ผู้หญิงเป็นเพศที่คาดเดาได้ยาก
จี้ผิงโจวมองและคิดแบบนี้มาตลอด
ก่อนหน้านั้นไม่กี่นาที เธอยังร้องห่มร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้คาดไม่ถึงเลยว่าเธอกล้าปาขวดยาที่วางอยู่บนโต๊ะแตกจนหมด จากนั้นหยิบเศษแก้วมาปาดข้อมือตัวเองอีก
เหอเจิงยืนนิ่ง และเลือดก็ไหลลงพื้น
ฟางลู่เป่ยไม่เคยรีบร้อนมาที่นี่มาก่อน
แต่เพราะเรื่องของฟางเหอเจิงเขาถึงได้มา
เมฆหมอกที่ปกคลุมทั่วจนทำให้ท้องฟ้าดูมืดหม่น ใบหน้าของจี้ผิงโจวก็เช่นกัน เขาได้ยินเสียงคนกำลังวิ่งเข้ามา จากนั้นก็เห็นเหอเจิงร้องห่มร้องไห้วิ่งไปหลบข้างหลังชายคนนั้น
เธอทำท่าทางน่าเวทนาและพูดว่า “ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
ฟางลู่เป่ยขมวดคิ้วและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นอีก?”
พูดจบ เขาก็หันมองรอบๆ เห็นจี้ผิงโจวยืนนิ่ง และหันมามองเหอเจิงที่ตาบวมปูดอยู่ ก็เหมือนจะเข้าใจสถานการณ์ได้
“เขาด่าว่าฉัน แถมยังตบตีฉันอีก” เหอเจิงกล่าวกับฟางลู่เป่ย “ยังไงฉันไม่อยู่ นอกเสียจากว่าฉันจะตายอยู่ที่นี่”
เธอพูดจบ จี้ผิงโจวก็ขำเยาะออกมาเล็กน้อย
“ใครตบตีใครกันแน่?”
ถ้าเขาไม่เงยหน้า
ฟางลู่เป่ยคงมองไม่เห็นแผลที่คอและหน้าเขา มีทั้งรอยฟัน รอยเล็บข่วนเต็มไปหมด
“โจวโจว หน้านาย?”
ดูแล้วคงเจ็บมาก
จี้ผิงโจวมองไปที่เหอเจิงและตอบกลับเสียงเรียบว่า “ถามน้องสาวที่น่าสงสารของนายดูซิ”
จากนั้นฟางลู่เป่ยก็มองไปที่เหอเจิงเพื่อเอาคำตอบ เธอกดดันและตอบตะกุกตะกักว่า
“เขา…เขาจะถอดเสื้อผ้าฉัน แต่ฉันไม่ยอมเลยทำได้แค่ขัดขืน” เธอพยายามแสดงละครให้เนียนที่สุด เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองฟางลู่เป่ย น้ำตาก็ไหลออกมา “พี่คะ ถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อไป ฉันต้องตายแน่ๆ”
ฟางลู่เป่ยทนเห็นน้ำตาของผู้หญิงไม่ได้
เขากวาดสายตามองร่างของเหอเจิงก็เห็นว่าบนคอของเธอมีรอยมืออยู่ เสื้อผ้าเธอก็ดูกระเซอะกระเซิง แถมปากก็ทั้งบวมทั้งแดงอีก
“โจวโจว ที่เธอพูดคือความจริงใช่ไหม?”
จี้ผิงโจวไม่ได้อธิบายต้นเหตุของรอยต่างๆเหล่านั้น แต่เขาตอบว่า “ฉันไม่ได้ตบตีเธอ”
ไม่ได้ตบตี
แต่อย่างอื่นทำหมดแล้ว
ฟางลู่เป่ยครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือของเหอเจิงไว้ และพูดว่า “เพราะฉันดูแลยัยนี่ไม่ดีเอง ถ้างั้นฉันจะพาเธอกลับบ้านไปสั่งสอนก่อน”
จี้ผิงโจวได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโมโหกว่าเดิม “ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาทะเลาะกับเธอขนาดนั้น ถ้าเธอไปครั้งนี้ ก็ไม่ต้องกลับมาอีก”
ฟางลู่เป่ยได้ยินดังนั้น ก็เตรียมจะพูดอะไรอีก แต่เหอเจิงก็ไม่ยอมปล่อยมือเขา และพูดว่า “ฉันจะไป ยังไงฉันก็จะไป”
จากนั้นฟางลู่เป่ยก็รีบเดินออกไป เหอเจิงที่สวมแค่ชุดนอนขาดๆ ก็รีบเดินให้เร็วขึ้น เพราะกลัวว่าจะเดินไม่ทันเขา
เมื่อทั้งสองออกไปแล้ว จู่ๆฟางลู่เป่ยก็หยุดเดินกะทันหัน
จากนั้นหันมามองด้วยสีหน้าโกรธเคือง
เขาจับมือเธอยกขึ้นและตบเธอหน้าหัน
เหอเจิงพยักหน้าเบาๆ
ฟางลู่เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงโกรธว่า “เก็บน้ำตาของเธอไว้ ยังแสดงไม่พออีกเหรอ?”
เหอเจิงหยุดร้องทันที สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวด จากนั้นก็ยื่นมือไปข้างหน้าเขา “เอาบุหรี่ให้ฉัน”
“ทำไม?”
“ฉลองไง” สายตาเธอกำลังยิ้ม “ทนมาสามปี ในที่สุดฉันก็ได้รับอิสระภาพคืนมาแล้ว จะไม่ฉลองได้ไงใช่ไหม?”
