ดิฉันคือนางร้ายในนิยายBL – ตอนที่ 8

กลิ่นหอมที่รู้สึกคุ้นเคยปะทะเข้ากับจมูกอีกครั้ง คราวนี้กลิ่นชัดมากกว่าเดิม จนเธอสามารถแยะแยะได้ว่ามันเป็นกลิ่นของอะไรบ้าง

“กลิ่นเหมือนมินท์กับดอกไม้สักอย่างเลย… พรืด! คราวนี้เป็นยาสีฟันกับสบู่หรอเนี่ย?”

ตอนนี้ไนติงเกลรู้แล้วว่าต้นตอของกลิ่นมาจากอะไร เธอเคยได้กลิ่นแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งจากในบ้าน 

ดัชเชสฟอร์ส ผู้มีกลิ่นหอมเหมือนนมกับน้ำผึ้งนั่นเอง

กลิ่นนั้นอยู่ใกล้มาก ถ้าบอกว่าอยู่ข้างหน้านี้แล้วก็ไม่ผิดนัก ไนติงเกลหยุดเวทย์มนต์ก่อนที่วิลแชร์จะพาไปยังสวนหย่อม

ตอนนี้เธอซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง กลิ่นลอยมาจากต้นลมทางขวา ซึ่งเป็นทิศทางเดียวกับสวนหย่อมพอดี

‘อยู่ในสวนสินะ…’

แม้จะรู้ว่าเสี่ยง แต่เด็กสาวก็อดอยากเห็นโอเมก้าคนอื่นนอกจากแม่ตัวเองไม่ได้ จึงแอบชะโงกหน้าไปดู…

…

ก่อนจะหุบหน้ากลับมาแทบไม่ทัน

‘นี่ตูมาเห็นอะไรวะเนี่ยยยยย!!!??’

ในบริเวณสวนหย่อม เธอเห็นมีชายที่คาดว่าจะเป็นโอเมก้ายืนหันหลังอยู่ เขามีผมสีดำ และสวมชุดเครื่องแบบนักเรียนสีกรมท่า เป็นคนที่เห็นแค่หลังก็บอกได้เลยว่าหล่อ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ

ประเด็นสำคัญก็คือ บริเวณด้านหน้าไปอีกดันมีนักเรียนชายสี่คนนอนคว่ำหน้าอยู่!!

‘เชี่ยยยย นี่ตูมาเห็นฉากฆาตกรรมหรอวะเนี่ย!!? ไม่น่าหื่นจัดจนตามกลิ่นมาเลย ใครมันจะไปรู้ว่าโอเมก้าโลกนี้มันจะโหดขนาดนี้ฟะ!!’

ไม่รู้ว่าเสียงกรีดร้องในใจดังรอดออกมารึยังไง แต่จู่ ๆ ชายผมดำคนนั้นก็หันขวับมาทางนี้

ไนติงเกลที่ช็อกตาค้างไปแล้วได้แต่นั่งนิ่งตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ไม่แม้แต่จะพยายามหนีหรือแก้ตัวใด ๆ ทั้งนั้น

ไนติงเกล “…”

ชายผมดำ “…”

…

ราวกับถูกหยุดเวลา ทั่วทั้งสวนหย่อมเงียบไปชั่วขณะ ชายผมดำคิ้วกระตุกเล็กน้อย ส่วนไนติงเกลยังคงรักษาสีหน้าเรียบเฉยไว้ได้อยู่ แม้หัวใจจะเต้นรัวจนจะหลุดออกจากปากอยู่แล้วก็ตาม

สุดท้ายก็เป็นชายผมดำที่เอ่ยออกมาก่อน

“…คุณ?”

เสียงทุ้มนุ่มดังออกมาจากปากของเขา ชายหนุ่มก้าวเท้าออกมา แต่ไนติงเกลเอ่ยขัดเสียก่อน

“อย่าเข้ามานะคะ ดิฉันเป็นคนพิการนะ”

“…หะ?”

“ดิฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นค่ะ โปรดวางใจได้”

“?? เอ่อ ช่ว–”

“ค่ะ! ดิฉันจะไม่นำเรื่องนี้ไปแจ้งให้ใครทราบด้วยค่ะ!”

“ไปแจ้งครูสิเฟ้ย!! เอ้ย! อะแฮ่ม ๆ …ผมกำลังจะขอให้คุณช่วยไปแจ้งอาจารย์ให้หน่อยต่างหากล่ะครับ”

‘อะ อ่าวหรอ ไอ้เราก็นึกว่ากำลังจะโดนฆ่าปิดปากซะอีก’

เมื่อได้ยินดังนั้น ไนติงเกลจึงลดมือที่ตั้งการ์ดลง

“แน่นอนค่ะ แต่นั่นก็ต่อเมื่อหลังจากที่ดิฉันได้ทราบเรื่องราวทั้งหมดก่อนนะคะ”

“ก็ไม่ได้กะจะปิดบังอยู่แล้ว แต่ขออย่างเดียว ถ้าฟังแล้วก็ช่วยอย่าเข้าข้างเจ้าพวกนี้ทีก็แล้วกัน…ครับ”

เด็กหนุ่มที่ยังไม่ทราบชื่อ หันหลังเดินกลับไปกระชากคอเสื้อหนึ่งในสีคนที่นอนสลบอยู่ขึ้นมา ตอนแรกเธอตกใจมาก นึกว่าเขายังไม่สาแก่ใจ แต่เมื่อเห็นสัญลักษณ์บนอกของชายคนนั้นแล้ว เธอก็เข้าใจทันที

‘สัญลักษณ์ราชรถทองคำ! นี่มันตราประจำตระกูลเอิร์ลโรเจอร์’

และเมื่อเค้นจากความทรงจำของไนติงเกล ก็พบว่านักเรียนชายคนนี้หน้าตาละม้ายคล้าย ‘เรนอล โรเจอร์’ ที่เจอกันเมื่อหลายปีก่อนมาก ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้แทบจำไม่ได้เพราะโดนอัดซะยับอ่ะนะ…

“คุณชายท่านนี้คือ เอ่อ คุณชายเรนอล แห่งตระกูลโรเจอร์สินะคะ? ส่วนท่านอื่น ๆ…”

หลังจากที่ได้ยินคำยืนยันจากปากของเด็กสาว พ่อหนุ่มผมดำก็ปล่อยเรนอลลงกับพื้นทันที ก่อนจะเดินไปกระชากหนังหัวคนอื่น ๆ ขึ้นมาให้เธอได้ระบุตัวตนต่อไป

‘แกเห็นฉันเป็นตัวสแกนลอยนิ้วมือรึไงยะ??’

“คนนั้นคือบุตรชายคนรองของบารอนลีฟ…คนนี้บุตรชายคนเล็กของไวส์เคาท์เจอร์เดอริก…คนนี้บุตรชายคนเล็กของบารอนนูว์”

หลังจากตอบจนครบ ชายผมดำก็เหวี่ยงคุณชายคนสุดท้ายลงกับพื้น ก่อนจะพยักหน้า

“ถูกหมดอย่างที่เดาไว้”

‘เอ้า นี่คือถามตูเพราะแค่อยากให้แน่ใจหรอกหรอ…’

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอวดดีของอีกฝ่าย ไนติงเกลก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาโดยไม่ปิดบัง

“เฮ้อ ยังไงก็ช่างเถอะค่ะ ทีนี้เล่าให้ดิฉันฟังได้หรือยังคะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

เด็กหนุ่มที่มีท่าทีอวดดีเล็กน้อย พ่นลมหายใจออกทางจมูก พร้อมกันกับที่ดวงตาสีฟ้าราวท้องทะเลจ้องกลับมาที่ดวงตาสีซีดของเธออย่างซื่อตรง …และนั่นทำให้เธอรู้สึกแปลกนิดหน่อย หลังจากถูกผู้คนหลบสายตามานาน

‘ว้าว… นี่มันก็นานมากแล้วนะ ที่ถูกใครสักคนมองตากลับมาตรง ๆ แบบนี้?’

แน่นอนว่าเธอรู้ตัวดี ว่านี่ไม่ใช่ความรู้สึกของเธอ แต่เป็นความรู้สึกของไนติงเกลตัวจริง แต่ถึงกระนั้นก็อดรู้สึกสดชื่นแปลก ๆ ไม่ได้อยู่ดี

หลังจากคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เสียงทุ้มนุ่มของชายผมดำก็ดังขึ้นอีกครั้ง