บทที่ 89 ความอิจฉาริษยา
หลินหอิ่งมองไปที่หวางหงหลิง
จากเดิมเขาอยากจะบอกว่า เขาไม่มีเวลาดื่มชา
แต่วันนี้หวางหงหลิงช่วยตัวเองได้มาก ดื่มชากับเธอเป็นการขอบคุณสักหน่อยก็ไม่เป็นไร
หลินอิ่งเดินเข้าไป นั่งที่เบาะหลังของรถ
มุมปากของหวางหงหลิงโค้งงอเล็กน้อย และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น
ไอ้หกรีบวิ่งเข้าไปในที่นั่งคนขับ และสตาร์ทรถยนต์และขับตรงออกไป
“ไปที่Sarola International Palace Pavilionในภาคกลาง” หวางหงหลิงสั่ง
หลังจากที่พูดจบ เธอก็มองไปที่หลินอิ่งด้วยสีหน้าขี้เล่น ด้วยสีหน้าที่ยิ้มและไม่ยิ้ม เหยียดนิ้วชี้ของเธอและเกี่ยวมัน
“มานี่ และให้คุณดูของดี”
“ของอะไรเหรอ?” หลินอิ่งกล่าวอย่างเฉยเมย โดยไม่สนใจการกระทำที่ไม่สำคัญของเธอ
“ฮึ่ม!” หวางหงหลิงตะคอกอย่างเย็นชา กลอกตาของเขา และโยนสัญญาออกมาหนึ่งฉบับ “คุณสามารถไปดูด้วยตัวเอง”
หลินอิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย และอ่านดูที่สัญญา ซึ่งเป็นข้อตกลงการทำงานห้าปี
ตำแหน่งในสัญญาเป็นรองประธานของบริษัทหมิงหยิน โดยมีเงินเดือนประจำปีสิบล้าน และไม่มีภาระผูกพันในการปฏิบัติงานโดยเฉพาะ
“ผมเคยบอกคุณมาก่อนหน้านี้ ว่าผมจะไม่ไปที่บริษัทของพวกคุณ” หลินอิ่งพูดอย่างใจเย็น และวางสัญญาลง
“ทำไมคุณถึงไม่ไปล่ะ?” หวางหงหลิงถามอย่างหนักแน่น “ฉันช่วยคุณมามากขนาดนี้ และให้งานคุณได้เงินเดือนปีละสิบกว่าล้าน ทำไมถึงต้องปฏิเสธ!”
เธอคิดไม่ออกจริงๆ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว หลินอิ่งยังมีความมั่นใจที่จะปฏิเสธตัวเองเหรอ?
ถูกคนในครอบครัวของตระกูลจางบังคับจนมาอยู่ในจุดนี้แล้ว หรือว่าเขายังจะอยู่เป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการของจางซื่อกรุ๊ปอย่างหน้าหนาหรือ?
“ผมเคยบอกว่า ไม่มีใครมีสิทธิ์พอที่จะสั่งให้ผมช่วยทำงานได้” หลินอิ่งกล่าว
“คุณก็เก๊กฟอร์มต่อไป ฉันจะคอยดูว่าคุณจะแข็งแกร่งได้นานแค่ไหน” หวางหงหลิงพูดพร้อมกับโค้งงอริมฝีปากของเธอ
ไม่เข้าใจเลย ยอมเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการเล็กๆ และยังปฏิเสธงานที่มีเงินเดือนสิบล้านต่อปี เขากำลังเก๊กฟอร์มไปเพื่ออะไร?
“โอเค หลินอิ่ง งั้นฉันขอถามคุณ ในเมื่อคุณบอกว่าคุณหยิ่งมาก และผู้หญิงคนหนึ่งช่วยคุณมาหลายครั้งแล้ว คุณควรจะขอบคุณอย่างไร?” หวางหงหลิงถามอย่างขี้เล่น “คนหยิ่งยโสเช่นนี้ คุณยินดีที่จะรับความช่วยเหลือของผู้หญิงโดยฟรีๆหรือ?”
หลินอิ่งหัวเราะ และกล่าวว่า “นี่ผมไม่ใช่มาดื่มชาช่วงเย็นกับคุณแล้วเหรอ?”
แม้ว่าหวางหงหลิงจะไม่ได้ทำให้หวางจือเหวินหวาดกลัวและหนีไป เขาก็ได้จัดกลุ่มคนพร้อมรถหลายสิบคัน เตรียมพร้อมอยู่ที่บริเวณบ้านหลังเก่าของตระกูลจางแล้ว
“ฮ่าๆ” หวางหงหลิงเย้ยหยัน “คุณหมายถึง การดื่มชากับฉัน ก็คือการยกย่องฉันแล้วเหรอ? ฉันช่วยเหลือคุณ และยังเชิญคุณดื่มน้ำชา คุณหมายถึงว่าให้หน้าฉันและมาดื่มน้ำชากับฉัน ก็จะถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณแล้วงั้นเหรอ? คุณยอดเยี่ยมมากจริงๆ”
หลินอิ่งสนใจมาก และถามว่า “งั้นคุณต้องการจะให้ผมขอบคุณคุณยังไง?”
“เซ็นสัญญา และทำงานกับฉันในอนาคต” หวางหงหลิงกล่าวอย่างเคร่งเครียด
“เป็นไปไม่ได้” หลินอิ่งกล่าวอย่างจางๆ
หวางหงหลิงหายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่หลินอิ่งอย่างขมขื่น ผู้ชายคนนี้ไม่กินแม้กระทั่งไม้แข็งไม้อ่อนเลย และพูดอย่างไรก็ไม่เข้าหูเลย
“งั้นก็โอเค ครั้งต่อไปฉันจะไม่ช่วยคุณอีกแล้ว” หวางหงหลิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ พลางยกขาขึ้น
เว้นแต่หลินอิ่งจะไปหาเธอ ถ้าไม่อย่างงั้น เธอก็จะไม่ยู่งด้วยอีกเมื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในครั้งต่อไป
หลินอิ่งยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ในเวลานี้ รถได้ออกจากถนนจางฟาแล้ว ด้วยความบังเอิญ เมื่อเลี้ยวไปตามถนน ก็พบกับครอบครัวของจางฉีโม่ที่อยู่ด้านข้าง
หลินอิ่งไม่เห็น แต่หวางหงหลิงเห็น และจงใจมองไปที่จางฉีโม่ด้วยสายตายั่วยุ
จางฉีโม่กัดฟันด้วยความโกรธ จ้องมองหวางหงหลิงอย่างเย็นชา กำหมัดแน่น
“นี่!?”
ลู่หย่าฮุ่ยเห็นหลินอิ่งและหวางหงหลิงที่อยู่ในรถที่ขับผ่านไป สีหน้าแปลกๆ
“ลูกสาว คุณเห็นไหม นั่นใช่หลินอิ่งใช่ไหม? เขาไปกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว……” ลู่หย่าฮุ่ยหยุดพูด และมองไปที่จางฉีโม่และพูด
จางฉีโม่กัดริมฝีปากของเธอ ใบหน้าของเธอแดง และเธอโกรธมาก ถ้ารถหยุดลง เธอคงวิ่งเข้าไปถีบประตูรถยนต์แล้ว!
เกลียดจริงๆ ทำไมหวางหงหลิงถึงกล้าดีขนาดนี้ ตัวเองถึงเป็นภรรยาของหลินอิ่งนะ!
“นี่มันสถานการณ์อะไร? ดูจากสภาพเช่นนี้แล้ว หลินอิ่งต้องมีอะไรกับหวางหงหลิงคนนั้นจริงๆ” จางซิ่วเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย และสันนิษฐานว่า “คุณหนูใหญ่ของตระกูลหวางคนนี้ต้องการอะไรจากไอ้ขยะนั่นกันแน่?”
สีหน้าของคู่สามีภรรยาจางซิ่วเฟิงแปลกมาก ไอ้ขยะนั่นหลินอิ่งที่ครอบครัวของตัวเองอยากจะกำจัดออกไป กลับกลายเป็นแขกรับเชิญของคุณหนูตระกูลหวางได้อย่างไร และยังถูกมองว่าเป็นสิ่งมีค่า
สิ่งนี้ทำให้พวกเขารู้สึกแปลกไปชั่วขณะ และพวกเขาไม่เข้าใจว่าหลินอิ่งจะมีความสามารถอะไร
“ในเมื่อหลินอิ่งขึ้นเรือของคุณหนูหวางคันนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่ยอมหย่า?” จางซิ่วเฟิงกล่าวอย่างสงสัย “หวางหงหลิงเคยกล่าวว่าตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการของบริษัทขายของโบราณ พึ่งตระกูลหวางแล้ว ทำไมถึงยังรั้งฉีโม่ไม่ยอมปล่อยมือ?”
“หึ้ นี่คุณยังคิดไม่ออกเหรอ?” ลู่หย่าฮุ่ยตะคอกอย่างเย็นชา ด้วยท่าทางที่รู้ทุกอย่าง “หลินอิ่งคนนี้อยากจะจับปลาสองมือ กินอยู่ของในหม้อ และมองของในชาม ผู้ที่เชี่ยวชาญที่เรื่องถูกเลี้ยงดู รู้อยู่แก่ใจ รู้ว่าเขาไม่มีความสามารถใดๆ ก็แค่มีหน้าตาที่ดีที่น่าสนใจเล็กน้อย คุณหนูที่ร่ำรวยอย่างหวางหงหลิง มากสุดก็แค่แกล้งเขาเล่นๆแค่นั้น พรุ่งนี้ก็อาจจะหมดความสนใจแล้ว และเตะเขาออกไป”
“ดังนั้น เขาก็รู้ว่าฉีโม่ถึงเป็นชามข้าวเหล็กไปชั่วชีวิต เขาจึงมุ่งมั่นที่จะพึ่งพาด้านนี้และไม่ยอมหย่า และทางหวางหงหลิงก็มั่นคงอยู่แล้ว ผู้ชายหน้าด้านแบบนี้ เจอมาเยอะแล้วไม่น่าแปลกเลย!”
“แม่ คุณไม่ต้องพูดแล้ว!”จางฉีโม่กล่าวพร้อมกับกลั้นความโกรธ
ยิ่งพูดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น และในใจของเธอก็เริ่มสงสัยหลินอิ่งขึ้นมา เปลี่ยนเป็นคนเลวอย่างสิ้นเชิง และก็ไม่ซื่อสัตย์เหมือนแต่ก่อนแล้วจริงๆ
“หย่าฮุ่ย มันสมเหตุสมผลดีนะ ที่ได้ยินคุณพูดแบบนั้น จิตใจของหลินอิ่งนั้นแย่มาก และยังอยากจะรั้งตัวฉีโม่ไว้ วันนี้ไม่ยอมหย่า และยังให้ผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกมารับหน้าแทนมันแย่มากจริงๆ” จางซิ่วเฟิงขมวดคิ้วและพูดว่า “จะเก็บเขาไว้ไม่ได้จริงๆ จะต้องหาทางให้เขาหย่าให้ได้ หาทนายฟ้องร้องก็ดี”
“อย่าหาไปฟ้องร้องเลย ก็ปล่อยเขาไว้” ลู่หย่าฮุ่ยกล่าวด้วยสีหน้าที่ได้ใจ “เขาเล่นแบบนี้ได้ ครอบครัวของเราจะไม่สสามารถเล่นได้งั้นหรือ?”
“ฉีโม่ หากคุณว่างแล้วก็โทรหาหลินอิ่งในอีกสองวัน ให้เขากลับมาทานข้าว และให้เขาย้ายกลับมาอยู่ด้วย”
จางฉีโม่มองไปที่ลู่หย่าฮุ่ยด้วยความประหลาดใจ แม่ของเขาดูถูกหลินอิ่งมาโดยตลอด ครั้งที่แล้วแม่ของเธอยังจะไล่หลินอิ่งออกไปอย่างจะเป็นจะตาย ทำไมเธอถึงขอให้ตัวเองไปเชิญให้หลินอิ่งย้ายกลับมาที่บ้านในวันนี้?
“นี่ มันหมายความว่าอย่างไร?” จางซิ่วเฟิงถามด้วยใบหน้างงงวย
“ตอนนี้เขาไม่ใช่อยู่เคียงข้างหวางหงหลิงอย่างมีหน้ามีตาหรือ? ยังอยากจะรั้งฉีโม่ไว้ งั้นครอบครัวของเราก็จะตามใจเขาไป” ลู่หย่าฮุ่ยกล่าวด้วยความเย้ยหยัน “ดูท่าทางของคุณหนูของตระกูลหวางในวันนี้ หลินอิ่งอยู่เคียงข้างเธอต้องได้รับประโยชน์มากมายแน่นอน โดยไม่ได้พูดถึงรถหรูและบ้านดีๆ เงินก็จะไม่น้อย การใช้ประโยชน์จากคุณหนูหวางยังไม่เบื่อเขา และยังมีประโยชน์ต่อเรา เขาอยากจะกลับบ้านและอยู่กับฉีโมม่ใช่เหรอ ปล่อยให้เขากลับบ้าน แล้วค่อยคิดหาทางเอาทรัพย์สินของเขามาทั้งหมด!”
“รอจนกว่าการเจรจาของหวางจือเหวินจะยุติแล้ว หย่ากันในเวลานั้น ก็ให้เขาส่งมอบทรัพย์สินทั้งหมดออกมา ถึงเวลานั้น คาดว่าคุณหนูใหญ่ของตระกูลหวางก็ไม่อยากจะสนใจเขาแล้ว เขาจะต่อสู้กับเราด้วยตัวเองได้อย่างไร!” ลู่หย่าฮุ่ยพูดอย่างเย็นชาว่า “และก็จะแก้แค้นความอับอายในวันนี้ให้สาแก่ใจไปเลย!”
สีหน้าของจางฉีโม่ซีด และพูดว่า “นี่ความคิดของคุณเป็นแบบไหนเนี่ย คุณแม่ นี่คุณเริ่มไม่มีเหตุผลล่ะ”
นี่คุณแม่ตกอยู่ในถังเงินไปหมดแล้ว
“คุณก็ไร้เดียงสาเกินไป ถึงถูกหลินอิ่งหลอกลวงเอา ในเมื่อเขาสามารถเริ่มต้นได้ ครอบครัวของเราจะทำบ้างไม่ได้หรือ?”ลู่หย่าฮุ่ยพูดอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ต้องรีบดำเนินการโดยเร็วที่สุด ถ้าคุณไม่ยอมโทรไป ฉันจะให้คุณพ่อของคุณโทรไปเรียกหลินอิ่งให้ย้ายกลับมาเอง จากนั้นก็จัดการเขาให้ดีๆ!”
