“ท่านพี่หญิงมีสองคน ถ-แถมยังมีเวอร์ชั่นยืนได้อีก!”
ตึก ๆ
ฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ
“หนู…หนูขอสัมผัสดูได้ไหมคะ??”
‘ไม่ด้ายยย หล่อนจะสัมผัสอะไร๊?! หนีไปค่ะพระเอก!!”
เอียนกลอกตาเลิ่กลั่กอย่างหายาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างกลัวสาวน้อยคนนี้อยู่เหมือนกัน…
แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าถึงตัวได้สำเร็จ เอียนก็รีบคลายเวทย์ลวงตาออกทันที
พรึ่บ!
ผมสีขาวถูกแทนที่ด้วยสีน้ำเงิน ส่วนสูงเองก็เปลี่ยนไป
“อ้ะ เอ๋? พี่ชายเองหรอกหรอ!”
เด็กสาวที่เรียกรัชทายาทว่าพี่ชายหยุดชะงัก ก่อนจะเดินวนรอบ ๆ พวกเขาอย่างไคร่รู้
ว่าแต่เรียกว่าไรนะ…พี่ชาย?
‘อ๋อ อืม จะว่าไปแล้วพวกนายเองก็หน้าตาเหมือนกันเลยหนิ…’
เด็กสาวคนนั้นมีผมสีน้ำเงินเข้มแบบเดียวเอียน เพียงแต่ว่ามันไม่ได้ส่องประกายยามต้องแสงอาทิตย์เหมือนกับเขา
‘ดูยังไงนี่มันก็คือพระเอกเวอร์ชั่นผู้หญิงชัด ๆ!’
ไนติงเกลกลืนน้ำลาย ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ
“…อิซซี่?”
“ค่ะ! อิซซี่เองค่ะ!”
“อิซาเบล?”
“อิซาเบลเองค่า!”
เจ้าหญิงน้อยกระโดดขึ้นลงอย่างมีความสุขยามเมื่อถูกเรียกชื่อ ท่าทีนั้นทำให้ไนติงเกลอดนึกถึงลูกหมาขึ้นมาไม่ได้
แต่น่าเสียดาย ที่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความน่ารักของอีกฝ่าย
“…”
อิซาเบล ไวน์เบิร์ก น้องสาวแท้ ๆ ของพระเอก น้องสะใภ้ที่น่ารักของไนติงเกล
แต่ว่า…ไม่มี เธอคนนี้ไม่มีอยู่ใน ‘My Omega’
นิยายเล่มนั้นไม่มีเด็กสาวที่ชื่ออิซาเบลอยู่…
ด้วยความจำอันดีเลิศของตัวเธอในชาติก่อน ทำให้ไนติงเกลสามารถจดจำชื่อตัวประกอบทุกตัวได้
แต่ต่อให้คุ้ยหายังไง เธอก็หาชื่ออิซาเบลไม่เจอ แถมยังจำไม่ได้ด้วยว่าพระเอกมีน้องสาว
เธอกุมหัวใจอย่างเงียบเฉียบ เมื่อความทรงจำกับความรู้สึกที่ไม่รู้จักแล่นเข้ามาในสมอง
‘อิซซี่คือน้องสาวของเรา’
ไม่ใช่…ฉันเป็นลูกคนเดียว
‘เธอแรงเยอะ ก็เลยมักจะชอบทำลายข้าวของแบบนี้เสมอเลย’
ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย
‘ห้ามทำร้ายความรู้สึกของคน ๆ นี้เด็ดขาดนะ’
“…”
ไนติงเกลเหม่อมองไปยังทางที่พี่น้องผมสีน้ำเงินยืนคุยกันอยู่ …ถึงแม้ทั้งหมดจะมีอิซาเบลพูดอยู่คนเดียวก็เถอะ
“ท่านพี่หญิงคะ?”
เด็กสาวที่รับรู้ถึงความเงียบผิดปกติของอีกฝ่ายกล่าวทักขึ้นมา ทำให้ไนติงเกลหลุดออกจากภวังค์ความรู้สึก
“อิซซี่…”
เธอหลับตาลงเพื่อเมินความรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณหน้าอก
“ทำไม…ถึงพังประตูเข้ามาล่ะคะ?”
[สกิล ‘นั่นUFO!!’ LV 5 เปิดการใช้งาน]
อิซาเบลที่ถูกผลของสกิลได้ร้องดัง ‘ง่ะ!’ ออกมา ไนติงเกลที่เห็นช่องว่างนั้นก็สวนต่อทันที
“สุภาพสตรีไม่ควรทำลายข้าวของนะคะ ดิฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม?”
“พ-พอดีเห็นว่าคาบเรียนจะเริ่มแล้ว ก็เลยจะเข้ามาตามพวกพี่…”
“แต่ฝ่าบาททรงสั่งไม่ให้เข้ามาไม่ใช่หรือคะ?”
“ง่ะ…ขอโทษค่ะ”
เธอพ่นลมหายใจออกมา เมื่อเห็นอีกฝ่ายก้มหน้างุดอย่างรู้สึกผิด
“เอาเถอะค่ะ พวกเราเองก็ลืมไปเลยว่าคาบเรียนกำลังจะเริ่มแล้ว ค่อยยังชั่วที่ได้คุณมาเตือนพอดี …ขอบคุณนะคะ”
“แฮะ ๆ!”
อิซาเบลเงยหน้าขึ้นยิ้มทันที ประหนึ่งรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่โดนโกรธจริงจัง
‘นี่มันเหมือนกับเด็กที่ร้องไห้เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องโดนโอ๋สินะ…’
ไนติงเกลเห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
ได้! ฉันตัดสินใจเล่นบทพี่สาวแสนดีอย่างที่ไนติงเกลในความทรงจำทำมาตลอดก็ได้!
เธอตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าจะรักษารอยยิ้มนั้นไว้
******************
หลังจากที่แยกกันกับอิซาเบล เธอกับเอียนก็พากันเดินมาจนถึงหน้าห้องเรียนของตัวเอง
ทันทีที่เปิดประตูออก ไนติงเกลก็พบว่าสายตาทุกคู่ในห้องจับจ้องมายังพวกเธอ แต่ก็เพียงไม่นานนัก
‘บรรยากาศอย่างกับในบาร์สมัยก่อน…’
เพื่อไม่ให้ดูเสียมารยาทจนเกินไป เด็กสาวใช้ ‘เทคนิกมองด้วยหางตา’ สำรวจผู้คนในห้อง
ในบรรดานักเรียน 14 คน เป็นเบต้าไปแล้ว 10 อัลฟ่าอีก 3 (รวมเธอกับพระเอกด้วย) และโอเมก้าคนรู้จักอีก 1
นายเอกคุงนั่นเอง
ในพริบตานั้นดวงตาสีฟ้าของจูเลียซก็เบิกกว้างขึ้น
ตอนแรกไนติงเกลก็ตกใจนึกว่าเขาเห็นผีเกาะหัวเธออยู่หรือยังไง ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ายังมีคนยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง
และคนผู้นั้นก็คือพระเอก
ขวับ!
ไนติงเกลหันกลับ 180 องศาไปมองเอียนที่ยืนคิ้วกระตุกอยู่ด้านหลัง
‘ร-หรือว่านี่มัน…การพบกันครั้งแรกของคู่แห่งโชคชะตา!’
ถึงแม้จะด่าว่านิยายห่วยแตกยังไง แต่นี่เองก็เป็นอีกหนึ่งฉากที่เธอค่อนข้างชอบ
‘เจ้า…คือคู่แห่งโชคชะตาของข้า”
อัลฟ่าผู้นั้นเอื้อมมือมาแตะที่พวงแก้มขาวนวลของเขา
ดวงตาสีดำลุ่มลึกราวกับรัตติกาลสบเข้ากับตาสีฟ้าของจูเลียซ
“อะแฮ่ม!”
ไนติงเกลอดไม่ได้ที่จะกระแอมออกมา ก่อนจะเลื่อนวีลแชร์ให้ออกจากรัศมีของพระนาย ประหนึ่งจะพูดว่า ‘เชิญเลยค่าาา ดิฉานเป็นแค่ตัวปลากรอบค่าา’
“…”
“…”
…แต่น่าเสียดายที่แม้จะผ่านไปสักพักก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
‘หืม?’
ชายหนุ่มสองคนยังคงจ้องหน้ากันอยู่ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้มีเอฟเฟคสีชมพูเกิดขึ้นแต่อย่างใด
‘อ่าว อะไรอ่ะ ไม่มาร์คกิ้งกันหรอ?ตอนที่พระนายเจอกันครั้งแรกก็ต้องสปาร์คกั–!’
เดี๋ยวนะ ครั้งแรก…?
…
…นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกมันเจอหน้ากันนี่หว่า
ลืมไปได้ยังไงเนี่ย! ตูเป็นคนใช้ให้จูเลียซไปตามหาเจ้าชายเองไม่ใช่รึไง!?
แต่ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่าทั้งคู่เจอกันแล้วสิ…แล้วทำไมพวกเขาถึงยังไม่ตัวติดหนึบกันอีกล่ะ?
จะบอกว่าเกรงใจสายตาประชาชีก็ใช่เรื่อง เพราะในนิยายพี่แกเล่นนัวเนียกันตั้งแต่หน้าโรงเรียนเลยนา
ตอนนี้บรรยากาศในห้องเริ่มครุกรุ่น นักเรียนบางคนเริ่มตั้งเป็นวงล้อมประหนึ่งจะดูคนวางมวยกัน
“เอิ่ม…”
และในตอนนั้นเอง ที่เด็กสาวกำลังจะอ้าปาก จูเลียซก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“โฮ่…นายเองก็แข็งแกร่งใช่เล่นนี่?”
“…”
โอเมก้าหนุ่มลุกขึ้นพลางขยับข้อกระดูกไปมาดัง ‘กร็อบแกร็บ’ ส่วนอัลฟ่าข้าง ๆ เธอก็เลิกคิ้วขึ้นราวกับจะยั่วยุอีกฝ่าย
…
นี่ฉันหวังอะไรกับนิยายเรื่องนี้กันนะ…
Extra
ระหว่างที่ไนติงเกลกำลังเถียงกับความรู้สึกตัวเอง
อิซาเบล “ทำไมพี่ถึงแปลงร่างเป็นท่านพี่หญิงล่ะคะ?”
เอียน “…ยืน”
อิซาเบล “เอ๋? ‘แค่อยากลองเห็นนางยืนขึ้นเฉย ๆ’ อุปส์! พี่ชายน่ารักจังเลย 55555”
เอียน “…อาย”
อิซาเบล “แหม ขอโทษค่ะ ๆ! 555555”
