เล่มที่ 1 ตอนที่ 15 ขอก้าวขึ้นสู่ซูเปอร์โมเดลระดับโลก 04
หร่านซวี่จือช่วยอลิซาเบธขนสัมภาระขึ้นไปบนตึก จากนั้นก็รีบลงไปเก็บข้าวของของตนเอง มีนางแบบสาวคนหนึ่งชื่นชมอลิซาเบธอยู่ข้างๆ “พระเจ้า นั่นแฟนหนุ่มของเธอหรือ เขาช่างดีกับเธอจัง”
อลิซาเบธหน้าแดงเล็กน้อยแล้วเอ่ยอย่างเก้อเขิน “หร่านซวี่จือไม่ใช่แฟนของฉันหรอก เราเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ”
“ลิลลี่” อีกฟากหนึ่งก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากนางแบบสาวอีกหนึ่งคน “ได้ยินว่าในบรรดาผู้เข้าแข่งขันของเราครั้งนี้ มีคนหนึ่งใช้เส้นสายเข้ามาด้วยล่ะ”
“ใช่สิ” นางแบบที่ชื่อลิลลี่ตอบรับ “ได้ข่าวว่าเป็นชายหนุ่มทวีปตะวันออก ฉันดูจากบุคลิกของผู้ชายคนนั้น ก็คงมีแต่ต้องใช้หนทางนี้เท่านั้นแหละ”
“อี๋ น่ารังเกียจจริง” นางแบบคนที่สามเอ่ย “จากที่ฉันดู แม้ว่าเขาจะใช้วิธีแบบนี้ ก็ไม่มีทางเอาชนะท่านเอ็ดเวิร์ดของฉันได้หรอก”
“ฉันว่า พวกเธอเลิกพูดแบบนั้นเถอะ…” นางแบบคนที่ยืนข้างอลิซาเบธเมื่อครู่เดินมาแล้วพูดขึ้นอย่างอึดอัด
“เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย? ” ลิลลี่แสดงท่าทีรำคาญ
อลิซาเบธเพิ่งจัดการปูเตียงเรียบร้อย เธอจึงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “ให้ตายเถอะ ที่นี่มีกล้องด้วยหรือ? ติดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? ”
“อะไรนะ? ” กลุ่มนางแบบสาวที่เมื่อครู่เอาแต่พูดจาถากถางเริ่มตระหนก พวกเธอรีบกวาดตามองรอบทิศ
อลิซาเบธเก็บข้าวของเสื้อผ้าของตนเองและพาดไว้ตรงแขน เดินเข้าห้องน้ำ ไป ขณะที่ผู้อื่นมองไม่เห็น เธอก็ยกยิ้มมุมปากที่สง่างามได้รูป
“เอ็ดเวิร์ด นายเห็นผ้าขนหนูของฉันหรือเปล่า? เมื่อครู่ฉันเพิ่งวางไว้บนกระเป๋านาย” แดนนี่ที่อยู่เตียงชั้นบนตะโกนลงมา
เอ็ดเวิร์ดเอนลงนอนบนเตียงอ่านหนังสือ เขาไม่ได้สนใจเลยสักนิด
หร่านซวี่จือหยุดการเคลื่อนไหวแล้วลุกขึ้นมองรอบๆ เขามองเห็นผ้าขนหนูสีน้ำเงินที่แดนนี่พูดถึงจึงหยิบขึ้นมาแล้วยื่นให้พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้ใช่หรือเปล่า? ”
“ใช่แล้ว” ท่าทีของแดนนี่นั้นแปลกประหลาดเล็กน้อย “อืม…ขอบใจนะ”
หร่านซวี่จือมองเอ็ดเวิร์ดแวบหนึ่ง ยิ่งมองก็ยิ่งกำหมัดแน่น เพราะว่าเขาเหมือนกับเจ้าปีศาจน้ำแข็งนั่นมาก
“เอ็ดเวิร์ดหรือ? ” หร่านซวี่จืออยากทดสอบดู “สวัสดี ฉันชื่อหร่านซวี่จือ ต่อไปเรียกฉันว่าหร่านซวี่จือก็ได้” พูดจบก็รวบรวมสมาธิสำรวจท่าทีบนใบหน้าของเอ็ดเวิร์ด
สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังก็คือ กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเอ็ดเวิร์ดไม่ได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยราวกับว่าไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น ดวงตามองต่ำราวกับน้ำแข็งแกะสลักตั้งอยู่ตรงนั้น
“นายก็ชอบอ่าน xx หรือ? ” หร่านซวี่จือเอ่ย “นิตยสารเล่มนี้ฉันสะสมไว้หลายเล่มเลย! หากนายชอบ ฉันให้นายยืมได้นะ”
เอ็ดเวิร์ดขยับหน้าผากเล็กน้อยทำให้หัวใจของหร่านซวี่จือบีบรัด
“โปรดรักษาความเงียบ” เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วแน่นและวางหนังสือลง แล้วเอ่ยกับหร่านซวี่จือด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
หร่านซวี่จือ “…”
“สองสามสาม ฉันอยากอัดหน้าเขาสักที ถ้าภารกิจโลกนี้ล้มเหลวจะมีบทลงโทษอะไรไหม? ”
“คุณรันใจเย็นก่อนครับ หากภารกิจล้มเหลว เดือนนี้ทั้งเดือนคุณกับผมก็คงไม่มีอะไรจะกินแล้วครับ”
“หืม งั้นก็ได้”
หร่านซวี่จือสูดหายใจลึก เส้นเอ็นตรงขมับปูดออกมาแล้วเอ่ยคำขอโทษกับเอ็ดเวิร์ด จากนั้นก็หันหลังไปหน้าเตียงนอนของตนเองและเริ่มจัดของ
ขณะที่ฮอคหอบครีมและสบู่เหลวอาบน้ำเดินผ่านไป ชายหนุ่มก็เอ่ยเย้ยหยันหร่านซวี่จือว่า “แผนการเหมือนจะล้มเหลวไม่เป็นท่านะ? ช่างดูไม่จืดเลยจริงๆ ”
หร่านซวี่จือล้วงทุเรียนอบแห้งในกระเป๋าออกมาแล้วยื่นแขนมาขวางตรงหน้าฮอค เขาส่งยิ้มให้ฮอคแล้วพูดว่า “ฮอค นายอยากชิมสักหน่อยไหม? ฉันพกมาเยอะมาก”
ในข้อมูลเขียนระบุความลับที่แม้กระทั่งแฟนคลับก็ไม่รู้ ฮอคนั้นชอบกินทุเรียนอบแห้งมากที่สุด แต่เป็นเพราะเรื่องภาพลักษณ์ เขาจึงถูกผู้จัดการสั่งห้ามอย่างเข้มงวด
ฮอคกลืนน้ำลาย ท่าทีของเขาพังทลายทันทีแต่ก็ยังคงยื้ออยู่สองนาที: “หึ ของน่าขยะแขยงแบบนี้ ฉันไม่อยากได้หรอก”
“หืม งั้นก็ได้” หร่านซวี่จือหงายมือ “ที่นี่ไม่มีกล้อง ฉันยังอยากจะแอบกินสักหน่อยแต่คิดไม่ถึงว่าเอามาเยอะเกินไป เพื่อไม่ให้ถูกเห็นก็อาจจะต้องหาโอกาสโยนทิ้ง”
เมื่อสิ้นเสียง ฮอคก็ยื่นมือมาแย่งของในมือของหร่านซวี่จือไปอย่างรวดเร็วราวกับฟ้าผ่าแล้วไม่ทันได้ปิดหู เขาแกล้งทำเป็นซ่อนไว้ใต้ผ้าขนหนูของตนเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “อย่าสิ้นเปลืองสิ ฉันจะฝืนช่วยนายซ่อนไว้หน่อยก็ได้”
หลังจากอาหารค่ำผ่านไป ทุกคนก็มารวมตัวกันที่ห้องโถงชั้นหนึ่งแล้วมองดูกระดานเงินตรงกลางที่เป็นที่ติดประกาศ ทุกๆ ครั้งจะมีการฉายภาพผลงานภาพถ่ายหรือวิดีโอย้อนหลังของผู้ที่แสดงฝีมือได้ยอดเยี่ยมที่สุดในวันนั้นๆ จากนั้นจะประกาศข่าวเกี่ยวกับการแข่งขันในวันต่อไปเพื่อผู้เข้าแข่งขันได้มีเวลาเตรียมตัว
ที่ถูกฉายออกมาครั้งนี้เป็นผลงานของเอ็ดเวิร์ดกับบริทนีย์ เห็นเพียงเอ็ดเวิร์ดตอนที่ร่อนลงจากที่สูงนั้น เชิดคางเล็กน้อย จากระยะทางตั้งแต่ความมืดจนถึงความสว่างไสว ดุจดั่งกษัตริย์ที่กำลังขึ้นครองราชย์ สูงส่งเหนือสรรพสัตว์ใด ไหล่ของเขามีชุดสูทสีเงินคลุมไว้ พอเดินคู่กับบริทนีย์ที่พราวเสน่ห์แช่มช้อยและความเปล่งประกายนั้นทำให้คนละสายตาไม่ได้
หร่านซวี่จือตะลึงเป็นอย่างมาก เขาคิดไม่ถึงว่าเอ็ดเวิร์ดจะเป็นผู้เข้าแข่งขันที่สมบูรณ์แบบเพียงนี้ ทั้งที่จุดที่ปล่อยตัวจากที่สูงนั้นแสงค่อนข้างสลัว คนทั่วไปไม่ได้สังเกตบนนั้นมากนัก แต่เอ็ดเวิร์ดยังคงทำได้ดีเยี่ยม ส่วนของใบหน้ากับองศาของมุมกล้องนั้นก็สวยงามพอดิบพอดี
