ดิฉันคือนางร้ายในนิยายBL – ตอนที่ 17

ในที่สุดพวกเขาก็งัดเจ้าชายออกมาจากห้องน้ำได้สำเร็จ

และเมื่อตอนที่แก๊งค์ล่าโปเก*อนมาถึง พวกเขาก็ต้องอึ้งเมื่อสังเกตุเห็นว่าทั่วทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยลัทธิบูชาเจ้าชาย…

“บรรยากาศมันแปลก ๆ นะขอรับ ดูอันตรายยังไงก็ไม่รู้…”

จินพูดกับเจ้าชายที่ตอนนี้ปลอมตัวเป็นไนติงเกลด้วยเวทย์ลวงตาอยู่

แต่ดวงตาของเอียนไม่ได้มองมาที่เขา หรือฝูงชนน่าขนลุกพวกนั้นเลย ดวงตาไร้อารมณ์สีเทาจับจ้องไปที่โพเดียมแต่เพียงเท่านั้น

“…นั่น…?”

นี่เป็นครั้งแรกที่จูเลียซได้ยินเขาพูด แต่ถึงกระนั้นเสียงที่ออกมาก็ยังเป็นเสียงของไนติงเกลอยู่ดี ไม่ใช่ของเจ้าชาย

“ใช่ขอรับ เป็นมิสไนติงเกล”

“…”

‘จะเก๊กเพื่อ?’

โอเมก้าผมดำพ่นลมหายใจออกทางจมูก โดยไม่สนใจท่าทีตำหนิของลุยซาร์

เขาเริ่มส่งสัญญาณให้ไนติงเกลผ่านสกิลการเชื่อมต่อ เพื่อบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าตัวการได้มาถึงแล้ว 

*****************************

ในที่สุดก็มาโว้ยยยยย ปวดแขนชิบหาย!!

ทันทีที่ได้ยินเสียงของจูเลียซผ่านสกิล ไนติงเกลก็เกือบหลุดตะโกนออกมา ในที่สุดเธอก็สามารถบอกลาแท่นโพเดียมที่รักนี่ได้เสียที!

เด็กสาวปล่อยมือออกจากโพเดียม เมื่อสัมผัสได้ถึงเวทย์แรงโน้มถ่วงที่กลับมาแล้ว

โครม!

“อุปส์…”

ช่างน่าเศร้า…เพราะเมื่อทันทีที่เธอปล่อยมือออกจากมัน โพเดียมก็กลายเป็นซากปูชนีย์วัตถุทันที…

นักเรียนอ้าปากค้าง อาจารย์อ้าปากค้าง

ขนาดเจ้าชายที่ทำท่าทางเหมือนจะหลับตลอดเวลาก็อดหันขวับมามองไม่ได้…

ทุกคน “…”

“อะแฮ่ม… ขอบคุณทุกคน ลาก่อน”

…

แปะ…แปะ

เมื่อมีคนนึงปรบมือขึ้น คนที่เหลือก็พากันปรบมือตามกันไปอย่างงง ๆ แน่นอนว่าไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของเสียงแรกนั้นเริ่มมาจากหน้าม้าส่วนตัวของเจ้าชายเก๊ แม่บ้านลุยซาร์นั่นเอง

แปะ ๆ ๆ ๆ!

จากนั้นทั่วทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงปรบมือด้วยความชื่นชม โดยที่ทุกคนพากันเมินซากอดีตโพเดียมกันหมด

หลังจากที่ไนติงเกลลงมาจากเวที เธอก็ได้พบเข้ากับร่างโคลน… เจ้าชายรัชทายาทที่ปลอมตัวเป็นเธออยู่นั่นเอง

ด้วยความที่ทั้งสองคนมีนิสัยคล้ายกัน การปลอมตัวเป็นอีกฝ่ายจึงไม่ใช่เรื่องยากนัก ที่สำคัญมันออกจะง่ายกว่าสำหรับเอียนที่แค่นั่งเฉย ๆ ให้คนเข็นไปเข็นมาด้วยซ้ำ

“ฝ-ฝ่าบาท เหนื่อยหน่อยนะขอรับ!”

คนสนิทจินยื่นน้ำให้กับไนติงเกลแต่สายตาคอยมองไปที่เอียนตลอดเวลา มองจากดาวอังคารก็ยังดูออกว่ากำลังเลิกลั่ก

‘สมกับเป็นตัวละครที่ถูกเซตมาให้โกหกไม่เป็นจริง ๆ…’

**********************

“ขอบใจนะ”

ชายหนุ่มรับแก้วน้ำมา ก่อนจะหันพูดกับคนที่อยู่รอบ ๆ ตัว

“เราต้องการจะสนทนากับพระคู่หมั้นเพียงลำพัง พวกเจ้าจงรออยู่ด้านนอก ห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาด”

เขาพูดพลางใช้ดวงตาสีดำสนิทสบเข้ากับดวงตาสีเทาของเธอ

เอียนเปิดประตูให้อย่างเป็นสุภาพบุรุษ โดยไม่ต้องกลัวว่าอีกฝ่ายจะรับมุกไม่ทัน ไนติงเกลเลื่อนวีลแชร์เข้าไปในห้องอย่างว่าง่าย

เพราะบริเวณหลังเวทีนั้นเต็มไปด้วยเหล่าองค์รักษ์และคนรับใช้ของเจ้าชายเป็นจำนวนมาก 

เธอจึงใช้วิธีการเชิญอีกฝ่ายเข้าไปในห้องง่าย ๆ เพื่อสับเปลี่ยนตัวตนกัน

อย่างไรเสีย การที่รัชทายาทจะจู๋จี๋กับคู่หมั้นตัวเองในห้องสองต่อสองก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรอยู่แล้ว  

…

“เฮ้อ…ถวายบังคมเพคะ ฝ่าบาท โล่งอกไปทีที่พระองค์ทรงปลอดภัย”

ไนติงเกลที่กลับสู่ร่างเดิมแล้วอดไม่ได้ที่จะเอนตัวลงกับวีลแชร์อย่างเหนื่อยอ่อน

มันควรจะเป็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม แต่ น่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกเกร็งเลยสักนิด เกรงว่าคงจะเป็นอิทธิพลมาจากไนติงเกลอีกแล้วเช่นกัน

พระเอกที่ยังอยู่ในรูปลักษณ์เดียวกับเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ทำเพียงพยักหน้าตอบกลับมาเท่านั้น

ว่าแต่ทำไมพี่ไม่กลับร่างเดิมล่ะเฮ้ย? ถึงฉันจะเป็นคนหลงตัวเอง แต่แบบนี้มันก็หลอนเหมือนกันนะ…

“…”

“…”

ไนติงเกลจ้องไปที่เขาประหนึ่งจะถามว่า ‘มัวลีลาอะไรอีกล่ะเพคะ รีบกลับร่างสักทีสิ?’ 

แต่อีกฝ่ายก็ยังคงทำตัวกูไม่ใช่กู ไม่ยอมสบตากลับมา ส่งผลให้บรรยากาศมาคุแผ่กระจายไปทั่วห้อง

‘เอ้า อะไรอีกเล่า! มีอะไรก็พูดมาสิ พระนางเรื่องนี้เป็นอะไรชอบยืนเก๊กกันอยู่ได้?!’

“…ฝ่า-”

ในขณะที่เธอสูดหายใจเตรียมจะเร่งอีกฝ่าย ประตูที่ล็อกไว้อย่างดีก็ถูกพังเข้ามา!

โครม!

“วัทเด–!”

ไนติงเกลรีบตาลีตาแหกเอาตัวเข้าไปบังเอียนไว้หมายจะปิดให้มิด แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้ช่วยอะไรสักเท่าไหร่ ส่วนพ่อพระเอกตัวดีก็มัวแต่ยืนเหม่อ พลางคิดว่าสถานการณ์นี้มันเดจาวูยังไงก็ไม่รู้…

สมองของเธอแล่นเร็วจี๋ ยามเมื่อพยายามนึกถึงหน้าของคนที่สามารถฝ่าด่านองค์รักษ์เข้ามาได้ แถมยังกล้าพังประตูเข้ามาแบบนี้อีก…

ไม่ผิดแน่ คน ๆ นั้นจะต้องเป็น!

‘เป็นใครวะะะ?? คิดไม่ออกโว้ย!’

ในขณะที่กำลังจะสติแตกอยู่รอมร่อ พริบตานั้นเธอก็เห็นร่าง ๆ หนึ่งโผล่เข้ามาในห้อง 

บุคคลนั้นมีผมสีน้ำเงินงดงามเช่นเดียวกับใครบางคนที่เธอรู้จัก

“อะ…”

และทันทีที่ร่างนั้นมองเห็นดอปเปลแกงเกอร์ของไนติงเกล ดวงตาสีดำก็เบิกโพลงขึ้น

“คุณพระช่วย มีท่านพี่หญิงถึงสองคน นี่มันสวรรค์หรืออย่างไรกันคะเนี่ย!!”