ผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืน
เหอเจิงไม่ได้พักผ่อนแบบนี้มาสามปีแล้ว ตอนตื่นเธอรู้สึกมึนๆหัวนิดหน่อยไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และรู้สึกว่าเรื่องที่ขอหย่ากับจี้ผิงโจวเมื่อวานเป็นเพียงความฝัน
ไรผมเต็มไปด้วยเหงื่อที่เปียกชุ่ม เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัว และขอบตาเริ่มดำ
ช่วงเวลาสามปีที่อยู่กับจี้ผิงโจว เธอเหมือนใช้พลังงานชีวิตไปแล้วสามสิบปี ร่างกายเธอย่ำแย่ลงทุกวันๆ
เมื่อวานตอนที่ไปถ่ายเลือดให้กับพี่สาวของเขาเสร็จ เธอถึงกับมึนหัวล้มลงไปกองที่พื้น
ถึงอย่างนี้แล้ว เธอก็ไม่ได้รับคำปลอบขวัญใดๆเลย
แต่นี่ก็ไม่ได้ผิดจากที่เธอคาดเดาไว้
จึงไม่ได้รู้สึกเศร้าเสียใจอะไร
หลังจากล้างหน้าเสร็จ
เหอเจิงนั่งมองตัวเองที่ผอมซีด อยู่หน้ากระจก
ยังดี ที่นับตั้งแต่พรุ่งนี้ไป เธอก็ไม่ต้องมาคอยปรนนิบัติเขาอีกแล้ว
ใกล้เวลาพลบค่ำ เหอเจิงจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะเดียวกันก็กดโทรศัพท์ไปด้วย “เฉียวเอ๋อ ฉันเอง”
ปลายสายไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร และถามกลับว่า “จะให้ฉันซื้อของอะไรดีๆให้เขาอีกล่ะ?”
เหอเจิงมองบน
ในสายตาเพื่อนจะมองว่า เธอจะเอาจี้ผิงโจวเป็นจุดศูนย์กลางเสมอ ไม่ว่าเรื่องอะไรหรือของอะไร เธอก็มักจะคิดแทนหรือพิจารณาแทนเขาไปเสียหมด
เฉียวเอ๋อพูดอีกว่า “ตกลงอะไรล่ะ”
“ฉันจะไม่ซื้อของอะไรให้เขาอีกแล้ว จะซื้อให้ก็แค่ตอนที่เขาตาย ซื้อพวงหรีดให้แค่นั้นแหละ”
พูดจบ ปลายสายก็เงียบไปครู่หนึ่ง
เฉียวเอ๋อส่ายหน้าเล็กน้อย เพราะคิดว่าตัวเองหูฝาด
จากนั้นถามว่า “นี่ใช่ฟางเหอเจิงไหม? เธอทะเลาะกับจี้ผิงโจวเหรอ?”
เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
เหอเจิงเชื่องขนาดนี้
ยิ่งอยู่ต่อหน้าจี้ผิงโจวยิ่งเชื่อฟังเขามาก แม้กระทั่งเห็นจี้ผิงโจวกำลังจูบกับผู้หญิงอื่น เธอก็ยังยิ้มได้และเชื่อฟังเขาอยู่ ในตลอดสามปีมานี้ นี่คือภาพที่ทุกคนเห็นและจดจำได้
แบบนี้ถึงไม่มีใครอยากจะเชื่อว่าฟางเหอเจิงจะทะเลาะกับจี้ผิงโจว
และนี่ก็ไม่ใช่แค่การทะเลาะธรรมดา แต่มันคือการหย่า
เหอเจิงไม่ได้อธิบายอะไร แต่พูดต่อว่า “อีกสักพักเธอขับรถมาหาฉัน”
“ขับรถไปไหน?”
“ที่สวนเหอเฟิง”
สวนเหอเฟิงเป็นบ้านที่จี้ผิงโจวซื้อให้เธอก่อนแต่งงาน
ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เธอได้ทำหน้าที่ของเธอและทำทุกสิ่งที่ภรรยาที่ดีควรทำแล้ว แต่จี้ผิงโจวกลับเย็นชาใส่ กลางคืนก็ไม่กลับบ้าน แถมยังมีบ้านเล็กบ้านน้อยอีก
เขาปฏิบัติกับเธอแบบนี้มาตลอด และคิดว่าเหอเจิงไม่กล้าทำอะไร
ตอนที่เจอกันครั้งแรก ขณะที่กำลังต่อแถวรอคิวอยู่นั้น เหอเจิงก็ได้เชิดหน้าอย่างมั่นใจ เดินไปหาจี้ผิงโจว และพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งว่า “คุณจี้ คุณจำฉันไว้ให้ดีนะคะ ฉันชื่อฟางเหอเจิง ต่อไปคุณต้องชอบฉันแน่”
ผู้หญิงในเมืองเหยียนจิงชอบเขาเยอะมาก
แต่เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะรู้สึกใจสั่นกับผู้หญิงคนไหน
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอผู้หญิงที่รุกเขาแบบฟางเหอเจิง อาจจะเป็นเพราะเธอมีใบหน้าที่ดูหลงใหลและน่าจดจำ จึงทำให้เขารู้สึกใจเต้นเบาๆ
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังทำเป็นเฉยเมย และถามกับเธอว่า “คุณคือลูกสาวนอกสมรสของตระกูลฟาง?”
ฟางเหอเจิงพยักหน้า
จี้ผิงโจวยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา และพูดเหน็บว่า “คุณเหอเจิง คุณสวยมากนะ แต่ผมไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่เป็นลูกนอกสมรส”
เขาดูถูกดูแคลนฟางเหอเจิงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร และคำดูถูกก็สะสมมาเรื่อยๆตลอดชีวิตการแต่งงานของพวกเขา และในสายตาของจี้ผิงโจว เหอเจิงไม่เหมาะสมเพียงพอที่จะเป็นภรรยาของเขา หรือแม้กระทั่งคู่นอน เธอก็ยังไม่เหมาะสมเหมือนกัน
