รถเคลื่อนตัวออกจากสวนซางได้ไม่นาน พวกเขาก็เห็นรถSUVที่คุ้นตา บวกกับป้ายทะเบียนที่ดูแล้วคุ้นเคย อยู่บนถนน
รถของฟางลู่เป่ยนั่นเอง
เวลานี้ ถนนเส้นนี้คงไม่ใช่ทางผ่านเขา บ้านของตระกูลจี้กับตระกูลฟางมีแม่น้ำสายหนึ่งกั้นหลางอยู่ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรจริงๆ คงไม่มีทางได้บังเอิญเจอกันได้
เป๋ยเจี่ยนมองสีหน้าของจี้ผิงโจวผ่านกระจกหลัง
เขาไม่ได้แสดงสีหน้าหรืออารมณ์ออกมามากมายนัก เขาพูดขึ้นว่า “จี้ซูไปบ้านฟางแต่เช้าทำอะไร?”
เธอไปจริงๆ
เมื่อวานที่พูดไม่ได้ล้อเล่น
เป๋ยเจี่ยนจึงพูดขึ้นว่า “ให้ตามไปไหมครับ?”
จี้ผิงโจวตอบทันทีว่า “ตามไป ฉันมีเรื่องจะถามเขาพอดี”
น่าจะเกี่ยวกับเรื่องของฟางเหอเจิง
วันนี้คุณปู่ไปแล้ว
เป็นเวลาที่เขาได้เป็นอิสระแล้ว เป๋ยเจี่ยนได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นว่า “ใจเย็นๆก่อนนะครับ เรื่องคุณหนูฟาง…”
“ฉันใจเย็นมากแล้ว”
เขามองเหม่อไปที่เมฆสีขาวด้านหน้า “ที่ผ่านมา ฉันยังใจเย็นไม่พออีกเหรอ ถ้าฉันใจร้อนจริงๆ ตอนนี้ฉันคงจับเหอเจิงมาขังไว้แล้วล่ะ คงไม่ปล่อยให้เธอทำเรื่องบ้าบอบนหัวฉันแบบนี้หรอก?”
ที่เขาไม่ทำ
หนึ่ง เพราะคุณปู่อยู่ เขาจึงทำอะไรมากไม่ได้ สองเพราะเขาไม่เคยทำเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อน
อีกอย่างเขาก็อยากให้ฟางเหอเจิงได้คิดและไตร่ตรองดู
เป๋ยเจี่ยนนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นได้ จี้ผิงโจวโกรธมาก จนต้องทานยาหลายต่อหลายเม็ดถึงจะสงบและควบคุมตัวเองได้
รถจอดลงข้างๆรถของฟางลู่เป่ย
กดแตรเล็กน้อย
ฟางลู่เป่ยเองก็หันมาตามเสียง เป๋ยเจี่ยนโบกมือเพื่อเป็นการบอกให้เขาจอดรถข้างทาง แต่ฟางลู่เป่ยเองก็ไม่ได้ตอบสนองใดๆ
เมื่อไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว
ฟางลู่เป่ยก็เหยียบคันเร่งเดินหน้าไป
เป๋ยเจี่ยนเห็นดังนั้น ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ เขาหันไปมองจี้ผิงโจว และจี้ผิงโจวก็พูดขึ้นว่า “ขับตามไป”
เมื่อได้ยินคำสั่ง เป๋ยเจี่ยนถึงกล้าขยับ
พวกเขาขับไล่ตามฟางลู่เป่ยไป ฟางลู่เป่ยพาพวกเขาขับวนสองรอบแล้วก็จอดรถที่ข้างทาง
จากนั้นก็เปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เพื่อเป็นการบอกให้จี้ผิงโจวขึ้นมา
เมื่อจี้ผิงโจวขึ้นมา ก็ปิดประตู รองเท้าของเขาเต็มไปด้วยหิมะ ทั้งหนาวและเย็น แต่สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาเลย
“นายไปส่งจี้ซู? เธอไปบ้านฟางมา?”
“ใช่น่ะซิ” ฟางลู่เป่ยตอบ และไม่ได้พูดถึงเรื่องที่พวกเขาทะเลาะกันวันนั้น “เธอน่าจะไปหาเหอเจิง แต่ป้าหมิงไม่ได้ให้เธอออกมาพบ ฉันเลยมาส่งเธอ”
“ทำไมไม่ให้เธอเจอ?”
“นายว่าทำไมล่ะ?”
แม้สีหน้าของเขาจะดูเฉยเมย แต่จี้ผิงโจวก็ตระหนักและรู้ดี วันนั้นเขาพูดแค่ไม่ให้ฟางเหอเจิงไป และก็ไม่ได้พูดหรือรั้งอะไรให้เธออยู่ต่อเลย
จี้ผิงโจวก้มหน้า และถามว่า “เธอบอกว่าอย่างไรบ้าง จะไม่กลับมาแล้วเหรอ จะหย่า? ฉันได้ยินที่คุณปู่บอกว่าให้เธอเซ็นใบยินยอมออกจากบ้าน”
“แล้วนายคิดว่าอย่างไร?” ฟางลู่เป่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาไม่ได้บอกจี้ผิงโจว ว่าแท้จริงแล้วข้อตกลงโหดร้ายมากแค่ไหน “เหอเจิงบอกว่า เธอยอมไม่เอาอะไรเลย แต่ไม่อยากอยู่แสดงละครเสแสร้งว่ารักกันอีกแล้ว”
“การแสดงเหรอ?”
“แล้วไม่ใช่เหรอ?”
เกรงว่าจี้ผิงโจวเองก็ไม่กล้าพูดว่ารักเธอจริงๆ
ฟางลู่เป่ยมองเขา และพูดว่า “โจวโจว สามปีที่ผ่านมา นายถามตัวเองดีกว่าว่านายทำดีกับเธอบ้างไหม?”
“ดีซิ” จี้ผิงโจวตอบแบบไม่ลังเล “จะไม่ดีได้อย่างไร ฉันให่ของดีๆกับเธอทั้งนั้น”
“เธอแต่งงานกับนายเพราะเพียงแค่ของพวกนี้เหรอ?”
ถึงแม้เรื่องราวจะผ่านมาแล้ว
แต่พวกเขายังจำเรื่องราวตอนนั้นได้ดี
ฟางลู่เเป่ยไม่อยากจะพูดขึ้นมา แต่ก็ทนไม่ไหว “นายมองไม่เห็นเลยเหรอ เหอเจิงตื่นมาตุ๋นซุปให้นายทุกวัน ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เธอเอาไปให้นาย ก็โดนนายเอาซุปร้อนๆสาดใส่เธอ แถมยังด่าเธออีก แต่เธอก็ยังไม่ไปไหน”
เขาถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อว่า “นายคิดว่าที่เธอแต่งงานกับนายเพราะอยากอยู่สุขสบายแค่นั้นเหรอ?”
จี้ผิงโจวเงียบกริบ
“ถ้าใช่ ทำไมเธอไม่แต่งงานกับคนรวยๆไปเลยล่ะ เธอเมื่อก่อนคงจะหาได้ไม่ยากด้วยซ้ำ ถึงแม้ฉันจะเคยดูถูกเธอ แต่เมื่อเห็นสิ่งที่เธอทำให้นายแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะพูดเลย เรื่องวันนี้ที่มันเกิดขึ้น เป็นความรับผิดชอบของนาย”
“ความรับผิดชอบของฉัน?”
จี้ผิงโจวเหมือนได้ยินเรื่องตลก
เขานึกย้อนไป ช่วงเวลาที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน จับมือเดินเคียงข้างกันอย่างมีความสุข
แต่เมื่อนึกได้แบบนั้นขอบตาก็แดงขึ้นมา เพราะเขาเกรงว่าคนที่อยู่เธอมองเห็นและอยู่ในใจเธอตอนนั้น จะเป็นผู้ชายอีกคน
ที่เธอตื่นขึ้นมาตุ๋นซุปให้ เพราะต้องการให้เขาร่างกายแข็งแรงขึ้น และไปหาหมอผ่าตัด
และตอนที่เห็นเขามองเห็นได้แล้ว ร้องไห้ออกมานั้น ก็แค่ดีใจที่ดวงตาคู่นั้นมีชีวิตต่อไปอีก
จี้ผิงโจวไม่รู้จริงๆว่าช่วงแต่งงานของเขา ใครกันแน่ที่เป็นคนน่าสงสารที่สุด “เธอไม่ได้รักฉัน แล้วจะขอให้ฉันรักเธอ?”
ฟางลู่เป่ยยิ้มมุมปาก “ถ้าเธอไม่ได้รักนาย คงจะไม้ผิดหวังถึงขนาดต้องขอหย่าหรอก”
“เธอเสแสร้งแกล้งพูดอะไรอีก?”
“เธอไม่ได้พูด แต่ฉันเห็นด้วยตาตัวเอง”
เขาไม่อยากพูดอะไรต่อแล้ว
เพราะอย่างไรซะ ฟางเหอเจิงก็เป็นน้องสาวเธอ เขาเข้าข้างน้องสาวตัวเองคือเรื่องที่สมควรและถูกต้องแล้ว
จี้ผิงโจวก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกัน เขาจึงพูดขึ้นว่า “นายกลับไปบอกเธอ ถ้าอยากจะหย่าจริงๆ งั้นก็หย่า”
พูดจบ เขาก็เปิดประตูรถ ช่วงที่จะลงจากรถนั้น เท้าก็บังเอิญไปเหยียบอะไรบางอย่างเข้า เขาหันหลังไปมองก็เห็นซองกระดาษสีน้ำตาล
ดูเหมือนว่าจะตกอยู่ตรงนี้นานแล้ว
บนซองกระดาษมีรอยเท้าและรอยเปียกอยุ่
ฟางลู่เป่ยเห็นซองกระดาษแล้วรู้สึกคุ้นตา จึงก้มตัวลงไปหยิบ “ของใครทำหล่นไว้ตรงนี้?”
จี้ผิงโจวไม่อยากสนใจจึงตอบกลับว่า “นายก็ไปถามผู้หยิงที่เคยนั่งรถนายดู”
ฟางลู่เป่ยไม่ได้สนใจอะไร เขาเปิดซองกระดาษออก ด้านในมีรูปภาพเต็มไปหมด และยังมีบันทึกการเปิดห้องอยู่
จี้ผิงโจวเห็นของเหล่านั้นก็ถามว่า “นายส่งคนตามสืบฉัน?”
ถึงแม้จะมองเห็นรูปภาพไม่ชัดมาก แต่ดูๆแล้วผู้หญิงที่อยู่กับเขา จี้ผิงโจวพอจะมองออกว่าเป็นใคร
ฟางลู่เป่ยค่อยๆดูรูปทีละรูป จากนั้นก็ยื่นให้เขา “ทำไมฉันต้องส่งคนตามนาย?”
“ไม่งั้นของพวกนี้จะอยู่บนรถนายได้อย่างไร?”
“ฉันจะรู้ได้อย่างไร?”
เอกสารเปิดห้องพวกนั้นมีข้อมูลครบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นชื่อ วันเดือนปี เวลาที่เข้าพัก
จากนั้นฟางลู่เป่ยก็ถามเสียงเย็นชาว่า “นายเปิดห้องกับผู้หญิงเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”
จี้ผิงโจวไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้
ของพวกนี้เป็นหลักฐานชั้นดีในการฟ้องหย่า และถึงแม้ว่าหน้าที่การงานเขาจะดีมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถมั่นใจได้ว่าเขาจะชนะ
“รถของนายทำไมมีของพวกนี้?”
ฟางลู่เป่ยครุ่นคิดเล็กน้อย และดูเหมือนว่าจะนึกที่มาของเอกสารพววกนี้ขึ้นมาได้ แต่เขาก็ไม่ได้บอกออกมา “ฉันจำไม่ได้จริงๆ”
จี้ผิงโจวดูก็รู้ว่าเขาโกหก “น้องของนายจะเล่นอะไรอีก?”
