ดวงตาของเทพเจ้า God’s eyes – ตอนที่ 40

เจสันมองไปที่หมาป่าสองดาวขนาดใหญ่และยิ้มอย่างสดใส

ฝูงหมาป่ามีขนาดอย่างน้อย 15 ตัว แต่เจสันมองไปที่หมาป่าตัวหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าเมื่อเทียบกับพี่น้องของมัน

เกล็ดของมันดูแข็งแกร่งและส่องแสงสว่างขึ้น แต่ความจริงที่สำคัญที่สุดคือสีที่หมาป่าได้เปล่งออกมา

ในขณะที่พี่น้องของมันไม่ได้เปล่งแสงสีแม้แต่น้อย แต่หมาป่าตัวนี้ได้เปล่งแสงสีเทาอ่อนและเจสันรู้จากประสบการณ์ของเขาเองในเจดีย์สัตว์ร้ายว่าสีเทาอ่อนนี้หมายถึงศักยภาพของมันอยู่ในระดับที่พัฒนา

เจสันไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะพบสมบัติเช่นนี้ในเขตป่าระดับหนึ่งดาว

เจสันยิ้มกว้างถึงหู และหยิบลูกศรออกมาและตอนนี้ก็ถึงเวลาล่าหมาป่ากลุ่มใหญ่แล้ว!

เขารู้ว่าธนูจะสามารถยิงลูกศรที่แทงทะลุเกล็ดได้เล็กน้อย แต่นั้นก็เพียงพอแล้วเพราะลูกศรนั้นถูกเคลือบด้วยยาที่ทำให้เป็นอัมพาต

เจสันไม่ใช่นักยิงธนูที่เก่งนักเนื่องจากวันนี้เป็นครั้งแรกสำหรับการล่าโดยใช้ธนู แต่หลังจากที่เขาสังเกตเห็นว่าตาของเขามีความแม่นยำมาก และการยิงธนูด้วยระยะ 20 เมตร เขาก็เริ่มมีความมั่นใจ

ฝูงหมาป่าไม่ได้สังเกตเห็นเจสันจนถึงตอนนี้

โชคดีที่มีพุ่มไม้บางส่วนที่ช่วยป้องกันไม่ให้เขาถูกพบก่อนที่เขาจะลงมือและเจสันก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาฝูงหมาป่าที่กำลังกินซากศพของสัตว์ร้ายหรืออะไรทำนองนั้น

การซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ที่ใกล้กับฝูงหมาป่าเจสันต้องตัดสินใจว่าจะโจมตีหมาป่าตัวไหนก่อนและเขาตัดสินใจหลังจากนั้นครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะดึงสายธนูพร้อมกับเล็งลูกศรเคลือบยาเอาไว้

* ฟิ้ววววว *

ได้ยินเสียงหวีดหวิวและหมาป่าตัวใหญ่ที่มีมานาสีเทาอ่อนที่แผ่ออกมารู้สึกแสบที่ไหล่ของมัน ก่อนที่มันจะรู้สึกว่าร่างกายของมันชาแทบจะในทันที

โชคดีที่หมาป่าเหล่านี้เป็นเพียงสัตว์ป่าระดับสองดาวและยาที่เป็นอัมพาตนั้นมีฤทธิ์มากพอที่จะทำให้หมาป่าที่แข็งแกร่งนี้มึนงงได้ในช่วงเวลาหนึ่ง

เจสันไม่หยุดหลังจากยิงลูกศรลูกแรกไปแล้ว เขาก็ยิงลูกศรอีกสามลูกก่อนที่หมาป่าตัวอื่นจะตรวจพบ

หมาป่าที่มีขนาด 11 ตัวยังคงสามารถต่อสู้ได้และพวกมันบุกไปที่เจสันด้วยดวงตาที่กระหายเลือด

พวกมันบุกไปหาเจสันด้วยสัญชาตญาณ แต่นขณะที่กำลังถูกโจมตีเจสันได้เปลี่ยนจากคันธนูมาเป็นกริซ

เขาหยิบกริชออกมา มันมีของเหลวสีเหลืองเคลือบอยู่ที่ใบมีด

เจสันซื้อฝักดาบสำหรับใส่ยาเหลวๆ ชนิดนี้ เนื่องจากไม่มีเวลาให้เขาเคลือบกริชระหว่างการต่อสู้และเขาไม่ต้องการเสียยามากเกินไป

ด้วยกริชในมือของเขาและอาร์เทมิสที่อยู่สูงเสียดฟ้า เจสันรู้สึกถึงความมั่นใจ

การใช้มานาเพียงเล็กน้อยเพื่อปรับปรุงร่างกายส่วนล่าง ทำให้ความเร็วเพิ่มขึ้นในระดับหนึ่ง

ในขณะที่เจสันหมุนตัวไปรอบ ๆ กลุ่มหมาป่า เจสันก็สร้างบาดแผลเล็กน้อยให้พวกมัน ซึ่งเพียงพอสำหรับยาอัมพาตที่มีศักยภาพในการกระตุ้นและทำให้พวกมันเป็นอัมพาต อาร์ทิมิสจัดการหมาป่าที่เป็นอัมพาตก่อนที่ให้สนใจไปที่หมาป่าที่ยังมีชีวิตอยู่

เจสันช้ากว่าหมาป่าเพียงเล็กน้อย แต่เขามีความยืดหยุ่นมากกว่าและใช้ประโยชน์จากร่างกายได้ง่ายกว่ามาก

การเป็นสองเท้าก็มีประโยชน์เช่นกันและการต่อสู้ทั้งหมดก็จบลงอย่างรวดเร็วในขณะที่อาร์เทมิสจัดการหมาป่าแต่ละตัวได้สำเร็จโดยที่พวกมันยังมีชีวิตอยู่

อาร์เทมิสได้สังเกตุเห็นว่ายังมีหมาป่าบางตัวที่ยังสามารถขยัยตัวได้ และมันได้ส่งสัญญาณเตือนให้แก่เจสัน

หมาป่าเหล่านี้ไม่ยอมปล่อยเจสันไปหมาป่าที่ยังสามารถขยับตัวได้ ได้พุ่งโจมตีใส่เจสัน เจสันได้โจมตีต่อเพื่อเพิ่มปริมาณยาชาทำให้พวกมันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

เมื่อเจสันมองไปที่พวกหมาป่า พวกมันก้ส่งสายตาที่ดุร้ายกลับมาให้เขา เจสันได้ถอนหายใจก่อนที่จะหยิบเข็มฉีดยาสีเขียวขึ้น

ภายในเข็มฉีดยาเป็นยานอนหลับและเขาฉีดมันเข้าไปในหมาป่าที่ไม่สามารถขยับตัวได้

เจสันยังคงมีมานาสำรองเหลืออยู่ประมาณครึ่งหนึ่งและเขาก็ไม่กลัวที่จะถูกโจมตี เนื่องจากเขาอยู่ใกล้กับโดมและแม้ว่าสัตว์ร้ายบางตัวจะโจมตีเขา แต่ยาอัมพาตที่มีศักยภาพก็มีประโยชน์เล็กน้อยต่อสัตว์ป่าระดับสี่ดาว

พวกมันอาจจะยังคงสามารถเคลื่อนไหวได้ แต่ความรู้สึกของยาชาจะขัดขวางการเคลื่อนไหวของพวกมันเล็กน้อย

เจสันรอให้ยานอนหลับออกฤทธิ์หลัง จากยาออกฤทธิ์พวกหมาป่าก็ได้หลับไป

ยานอนหลับนี้ออกฤิทธิ์ได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง แม้กระทั่งกับสัตว์ป่าระดับห้าดาวดังนั้นเจสันจึงไม่กลัวว่าจะถูกหมาป่าตื่นขึ้นมาโจมตี

เจสันยกร่างของพวกหมาป่าขึ้นมา และใช้มานาเพื่อเสริมกำลังขา และได้ก้าวอย่างมั่นคงขึ้นและ 30 นาทีต่อมาเขาก็มาถึงโดม

ก่อนที่จะผ่านโดมเขาต้องใช้กรงขนาดเล็กที่ขยายได้ เพื่อใส่พวกหมาป่าเข้าไปมันถึงจะสามารถผ่านเข้าโดมไปได้

คนอื่นๆ ที่ได้เห็นกรงสำหรับใส่สัตว์ป่านี้ ก็รู้สึกไม่พอใจและเป็นกังวล แต่เจสันไม่สนใจในความคิดของคนอื่น แต่เขาก็ยังไม่สามารถรับมือกับสายตาของคนจำนวนมากที่จ้องมองเขาได้

ระหว่างรอรถรับส่งพิเศษเขาได้ยินหลายคนพูดถึงเขา

“ หมาป่าที่ปรับขนาดตัวได้อยู่ในกรงไม่ใช่เหรอ นั้นมันเสียเวลาและเครดิต…”

“การค้นหาสัตว์ป่าที่มีศักยภาพก็เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทร … “

 

“เขาคิดว่าสัตว์ร้ายที่มีศักยภาพสูง จะพบเห็นได้ทั่วไปเหมือนลูกกวาดในร้านขนม ???”

 

“ เด็กผู้น่าสงสาร … บางทีเขาอาจจะหมดหวังกับเงินและคิดว่าสัตว์ป่าที่มีชีวิตอยู่นั้นมีค่ามาก…”

 

“ไม่ควรมีใครมารู้เรื่องความเข้าใจผิดของเขา … มันเศร้าเกินไป .. “

ผู้คนพูดถึงเขาและส่วนใหญ่เป็นเด็กในขณะที่บอดี้การ์ดวัยกลางคนเพียงไม่กี่คนกำลังมองเขาด้วยความคิดที่ขัดแย้งกัน

เจสันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเพิกเฉยต่อผู้คนที่มองมาและเขาก็ดีใจเมื่อรถรับส่งขนาดใหญ่ก็มาถึง

แขนโลหะยกกรงขึ้นสู่พื้นที่บรรทุกของมัน

ในขณะที่รถรับส่งกำลังพาเข้าไปยังเมือง เจสันดูว่าเขาได้รับข้อความจากเกร็กหรือมาเลียหรือไม่

ทั้งสองส่งข้อความถึงเขาในขณะที่ข้อความของพวกเขาต่างกัน แต่ประเด็นหลักก็เหมือนกัน

ในขณะที่ข้อความของมาเลียเป็นข่าวร้าย แต่ของเกร็กคือการขอให้เขามาที่คฤหาสน์โดยเร็วที่สุดข้อความที่สุภาพ

เจสันฝืนยิ้มและคิดว่า:

” พวกเขาปฏิเสธฉันเหรอ? “

เมื่อมองย้อนกลับไปที่สิ่งที่เขาจับได้ เขาเหนื่อยที่สุดที่จะคิดบวก

“อย่างน้อยฉันก็ทำธุรกิจกับพวกเขาได้! ”