ดิฉันคือนางร้ายในนิยายBL – ตอนที่ 27

สิ่งแรกที่เขาเห็นยามเมื่อลืมตาขึ้น คือเพดานสีขาวของห้องพยาบาล

“…”

จูเลียซกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนที่จะพบว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ทั้งหมดเป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้น 

แต่ความรู้สึกพะอืดพะอมตีขึ้นมาถึงคอหอยนั้นเป็นของจริง…

‘ทำไมถึงได้ฝันอะไรแบบนั้นกันนะ…’

ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดตาทั้งสองข้างที่ร้อนผ่าว… 

ไม่เป็นไร ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ที่สลัมอีกแล้ว ตอนนี้เราคือลูกชายของคุณพ่อ…

ใช่แล้ว ตอนนี้เขาคือ ‘จูเลียซ ไอแซค’ 

ไม่ใช่เด็กน้อยในสลัมที่ต้องคอยแต่พึ่งพาพี่สาวอีกแล้ว…

วืดด

“!?”

แต่จู่ ๆ จูเลียซก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเคลื่อนที่เข้ามาใกล้

‘ศัตรู!?’

ด้วยความที่เพิ่งตื่นจากฝันร้ายมาหมาด ๆ สติของชายหนุ่มจึงยังไม่คงที่ ร่างกายของเขาเตรียมร่ายเวทย์มนต์ออกไปตามสัญชาติญาณทันที!

[สกิล ‘โลหิตสุริยัน’ LV. 4 เปิดใช้งาน]

[เกิดข้อผิดพลาด สกิล ‘โลหิตสุริยัน’ ถูกยกเลิก!]

‘หะ…’

จูเลียซอึ้งที่สกิลโจมตีของเขาถูกยกเลิก เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในเขตโรงเรียน และนั่นทำให้เขาไม่สามารถใช้เวทย์โจมตีใส่ผู้อื่นได้!

‘งั้นต้องใช้สกิลอื่น!’

ชายหนุ่มนึกถึงตอนที่โดนคุณชายเรนเจอร์หรืออะไรสักอย่างหาเรื่อง ในตอนนั้นเขาเองก็ตกอยู่ในสถานะเดียวกัน และก็ได้ใช้สกิลธรรมดาอันอื่นทดแทนไป

[สกิล ‘ควบคุมแรงโน้มถ่วงเป็นวงกว้าง’ LV.4 เปิดใช้งาน]

กึก! บุคคลที่เขามองว่าเป็นศัตรูหยุดเคลื่อนไหว ราวกับล่วงรู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่น่าเสียดายที่สายไปแล้ว–

จูเลียซยกร่าง ๆ นั้นลอยขึ้นเหนือพื้น! 

วืดด

และในตอนที่เขาเตรียมจะทุ่มลงไปนั้นเอง เสียงกรีดร้องที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

“เหวยย!! อะไรเนี่ย!??”

‘หะ’

กึก! โชคดีที่เขาหยุดมือไว้ได้ทัน ไม่งั้นป่านนี้อีกฝ่ายคงจะกระดูกหักไปหลายท่อนแล้ว

จูเลียซเอื้อมมือที่ขาวซีดกว่าปกติไปจับม่าน ก่อนจะเลื่อนออก

ครืดด

ไนติงเกล “…”

จูเลียซ “…”

เมื่อม่านถูกเปิดออก เขาก็ได้รู้ว่าคนที่เขาหลอนไปเองว่าเป็นศัตรู ก็คือมิสไนติงเกลนั่นเอง…

และตอนนี้เธอก็กำลังลอยอยู่เหนือหัวเขาด้วยท่าทางสุ่มเสี่ยง…ในหลาย ๆ ความหมาย…

ใบหน้าของเด็กสาวแดงก่ำทั้งด้วยความโกรธและความอับอาย

“วางลงเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”

แม้แต่เสียงกระดิ่งเงินที่ไพเราะก็เข้มขึ้นกว่าทุกครั้ง

“ครับ…”

จูเลียซทำได้เพียงขานรับออกมาอย่างยอมรับผิด…

********************

ไอ้บ้านี่เป็นอะไรก็ไม่รู้! อยู่ดี ๆ ก็มาจับชาวบ้านชาวช่องเขาห้อยหัวซะงั้น!

โชคดีที่เธอใส่กางเกงซับในไว้ ไม่งั้นป่านนี้คงจะมีข่าวออกมาประมาณว่า ‘บุตรีดยุคโชว์ชั้นในกลางโรงเรียน!?’ ก็เป็นได้

“เฮ้อ!”

ไนติงเกลถอนหายใจ ตอนนี้เธอกลับมาสู่แรงโน้มถ่วงปกติแล้ว และกำลังนั่งเรียบร้อยอยู่บนรถเข็น

“…อืม…เอ่อ…”

ส่วนพ่อนายเอกก็เอาแต่ก้มหน้างุด ๆ เหมือนหมาโดนทำโทษ หึ! ถึงจะสละผ้าห่มมาคลุมให้ ฉันก็ไม่ยกโทษให้ง่าย ๆ หรอกนะ!

‘พูดไปงั้นแหละ เพราะยังไงก็ต้องตีสนิทกับมันอยู่ดี…’

เมื่อคิดเช่นนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนจะยกโทษได้ง่ายขึ้น

“ดิฉันยกโทษให้ก็ได้ค่ะ…แต่! คราวหน้าคราวหลังห้ามทำอีกเด็ดขาดนะคะ! ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม!”

“อ้ะ! ครับผม!”

ทันทีที่ถูกยกโทษให้ จูเลียซก็กลับมาแจ่มใสขึ้นอีกครั้ง…จริง ๆ เลย เมื่อกี้คิดอะไรของเขากันนะ

‘…จะว่าไปแล้ว ดูซีด ๆ ลงรึเปล่า?’

ไนติงเกลสำรวจไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างเพ่งพินิจย์ ทำให้อีกฝ่ายอดนั่งตัวตรงไม่ได้

“คุณน่ะ…เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

“…”

ไม่รู้ทำไม แต่อยู่ดี ๆ สีหน้าของเขาก็มืดมนลงอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้ไนติงเกลเป็นฝ่ายเลิ่กลั่กขึ้นมาแทน

‘หะ อะไรวะ? ตูพูดไรผิดหรอ??’

ถ้าเป็นหมาก็คงเดี๋ยวหูตั้ง เดี๋ยวหูตกอยู่นั่นแหละ หรือว่าเขาจะโมโหที่ถูกฝ่าบาทจัดการ?

นั่นสินะ…เล่นโดนทุ่มขนาดนั้น ถ้าบอกไม่เป็นไรสิแปลก

แต่กลับกัน ถ้าเป็นคนอื่นละก็ คงจะหลังหักไปนานแล้ว แต่พ่อหนุ่มจูเลียซกลับแค่สลบไปยังไม่ถึงชั่วโมง…ยอดคนจริง ๆ

‘สมกับเป็นนายเอกแมงฉาบ ที่โดนลอบสังหารเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตาย…’

ในขณะที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จูเลียซก็เอ่ยปากพูดออกมา

“มิสไนติงเกล ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”

“ถ้าเป็นสิ่งที่ดิฉันสามารถตอบได้ล่ะก็ยินดีค่ะ”

ไนติงเกลตอบออกไปแบบไม่คิดอะไรมาก คำถามของเด็กอายุ 17 มันจะยากสักเท่าไหร่กันเชียว?

แต่ปรากฏว่าเธอดันคิดผิด–

“คุณคิดว่าอะไรคือปัจจัยสำคัญที่ทำให้คนเรามีความสุขหรอครับ?”

…

โอเค ไอ้เด็กอายุ 17 คนนี้มันถามอะไรที่โครตยากออกมาจริงด้วย

‘ใครใช้ให้แกมาถามคำถามปรัชญากับฉันห๊าาา???? คิดว่าคนที่ตายก่อนจบมหาลัยอย่างฉันจะรู้ม๊ายยย!!???’

เป็นอีกครั้งที่ไนติงเกลอยากจะหยุมหัวไอ้หมอนี่ให้ตายกันไปข้าง