โชคดีที่ก่อนที่เอียนจะหนีออกจากห้องไปได้ อาจารย์ประจำชั้นก็เปิดประตูสวนเข้ามาก่อน
อาจารย์ “…”
เอียน “…”
ทั้งคู่คงจะยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นได้ทั้งวัน ถ้าหากไนติงเกลไม่รีบเข้าไปดึงเอียนออกมาเสียก่อน
หลังจากดึงตัวคนที่ขวางทางออกไปได้แล้ว อาจารย์ประจำชั้นก็ค่อย ๆ กระดึ้บเข้ามาในห้อง…เหมือนตัวทาก
วืดด วืดด…
ไม่รู้คิดเป็นเองรึเปล่า แต่เธอรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงลากรองเท้าสลิปเปอร์ดังออกมาจากส้นสูงคู่นั้น…
“อรุณ…สวัสดิ์ค่ะ”
เป็นคำทักทายที่สดใสที่สุดเท่าที่ไนติงเกลเคยได้ยินมา อาจารย์แกน่าจะเหมาะกับคำว่า ‘ราตรีสวัสดิ์’ มากกว่านะ
“ถึงทุกคนจะรู้จักดิฉันอยู่แล้ว เพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ปีก่อน…แต่ดิฉันก็ยังคงต้องแนะนำตัวเองอยู่ดีสินะคะ…”
น้ำเสียงเชื่องช้าของอาจารย์ ทำให้ไนติงเกลอดนึกถึงสล็อตในหนังที่เคยดูไม่ได้…
และดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่เธอที่คิดเช่นนั้น เพราะตอนนี้เพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ เอง ก็กำลังเปรียบเทียบอาจารย์ที่เคารพกับสัตว์ชนิดอื่นอยู่เช่นกัน
“ดิฉันมีนามว่า ‘วิสเวียส สตรอมบอลี่’ จะรับหน้าที่เป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกคุณไปอีกหนึ่งปี…ฝากตัวด้วยนะคะ”
อาจารย์วิสเวียสเป็นเบต้าผู้มีผมสีบลอนด์หม่น และมีใบหน้าเหมือนคนง่วงนอนตลอดเวลา ถึงแม้ภายนอกจะดูไม่น่าเชื่อถือ แต่เธอเองก็ถือว่าเป็นคนที่ทรงพลังคนหนึ่งในความทรงจำไนติงเกล
“วันนี้คาบเรียนแรกของเราคือวิชาอัญเชิญ…ถึงจะยุ่งยาก…แต่ก็ช่วยตั้งใจเรียนด้วยนะคะ”
เป๊าะ!
[สกิล ‘กระโจนข้ามมิติ(น้ำ)’ LV. 8 เปิดใช้งาน ผู้ใช้ วิสเวียส สตรอมบอลี่ ]
[สกิล ‘ควบคุมแรงโน้มถ่วงเป็นวงกว้าง’ LV. 7 เปิดใช้งาน ผู้ใช้ วิสเวียส สตรอมบอลี่]
ทันใดนั้นเองหน้าต่างใสก็โผล่ขึ้นมาตรงหน้าไนติงเกล พร้อมกับเสียงดีดนิ้วของวิสเวียส
แต่ก่อนที่เธอจะได้ตั้งใจอ่าน วังวนสายน้ำขนาดใหญ่ก็ก่อตัวขึ้นเหนือหัวของพวกเราทุกคน มันมีขนาดพอ ๆ กับห้องเรียนทั้งห้อง ถ้าเกิดมีปลาแหวกว่ายอยู่ในนั้นล่ะก็ ไนติงเกลคงนึกว่าตัวเองอยู่ในอคาเรียมไปแล้ว
“โฮ่…งั้นนี่ก็คือพลังของจอมเวทย์มิติในตำนานสินะ!”
ในขณะที่นักเรียนบางคนเริ่มลุกขึ้นยืนด้วยความหวาดกลัว บ้างก็เพราะตื่นเต้น
จูเลียซที่ไม่รู้ว่ามาโผล่อยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็เอ่ยขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ฝ่ายตื่นเต้นสินะ… ว่าแต่เมื่อไหร่เขาจะเลิกพูดจาเลียนแบบอนิเมะเรื่องอื่นสักที?
ไนติงเกลเมินอีกฝ่าย แล้วอ่านคำอธิบายสกิลของวิสเวียสที่เด้งขึ้นมาบนหน้าอย่างไคร่รู้
[สกิล ‘การกระโจนข้ามมิติ(น้ำ)’
เป็นสกิลที่สามารถทำให้ผู้ใช้กระโดดข้ามอะไรบางอย่างที่นับว่าเป็น ‘ประตู’ เพื่อวาร์ปไปยังสถานที่อื่นได้
ผู้ใช้สกิล ‘วิสเวียส สตรอมบอลี่’ สามารถร่ายเวทย์ธาตุน้ำ ซึ่งเป็นธาตุประจำตัวของผู้ใช้ เพื่อพาคนจำนวนมากกระโจนมิติไปกับตัวเองได้]
หรือสรุปก็คือ อาจารย์วิสเวียสใช้สกิลกระโจนมิติพร้อมกับสกิลแรงโน้มถ่วงควบคู่กัน
ส่งผลให้สกิลมิติของเธอขึ้นไปอยู่บนฝ้าเพดาน
และถ้าเกิดเธอยกเลิกสกิลแรงโน้มถ่วงเมื่อไหร่ อควาเรียมข้างบนก็จะร่วงลงมา ส่งผลให้พวกเราทุกคนข้ามมิติไปได้ด้วยการ ‘กระโจน’ แบบย้อนกลับสินะ
‘เป็นคิดที่ไม่เลว…แต่ว่าไม่เห็นจำเป็นต้องใช้สกิลแรงโน้มถ่วงเลยหนิ แค่วางไว้บนพื้นตั้งแต่แรกก็จบแล้ว หรือว่าอาจารย์แกจะไม่ชอบจัมป์สแกร์ใส่คนอื่น?’
ไนติงเกลยังคงเมินจูเลียซที่ยังคงเกาะแข้งเกาะขา กับเอียนที่มองวังวนน้ำด้วยสายตาว่างเปล่า
เพราะอะไรน่ะหรอ? เพราะว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรพิเรนทร์ ๆ อยู่ยังไงล่ะ!
‘แล้วถ้าเกิดฉันใช้สกิลเยือกแข็งตอนมันร่วงลงมาล่ะ…จะเป็นยังไงกันนะ?’
เธอนึกถึงภาพที่ทุกคนในห้องถูกภูเขาน้ำแข็งหล่นทับจนแบนแต้ดแต๋…
‘ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความคิดของตัวเอง แต่ตอนนี้ชักคันไม้คันมือขึ้นมาแล้วสิ’
ซ่าาาา!! ทันใดนั้นวังวนน้ำก็กรีดร้องขึ้น ราวกับว่ามันกลัวความคิดน่าสยดสยองของเธอ
ดูเหมือนว่าสกิลของอาจารย์วิสเวียสจะสัมผัสถึงความอันตรายได้ มันจึงรีบร่วงลงมากลืนกินพวกเราทั้งหมดทันที!
…
เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกที พวกเราทุกคนก็มาโผล่ที่ห้องโถงแห่งหนึ่ง ขนาดของมันเทียบได้กับหอประชุมเมื่อสักครู่ แต่แทนที่จะตกแต่งด้วยเครื่องประดับสวยงาม ที่นี่นั้นกลับเต็มไปด้วยอาวุธต่าง ๆ แทน
ดาบ ธนู ทวน ขวาน ง้าว ฯ อาวุธทุกชนิดที่นิยายกำลังภายในจะหาได้ ถูกวางเอาไว้รอบห้อง
แปะ!
ในตอนนั้นเองเสียงปรบมือก็ดังขึ้น ส่งผลให้บรรดานักเรียนรวมถึงตัวไนติงเกลเองได้สติกลับมา
“ดิฉันเข้าใจความรู้สึกคันไม้คันมือของพวกคุณทุกคน…ยามเมื่อเห็นอุปกรณ์เหล่านั้นนะคะ…แต่ว่าน่าเสียดาย…ที่ตัวดิฉันไม่มีปัญญาที่จะสอนพวกคุณเรื่องนั้น”
อาจารย์วิสเวียสที่กลับมาเป็นสล็อตอีกครั้งพูดขึ้น
“อาวุธที่ดิฉันจะให้พวกคุณถือได้ในวันนี้…มีเพียงเจ้านี่เท่านั้น”
ในมือของหญิงสาวมีกล่องชอล์คหลากสีวางไว้…มันก็คืออาวุธจริง ๆ อย่างที่เธอบอกนั่นแหละ อาวุธสำคัญที่เอาไว้เชิญสัตว์วิเศษในครั้งแรก
“ถ้าไม่มีมัน…พวกคุณก็สู้ไม่ได้นะคะ…อย่าเศร้าไปเลย”
ถึงแม้จะได้ยินอย่างนั้น พวกนักเรียนก็ไม่อาจข่มสีหน้าผิดหวังไปได้ ผิดกลับจูเลียซที่กำลังถูมืออย่างมีความสุข
“ในที่สุดเราก็จะได้สู้–ผมหมายถึง แข่งขันกันเสียทีนะ ฝ่าบาท!”
เขาชี้ไปที่เอียนที่กำลังนั่งเล่นชอล์คอยู่ ก่อนจะเปลี่ยนประโยคจาก ‘สู้’ ไปเป็น ‘แข่ง’ เมื่อเห็นสายตาอาฆาตของไนติงเกล
อาจารย์วิสเวียสปรบมืออีกครั้ง เพื่อเป็นสัญญาณให้ทุกคนเริ่มวาดสัญลักษณ์อัญเชิญได้ …ดูเหมือนเธอจะคิดว่าการปรบมือนั้นใช้พลังงานน้อยกว่าพูด
ในที่สุดจูเลียซที่เอาแต่ชี้หน้าเจ้าชายก็ช่วยเขียนวงเวทย์ที่พื้นให้ ก่อนจะกระเถิบออกไป ตอนนี้ทั้งสามอยู่เว้นห่างกันออกไปประมาณ 1 เมตร เผื่อในกรณีที่สัตว์อัญเชิญตัวใหญ่เกิน
‘ในนิยายนายเอกคุงอัญเชิญได้ฟินิกซ์ ส่วนพระเอกอัญเชิญได้สิงโต …ส่วนนางร้ายไม่ต้องนึก นิยายไม่มีบอกไว้อยู่แล้ว’
เมื่อเห็นว่าคนอื่น ๆ เริ่มส่งพลังเข้าไปในวงเวทย์แล้ว ไนติงเกลก็ทำตามบ้าง ถึงจะหงุดหงิดกับนิยายเฮงซวย แต่เธอก็อดคาดหวังไม่ได้ว่าจะอัญเชิญได้ตัวอะไร สำหรับสายเล่นเกมอย่างเธอแล้ว กาชาเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้จริง ๆ…
วิ้งงง! แสงสว่างวาบขึ้นที่วงเวทย์ของเด็กสาว เป็นการบอกว่าสัตว์วิเศษได้ตอบรับการอัญเชิญของเธอแล้ว
ผ่านไปสักพักแสงสว่างก็เริ่มจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยหมอกหนา
ไนติงเกลสูดหายใจ นัยน์ตาสีไข่มุกจับจ้องไปที่สัตว์วิเศษของตนตาไม่กระพริบ!
คนหนาสีน้ำตาลฟูฟ่อง ดวงตาที่กลอกไปมาราวกับเตรียมพร้อมจะล่าเหยื่อ มันมีกรงเล็บและเขี้ยวอันแสนดุร้าย สิ่งนั้นก็คือ…!
ปอมเมอเรเนี่ยน!!
ไนติงเกล “…”
ปอม “…แฮ่ก แฮ่ก”
…สิ่งมีชีวิตนั้นนั่งจ้องตากับไนติงเกลด้วยตาที่แยกออกไปด้านข้างของมัน…
*********************************************
อะแฮ่ม ๆ!! ขออนุญาตินักอ่านที่รักทุกท่านนะเจ้าคะ กราบบ
