จี้ซูไม่สามารถกำจัดสิ่งที่กีดขวางตอนนี้ได้
เป๋ยเจี่ยนขับรถพาเธอไปอย่างไม่เต็มใจ ในตอนแรกเธอปฏิเสธ เพราะไม่สามารถนำสุนัขเข้าไปในรถได้
เขาไม่คาดคิดว่าจี้ซูจะผูกสุนัขไว้ข้างถนนและเข้าไปในรถ
เป๋ยเจี่ยนพูดว่า “คุณไม่กลัวสุนัขจะหายเหรอ?”
จี้ซูไม่ได้จริงจังกับมัน แม้ว่ามันจะหนีไป เธอก็มักจะหามันเจอในย่านธุรกิจ
เธอตอบอย่างสบายใจ “ไม่เป็นไร มันจะไปที่ไหนได้”
อย่างไรก็ตาม มันเป็นสุนัขของเธอ และอาจจะเสียใจที่สูญเสียมันไป
เป๋ยเจี่ยนเงียบ ชะลอความเร็วและมุ่งหน้าไปที่สวนเหอเฟิง เขาไม่ได้มาบนถนนสายนั้นมาครึ่งปีแล้ว และเขาก็ไปผิดทางอีกครั้ง เขาใช้เวลาวนรถหาสองรอบกว่าจะถึงที่หมาย
สวนเล็กๆ ที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษที่อยู่ภายใต้ประตูนั้นเต็มไปด้วยวัชพืช
เกือบโตเป็นทางเดิน หินตรงกลางเปลี่ยนเป็นสีเข้ม พื้นทั้งสองข้างปกคลุมไปด้วยหญ้า และหารูปทรงไม่ได้ อาคารหลังเล็กค่อนข้างเก่า และการตกแต่งภายในเปลี่ยนเป็นสีเทา
จี้ซูถอนหายใจขณะที่เขาเดินไปตลอดทาง “พี่ชายของฉันเป็นคนฟุ่มเฟือยจริงๆ ฉันเคยบอกพวกเขาว่า ถ้าไม่อยู่ ฉันจะมาอยู่เอง จะได้ไม่ต้องมาดูแลทุกวัน”
เป๋ยเจี่ยนเดินเข้าไปในห้อง
นอกจากนี้ ในห้องนั่งเล่นยังมีเครื่องซักผ้าอัลตราโซนิก
พูดถึงความทรงจำในวันนั้น ทุกคนสับสนเล็กน้อย สำหรับฟางลู่เป่ยสิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือสัญญาการหย่าร้างที่ส่งมาในคืนนั้น ถ้าเป็นจี้ผิงโจว
สิ่งที่เขาจำได้ในคืนนั้นคือ เครื่องซักผ้าที่เขาไม่รู้ว่าจะใช้มันยังไง
หลังจากเข้าไปในห้อง จี้ซูก็วิ่งขึ้นลงอย่างสงสัย
เป๋ยเจี่ยนตรวจสอบสิ่งที่ต้องนำกลับมาที่ชั้นล่าง และขอให้ใครสักคนมาทำความสะอาดอีกครั้ง วัชพืชในสนามควรจะได้รับการทำความสะอาดด้วย ถ้าขายตอนนี้ก็คงจะขายไม่ได้ จี้ผิงโจวคงจะเป็นบ้า
เขาเดินไปปิดประตูหน้าบ้าน
สายไฟทั้งหมดถูกถอดออก
เขาเก็บของบนโต๊ะกาแฟโดยไม่ได้สนใจจี้ซู
เมื่อเขาล่าช้าอยู่พักหนึ่ง จี้ซูได้บุกเข้าไปในห้องนอน กำลังดูของอยู่ในตู้เสื้อผ้า เมื่อเห็นเป๋ยเจี่ยนเข้ามา น้ำเสียงของเขาดูสง่างามมาก “เสียวเจี่ยน ดูพี่ชายของฉันสิ ไม่ใช่คนจริงๆ ไม่ว่าเขาจะอยู่ในสวนซางหรือว่าข้างนอก จะมีเสื้อผ้าของเหอเจิงมากกว่าเขาเป็นสองเท่า”
ขณะที่เธอพูด เธอดึงเป๋ยเจี่ยนไปด้านข้างและเปิดตู้เก็บของด้านใน “นี่ก็ด้วย ทั้งหมดเป็นของเขาเหมือนกัน”
นี่เป็นการตำหนิเหอเจิงที่ดูแลเขามากเกินไป และคงจะไม่สบายใจถ้าเขาไม่ใส่อะไรเลยสักหนึ่งวัน
เป๋ยเจี่ยนเงียบ
จี้ซูได้เปลี่ยนตำแหน่งของเขา แล้วไปที่โต๊ะข้างเตียงเพื่อคลำหาของเล็กๆ น้อยๆ ทันทีที่เป๋ยเจี่ยนเดินตามเธอไป ได้ยินเสียงพึมพำขณะมองดูกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ
“บางเฉียบ…..”
เป๋ยเจี่ยนสำรวจดูและประหม่าอยู่ครู่หนึ่ง เขาเอื้อมมือไปคว้ามัน แต่จี้ซูเตรียมตัวออกไปก่อน เขายื่นมือออกเพื่อไม่ให้คิดถึงอดีตและมองดูเขาอย่างระมัดระวัง “ทำอะไร? อะไรก็จะเอาไปหมด ก็แค่กล่องที่ว่างเปล่า มันใช้หมดแล้ว”
จี้ซูที่เป็นผู้ใหญ่ รู้ทุกอย่างและไม่ใช่เด็กในสายตาของพวกเขา
เป๋ยเจี่ยนขมวดคิ้ว “เอากลับไป ของชิ้นนี้มันมีอะไรน่ามองเหรอ?”
“จุ๊ๆ ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไรเหมือนกัน”
เธอมองเห็นได้ชัดจากปริมาณ
จะกลัวอะไร
“เสี่ยวซู เธอยังเด็ก”
จี้ซูเขย่ากล่องเปล่า “ฉันไม่เด็กแล้ว เธอเป็นอะไร นานมากแล้ว ใช้หมดแล้ว คุณกังวลอะไร ยิ่งกังวลยิ่งใจฝ่อ”
อธิบายไม่ถูก ฉันคิดว่าเธอยังเด็กมาก
เด็กเกินไปที่จะรู้สิ่งเหล่านี้
เป๋ยเจี่ยนยังคงยึดติดกับใบหน้าของเขา จี้ซูโยนสิ่งของลงในถังขยะ และสะบัดขี้เถ้าออกจากมือของเขาอย่างฉลาด
“คนใจร้อนอย่างพี่จะทำอะไรก็ได้ ไม่มีใครทนได้หรอก”
เหอเจิงทิ้งเขาไปแล้ว
ไม่มีใครทนเขาได้อีกต่อไป
เมื่อเขากลับไป เป๋ยเจี่ยนไม่ได้นำอะไรออกมาเลย แต่ซ่อนเครื่องจักรไว้ในท้ายรถ จี้ซูนั่งในรถ แล้วไปรับจี้ผิงโจวระหว่างทาง
อาคารโรงพยาบาลสว่างขึ้น
หลังจากรอสักพัก เห็นจี้ผิงโจวออกมาจากทางเข้า โดยมีแพทย์หญิงสองสามคนอยู่ข้างหลังเขา บอกลากันในที่จอดรถ ราวกับว่าถูกรายล้อมไปด้วยคนอื่นๆ
เขานั่งอยู่ในท่าทางตามปกติ เมื่อเขาเปิดประตูกลับเห็นแต่ใบหน้าของจี้ซู
เธอโบกมือและทักทายจี้ผิงโจวด้วยรอยยิ้มที่สดใส “พี่ชาย”
การแสดงออกของจี้ผิงโจวหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง
จากนั้นเขาก็ปิดประตู นั่งข้างคนขับ คาดเข็มขัดนิรภัยและถามอย่างเป็นกันเองว่า “ทำไมเธอถึงอยู่ในรถฉันได้?”
