ตอนที่ 1651 สายสัมพันธ์พ่อลูก

ตอนที่ 1651 สายสัมพันธ์พ่อลูก
หลินเป่ ยชานกำลังจะตาย แม้แต่การสร้างร่างใหม่ขึ้นมาก็ยังยากลำบาก
จิตผู้สร้างของเขาแทบจะเหือดแห้ง
สีหน้าของเขาไม่มีความมั่นใจเหลืออยู่เลย สายตาที่เขามองไปที่
จางหยูมีแต่ความหวาดกลัว
หลินหลางไม่อาจจะทนดูภาพพ่อแบบนี้ได้ ความสูงส่งที่พ่อมีนั้นได้
หายไป เขาไม่อาจจะเชื่อได้ว่าคนตรงหน้าคือพ่อของเขา เพราะ
ภาพลักษณ์มันกลับกันสุดขั้ว ราวกับว่านี่ไม่ใช่คนที่เขารู้จัก
จาฮาน, สือซวน, หลินหลางและหลินเป่ยชานต่างก็ถูกจางหยูรังแก
แต่มีแค่หลินเป่ ยชานที่โดนรังแกหนักขนาดนี้ !
สิ่งที่แน่นอนคือหลินเป่ยชานไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต เพราะการ
โจมตีของจางหยูทุกครั้งนั้นอยู่ในการควบคุม เขาแค่เอาคืนหลินเป่ ย
ชานแต่ไม่ได้ทำอันตรายถึงชีวิต
“เจ้าอยากเห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของข้าไม่ใช่รึ ?” จางหยูหยุด
ลงมือและถามขึ้น “ตอนนี้เจ้าพอใจรึยัง ?”
หลินเป่ยชานพูดออกมาอย่างอ่อนแรง “พอใจแล้ว”
เขาจะพูดอะไรได้อีก ?
หากเขาทำให้จางหยูโกรธ เขาจะรอดต่อไปรึไม่
การเอาคืนของจางหยูนั้นทำให้เขากระจ่าง เขาจะเอาความกล้าจาก
ไหนมาหาเรื่องจางหยูอีก ?
“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่อยากเรียนรู้ แต่เจ้าก็บังคับข้าเอง…” จางหยูส่าย
หน้า “ต้องขอบคุณที่ข้าอารมณ์ดี ข้าถึงได้ยั้งมือเอาไว้ ไม่งั้นแล้วเจ้า
คงไม่บาดเจ็บแค่นี้แน่”
หลินเป่ ยชานแทบหลั่งน้ำตา เขาอยากเอาคืนให้กับลูกของเขาและ
อยากสั่งสอนจางหยู ใครจะไปรู้ว่าจางหยูจะแข็งแกร่งจนน่ากลัว
แบบนี้
สิ่งที่ทำให้เขาสลดที่สุดคือคนแรกที่หาเรื่องเป็นเขาเอง ตอนนี้จางหยู
แค่เอาคืนเขาเท่านั้น
ใครใช้ให้เขาไปพูดแบบนั้น ?
“ใช่ ใช่ ขอบคุณเจ้าที่ยั้งมือให้กับข้าและปล่อยข้าไป” เพื่อจะได้ไม่
โดนรังแกต่อ หลินเป่ ยชานจึงได้แต่เปิดปากพูดขึ้นมา “ความเมตตา
ของเจ้า ข้าชื่นชมจริง ๆ”
อารมณ์ดีงั้นรึ ?
หากจางหยูอารมณ์ดี งั้นจางหยูคงไม่รังแกเขาแบบนี้ !
แม้ว่าเขาจะรังแกจางหยูมาก่อนแต่มันก็น้อยกว่าที่จางหยูเอาคืนเขา !
ตอนนี้เขามองจางหยูด้วยความกลัว เขากลัวว่าจางหยูจะไม่ปล่อยเขา
ไป
เขาเองก็พอมีหน้าตาอยู่บ้างแต่ตอนนี้เขากลับโดนเด็กน้อยรังแก
ภาพลักษณ์ของเขาป่ นปี้หมดแล้ว ทำไมถึงได้น่าอนาถแบบนี้ ?
“ได้ ข้าจะปล่อยเจ้าไปก็ได้ หากมีโอกาสไว้เราค่อยมาประมือกันใหม่”
จางหยูโบกมือ
เมื่อได้ยินคำว่าประมือนั้น หลินเป่ ยชานก็ตัวสั่น ตอนนี้เขากลัวคำนี้
จนฝังใจแล้ว แค่การเรียนรู้จากกันก็ทำให้เกิดแผลในใจเขาไปแล้ว
“ทำไมเจ้ายังไม่ไปอีก ?” เมื่อจางหยูเห็นว่าหลินเป่ ยชานยังนิ่งอยู่ จึง
อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว “เจ้าอยากสู้ต่อรึ ?”
หลินเป่ยชานตัวสั่น เขาอยากจะพูดบางอย่างแต่ก็เงียบไป สุดท้ายเขา
ก็รวบรวมความกล้าพูดขึ้นมา “แต่เราพ่อลูกนั้นบ่มเพาะที่นี่ตลอดทั้ง
ปี ที่นี่แทบจะกลายเป็นบ้านของเรา..”
จะให้พวกเขาไปไหน ?
นี่คือที่ที่พวกเขาอยู่ พวกเขาจะไปไหนได้ ?
“โอ้ ข้าขอโทษที” จางหยูได้สติและพูดขึ้นมา “ข้าเกือบลืมไป นี่คือที่
ของเจ้า งั้นพวกเจ้าก็ตามสบายเถอะ”
หลังจากที่พูดจบ จางหยูก็บินออกไปทางประตูน้ำแข็ง
เมื่อเดินทางออกมาได้ครึ่งทาง จางหยูก็พบกับจาฮานและสือซวน
ก่อนจะพูดขึ้น “ไปกันเถอะ !”
จาฮานและสือซวนมองหน้ากันก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ออกมาแล้วเดินทาง
ตามจางหยูไป
หลินหลางเอาแต่ก้มหน้าเพราะกลัวว่าจางหยูจะเอาเรื่องเขาด้วย
หลังจากนั้นไม่นานสันเขาเทียนก็กลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง มีแค่
เสียงลมพัดที่ดังก้องขึ้นมาบ้าง
“ท่านพ่อ” หลินหลางมองไปที่ยอดเขาและอดไม่ได้ที่จะตะโกน
ออกมาด้วยความกังวล
หลินเป่ ยชานได้สติกลับมาและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า “ข้าขอโทษ
พ่อไม่มีความสามารถพอ ไม่ใช่แค่เอาคืนให้เจ้าไม่ได้ แม้แต่ตัวข้าเอง
ก็…”
หลินหลางพูดขึ้น “ท่านพ่อ ท่านสั่งสอนข้าอยู่ตลอด ท่านบอกว่าไม่
มีใครไร้เทียมทาน ที่เราทำได้ก็แค่ต้องพัฒนาตัวเอง แม้ว่าจะแพ้ แต่
ในสายตาของข้าท่านก็ยังเป็นราชาดาบ”
หลินเป่ ยชานโล่งอกขึ้นมาทันที “เมื่อเจ้าคิดได้แบบนั้นข้าก็สบายใจ”
“ไปกันเถอะ ท่านพ่อ ข้าจะพาท่านไปพัก” หลินหลางบินเข้าไป
ประคองหลินเป่ยชาน
ด้วยความช่วยเหลือของหลินหลาง หลินเป่ ยชานก็ค่อย ๆ บินไปยัง
ถ้ำน้ำแข็งที่อยู่ไกลออกไป
พ่อลูกเหมือนดูมีกำลังใจขึ้น ถึงอย่างนั้นหากมองแผ่นหลังของพวก
เขาตอนนี้ก็จะรู้สึกได้ถึงความหดหู่
ราชาดาบของโลกสวรรค์ร้างและอันดับหนึ่งของผู้ควบคุมขั้นที่ 7
ของโลกสวรรค์ร้างกลับพ่ายแพ้ในวันเดียวกัน โดยคนไร้ชื่อคน
เดียวกัน นี่คือแผลใจสำหรับพวกเขา
โชคชะตาของพ่อลูกคู่นี้แทบจะเหมือนกัน ทั้งสองล้วนโดนรังแก
จากคนคนเดียวกัน
อะไรที่เรียกว่าสายสัมพันธ์พ่อลูก
นี่แหละคือสายสัมพันธ์ของพ่อลูก
นี่แหละคือความผูกพัน!
ลูกโดนรังแก พ่อก็อยากเอาคืนแต่สุดท้ายก็โดนรังแกเหมือนกัน !
แต่ในใจพวกเขามีความคิดเดียวกันอยู่ “หลังจากนี้ห้ามหาเรื่องจางหยู
อย่างเด็ดขาด !”
เมื่อพบกับจางหยูหลังจากนี้ พวกเขาต้องหลบหน้าอีกฝ่ายและไม่เปิด
โอกาสให้กับอีกฝ่าย !
…
“นายท่าน” จาฮานและสือซวนบินตามจางหยูออกมา เมื่อจางหยู
หยุด จาฮานก็ได้พูดขึ้น “ข้าไม่รู่วาท่านจะไปที่ไหนต่อ ?”
ตอนนี้เขาจะกล้าเรียกจางหยูว่าน้องได้ยังไง ?
ไม่เห็นราชาดาบที่โดนรังแกรึไง ?
สือซวนเองก็ตัวสั่นด้วยความกังวลจนไม่อาจจะหายใจได้ เขาไม่คิด
ไม่ฝันเลยว่าจางหยูจะเป็นผู้ควบคุมขั้น 8 และแกร่งกว่าราชาดาบเสีย
อีก !
หากดูจากเขตตะวันออกตอนเหนือแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องเป็นคน
ใหญ่คนโตไม่ใช่รึไง ?
ยังไงซะในเขตตะวันออกตอนเหนือก็ไม่มีผู้ควบคุมขั้นที่ 9 มานาน
แล้ว เท่าที่ทุกคนรู้มา ผู้ควบคุมขั้นที่ 8 นั้นแข็งแกร่งที่สุด!
แน่นอนว่าภายใต้ความกลัวนั้นจาฮานและสือซวนก็ตื่นเต้นอยู่
เหมือนกัน ยังไงซะพวกเขาก็อยู่ด้วยกันกับจางหยู แม้ว่าจะโดนรังแก
จนแทบร้องไห้ออกมา แต่ประสบการณ์แบบนี้สำหรับพวกเขาแล้ว
มันคุ้มค่า
หลังจากนี้พวกเขาก็สามารถบอกผู้ควบคุมขั้น 7 คนอื่น ๆ รึแม้แต่ผู้
ควบคุมขั้น 8 อย่างภูมิใจได้ว่า “ข้าเคยประมือกับผู้ควบคุมขั้น 8
ระดับสูงมาก่อน !”
ผู้ควบคุมขั้น 8 แล้วยังไง ? แม้แต่ราชาดาบก็ยังโดนรังแก !
จางหยูกวาดตามองไปที่จาฮานและสือซวน เขาไม่ได้แปลกใจที่ท่าที
ของทั้งสองเปลี่ยนไป
เขาได้พูดขึ้น “มันจริงรึว่าในโลกสวรรค์ร้างนั้นมีการซื้อขายทาส
ด้วย ?”
จาฮานและสือซวนมองหน้ากันก่อนที่สือซวนจะโค้งให้และพูดขึ้น
“มีจริง ๆ”
“ข้าจะซื้อทาสได้จากที่ไหน ? ข้าไม่คุ้นชินกับโลกนี้ เจ้าช่วยพาข้าไป
ได้รึไม่ ?” จางหยูถามขึ้นมา
เขาวางแผนจะไปตลาดทาสเพื่อดูว่ามียอดฝีมือมากแค่ไหน เขาคิดจะ
ตั้งกองกำลังของตัวเองขึ้นมา เนื่องจากสำนักคังเฉียงจะปรากฏตัวใน
ความโกลาหลในอนาคต
หลังจากที่จัดการทุกอย่างแล้วมันก็ไม่สายเกินไปที่จะทำภารกิจของ
เขาต่อ