
เมื่อฟังรายงานของกู่ชางไห่ หลินอิ่งมีสีหน้าที่เคร่งขรึม
จากสถานการณ์ที่กู่ชางไห่รายงาน หลินอิ่งเข้าใจถึงการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์แล้ว
เย่เฮยและหวงชิงซานที่รับผิดชอบดูแลธุรกิจที่ตี้จิง เป็นการยากที่พวกเขาจะต้านการโจมตีของตระกูลหลินแห่งลังยา
เพราะยังไงตระกูลหลินนั้นเป็นตระกูลที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก และตนเองจะสามารถปรามตระกูลหลินได้ก็ต่อเมื่อตนเองอยู่ในจุดสูงสุดเท่านั้น
แต่นิ่งซวนช่วยตนเองดูแลจัดการเรื่องเมืองเทคโนโลยีเทียนหลง และไม่ถูกโจมตี
สามารถคาดเดาได้ว่าโครงการเมืองเทคโนโลยีเทียนหลงมีความสำคัญอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับตระกูลต่าง ๆ ของตี้จิงเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับกองทหารอีกด้วย
ไม่ว่าตระกูลหลินแห่งลังยามีอำนาจแค่ไหน แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่ยึดครอง
ยิ่งไปกว่านั้น หลินอิ่งรู้ถึงจุดประสงค์ของตระกูลหลินแห่งลังยา
ตระกูลหลินต้องการที่จะปราบตนเอง แล้วให้ตนเองกลับไปตระกูลหลิน และครอบครองธุรกิจของตนเองในตี้จิงอย่างชอบด้วยเหตุผล
ดังนั้น ถ้าหากเขายึดโครงการเมืองเทคโนโลยีเทียนหลงอย่างเผด็จการ แล้วทำให้โครงการเสียหาย สำหรับตระกูลหลินแล้วจะมีผลเสียมากกว่าผลดี
ตอนนี้ ตนเองยังไม่สามารถใช้บูโดในการต่อสู้ได้ จึงต้องใช้สติปัญญาจัดการตระกูลหลินแห่งลังยา
“กู่ชางไห่ ช่วงนี้ลำบากคุณแล้ว คุณทำงานได้ดีมาก” หลินอิ่งกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ผมจะมอบตำราลับบูโดให้คุณหนึ่งเล่ม แล้วคุณกลับไปตั้งใจฝึก มันจะมีประโยชน์สำหรับคุณเป็นอย่างมาก”
ในช่วงเวลาที่ตนเองหมดสติ กู่ชางไห่จัดการทุกอย่างอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
มิฉะนั้น ในสถานการณ์เช่นนี้ เมื่อตนเองฟื้นขึ้นมาแล้วไม่รู้ข่าวสารและสถานการณ์รอบตัว
“ขอบคุณผู้อาวุโส!” กู่ชางไห่กล่าวด้วยความตื้นตัน และก้มศีรษะลง
สำหรับยอดฝีมือระดับรายการแห่งดินเช่นกู่ชางไห่แล้ว ทรัพย์สินธรรมดาเป็นเรื่องยากมากที่จะสามารถโน้มน้าวจิตใจของเขาได้
และหลินอิ่งได้มอบตำราลับบูโดให้เขาหนึ่งเล่ม ซึ่งนี่ถือเป็นความโชคดีเป็นอย่างมาก
กู่ชางไห่เคยเห็นกับตาว่าความแข็งแกร่งบูโดของหลินอิ่ง ที่สามารถฆ่าท่านมังกรดำได้
ยิ่งไปกว่านั้น ฐานะภูมิหลังของผู้อาวุโสหลินอิ่งนั้น เกรงว่ามันซับซ้อนเกินกว่าจะสามารถจินตนาการได้
ไม่เพียงแต่ทำให้แก๊งมังกรพยายามทุกวิถีทางเพื่อตามล่าและลอบสังหาร แต่ยังมีความสัมพันธ์ที่สำคัญกับตระกูลหลินแห่งลังยาอีกด้วย
นี่ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าหลินอิ่งมีอำนาจที่แข็งแกร่งเพียงใด
“เอาล่ะ กู่ชางไห่ พาผมไปสถานที่คุมขังเหวินเทียนเฟิ่ง ผมเรื่องจะถามเธอ” หลินอิ่งกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ได้ครับ” กู่ชางไห่พยักหน้าด้วยความนอบน้อม
จากนั้น หลินอิ่งก็บอกกับฉีโม่ว่าตนเองจะออกไปเดินเล่น จะไปหาร้านอาหารสำหรับทานอาหารเย็น และจะติดต่อฉีโม่กลับมาภายหลัง
เขาออกจากโรงพยาบาลที่หนึ่งอำเภอมาพร้อมกับกู่ชางไห่
……
ยี่สิบนาทีต่อมา
วิลล่าเขตชานเมืองของอำเภอเจียงเยว่
บริเวณใกล้เคียงเงียบสงัดเพราะไม่มีคนอาศัยอยู่
ภายในวิลล่า มีคนหนุ่มหลายคนที่ท่าทางเย็นชากำลังลาดตระเวน
คนเหล่านี้ เป็นองครักษ์ลับที่มาจากตระกูลนิ่ง และพวกเขาล้วนเป็นลูกศิษย์ของกู่ชางไห่ และเป็นคนที่สามารถไว้ใจได้
ในวิลล่า ดวงตาของเหวินเทียนเฟิ่งเหนื่อยล้า และนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางเจ็บปวดและเหม่อลอย ดูเหมือนจะมีอาการทางประสาท
เธอถูกมัดอยู่กับเก้าอี้ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
รถสีดำแล่นมาจอดอยู่ที่หน้าประตูวิลล่า
กู่ชางไห่เปิดประตูรถ พยุงหลินอิ่งลงจากรถ และเดินเข้าไปในวิลล่าอย่างช้า ๆ
หลินอิ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่าย ซ้ายมือนั้นมีผ้าคล้องแขน ดูแล้วเหมือนคนได้รับบาดเจ็บ
ส่วนอื่นของร่างกายก็ฟื้นกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
เสียงดังเอี๊ยด
หลังจากประตูวิลล่าเปิดออก
หลินอิ่งเดินเข้าไปและนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามเหวินเทียนเฟิ่ง
กู่ชางไห่ยืนอยู่หลังเก้าอี้ด้วยท่าทางที่นอบน้อม
“คุณ คุณคือ?”
เหวินเทียนเฟิ่งมองไปที่หลินอิ่งด้วยความหวาดกลัว ท่าทางหงุดหงิด และเอามือปิดหน้าตนเองเอาไว้ราวกับว่าต้องการหลบซ่อนตัว
ท่าทางของเธอดูเหมือนคนเสียสติ
“เหวินเทียนเฟิ่ง คุณแอบลอบทำร้ายผมมานานแล้ว คุณไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ใช่ไหม?” หลินอิ่งกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ
“หลินอิ่ง! คุณ! คุณ!” เหวินเทียนเฟิ่งจ้องหลินอิ่งด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง และมีความหวาดกลัวอยู่บนใบหน้า
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ!”
เหวินเทียนเฟิ่งหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง
“ฉันเสียใจจริง ๆ ตอนที่คุณยังเด็ก ทำไมฉันถึงไม่ฆ่าคุณและแม่ของคุณ!” สีหน้าของเหวินเทียนเฟิ่งเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและความเสียดาย “มันน่าเสียใจจริง ๆ อารมณ์ชั่ววูบแล้วก่อให้เกิดความผิดพลาดใหญ่หลวงในวันนี้”
หลินอิ่งยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปาก
ผู้หญิงโหดเหี้ยมอย่างเหวินเทียนเฟิ่ง มาถึงจุดนี้แล้ว ยังคงเคียดแค้นว่าทำไมเธอถึงไม่ฆ่าตนเองและแม่ในตอนนั้น
ผู้หญิงคนนี้ช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ
เป็นสายลับอำพรางอยู่ในตระกูลฉีมานานกว่าสิบปี และสุดท้ายก็ฆ่าฉีเหอถูด้วยตนเอง แล้วยังเผาทำลายบ้านตระกูลฉี
ความคิดที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกโกรธและเคียดแค้นเป็นอย่างมาก
“หลินอิ่ง ถ้าคุณให้โอกาสฉันอีกครั้ง ฉันจะไม่ให้โอกาสคุณเติบโตอย่างแน่นอน! ฉันจะฆ่าคุณตั้งแต่เนิ่น ๆ! ที่คุณชนะ นั้นชนะด้วยความเมตตาของฉันเท่านั้น!” เหวินเทียนเฟิ่งกล่าวด้วยดวงตาที่โหดเหี้ยม “มิเช่นนั้น วันนี้ฉันจะไม่ตกอยู่ในสภาพนี้!”
เธอสั่นไปทั้งตัวขณะที่กำลังพูด และเธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเสียใจและความเกลียดชัง หรือเพราะความกลัวที่เผชิญหน้ากับหลินอิ่ง
“สวรรค์คอยเฝ้าดูสิ่งที่คนทำอยู่เสมอ” หลินอิ่งกล่าวเบา ๆ “สิ่งที่คุณทำ คุณคาดหวังว่าจะมีจุดจบอย่างไรหรือ?”
“ผมไม่เคยเกลียดที่คุณขับไล่ผมและแม่ออกจากตระกูลฉี นั้นมันเป็นความผิดของฉีเหอถู” หลินอิ่งกล่าวช้า ๆ “แต่คุณฆ่าคนของตระกูลฉีทั้งหมด และยังฆ่าฉีเหอถู แล้วคุณยังลอบทำร้ายผมมาตลอด เพราะฉะนั้นคุณสมควรตาย”
