ดิฉันคือนางร้ายในนิยายBL – ตอนที่ 6

กลิ่นหอมตลบอบอวนไปทั่วห้อง แต่น่าแปลกที่เธอกลับไม่รู้สึกดีเลยสักนิด

ไนติงเกลยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดจมูก พลางลอบแอบมองพ่อแม่ของตัวเองอย่างลับ ๆ

ลุดวิก ฟอร์ซ มีผมสีขาวราวกับไข่มุกเช่นเดียวกับไนติงเกล ต่างจากผู้แม่ที่มีผมสีน้ำตาลเกาลัด ซึ่งเป็นสีธรรมดาที่พบเห็นได้บ่อยในอณาจักรวอร์ลุงกาแห่งนี้ 

‘ไนติงเกลไม่ได้อะไรมาจากแม่เลย…’

ขนาดนั่งสำรวจจนหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว เจ้าบ้านก็ยังอ่านเอกสารไม่เสร็จเสียที จนท้องของเด็กสาวเริ่มส่งเสียงคำรามออกมา โชคดีที่ไม่มีใครได้ยิน

ในที่สุด ดยุคฟอร์ซก็เงยหน้าขึ้นมาเสียที แต่ดวงตาเย็นเฉียบที่มองมานั้น ทำเอาเธอรู้สึกอยากให้เขากลับไปจ้องเอกสารต่อยาว ๆ เลยทีเดียว

“ได้ข่าวมาว่าฝันร้ายอีกแล้ว?”

“…ค่ะ”

‘ทุกคนดูเหมือนจะชินชากับอาการฝันร้ายของเธอเหลือเกินนะ ไนติงเกล? ในนิยายไม่เห็นมีเขียนไว้เลย’

และก็เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกหมดหวังกับนิยายห่วยแตกเล่มนั้น

เธอกำลังรอประโยคต่อไปจากพ่อ แต่กลับกลายเป็นว่าอีกฝ่ายดันเล่นเกมจ้องตากับเธอตาไม่กระพริบ

ลุดวิก “…”

ไนติงเกล “…”

‘อะไร๊!? มีอะไรก็พูดมาสิ ฉันไม่เนียนหรืออะไร มีอะไรก็พูดมาเลย แกจะนั่งจ้องหน้าฉันทำแมวอะไร!!’

แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไร เขาผายมือให้เริ่มระบประทานอาหารไปทั้งอย่างนั้น

‘พี่แกต้องการอะไรวะฮะ??’

ถึงจะงง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เด็กสาวหั่นเสต็กพริกไทยดำเข้าปากด้วยท่วงท่างดงาม

และนี่ก็คือข้อดีอีกหนึ่งอย่างของความทรงจำจากร่างกาย ‘มารยาทผู้ดี’ ไงล่ะ!

…แต่ต่อให้ร่างกายคุ้นชินยังไง ก็ไม่ได้ทำให้ลิ้นของเธอคุ้นชินตามไปด้วยเลยสักนิด 

เพราะเมื่อนำเสต็กชิ้นน้อยยัดใส่ปาก เธอก็พบกับสัมผัสชุ่มฉ่ำของเนื้อวัวที่ไม่สุกมากกระจายอยู่เต็มช่องปาก อีกทั้งยังมีกลิ่นของไวน์ผลไม้ที่คละคลุ้งในโพรงจมูก ราวกับว่ามันต้องการจะมอมเมาเธอให้หลงไหลไปกับรสสัมผัสของวัตถุดิบ

รวมถึงรสชาติของพริกไทยที่ถูกหมักเข้ากับเนื้อวัวจนเข้าที่ ช่วยสอดแทรกประสานอยู่บนผิวหนังที่ถูกย่างจนเกรียมเล็กน้อย ช่วยเพิ่มเทคเจอร์ให้กับอาหารจานนี้อย่างสมบูรณ์แบบ

…นี่คือรสชาติอันชั่วร้ายที่ทำให้คนสามารถยอมตายเพียงเพื่อได้ลิ้มรสมัน

‘ค-โครตอร่อย!!’

ความอร่อยของอาหารทำให้เธอแทบจะลืมกลิ่นหอมของโอเมก้ากับสายตาเย็นเฉียบของพ่อไปจนหมด

เด็กสาวยังคงท่าทีสง่างามเอาไว้อยู่ แต่เมื่อสังเกตุดี ๆ ก็จะพบว่าความเร็วในการตักนั้นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

‘ฉันยอมตาย ถ้าเกิดได้กินอาหารอร่อยอย่างนี้ทุกวัน…แต่จะว่าไป สถานการณ์ตอนนี้มันก็เหมือนกันเลยนี่หว่า?’

เธอยักไหล่ ก่อนจะยัดเสต็กเนื้อเข้าปากเป็นคำต่อไป โดยไม่ได้รับรู้เลยว่ามีสายตาหนึ่งจ้องเธออยู่

“…”

คนผู้นั้นคือนายหญิงของบ้าน แม่ของไนติงเกลนั่นเอง

ดวงตาสีเกาลัดมองท่าทีอารมณ์ดีของลูกสาวอย่างไร้อารมณ์ แต่เพียงไม่นานนัก เธอก็ถอนสายตากลับไป

ครอบครัวฟอร์ซต่างก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารของตัวเองต่อไป

*****************************************

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ คนรับใช้ทั้งบ้านก็พากันแหแหนออกมาส่งคุณหนูไปโรงเรียน ประหนึ่งถ้าเรียกคนทำสวน กับคนเลี้ยงม้ามาได้ก็คงทำไปแล้ว

นั่นแหละฮะ มากันหมดทุกคน ยกเว้นพ่อแม่ตัวเอง

ดยุคฟอร์ซอ้างว่าต้องไปจัดการธุระต่อ จึงมาส่งไม่ได้ ส่วนดัชเชส…ก็นะ โอเมก้าที่มีคู่แล้วคงไม่ถูกอนุญาติให้ออกมาข้างนอกอย่างโจ่งแจ้งหรอก

แค่พวกเขายอมสละเวลามาทานอาหารเช้าร่วมกันก็บุญแค่ไหนแล้ว

ไนติงเกลยักไหล่ ตอนนี้เธอถูกพาขึ้นมาอยู่บนรถม้าแล้ว กำลังเตรียมตัวออกเดินทางไปโรงเรียน

‘ว่าแต่มีเวทย์มนต์ไม่ใช่หรอ ทำไมไม่วาร์ปไปล่ะ? สงสัยกลัวไม่ได้อวดรวย…’

การอวดรถม้าในสมัยนี้ ก็คงจะคล้ายกับการอวดรถสปอร์ทในโลกของเราล่ะมั้ง

ในรถม้ามีเพียงไนติงเกลแต่เพียงผู้เดียว ส่วนคนรับใช้คนอื่น ๆ นั่งอีกคันตามมาข้างหลัง ทำให้เธอมีโอกาสพักหายใจหายคอบ้าง

แต่หน้าเสียดายที่โอกาสพักครั้งนี้ทั้งสั้นทั้งเมื่อย เพราะขับมาได้เพียง 15 นาที เธอก็สามารถมองเห็นเค้าโครงของโรงเรียนได้อย่างลาง ๆ แล้ว

“ด่านต่อไป โรงเรียนสินะ…”