การพบกันของโฉมงามกับอสูรได้ถูกขัดจังหวะ เมื่อเจ้าปอมอัญเชิญของไนติงเกล วิ่งเข้ามาทางเจ้าหนูยักษ์คาปิบาร่า
“แป๊ค ๆ !!”
สุนัขขนฟูแสดงความเป็นศัตรูเต็มที่ ด้วยการกระโดดถีบไปที่ตัวคาปิบาร่าเต็มแรง!
ผลัก!
แต่น่าเหลือเชื่อ(?)ที่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านใด ๆ ทั้งสิ้น
“แป๊ค!?”
เจ้าปอมตกใจกับความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย…แต่มันก็ยังไม่ยอมแพ้!
ผลัก ๆ ๆ!
มันรีบใช้อุ้งเท้าถีบรัว ๆ ไปยังสัตว์ที่ตัวใหญ่กว่า
แต่หนูยักษ์ตัวอ้วนกลับหรี่ตาลงด้วยความฟิน ราวกับว่าแรงถีบของเจ้าปอมสามารถเทียบได้กับคุณป้าในร้านนวดเท่านั้น…
เ ป็ น ไ ป ไ ม่ ไ ด้! ไ ม่ จ ริ ง!
เสียงประหลาดดังขึ้นมาในหัวไนติงเกลอีกครั้ง โดยครั้งนี้เธอมั่นใจแล้วว่าไม่ได้คิดไปเองแน่นอน
‘งั้นนี่ก็คือเสียงของสัตว์อัญเชิญสินะ…ช่างเป็นเสียงที่น่ารำคาญอะไรอย่างนี้’
รั บ ไ ม่ ไ ด้!!!
เมื่อเห็นว่าศัตรูไม่ขยับเขยื้อน แถมยังมีท่าทีดูหมิ่น ศักดิ์ศรีของเจ้าปอมก็พังทลายลง มันรีบวิ่งกลับมาหาเจ้าของทันที!
“งื้ด ๆ ๆ!”
เธอก็อยากจะกอดรับมันอยู่นะ…ถ้าหากว่ามันไม่กระโดดเข้ามาหาเธอด้วยความเร็วสูงสุดล่ะก็…
ฟิ้วว
ในตอนนั้นเอง ภาพของปอมที่ลอยเข้ามาหาก็ดูเหมือนจะช้าลง ราวกับมีคนกดสโลว์โมชั่นไว้
‘เข้าที่หน้าพอดีสินะ…’
เด็กสาวเตรียมใจน้อมรับความตายอันนุ่มนิ่มไว้แล้ว–
กึก! แต่ทันใดนั้นเจ้าปอมก็ลอยค้างกลางอากาศ
[สกิล ‘ควบคุมแรงโน้มถ่วงเฉพาะที่’ LV 5 ผู้ใช้ เอียน ไวน์เบิร์ก]
“อันตราย…มาก”
ชายผมน้ำเงินเจ้าของสกิลโผล่ออกมาจากหลังคาปิบาร่า
“…เอ่อ ขอบพระคุณเพคะ”
ไนติงเกลอึ้งไปชั่วครู่ เมื่อเห็นว่ารีแอคชั่นของเจ้าชายดูกระตือรือล้นขึ้นเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าการโดนหมาพุ่งใส่ในโลกนี้จะอันตรายกว่าที่คิดแฮะ หรือเพราะว่าเป็นสัตว์วิเศษ?
‘…ว่าแต่เมื่อกี้ ตานี้โผล่ออกมาจากตรงนั้นได้ยังไงฟะ??’
ไนติงเกลจ้องมองไปยังพื้นที่ว่างเปล่า และคาปิบาร่าที่ตัวเล็กเกินกว่าจะบังคนทั้งคนได้ เพราะงั้นความเป็นไปได้หลาย ๆ อย่างจึงลดลงมามาก
‘ค-คงไม่ได้แหกหลังเจ้านั่นออกมาใช่ไหม…?’
แน่นอน ว่าเธอไม่ได้ถามออกไป เพราะป๊อดเกินกว่าจะรู้ความจริง…
แปะ!
เสียงอาจารย์วิสเวียสปรบมืออีกครั้งในรอบ 30 นาที เป็นสัญญาณว่าหมดเวลาการอัญเชิญแล้ว
“พวกคุณมีเวลาเพียง 30 นาที…ในการฝึก…และทำความเข้าใจคู่หูของตัวเอง…”
อาจารย์กวักมือเรียกคนที่ยังไม่สามารถอัญเชิญสัตว์วิเศษของตัวเองออกมาได้
“เชิญ…ทางนี้”
ฟึ่ด ๆ ฮรึ่ก!
เสียงของคนที่อัญเชิญไม่ได้ร้องออกมาระงม ดูเหมือนว่าจะมีจำนวนเยอะกว่าที่คิด
แต่พวกเขาก็ต้องจำใจต้องเดินคอตกออกมา เพราะว่าคาบต่อไปจะเป็นการฝึกประลองตัวต่อตัวกับนักเรียนคนอื่น
ฉะนั้นพวกคนที่ไม่มีแม้แต่สัตว์วิเศษ ก็เหมือนกับกุ้งในหมู่วาฬ ถ้าหากพวกเขายังอยู่ในสนาม ก็เท่ากับว่าหาเรื่องตายชัด ๆ
ไนติงเกลส่ายหน้าให้กับเหล่าวัยรุ่นผู้โชคดี ถ้าเป็นไปได้เธอเองก็อยากจะไปนั่งชิวนอกสนามเหมือนกัน ส่วนเจ้าปอมนี่ใครอยากได้ก็เอาไปเหอะ
***************************************
ประมาณ 15 นาทีที่แล้ว
จูเลียซ “ฮ่า! ดูสิเจ้าชาย ท่านคงจะได้ยลโฉมสัตว์วิเศษของกระผมแล้วสินะ!”
แพนกวิ้น “กว้าก!”
ไนติงเกล “…อืม”
จูเลียซ “ดูจะงอยปากแหลมคม ดวงตาที่คมกริบ และปีกอันกว้างใหญ่นี่สิ! มันคือ ‘แพนกวิ้น’ นักล่าที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน!!”
แพนกวิ้น “กว้ากกก!!”
ไนติงเกล “…อืม (ตูเคยเห็นนะ ในทีวีอ่ะ)”
จูเลียซ “หึ… แล้วดูสัตว์วิเศษของท่านสิ?คอก็หนา หัวก็โต ตาก็ตี่ เขี้ยวเล็บก็ไม่มี เพียงเท่านี้ก็เห็นผลแล้ว ศึกนี้ข้าชนะแน่นอน!!”
แพนกวิ้น “กว้าก ๆ ๆ!!”
ไนติงเกล “….อืม”
จูเลียซ “อะแฮ่ม! งั้นก็ขอฝากไปบอกเขาด้วยนะ มิสไนติงเกล แล้วเจอกัน!”
หลังจากมาปากแจ๋วใส่ชาวบ้านเหมือนเด็กโข่งเสร็จ เขาก็วิ่งกลับไปฝึกซ้อมกับเจ้าแพนกวิ้นขุนพลอยพยักต่อ
ทิ้งให้เธอที่ทำหน้าที่เป็นเครื่องส่งแฟกซ์ให้เจ้าชาย นั่งลูบหมาด้วยสายตาว่างเปล่า
เพราะว่าหาเจ้าชายไม่เจอ จูเลียซก็เลยต้องมาฝากไนติงเกลให้ไปบอกต่อ แต่ทันทีหลังจากที่เขาวิ่งลับตาไป เอียนก็โผล่ขึ้นมาอยู่ข้าง ๆ เธอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันที
‘ช่างน่าสงสารจริง ๆ…อย่าว่าแต่คู่แข่งเลย…อีกฝ่ายเขาไม่อยากเจอหน้านายด้วยซ้ำ’
หลังจากที่โดนจูเลียสโอ้อวดเจ้าแพนกวิ้นจนปากยื่นปากยาว พลางข่มสัตว์อัญเชิญของตัวเองเสร็จ เอียนก็ดูเหมือนจะมีไฟนิดหน่อย
“…เดี๋ยวมา”
จากนั้นเจ้าชายผมสีน้ำเงินก็หายไปพร้อมกับเจ้าคาปิบาร่า ส่งผลให้ตอนนี้ไนติงเกลต้องอยู่กับปอมสองต่อสอง
…
“ยืน”
“แฮ่ก!”
เจ้าปอมที่เธอตั้งชื่อให้ว่า ‘แบรี่’ เพราะว่าหน้าเหมือนหมี ยืนขึ้นตามคำสั่ง
“หมอบ”
“แฮ่ก!”
“หมุน”
“แฮ่ก!!
หลังจากฝึกเดิน,ขอมือ,กระโดดจนครบ ไนติงเกลก็ลูบหัวเจ้าแบรี่ที่นอนแกล้งตายอยู่กับพื้น
“เก่งมาก สมกับเป็นสัตว์วิเศษ! ฝึกโดยไม่ใช้ขนมได้ด้วย!…เก่งจริง ๆ…เก่ง…ฮรึก”
ไม่รู้ทำไมแต่อยู่ดี ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง…
