ห้องนั้นเต็มไปด้วยความเร่งรีบและคึกคัก เต็มไปด้วยการทักทายระหว่างญาติและเพื่อนฝูง ไม่รู้ว่าอุณหภูมิจะสูงกว่าห้องโถงชั้นล่างแค่ไหน ดื่มเหล้ากันหลายแก้วแต่จี้ผิงโจวดื่มไม่ได้
เขาดื่มชาแทนเหล้า และไม่มีใครตำหนิเขา
นอกจากนี้อาการป่วยของเขาก็เพิ่งจะดีขึ้น
ผู้อาวุโสที่อยู่ที่นี่ก็ล้วนเป็นคนที่ทำให้เขาเจ็บปวด ไม่มีใครจงใจทำให้เรื่องราวยากขึ้น แต่ก็ยังมีคำถามแปลกๆ เช่น เมื่อไรจะมีลูก
มีคนถามว่าจี้ผิงโจวยินดีที่จะนำเหอเจิงมาเข้าร่วมในครั้งนี้อย่างไร
หนวดขาวของคุณลุงสั่นด้วยรอยยิ้ม “บังเอิญไปเจอภรรยาโจวโจว ที่ชั้นล่าง ไม่ได้เจอกันนาน พาคนในครอบครัวมาทานอาหารเย็น”
จี้ผิงโจวไม่เคยโกหก
นี่เป็นครั้งแรก และทั้งหมดขึ้นอยู่กับสีหน้าของเหอเจิง
ที่ชั้นล่าง
เหอเจิงต้องการพูดถึงการหย่าร้าง แต่จี้ผิงโจวหยุดเธอไว้ เธอรู้อยู่เสมอว่าคุณลุงคนนี้มีสุขภาพไม่ดีและจะมีความดันโลหิตสูงหากเขาถูกกระตุ้น
“ไม่ได้เจอกันนานมาก ภรรยาของโจวโจวดูสวยกว่าเมื่อสองปีก่อนมาก”
โยนเรื่องที่พูดไปที่เหอเจิง เธอกำลังจะหายใจไม่ออกและหัวใจของเธอก็จมลง
เมื่อมีคนถามเธอ เธอก้มศีรษะลงและนิ่งเงียบ จี้ผิงโจวขยับมือของเธอใต้โต๊ะ บีบมือแล้วแตะมือของเหอเจิง ผู้คนรอบๆยังคงพูดคุยกัน แต่เธอก็ลุกขึ้นยืน ถ้วยชาที่ขอบโต๊ะหกเปื้อนเสื้อผ้าของเธอ
ในห้องทุกที่เย็นลง
ไม่อาจรับสายตาของคนจำนวนมากได้
เหอเจิงมีอาการปวดศีรษะอยู่ครู่หนึ่ง นิ้วแข็ง ราวกับว่าคอของเธอจะตาย และพยักหน้าด้วยเหงื่อที่เย็น
เหมือนจะไม่ได้ยินอะไร
จี้ผิงโจวเกือบจะยืนขึ้น
หลังจากกล่าวคำขอโทษก็ตามออกไป เขาต้องการจับมือเธอจากด้านหลัง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอพูดเมื่อคืนนี้ เขาก็วางมือกลับ
เมื่อตามทัน
ลิฟต์ก็เกือบปิด
จี้ผิงโจวคว้าประตูลิฟต์ เสาทั้งห้าเปลี่ยนเป็นสีขาว และม่านโลหะก็เปิดออกด้วยแรงต้าน
ดวงตาของเหอเจิงเป็นสีแดง เห็นเหงื่อที่หน้าผากของเขา
ประตูลิฟต์ปิดลง
จี้ผิงโจวกดลงไปที่ชั้นหนึ่ง ไม่ได้ยินเสียงของเขาเลย เขาดื่มชาไปเยอะ “ขอบคุณที่ไม่เผยแพร่การหย่าของเราต่อหน้าคนจำนวนมาก”
หลังของเหอเจิงเกาะติดกับพื้นผิวรถ
ความเย็นยะเยือกแทรกซึมเสื้อผ้าและนั่นเป็นช่วงเวลาเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกสบายตัว เธอปิดเปลือกตาและเปิดใหม่อีกครั้งหลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วน
“งั้นก็วันนี้เถอะ”
จี้ผิงโจวหันหน้ามา “อะไรนะ”
“ก็ตอนนี้ ไปทำตามขั้นตอนหย่าร้าง”
“คุณรีบอะไรขนาดนี้” น้ำเสียงของเขาแหลมขึ้น มีการดูถูกที่คุณไม่สามารถสังเกตได้ “รีบสะสางเรื่องของเราเพื่อจะไปอยู่กับคนอื่นสินะ ซุนไจ่อวี่เป็นใคร”
เหอเจิงยิ้ม รู้สึกคันในลำคอ “ยังจะไม่ไปเหรอ รอให้โดนสวมเขาแล้วจะเจ็บปวดไหม”
“ตอนนี้ 4 โมงแล้ว”
“ทัน”
“ต้องเป็นตอนนี้เหรอ”
นัยน์ตาเป็นประกายระยิบระยับ ปรารถนาจะเห็นแสงอันร้อนแรง “ใช่ ต้องเป็นตอนนี้”
จมต่อไป
จมต่อไป
ราวกับจะจมลงสู่ขุมนรก จากนี้ไปไม่มีแสง มีคลื่นพายุที่ฝ่าเท้ามันพลุ่งพล่านอย่างรุนแรง เมื่อลิฟต์มาถึง ประตูก็เปิดออกอย่างช้าๆ จี้ผิงโจวได้ยินเสียงเงียบๆบนผิวน้ำทะเล เขาค่อยๆดึงรอยยิ้มออกมาพร้อมกับคร่ำครวญ “ก็ได้ งั้นก็ตอนนี้”
เขาจำสิ่งที่เหอเจิงพูดว่าอย่าแตะต้องเธอไม่ได้อีกต่อไป มันเจ็บ
เขาดึงเธอขึ้นรถ
รถขับช้าๆเข้าสู่การจราจรที่คับคั่งในชั่วโมงเร่งด่วนยามเย็น ทะเลแห่งรถยนต์ช่างงดงามและสดใสทอภาพลวงตาของภาพถ่ายเก่าในคืนที่หนาวเหน็บ
สีที่สะดุดตากดทับดวงตาของเหอเจิง
เมื่อจี้ผิงโจวขึ้นรถ เขาโทรหาเป๋ยเจี่ยน เขาขับรถแบบปล่อยมือ คำพูดง่ายๆเขาขอให้เขาส่งเอกสารทั้งหมดไปที่สำนักงานกิจการพลเรือน
เหอเจิงก็โทรหาฟางลู่เป่ยเช่นกัน
คำพูดก็เหมือนกัน
ทั้งสองเหมือนถือดาบของกันและกันและกำลังจะไปยังที่ที่ตกลงกันเพื่อต่อสู้กันตัวต่อตัว ใครที่ยอมก่อน จะไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้ในชีวิตนี้
แต่บังเอิญไปเจอจุดพีคตอนเย็น
จี้ผิงโจวทนไม่ได้ทุบพวงมาลัย และเมื่อหันไปมองเหอเจิง เธอสงบ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“รถติด ต่อให้ไปถึงพวกเขาก็เลิกงานกันหมดแล้ว”
เหอเจิงมองไปข้างหน้า น้ำเสียงของเขาเย็นชา “งั้นก็รอจนเช้า”
เธอเป็นเหมือนผู้หญิงบ้า
จี้ผิงโจวบีบพวงมาลัยแน่น
มาถึงที่นี่แล้ว เสียใจไม่ได้แล้ว
พวกเขารออย่างเงียบๆ ถนนโล่ง ไม่มีใครพูดอะไรอีก ความเงียบครั้งใหญ่ถูกขังอยู่ในรถ แต่ข้างนอกรถก็คึกคักอย่างมีชีวิตชีวา
ตอนที่เหอเจิงไปจากเมืองเหยียนจิงยังเป็นน้ำแข็งอยู่เลย
ตอนนี้กลายเป็นฤดูใบไม้ผลิแล้ว
รถข้ามสะพานยาวมาถึงศูนย์การค้า การนำทาง พบว่าสำนักงานกิจการพลเรือนอยู่ใกล้ๆ แต่หาไม่เจอ
เหอเจิงมองดูเวลา เหลือเวลาอีกเพียงสิบนาทีก่อนห้าโมงเย็น “คุณอย่าตั้งใจถ่วงเวลาเลย”
จี้ผิงโจวปวดขยับเพิ่มขึ้น
เขาขับรถไม่ค่อยเป็น เกลียดถนนส่วนนี้ที่สุด พอไฟมาก็ตบพวงมาลัยด้วยหมัด “จะไปหย่ากับคุณแน่ๆวันนี้ ถ้าทำไม่ได้ก็จะรอกับคุณคืนนี้ พอไหม”
เสียงคำรามอย่างกะทันหันทำให้เหอเจิงหน้าซีดด้วยความตกใจ
จี้ผิงโจวควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ลิ้นของเขาผูกเป็นปม และน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงทันที “ไม่ได้ตั้งใจจะดุคุณนะ ตกใจไหม”
เหอเจิงไม่ได้มองเขา “คุณขับเร็วๆหน่อย”
ไม่ใช่เพียงแค่เขาที่งงงวยกับเหตุการณ์ของพวกเขา
“ขับเร็วไม่ได้ ทักษะการขับรถของฉันไม่ดี คุณก็รู้”
เธอเป็นภรรยาของเขามาสามปีแล้ว
นี้ยังคงชัดเจน
หลังจากขับต่อไปอีกสองสามนาที ท้องฟ้าก็มืดเมื่อฉันมาถึงนอกสำนักงานกิจการพลเรือน และประตูก็ปิดไปนานแล้ว
จี้ผิงโจวพบที่จอดรถ แต่ไม่ได้ดับรถ ดังนั้นเขาจึงนั่งในรถกับเหอเจิง ทั้งสองคนกำลังรอให้กันและกันพูด
มองไปที่ประตูที่ปิด
เหอเจิงไม่มีกำลังที่จะโต้แย้ง
“รอไหม”
จี้ผิงโจวเลื่อนมือออกจากพวงมาลัย สลดใจเล็กน้อยและเสียงแหบ
ทางตัน
เหอเจิงขยับและผลักประตูทันทีเพื่อออกจากรถ จี้ผิงโจวคว้าชายเสื้อของเธอ ดวงตาของเขาแจ่มใส “อยากกลับไหม ฉันจะไปส่งคุณ”
“ไม่กลับ” เหอเจิงผลักมือออก “รอ รอจนถึงพรุ่งนี้ ฉันออกไปสูดอากาศข้างนอก”
เพื่อเป็นการชำระล้างให้กับเขา
เธอไม่รีรอที่จะค้างคืนกับเขา
ทุบให้แตกๆ ดีกว่าลากให้ยาวๆ
ประตูถูกปิด
พลบค่ำทำให้สับสน
เหอเจิงหันหลังให้กับตัวรถสั่นไปทั้งตัว หยิบยาออกจากกระเป๋าแล้วกลืนยาสองเม็ดแบบแห้งๆ แล้วหยิบบุหรี่และไฟแช็กออกมาสูบ รสชาและขมถูกกลืนลงไป ความตึงเครียดได้คลายเส้นประสาทบ้าง
ก้มศีรษะลงและเห็นชิ้นส่วนที่ชายเสื้อชุ่มไปด้วยชา
ตอนนี้มันแห้ง ยับ และน่าเกลียด
แม้ว่าจะเป็นการพบกันครั้งแรกในความประทับใจ เธอก็แนะนำตัวเองอย่างมั่นใจและหยิ่งผยอง และเธอก็ไม่มีความรู้สึกการกบฏที่รุนแรงอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ จี้ผิงโจวระงับอารมณ์ ขมวดคิ้ว และลงจากรถ ยังไม่ทันพูดหัวของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นควันที่เธอหายใจออกมา และเธอก็หันกลับมาและไออีกสองสามครั้ง
เหอเจิงทิ้งก้นบุหรี่และใช้เท้าเหยียบ
จี้ผิงโจวถามเธออย่างบูดบึ้ง “คุณเคยติดบุหรี่มาก่อนเหรอ”
“อือ”
“ไม่เคยเห็นคุณสูบบุหรี่ที่บ้าน”
เธอมองเขาและยิ้ม “ฉันจะกล้าเหรอ”
การสัมผัสของจี้ผิงโจวเกิดขึ้นทันที “ฉันขอให้คุณช่วยฉันมาก่อน ฉันรู้ ฉันทำผิดต่อคุณมาหลายปี”
เขามองดูดวงจันทร์บางบนท้องฟ้า ถนนที่สลับซับซ้อน และประตูที่ปิดของสำนักงานกิจการพลเรือน
ฉากดังกล่าวไม่ใช่ความฝัน
“ต่อไปคุณก็จะเป็นอิสระแล้ว ไม่ต้องทนอะไรเพื่อฉันอีก”
“คุณไม่ต้องพูดถึงความยิ่งใหญ่ของตัวเอง” เหอเจิงสรุปข้อมูลของจี้ผิงโจว เขาหล่อมาก เขาเฉยเมยอย่างยิ่ง เธอพยายามอย่างสุดความสามารถแต่ไม่สามารถอยู่ในหัวใจของเขาได้ และในที่สุดเธอก็เหนื่อย “สิ่งที่คุณต้องการจะแต่งงานไม่ใช่ภรรยา เป็นเพียงหุ่นยนต์ที่สามารถดูแลคุณและเอาใจใส่คุณได้ก็เท่านั้น”
