เมื่อส่งเหอเจิงแล้ว ระหว่างทางกลับไปยังตึกเหนือจีผิงโจวกำลังคิดว่าสร้อยหินโมราถูกวางไว้ที่ไหน เขาหาในรถและขอให้พี่สาวเฉินพาคนกลุ่มหนึ่งไปค้นหาในอาคาร
ไม่พลาดแม้แต่มุมเล็กๆ
แต่ก็หาไม่เจอ
พี่สาวเฉินรอจี้ผิงโจวอยู่นอกตึกใต้ เห็นเขาเดินเขย่ง เหมือนว่าจะเดินตรงมา แต่ก็ไม่ได้เข้ามา
เธอเดินไปรอบ ๆ หญ้าและรีบวิ่งไล่ตามจี้ผิงโจว
“โจวโจว คุณควรจะไปขอโทษพี่สาว คุณทำแจกันที่เธอชอบที่สุดแตก ตอนนี้เธอก็ยังโกรธอยู่”
เสื้อผ้าของจี้ผิงโจวเปียก
ตอนที่เดินก็ได้ใช้มือเช็ดส่วนนั้น หนาวจนถึงกระดูก เขาก็คิดถึงตอนที่เหอเจิงเอามือออกมาหลังจากโดนทุบ ความรู้สึกว่างเปล่ามันเจ็บปวดกว่านี้มาก พอคิดแบบนี้ก็รีบเดินเร็วขึ้น
น้ำเสียงเย็นชาราวกับหิมะละลาย “ฉันไม่อยากจะทุบแจกันของพี่หรอกนะ แต่พี่เป็นคนเริ่มก่อน”
พี่สาวเฉินหยุดนิ่ง “เมื่อก่อนจะให้เหยียนเซียงมา วันนี้เกิดอะไรขึ้น”
“ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย พวกเราก็กลัวว่าจะเป็นแบบนี้”
พวกเราเหรอ
ก็น่าจะแค่เขากับเหอเจิง
ตั้งแต่เหอเจิงขอหย่า แม้แต่คนที่ไม่ได้อยู่ใกล้กับจี้ผิงโจวก็สามารถมองเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
พี่สาวเฉินรู้สึกดีที่สุดเธอรีบทำตามและเธอใช้โอกาสนี้ในการปรับความคิดทั้งหมดในใจของเธอ
“โจวโจว…” เธอลังเล “อันที่จริงฉันไม่เคยบอกแกเลยแม้ว่าเหยียนเซียงจะสุขภาพไม่ดี เราก็พึ่งพาเธอ แต่บางครั้งเธอก็ทำกับเหอเจิงรุนแรงเกินไป วันนั้นที่เหอเจิงกลับมา เธอไม่ให้ใครเข้าไป ยังปล่อยให้เหอเจิงยืนตากหิมะอยู่สองสามชั่วโมง …”
ตอนเธอไป เหอเจิงก็เหมือนโดนแช่แข็งไปแล้ว
จี้ผิงโจวเดินช้าลง มองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า “เธอไม่ได้บอกฉัน”
“เหอเจิงบอกคุณไม่ได้” พี่สาวเฉินถอนหายใจเล็กน้อย “พูดกับคุณไปแล้วหลายครั้งก็ไม่มีประโยชน์อะไร แล้วต่อมายังจะพูดกับคุณอีกไหม”
เหอเจิงไม่เคยได้รับความรักมากนักตั้งแต่ยังเด็ก
ไม่ได้รับความรักจากแม่ ยิ่งความรักจากพ่อก็ไม่ต้องพูดถึง แม้ว่าคุณนายฟางจะปฏิบัติต่อเธออย่างดี แต่ก็ยังมีช่องว่างอยู่เสมอ เธอพยายามนับครั้งไม่ถ้วนกับจี้ผิงโจวเพื่อจับร่องรอยแห่งความรักที่น่าสมเพชนั้น น่าเสียดายที่ไม่มี
แม้ว่าเธอจะขยันขนาดนี้
ก็ไม่มี
“พี่สาวเฉิน”
แสงและเงาในดวงตาของจี้ผิงโจวสอดประสานกัน “คุณช่วยฉันหาสร้อยเส้นนั้นให้ได้ไหม ตอนนี้ต้องการมันมาก”
เขาไม่สามารถลืมน้ำเสียงที่เยือกเย็นของเหอเจิงและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวังเมื่อเขาถามถึงสร้อยเส้นนี้ หลังจากที่ได้ยินว่ามันแตก รูม่านตาก็มีแสงจางๆ
นั้นไม่สามารถแสดงออกมาได้อย่างเด็ดขาด
“เป็นของเหอเจิงเส้นนั้นไหม” พี่สาวเฉินยังรู้สึกงงงวย “เราหากันทั่วแล้ว ไม่เจอ คุณวางไว้ที่อื่นหรือเปล่า”
“หาต่อไป ในรถ ในโรงจอดรถก็หาแล้ว”
เพื่อที่จะหาสิ่งของเล็กๆแบบนั้น
จี้ผิงโจวเกือบจะใช้คนทั้งตระกูลจี้ เขาก็หาเช่นกัน ตอนที่เป๋ยเจี่ยนกลับจากส่งเหอเจิง ด้านนอกของตึกเหนือล้วนเต็มไปด้วยคน พี่สาวเฉินก็กำลังยุ่ง แม้แต่โซฟาก็ถูกพลิกขึ้น
เป๋ยเจี่ยนเดินไปข้างๆเธอ มองไปรอบๆอย่างงงงวย “พี่ ทำอะไรกัน”
“เสี่ยวเจียนเหรอ”
พี่สาวเฉินลุกขึ้นยืนบนพนักแขนของโซฟา “เธอไม่รู้เหรอ สร้อยหินโมราของโจวโจวหาย เธอเจอไหม หรือว่าจะอยู่ในรถของเธอ”
“สร้อยอะไร”
“สร้อยที่เขามักจะใส่ตอนป่วย ที่เหอเจิงเป็นคนให้เขา ”
ความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งเล็กๆนั้นคลุมเครือมาก เป๋ยเจี่ยนมีพื้นที่ว่างเปล่าในใจหลังจากคิดเรื่องนี้มานานเขาก็คิดถึงมันได้ลางๆ “สร้อยที่ถูกเสี่ยวชูทุบหรือเปล่า ไม่ได้แตกไปแล้วเหรอ”
“แตกไปแล้ว”
เป็นเพราะพวกเขาเฝ้าดูมันร่วงหล่นด้วยตาของพวกเขาเอง
วันนั้นเป๋ยเจี่ยนไม่อยู่ พอเขากลับมาจี้ชูก็ออกไปแล้ว เป็นพี่สาวเฉินที่เป็นคนเล่าถึงสาเหตุที่สร้อยแตกให้กับเขาฟัง
“แต่โจวโจวก็รีบหยิบขึ้นมาแล้วนำไปซ่อม คุณรู้ไหม ร้านหยกของเหลียงเขาได้ซ่อมมันแล้ว”
“ซ่อมแล้วเหรอ”
“ใช่ ซ่อมแล้ว” แม้ว่าพี่สาวเฉินจะไม่เห็นจี้ที่ซ่อมแซมแล้วด้วยตาของเธอเอง แต่วันนั้นจี้ผิงโจวไปที่นั่นทั้งวันก่อนกลับและเขาก็ดูอารมณ์ดี
ในขณะที่อธิบายกับเป๋ยเจี่ยนพี่สาวเฉินก็คลำหาช่องว่างที่โซฟา
หลังจากมองหาโซฟาแล้วก็มองเห็นจุดบอดที่พื้น
แต่เป๋ยเจี่ยนยืนตัวแข็ง ราวกับว่าความทรงจำถูกลบไปเหมือนแผ่นซีดี ย้อนกลับไปเล็กน้อยหากพี่สาวเฉินเอ่ยถึงเหลียงหมิงเชิน ก็ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะนึกออก “เครื่องหยกเหลียงเหอ”
คืนนั้น
จ้าวถังชิวเดินออกไปพร้อมของขวัญคริสต์มาส
สิ่งที่ถืออยู่ในมือก็เป็นของจากบ้านตระกูลเหลียงหมิงเชิน
ในความเป็นไปได้ทั้งหมดมันคือสร้อยของเหอเจิง
เป็นเพียงการคาดเดา
เหงื่อเต็มไปทั่วร่างกายของเป๋ยเจี่ยน เขาไม่กล้าที่จะพูดในสิ่งที่เขารู้ในตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวในใจของเขาตอนนี้ เขาไปหาจ้าวถังชิวแล้วขอของคืน
ทุกอย่างเป็นไปได้ราวกับว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น
เขย่งขยับมุมหนึ่งบนพื้นและพอจะจากไป ทันใดนั้นก็มีการเคลื่อนไหวในห้องนอนชั้นบน ประตูปิดลงอย่างกะทันหันราวกับกำแพงเมืองตั้งตระหง่านต่อหน้าทุกคน
พี่สาวเฉินเงยหน้าขึ้นและวิ่งขึ้นบันไดมองขึ้นไปที่ผู้คนที่อยู่ชั้นบน “เกิดอะไรขึ้น เจอสร้อยแล้วเหรอ”
“ยัง….” คนคนนั้นส่ายหน้า ไม่รู้อะไรเลย หน้าก็ซีดเซียว “ไม่ใช่….”
“แล้วโจวโจวเป็นอะไร”
คนรับใช้ส่ายหัวและดูเหมือนไม่รู้อะไรเลย “เมื่อฉันมองหาฉันเห็นกล่องกระดาษอยู่ตรงช่องว่างระหว่างไฟบนหลังคา ไม่รู้ว่าคืออะไร เพิ่งจะหยิบออกมาแล้วคุณชายเสียวจี้ แล้วก็พาไป …”
พี่สาวเฉินกำลังตั้งคำถาม
เป๋ยเจี่ยนกำลังแอบฟังเธอ นับประสาอะไรกับคนอื่นเขาจึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น “เขาไล่เธอออกมาเหรอ”
ถามซ้ำๆ
ใบหน้าที่หวาดกลัวก็ซีดลงไปในทันที เขาคุกเข่าลง
“ฉันไม่รู้…..แต่ว่า……ดูเหมือนว่าจะเป็นภาพของคุณนายฟางและชายอีกคน”
อะไรอยู่ในกล่องนั้น
มีเพียงจี้ผิงโจวเท่านั้นที่รู้
คนข้างนอกไม่สามารถเข้าไปได้และคนข้างในก็ไม่สามารถออกมาได้ หลังเวลาเที่ยงแสงแดดส่องลงมาที่พื้นห้องริมหน้าต่างของสนาม
บนพื้นเล็กๆที่ส่องสว่างมีรูปถ่าย
มันถูกโยนโดยจี้ผิงโจว
ในรูปถ่ายมีผู้ชายและผู้หญิง ผู้หญิงคนหนึ่งมีใบหน้าที่สะอาดบริสุทธิ์และมีผิวที่ใส ล้อมรอบด้วยลำแสงของไฟบนเวที เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์ มีผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธออยู่หน้าเปียโน ข้อนิ้วบางๆกำลังเต้นอยู่บนแป้น
พวกเขามองหน้ากัน
ไอน้ำประกายดาวในดวงตาบรรจบกันเป็นความรักตามธรรมชาติ
เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก
เหอเจิงมองเขาแบบนั้นเพียงครั้งเดียว เป็นคืนที่แต่งงาน เขาเดินกลับไปก่อนที่จะถามเธอกระโดดไปข้างหน้าอิงไหล่ของเขาและจูบที่ดวงตาของเขา
ชายในภาพมีสี่จุดคล้ายกับเขา
ในหมู่พวกเขา
ดวงตาเหมือนกันมาก
ตอนนี้จี้ผิงโจวเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงพูดสิ่งเหล่านั้นเมื่อเขาทะเลาะกับซุนไจ่อวี่ในวันนั้น
ปรากฎว่าในสายตาของพวกเขาเขาเป็นคนบาปที่ทำลายล้างผู้อื่น
แสงนั้นแผ่วเบาและกริ่งประตูก็ยังคงดำเนินต่อไป
จี้ผิงโจวนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของพื้นดินที่ปราศจากแสงและเงา ถือกระดาษเก่าๆในมือ ดูเหมือนว่าจะถูกฉีกออกจากแผ่นจดบันทึก ที่ขอบเป็นรอยหยักและมุมเป็นลูกคลื่น
สายตาของเขาจับจ้องไปที่บรรทัดสุดท้ายของกระดาษ
