ลวดลายของวอลเปเปอร์ในห้องเป็นสีค่อนข้างมืด บรรยากาศด้านนอกปกคลุมไปด้วยเมฆ ฝนตกหนักเพิ่งหยุดไปเมื่อครู่ แยกไม่ออกเลยว่าตอนนี้เป็นเวลาไหน
แต่สิ่งที่เหอเจิงรู้ก็คือ
เธอหนีออกไปไม่สำเร็จ
เสื้อขาวข้างหน้านี้คือเสื้อของจี้ผิงโจว เขาค่อยๆโน้มตัวลงมาและถามว่า “ตื่นแล้วเหรอ?”
เหอเจิงเบือนหน้าหนี และหลับตาลง เธอไม่อยากได้ยินหรือได้เห็นอะไรอีก
แต่จู่ๆมือของเธอก็ถูกยกขึ้น
เธอรู้สึกได้ถึงปลายเข็มเย็นๆอยู่บนมือเธอ และในขณะที่เขากำลังจะเสียบเข็มลงไปนั้น เธอก็ใช้แรงและพลังที่เธอมีทั้งหมดปัดเข็มออกอย่างแรง และลุกขึ้นนั่ง
จี้ผิงโจวไม่ทันระวัง ก็ถูกปัดเข็มมาทิ่มที่คางอย่างแรง จนเลือดไหลออกมา
เขาวางเข็มลง และเตรียมจะตำหนิเธอ แต่เมื่อหันไปเห็นแววตาของเธอแล้วก็ทำให้เขาใจอ่อนลง
แววตาของเธอดูกลัวและอ่อนแอ
เขาจึงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ยาบำรุง ไม่ได้ต้องการจะเจาะเลือดเธอ”
เหอเจิงหันไปดูอุปกรณ์รอบๆแล้วถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้มาเจาะเลือดเธอจริงๆ
จากนั้นเธอก็ค่อยๆสงบลง และมองไปทางจี้ผิงโจว และถามว่า “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”
เขาหันไปหยิบกระดาษทิชชู่มาซับเลือดที่คาง จากนั้นยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า “พวกเราคือสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าเธอไม่อยู่ที่นี่ แล้วจะไปอยู่ที่ไหนได้?”
เหอเจิงตอบกลับว่า “ฉันอยากกลับบ้าน”
“นี่ก็คือบ้านของเธอ”
เลือดไหลออกมาไม่หยุด จนทำให้กระดาษทิชเต็มไปด้วยสีแดง
จี้ผิงโจวพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “เธอพักผ่อนเถอะ ช่วงนี้ฉันจะให้แม่บ้านมาคอยดูแล ไม่ให้จี้ซูมารบกวนอีก”
นี่มันอะไร?
เสียเลือดไปกี่หลอดแล้วถึงเพิ่งมาทำแบบนี้?
จี้ผิงโจวคิดว่าเธอคงจะพยักหน้าและรับทราบ
แต่เปล่าเลย เพราะเธอไม่ได้เห็นด้วย
เธอเดินลงจากเตียงอุ่นๆ และสังเกตเห็นว่าชุดที่เธอใส่ไม่ใช่ชุดเดิมจากเมื่อวาน เธอหันไปถามเขาว่า “ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน?”
เขาไม่ได้ตอบเธอทันที
แต่เดินไปเก็บยาพวกนั้นก่อน และหันมามองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ตอบเธอว่า “จะเป็นใครได้?”
“คุณเหรอ?”
“ไม่งั้นล่ะ?”
เหอเจิงถอนหายใจเสียงดัง และเมื่อจี้ผิงโจวสัมผัสได้ถึงปฏิกิริยาแปลกๆของเธอ
เขาก็หันมาพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มว่า “เธอคือภรรยาของฉัน จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ภรรยาตัวเอง มีอะไรเหรอ?”
เธอโกรธมาก โกรธจนหน้าแดงควันออกหู จากนั้นพูดว่า “ฉันจะกลับบ้าน!”
พูดจบเธอก็ไม่ได้สนใจสีหน้าของจี้ผิงโจวอีก
เธอรีบประคองตัวเองไปที่ประตู หวังเพียงจะออกไปจากที่นี่ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะออกไปได้ ก็มีมือหนึ่งมาโอบเอวเธอไว้แน่น และลากเธอกลับไปที่เตียงเหมือนเดิม
จี้ผิงโจวเสยคางเธอขึ้น จากนั้นค่อยๆเอามือลูบหน้าเธอ และบอกว่า “ตอนแรกเธอร้องไห้อ้อนวอนอยากจะแต่งงานกับฉัน ตอนนี้มาเสียใจทีหลังเหรอ ฟางเหอเจิง โลกนี้มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก รู้ไหม?”
น้ำตาของเธอคลอเบ้า
เธอกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาคนอยู่ข้างล่างตึกถึงกับตกใจ
