“อ๊ะ…”
เจสันพูดเมื่อเขาสังเกตเห็นรอยร้าวปรากฏขึ้นบนพื้นที่สวยงาม ในขณะที่ใบหน้าของพนักงานต้อนรับหน้าซีดภายในไม่กี่วินาที ขณะที่เธอเห็นทั่งตีเหล็กขนาดมหึมาตกลงบนพื้น
เธอไม่เพียงแต่หน้าซีดเท่านั้น แต่แม้แต่ผู้คนรอบๆ โถงทางเข้าก็ยังตื่นตระหนกกับการที่ทั่งไททานิคสีน้ำเงินเข้มที่ปรากฏขึ้น และผู้คุมที่ทางเข้าก็พุ่งเข้าหาเจสันด้วยอาวุธ
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่!?”
ยามให้เวลาเจสันได้คิดนขณะที่เขาจ้องเจสันอย่างจริงจัง… การทำลายทรัพย์สินของหอคอยช่างฝึมือนนั้นไม่มีอะไรต้องประนีประนอม และเห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ
เจสันเกาศีรษะด้านหลังอธิบายสถานการณ์คร่าวๆ และใบหน้าของพนักงานต้อนรับก็ซีดยิ่งขึ้น โดยคิดถึงความเป็นไปได้ที่เธอจะถูกไล่ออกหรือแย่กว่านั้น
ดวงตาของเธอเปียกไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
‘เอ่อ ไม่เวรอ์ไปหน่อยหรอ’
เจสันคิดในใจ และตอนนี้เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาเป็นศูนย์กลางของความสนใจ
‘แปลกแฮะ’
เจสันบอกตัวเอง แต่โดยไม่ได้ให้เวลาเขาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ ผู้หญิงที่คุ้นเคยได้เดินเข้ามาในสายตาของเขาทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
“คุณชารอน!!”
เจสันพูดอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมีความสุขที่ได้พบเธอ
เจสันไม่ชอบสถานการณ์ที่เขาอยู่ตอนนี้ และเขามีหลายสิ่งที่ต้องทำมากกว่าการเสียเวลามานั่งอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมดที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิด
“โอ้…เจสัน สเตลล่า?”
แอนทาเรีย จำเด็กหนุ่มที่ทำข้อสอบพื้นฐานของช่างฝีมือได้ทั้งหมดด้วยคะแนนเต็ม แม้ว่าเขาจะเรียนรู้ได้เพียงสัปดาห์เดียว และดวงตาของเธอมีแสงวาววับแปลก ๆ
“เกิดอะไรขึ้น?”
เธอถามและเจสันสรุปว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งทำให้เธอมองพนักงานต้อนรับอย่างประหลาด
แอนทาเรียรู้จักพนักงานต้อนรับคนนี้มา 2-3 ปีแล้ว และเธอก็มีความทะเยอทะยานอย่างยิ่ง และจากที่เธอได้รู้จัก เธอรู้คร่าวๆ ว่าพนักงานต้อนรับไม่ต้องการรบกวนการตรวจสอบของช่างฝีมือมากเกินไปหากไม่จำเป็น และโดยส่วนใหญ่แล้วเธอก็ทำถูกต้อง แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ครั้งนี้
แอนทาเลียถอนหายใจกล่าวว่า
“ไม่เป็นไร… ซาร่าห์ คราวหน้าอย่าทำจนเกินหน้าที่ ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ฉันช่วยเธอไม่ได้”
ก่อนที่เธอจะไม่สนใจพนักงานต้อนรับที่กำลังร้องไห้อยู่บนพื้น ขณะที่เธอมองเจสัน
“ตามฉันมา”
ชารอนเมื่อหันหลังกลับ เธอเดินไปที่ลิฟต์ และเจสันต้องห่อหุ้มทั่งไว้อย่างรวดเร็วด้วยมานาของเขาก่อนที่มันจะถูกเก็บไว้
หลังจากนั้น เขามองย้อนกลับไปที่ทหารรักษาการณ์และพนักงานต้อนรับที่กำลังร้องไห้เป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาที่สงสารเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะรีบตามแอนทาเรียไป
เจสันไม่แน่ใจว่าพวกเขากำลังจะไปที่ไหน แต่เขาคิดว่าแอนทาเรียอาจพาเขาไปหาผู้ตรวจการซึ่งทำให้เขาตามเธอไป
เมื่อเข้าไปในลิฟต์ พวกเขาลงไปที่ชั้นใต้ดิน และเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นโถงทางเดินสีขาวเงินขนาดใหญ่ที่ส่องประกายพร้อมประตูหลายสิบบานที่นำไปสู่ห้องอื่นๆ
เมื่อดวงตาของเขาเปิดใช้งาน เจสันสามารถเห็นความผันผวนของมานาผ่านประตู และมีเครื่องทดสอบทุกประเภท โรงตีเหล็ก ห้องปรุงยา และห้องสำหรับรูนมาสเตอร์เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับการจารึก
แอนทาเรียอธิบายว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนและเห็นได้ชัดว่าห้องที่อยู่เหนือพื้นนั้นเป็นของช่างฝีมือระดับ 2 และในขณะที่ระดับ 0 ผู้ฝึกหัดและระดับ 1 ต้องอยู่ใต้พื้นดิน
นี่เป็นเพียงเพราะว่ามีช่างฝีมือระดับ 0 และอันดับ 1 มากเกินไปที่จะจัดพวกเขาไว้เหนือพื้น มิฉะนั้น หอคอย ช่างฝีมือจะต้องมีความสูงมากกว่าสองสามพันเมตร ซึ่งโดมมานาคงจะไม่รองรับ
แอนทาเรียพูดมาก และดูเหมือนว่าเธอจะภูมิใจกับหอคอยช่างฝีมือของเมืองไซโรมากเกินไป ทำให้เจสันกลั้นหัวเราะ
‘คงจะตลกดีถ้าจะบอกเธอเกี่ยวกับอาจารย์ของฉัน และระดับช่างฝีมือของพวกเขา’
เจสันคิดในใจพลางหัวเราะในใจ
แต่แอนทาเรียดูพึงพอใจอย่างยิ่ง ซึ่งเจสันพบว่ามันค่อนข้างน่าสนใจ เขาจึงตามเธอไปที่ห้องที่ดูเหมือนธรรมดา พวกเขาเข้ามาโดยไม่เคาะประตู
เมื่อเข้าไปในห้อง เจสันเห็นชายวัยกลางคนกำลังทุบแร่สีแดงเป็นประกาย ซึ่งเริ่มก่อตัวขึ้นภายใต้การทุบอย่างรุนแรงของค้อน ขณะที่เม็ดสีดำและสิ่งสกปรกต่างๆ ดูเหมือนจะถูกขับออกไป
แท่งโลหะเย็นตัวลงอย่างรวดเร็ว ขณะที่ชายวัยกลางคนปล่อยเปลวไฟสีส้มแดงออกจากมือของเขา ห่อหุ้มก้อนโลหะก่อนที่จะจุดไฟอีกครั้ง
ดวงตาของเจสันถูกดึงดูดไปยังแร่ที่ส่องแสงสีแดงอย่างต่อเนื่องจนกลายเป็นก้อนที่สมบูรณ์ ดวงตาของเจสันที่ถูกดึงดูดไปที่แร่นั้นในขณะที่เขาสังเกตเห็นบางสิ่งที่สำคัญ
อย่างแรก แร่ก้อนสีแดง คือแร่ผสมธาตุไฟระดับ 3 ที่เรียกว่าเฮเฟสติต ซึ่งส่วนใหญ่ใช้ในการผลิตอาวุธมานาที่สัมพันธ์กับไฟ และเส้นมานาภายในก้อนสีแดงดูเหมือนจะชำระให้เจสันบางส่วน แม้ว่าเจสันจะไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
ประการที่สอง และปัจจัยที่น่าตกใจที่สุดคือที่อยู่ตรงหน้าเขาคือออริจินเฟลม D ระดับ 1 ซึ่งกล่าวกันว่าหายากมาก…
‘เชนกับดาเลียโกหกฉันหรือเปล่า’
เจสันสงสัย แต่เขาก็จำได้ว่าแม้แต่เชนก็ไม่มี ดังนั้นมันคงจะหายากจริงๆ
‘ผู้ชายคนนั้นคือใคร?’
ลองคิดดูดีๆ ว่ามีมนุษย์จำนวนไม่มากในแอสทริกซ์ที่มีเปลวไฟอันล้ำค่าเช่นนี้
‘นั้นอาจจะเป็นช่างตีเหล็กระดับ 5 ในเมืองไซโร ซึ่งเป็นประธานหอคอยช่างฝีมือใช่หรือเปล่า’
อแอนทาเรียพยายามติดสินบนเขาหรือเกิดอะไรขึ้น? เจสันสงสัยและรู้เพียงว่าชายวัยกลางคนร่างใหญ่ที่สังเกตเห็นแขกของเขา
“โอ้ ตาลี มาทำอะไรที่นี่ แล้วเด็กคนนั้นเป็นใคร”
เขาถามและเจสันสงสัยว่า `ตาลี? `
แต่เมื่อได้ยินคำตอบของแอนทาเรียทุกอย่างก็ชัดเจนในทันที
“พ่อ! นี่คือเด็กนักเรียนของโรงเรียนแวนการ์ดในเครือที่ 6 ที่ผ่านการสอบพื้นฐานของช่างฝีมือผ่านทั้งหมด 100%”
อันตาเลียพูดและเจสันคิดว่าพฤติกรรมของเธอนั้นมีความหมายเบื้องหลัง
แต่อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ในขณะที่เขาต้องการทำงานของเขาให้เสร็จ
“สวัสดีครับท่าน…ผมชื่อเจสัน สเตลล่า และวันนี้ผมมาเพื่อทำธุรกิจกับหอคอยช่างฝีมือเท่านั้น”
เจสันอธิบายทุกอย่างให้ชัดเจนโดยไม่สร้างความเข้าใจผิดใดๆ ขณะจ้องมองไปที่คุณชารอนโดยไม่มีใครพูดอะไร
ชายวัยกลางคนดูเป็นคนดีและเขาตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อแผนการของลูกสาวในขณะที่เขาทักทายเจสันที่เป็นมิตร
“สวัสดี เจสัน ฉันชื่อเฉิง ชารอน และฉันเป็นประธานของหอคอยช่างฝีมือ และยังเป็นช่างตีเหล็กอันดับ 5 เพียงคนเดียวในที่นี่”
รอยยิ้มของเฉิงดูจริงใจ และเจสันก็จับมือเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส และเฉิงแทบจะไม่สามารถแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของเขาได้
“สวยจัง! คุณแน่ใจนะว่าคุณเป็นผู้ชาย?”
เขาถามทำให้เจสันขมวดคิ้ว
ตั้งแต่รับบัพติสมา ผิวของเขาดูเรียบเนียนขึ้นมาก และหากใบหน้าของเขาไม่คม ใครๆ ก็จะคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงที่หน้าอกแบน
เมื่อมองไปที่เฉิง เจสันได้สงสัยว่าทำไมเฉิงนั้นไม่ได้เหมือนเขามากนัก แต่เมื่อนึกถึงความแตกต่างของอันดับระหว่างออริจินเฟลท เจสันกล่าวว่าบัพติศมาระดับ D ค่อนข้างอ่อนแอ และจะชำระล้างสิ่งเจือปนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
แต่สิ่งที่ทำให้เฉิงและลูกสาวประหลาดใจคือเจสันดูไม่สะทกสะท้านกับความคิดเห็นของเขาว่าเขาเป็นประธานของหอคอยช่างฝีมือและช่างตีเหล็กอันดับ 5 เพียงคนเดียว
โดยปกติทุกคนต้องการเข้าหาพวกเขามากขึ้นเมื่อพบว่าเฉิงเป็นประธานหรือแอนทาเรียลูกสาวของเขา
แต่เจสันขมวดคิ้ว ซึ่งทำให้ความรู้สึกของเฉิงดีขึ้นในขณะที่เขาหัวเราะ
ขณะที่เฉิงหัวเราะ แอนทาเรียมองดูเจสันอย่างจริงจังและเธอก็เลี่ยงที่จะถามไม่ได้
“ทำไมไม่ตกใจเลยละ”
และคำตอบของเจสันทำให้เฉิงหยุดหัวเราะทันที ราวกับว่ามันติดอยู่ในลำคอของเขา
“ผมไม่คิดว่าประธานของหอคอยช่างฝีมือที่เป็นช่างตีเหล็กระดับ 5 จะมีออริจินเฟลมด้วย”
ทั้งแอนทาเรียและเฉิงมองเจสันด้วยดวงตาเบิกกว้าง เนื่องจากการมีอยู่ของออริจินเป็นความลับของครอบครัว และ เจสันทำได้เพียงแต่หัวเราะคิกคักและพูดว่า
“ถ้าคุณปลดปล่อยเปลวเพลิงแบบนั้น คนแบบผมที่ต้องมองเห็นมันได้อยู่แล้ว”
เจสันพูดถึงดวงตามานาของเขา
“เรามาเริ่มธุรกิจกันเลยไหม”
เจสันถามอย่างสุภาพและเฉิงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัวโดยไม่สนใจว่าก่อนหน้านี้เขาต้องการสร้างอาวุธมานาจากชิ้นส่วนเฮเฟสติตที่เขาเตรียมไว้ให้เสร็จ
“คุณมาที่นี่เพื่อตรวจสอบบางอย่างใช่ไหม ถ้าลูกสาวของฉันพาคุณมาหาฉัน คุณต้องมีของแพงติดตัวไปด้วย โปรดแสดงให้ฉันดู!”
เฉิงมีจิตใต้สำนึกอย่างสุภาพต่อเจสันซึ่งมีอายุเพียง 14 ปีเท่านั้น เนื่องจากไม่ใช่เรื่องปกติที่เยาวชนในวัยของเขาจะรู้จักออริจินเฟลมหรือวิธีการระบุตัวตน
‘บางทีเขาอาจจะเป็นทายาทจากเกาะอื่นหรือแม้แต่คาเนียร์ ใครจะไปรู้… อะไรก็เกิดขึ้นได้ และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย’
เฉิงคิดขณะจับเจสันอีกครั้ง
หลังจากได้รับบัพติศมา จิตใจของเจสันก็มีเหตุผลมากขึ้นกว่าเดิม และเขาไม่สนใจทัศนคติที่คนอื่นมอบให้เขามากเท่ากับเมื่อก่อน
ดังนั้นเขาจึงเข้าไปในอุปกรณ์เชิงพื้นที่ด้วยความคิดและนำสิ่งต่างๆ ออกไป: อาวุธหิน 215 ชิ้นพร้อมจารึกรูน, อาวุธเหล็ก 60 ชิ้นที่ทำจากแร่ไรโอไลต์, อาวุธระดับต่ำและกลาง 125 ชิ้นที่เคยเป็นของนักล่า, สามระดับสูงสุด- 1 อาวุธจากพวกฮ็อบก็อบลิน และในห้องใหญ่ซึ่งตอนนี้เกลื่อนไปด้วยอาวุธ
ในมือของเจสัน เราสามารถเห็นจี้ป้องกัน 15 อัน และด้วยรอยยิ้ม เขาแทบจะไม่สามารถดึงดูดความสนใจของช่างฝีมือทั้งสองที่อยู่ข้างหน้าเขาได้
แอนทาเรียไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้เพราะเกือบทั้งห้องเกลื่อนไปด้วยอาวุธ แต่ดูเหมือนว่ามีบางอย่างขาดหายไป?
ในขณะเดียวกัน ความคิดของเฉิงก็ต่างจากลูกสาวของเขาอย่างสิ้นเชิง
‘อาวุธหินที่มีอักษรรูน? เป็นของพวกก็อบบลินงั้นหรอ! ถึงแม้ว่ารูนเกือบทั้งหมดถูกทำลายโดยฝนที่กัดกร่อน…` เฉิงคิดในขณะที่เขาได้ยินเสียงลูกสาวของเขาแผ่วเบา
“ทั่งอยู่ที่ไหน”
*บูม*
