ข้างนอกยังมีหิมะตกอยู่
มีหมอกหนาในตอนเช้า และมีควันสีเทาลอยอยู่ในอากาศ
ที่จอดรถก็แออัด เต็มไปด้วยผู้คนและยานพาหนะ ในความวุ่นวายนั้นจี้ผิงโจวเดินไปมาหลายรอบแล้วแต่ก็หาเหอเจิงไม่เจอ
ขาฉันเจ็บไปหมดเพิ่งจะนึกออกแล้วโทรหาเธอ
ในที่สุดเธอก็รับโทรศัพท์ ได้ยินเสียงหอบ ราวกับว่ากำลังรีบเดิน
เสียงของจี้ผิงโจวดุ “เธอกลับมานะ เธอรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน กล้าที่จะวิ่งเล่น”
“ฉันจะหารถของฟางลู่เป่ยเพื่อกลับไป โดยไม่ต้องพึ่งพาคุณ”
“รีบกลับมาเร็วๆ”
ตอนที่เขาเป็นคนอบอุ่นมันดูเสแสร้งมาก แต่ถ้าดุขึ้นมาละก็แม้แต่ห้องว่างก็ไม่เหลือไว้
เหอเจิงเดินไปข้างหน้า ข้อข้องใจที่เขาแสดงนั้นก็ไม่มีแล้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความสงบ “ฉันพูดไปแล้ว ฉันจะนั่งรถของฟางลู่เป่ย”
“ตอนนี้เขาอยู่กับฉัน เธอไปนั่งรถของเขาที่ไหน”
ฟังก็รู้ว่าเขาโกหก
ไม่ได้พูดอะไร เหอเจิงก็วางสาย แม้แต่คำอธิบายของจี้ผิงโจวก็ยังไม่ได้ฟัง เธอรู้ว่าเขาจะหาเจอในไม่ช้า โชคดีที่ฉันทิ้งหมายเลขโทรศัพท์ของฉินจื่อไว้เมื่อคืนนี้ และยังมีเวลาที่จะติดต่อเขาได้
เมื่อเป๋ยเจี่ยนเดินไปในล็อบบี้ก็ไม่เจอฉินจื่อแล้ว
เขาเดินตรงไปที่แผนกต้อนรับและถามว่า “สามารถดูกล้องวงจรปิดของเมื่อคืนเวลาประมาณตี 2 ได้ไหม”
ตอนนี้สถานการณ์ของจี้ผิงโจวกับเหอเจิงเป็นยังไงบ้างเขาก็ไม่รู้
แต่เพื่อพิสูจน์ว่าเหอเจิงคิดผิด เป๋ยเจี่ยนก็ไม่ลังเลที่จะรบกวนเธอ
ในขณะที่รอเจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับตรวจสอบกล้องวงจรปิดอยู่นั้น ฉินจื่อก็เดินออกมาจากห้องประชุมหลังล็อบบี้ ชนเข้ากับเป๋ยเจี่ยนรู้สึกประหลาดใจมาก
ทักษะการแสดงของเขาสะดุ้งอย่างเป็นธรรมชาติ “ผู้ช่วยเป๋ย คุณยังไม่ไปเหรอ”
เป๋ยเจี่ยนรู้สึกถึงชัยชนะเล็กน้อยจากการแสดงออกของเขา และยังไม่ได้คิดให้รอบคอบก็บอกกับพนักงานว่า “เจอแล้ว”
ไม่คิดว่ากล้องวงจรปิดจะเสียหรือใช้งานไม่ได้
เมื่อคืนตอนค่ำกล้องวงจรปิดในช่วงเวลานั้นมีความอลังการต่อหน้าเขา ดูเหมือนว่าฉินจื่อจะเห็นเรื่องอะไรสดๆใหม่ๆ ก็ถามไปราวกับว่าไม่รู้เรื่องใดๆ ” ผู้ช่วยเป๋ยหาอะไรอยู่เหรอ”
เป๋ยเจี่ยนไม่เต็มใจจะบอกเขา ก็เลยบอกไปว่า “ของหาย ก็เลยมาดูที่กล้องวงจรปิด”
“ของอะไรหายเหรอ”
ฉินจื่อถาม แต่เป๋ยเจี่ยนไม่ตอบ แต่ตั้งใจดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ เพราะกลัวว่าจะพลาดรายละเอียดใดๆ เหอเจิงเพิ่งเดินออกมาจากห้อง เดินตรงไป แล้วก็เลี้ยวเข้าที่มุมที่เป็นจุดบอดที่กล้องวงจรปิดมองไม่เห็น
สิ่งหนึ่งที่น่าสังเกตคือเหอเจิงมีความลังเลอยู่ที่มุมตรงนั้น
ผ่านไปไม่กี่วินาที
จากนั้นเขาก็หันหลังให้กล้อง และก็เดินเข้าไปในจุดบอด ใช้เวลากว่าสิบนาทีในการออกมาโดยที่ยังมีความผ่อนคลายอยู่
เป๋ยเจี่ยนตั้งใจดูมาก ฉินจื่อกลับมองแล้วหัวเราะ “ไม่รู้ว่าเมื่อคืนคุณหญิงจี้ทำอะไรหาย ฉันก็เลยให้พนักงานช่วยกันหา”
คำพูดของฉินจื่อดูหมิ่นอย่างเห็นได้ชัดและเหมือนจะพูดว่า “แม้ว่าเราจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรคุณก็ไม่สามารถแสดงหลักฐานได้”
ดวงตาเหล่านั้นเป็นอันตรายและทำให้เป๋ยเจี่ยนอึดอัดมาก เขาขอให้เจ้าหน้าที่ปิดกล้องวงจรปิดและถามฉินจื่อว่า “คุณกับคุณหญิงจี้รู้จักกันไหม”
ฉินจื่อยิ้มและคำตอบก็ตรงกับคำพูดของเหอเจิงที่ไม่คาดคิด “รู้จัก ไม่ใช่ว่าเพิ่งเจอกันเมื่อคืนเหรอ ฉันจะกล้าพูดว่าไม่รู้จักได้ยังไง”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าเธอกินส้มเข้าไปแล้วเกิดอาการแพ้”
“ใช่จริงด้วย ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ แค่ตอนเด็กรู้จักเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กินส้มไปแล้วมีอาการแพ้แบบนี้”
เป๋ยเจี่ยนจ้องมองเขาอย่างนิ่งๆ พิจารณาว่าคำพูดของเขาจริงหรือเท็จแค่ไหนและฉินจื่อก็ไม่ได้กินมังสวิรัติ “ไม่ใช่ว่าคุณรู้จักกับคุณหญิงจี้มาก่อนเหรอ”
เขามองไปที่หน้าจอกล้องวงจรปิดของคอมพิวเตอร์ “คุณมาที่นี่ แท้จริงแล้วไม่ได้หาอะไรเลย หรือแค่มาดูว่าเมื่อคืนฉันกับคุณหญิงจี้เจอกันไหม”
แถวนี้พนักงานเต็มเลย
ถ้าตั้งใจฟังก็จะได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน
เป๋ยเจี่ยนไม่อยากทำให้จี้ผิงโจวต้องอับอาย ฉินจื่อไม่ได้คิดถึงสิ่งนี้ มันทั้งเร้าใจและประหลาดใจ “คุณคิดว่าฉันกับคุณหญิงจี้มีอะไรนั้นเหรอ คุณอย่าใส่ร้ายเธอ”
“ฉันขอเตือนคุณ อย่าหลอกลวงผู้คนด้วยกลอุบายของการถูกลักพาตัวในเมืองคันเจียง ตระกูลจี้หยุดยืนต่อแถวไปนานแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรถ้าคุณมาที่นี่” เป๋ยเจี่ยนไม่ค่อยเปลี่ยนหน้าและไม่กี่ครั้งหลังจากวัยผู้ใหญ่ “คำพูดเหล่านี้ถูกถ่ายทอดไปยังฟู้เจี้ยน”
พูดกับเขาก็ไร้ประโยชน์
รีบกลับไปหาเหอเจิงเพื่อขอโทษ ไม่ว่าเธอจะรู้จักหรือไม่รู้จักฉินจื่อ เรื่องนี้ก็ไม่ควรจะเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อย่างนั้นจี้ผิงโจวก็ทำงานยาก
เป๋ยเจี่ยนเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฉินจื่อเหล่ตามอง ไม่ห่างมากนักก็เรียกให้เขาหยุด “เป๋ยเจี่ยน พูดด้วยเหตุผล พวกเราก็เป็นคนประเภทเดียวกัน คุณทนดูครอบครัวโดนใส่ร้าย ก็ปล่อยให้เป็นแบบนี้เหรอ”
เขาหยุดเดิน
รู้สึกมืดมนอยู่เบื้องหลังราวกับว่าตกเป็นเป้าหมายของสิ่งมีชีวิตบางชนิดมันก็ยากที่จะหลบหนี
เขายังคงตื่นอยู่เขามองไปข้างหน้าและมองไปที่หิมะสีขาวและหมอกหนาทึบด้านนอก บางทีถ้าเดินเข้าไปอาจจะมองไม่เห็นทิศทาง แต่ตราบใดที่คุณยังจำจุดหมายปลายทางอยู่เสมอ แม้ว่าคุณจะทำผิดคุณจะพบจุดจบของคุณ
เขาเชื่อมั่นอย่างมากดังนั้นสิ่งที่เขาพูดในตอนนี้ก็จริงใจมากเช่นกัน “ตอนที่พวกเขาเข้ามา ก็คงจะรู้ผลที่ตามมา มีการใส่ร้ายหรือไม่ก็ตาม คุณไม่จำเป็นต้องสุดโต่งเกินไป”
ฉินจื่อเดินไปข้างๆเป๋ยเจี่ยนโดยไม่รู้ตัว เขาวางมือบนไหล่ของเขาความเย็น เสียงก็ดังขึ้นในหู
ฟังแต่ละคำ “คุณรู้ไหมว่าพ่อผู้ให้กำเนิดของเหอเจิงเป็นใคร”
ทันใดนั้น
สีหน้าของเป๋ยเจี่ยนซีดเซียว และจ้องมองไปที่ฉินจื่อเหมือนศัตรู
รอยยิ้มแสยะของเขาน่ากลัวกว่าสิ่งอื่นใด “คุณชายจี้รู้ไหม มิฉะนั้นจะมีตระกูลสูงส่งเช่นแม่ของเขา ทำไมถึงยินยอมให้พวกเขาแต่งงานกัน”
“ในทางที่ดี ตอนนี้คุณควรกลืนคำเหล่านี้ลงในท้องของคุณตลอดไป”
“ตอนนี้ คุณกล้าพูดมั้ยว่าตระกูลจี้ไม่มีศัตรู”
ลมและหิมะค่อยๆแรงขึ้นเรื่อยๆ ต้นไม้และดอกไม้บางส่วนที่อยู่ในลานชมวิวถูกพัดลงมา กิ่งก้านที่เปราะบางถูกหิมะทับจนกิ่งโน้มลงมา
มองจากระยะไกล ลานจอดรถเป็นสีขาวไปหมด
แต่ยังมีความสวยงามของธรรมชาติอีกด้วย
ตอนที่เป๋ยเจี่ยนทั้งจี้ผิงโจวและเหอเจิงก็อยู่ เห็นได้ชัดว่าทั้งสองทะเลาะกันและตอนนี้พวกเขากำลังเล่นในแบบของตัวเอง และไม่มีใครสนใจใคร ตรงกลางอยู่ไกลออกไปราวกับมหาสมุทรแปซิฟิก
“หาเจอแล้วหรือยัง”
ต่อหน้าเหอเจิง จี้ผิงโจวไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังความสงสัยของตัวเอง เป๋ยเจี่ยนยังไม่ได้พูด เธอก็ตะคอกออกมา “ฉันแค่อยากลองดู ฉันยังไม่ได้ทำอะไร จะเจอได้ยังไง”
เธอมีความมั่นใจมาก
เป๋ยเจี่ยนก้มหน้าลง ย้อนคิดไปถึงภาพวงจรปิดที่ดูในล็อบบี้ เหอเจิงกับฉินจื่อไม่ได้เจอกัน แต่พวกเขาแน่ใจว่ารู้จักกัน
“คุณนายฟางแค่ออกไปเดินเล่น ฉันคิดเรื่องนี้มากเกินไป ขอโทษ”
การพูดเบาๆ มันไม่ได้มีน้ำหนักอะไรกับเหอเจิง
เธอไม่พูดอะไรไม่แสดงความยอมรับหรือปฏิเสธ มีแต่รอยยิ้มเย้ยหยันยังคงลอยอยู่ในดวงตาของเธอเสมอ
เพื่อแสดงการปลอบ จี้ผิงโจวยื่นมือไปจับ แต่พอไปโดนมือของเหอเจิง เธอก็ปัดออกทันที
ฟางลู่เป่ยพาผู้หญิงขึ้นรถมุ่งไปข้างหน้า
เหอเจิงเห็น แล้วพูดออกมาตรงๆว่า “ฉันจะไปนั่งรถของฟางลู่เป่ย”
