น้ำที่กำลังเดือดพล่าน เมื่อปิดไฟลง ทุกอย่างก็เงียบสงบ
เป๋ยเจี่ยนยืนรออยู่ข้างล่างอย่างเป็นกังวล อยากจะขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ถูกป้าแม่บ้านดึงไว้ “เธอจะทำอะไร สามีภรรยาทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ เธออย่าไปวุ่นวายเลย”
“แต่เสียงนั่น…”
ป้าเปิดเตาไฟอีกรอบ
และใส่ข้าวลงไป จากนั้นถามว่า “เสียงทำไมเหรอ ก็แค่พวกเขาทั้งสองกระทบกระทั่งกันบ้าง เหอเจิงเองก็คงไม่ได้อยากจะเอาชนะเขาจริงๆหรอก ว่าแต่เธอเถอะ หน้าไปโดนแมวข่วนมาหรือ?”
เป่ยเจี่ยนลูบหน้าตัวเองเบาๆ และไม่กล้าบอกว่ารอยนี่โดนผู้หญิงตบมา
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการจะขวางเฉียวเอ๋อไว้ เขาคงไม่โดนตบมาจนสภาพเป็นแบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นปากร้ายมาก คิดแล้วก็ยังรู้สึกกลัวไม่หาย
เขาเอาแต่ครุ่นคิดและลูบหน้าตัวเองอยู่
จนไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนเดินมาข้างหลัง
“เฮ้!” เสียงดังลั่น
ทั้งป้าแม่บ้านและเป๋ยเจี่ยนต่างก็ตกใจ หันหลับไปพร้อมกัน “เด็กคนนี้นี่ กลัวว่าฉันจะได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้นานเกินไปแล้วแกล้งให้ฉันตายไวหรือไงคะ?”
ป้าแม่บ้านเห็นพวกเขาตั้งแต่เล็กจนโต จนเหมือนเป็นญาติสนิท เธอยืนมือไปตีจี้ซูเบาๆสองที จากนั้นจี้ซูก็ยิ้มขำๆและพูดว่า “ก็เห็นพวกป้าทำอะไรลับๆล่อๆกันอยู่ ก็เลยอยากแกล้งเล่นเฉยๆ ไม่ได้เหรอ”
จากนั้นเธอก็หันไปเห็นหน้าเป๋ยเจี่ยน
เธอตกใจที่เห็นหน้าตาเขาเป็นแบบนั้น เป๋ยเจี่ยนเองก็รีบหมุนตัวหลบทันที แต่ก็ถูกจี้ซูหมุนตัวกลับมาดู และถามว่า “นี่มันอะไรกัน?”
ป้าแม่บ้านหัวเราะเล็กน้อยและตอบว่า “โดนแมวน้อยทำค่ะ”
“ไม่น่าจะใช่มั้ง”
“รอยตรงนี้ตรงนั้น ไม่ใช่รอยแมวข่วนเหรอ?”
ทั้งสองถกเถียงกันไม่หยุด จนเป๋ยเจี่ยนทนฟังต่อไปไม่ได้ จึงพูดขึ้นว่า “ผม…ผมขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ”
ประตูถูกปิดและล็อคอยู่
บรรยากาศภายในห้องค่อนข้างมืด เพราะยังเป็นเวลาเช้ามืด และเมื่อวานฝนตกทำให้มีหยดน้ำเปียกเต็มพื้นไปหมด หยดน้ำค้างเหล่านั้นตกผลึกกลายมาเป็นแผ่นน้ำแข็งบางๆ และห้อยตามชายคาบ้าน
จากมุมของจี้ผิงโจวตอนนี้ เขาสามารถมองเห็นหมอกสีขาวๆที่อยู่ด้านนอกหน้าต่างได้
มันไม่ใช่หิมะ
แต่ดีกว่าหิมะเสียอีก
เหอเจิงไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ออกมามากน้อยเพียงใด ในขณะเดียวกันจี้ผิงโจวเอามือกุมคอไว้ เพราะบนคอมีรอยฟันที่ดูเหมือนเพิ่งโดนกัดใหม่ๆอยู่ เขาเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว
“ฟางเหอเจิง เธอเกิดปีจอเหรอ?”
เหอเจิงเลียเลือดที่ติดริมฝีปากตัวเอง และพูดว่า “ถ้าคุณทำแบบนี้ต่อไป ฉันจะบอกพี่ฉัน”
จี้ผิงโจวไม่รู้ว่าเธอจะมีนิสัยดื้อรั้นแบบนี้ และคิดว่านิสัยไม่ดีๆของเธอน่าจะหายไปตั้งแต่แต่งงาน
คิดไม่ถึงเลยว่า แท้จริงแล้วเธอแค่ซ่อนมันไว้ รอวันเปิดเผยมันออกมาเท่านั้น
“บอกเขาแล้วมีอะไร เขากล้าต่อยฉัน?”
พูดแล้วฟางลู่เป่ยกับจี้ผิงโจวก็พอๆกัน
คนหนึ่งชั่วร้ายซึ่งๆหน้า
อีกคนหนึ่งชั่วร้ายแบบเงียบๆ
จี้ผิงโจวใช้ลิ้นสัมผัสที่แก้มเธอ และบีบคางของเธอแน่น จากนั้นก็ขึ้นไปคร่อมร่างเธอไว้ เธอตกใจมากจึงหลับตาลง พยายามจะเบือนหน้าหนี
ทันใดนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาข้างๆหู
“เขาประเคนเธอให้ฉันถึงเตียงแบบนี้ เธอว่าเขาจะยืนอยู่ข้างเธอ หรือช่วยฉัน?”
สารเลว
เลวทั้งหมด
สีหน้าและแววตาเหอเจิงดูเจ็บปวดมาก เธอจ้องหน้าเขาและพูดออกมาต่อว่า “งั้นฉันอยากเจอแม่ของฉัน”
จี้ผิงโจวยิ้มเยาะ “ฟางเหอเจิง นั่นคือแม่ของฟางลู่เป่ย ไม่ใช่แม่ของเธอ เธอไม่มีญาติแท้ๆที่ไหนแล้ว ต้องให้ย้ำอีกกี่รอบ?”
เขาอยากเตือนเธอว่า
นอกจากบ้านตระกูลจี้แล้ว
เธอไม่มีทางไปอื่นอีก
