ยืนอยู่ตรงปากท่าเรือตีนเขาเกาะกุ้ยฮวา เฉินผิงอันก้าวออกไปเบาๆ หนึ่งก้าวก็เหยียบลงบนภูเขาห้อยหัว
น้ากุ้ยได้บอกกับเฉินผิงอันก่อนแล้วว่าวินาทีที่เกาะกุ้ยฮวาจอดเทียบท่าก็คือช่วงเวลที่ยุ่งวุ่นวายมากที่สุดของเรือข้ามฟาก จะปล่อยให้เกิดข้อผิดพลาดกับสินค้าที่บรรทุกมาจากแจกันสมบัติทวีป กุรุทวีปและใบถงทวีปไม่ได้เด็ดขาด หาไม่แล้วชื่อเสียงโด่งดังของตระกูลฟ่านในนครมังกรเฒ่าก็จะเสียหายย่อยยับ ดังนั้นนาง คนพายเรือเฒ่าและหม่าจื้อสามคนจึงจำเป็นต้องจับตามองการส่งมอบสินค้าทุกชิ้นกับตาของตัวเอง ไม่สามารถพาเขาไปที่โรงเตี๊ยมในภูเขาห้อยหัวได้ เดิมทีน้ากุ้ยคิดจะให้จินซู่พาเฉินผิงอันไปเข้าพักยังโรงเตี๊ยมที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเกาะกุ้ยฮวา แต่เฉินผิงอันกลับปฏิเสธอย่างละมุนละม่อม เป็นเหตุให้จินซู่ไม่พอใจอยู่ในใจนิดๆ ภูเขาห้อยหัวแห่งนี้มีความมหัศจรรย์อยู่เต็มไปหมด ต่อให้เป็นคนที่มีประสบการณ์การท่องเที่ยวมามากแค่ไหนก็ยังอดรู้สึกแปลกใหม่ไม่ได้
ผลกลับกลายเป็นว่าแม่นางกุ้ยฮวาที่กำลังอัดอั้นตันใจเห็นเด็กหนุ่มสะพายกระบี่ยิ้มกว้างให้ตน คล้ายมองแผนการเล็กๆ ของนางออก จินซู่ถลึงตาใส่อย่างดุดัน เด็กหนุ่มโบกมือบอกลาเทพเซียนทั้งสามท่านอย่างกุ้ยฮูหยิน คนพายเรือผู้เฒ่า แล้วหมุนตัววิ่งเร็วๆ ไปยังท่าเรือคล้ายไม่กล้าประสานสายตากับจินซู่ มองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่หนีห่างไปไกล จินซู่หลุดหัวเราะอย่างอดไม่อยู่
เฉินผิงอันที่เดินเบียดเสียดอยู่ท่ามกลางกระแสผู้คนสูดหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้ง
ในที่สุดก็มาถึงแล้ว
การเดินทางผ่านภูเขาห้อยหัวไปยังกำแพงเมืองปราณกระบี่ไม่ใช่ว่าสามารถทำได้ตลอดเวลา นอกจากป้ายผ่านด่านที่เป็นแผ่นไม้สีเขียวซึ่งใช้ในการเข้าไปยังภูเขาห้อยหัวแล้ว ยังจำเป็นต้องผ่านด่านร้อยกว่าคนของเกาะกุ้ยฮวาเพื่อรับป้ายหยกมาอีกหนึ่งแผ่น ขณะเดียวกันก็จะได้รับการแจ้งเตือนว่ายามจื่อ (23.00-01.00) ของอีกสามวันให้หลังพวกเขาจะผ่านด่าน หนึ่งก้านธูปต่อมาก็จะถึงกลุ่มต่อไป หากใครเลยเวลาก็จะไม่รอ
เฉินผิงอันเดินลงจากเรือ ตรงเอวห้อยป้ายที่สลักอักษรคำว่า ‘หยา’ (涯 ขอบ/ฝั่ง เช่นขอบหน้าผา) ไว้แค่คำเดียว กุ้ยฮูหยินบอกกับเขาว่าทัศนียภาพแห่งต่างๆ บนภูเขาห้อยหัวมีเอกลักษณ์แตกต่างกันไป ร้านรวงตั้งเรียงราย ฉวยโอกาสมีเวลาว่างสามวันนี้เดินดูให้มากหน่อย หากเจอสิ่งของหรือสมบัติอาคมที่ถูกใจ ในมือมีเงินไม่พอสามารถขอยืมจากเถ้าแก่โรงเตี๊ยมได้ หากต่ำกว่าสิบเหรียญเงินฝนธัญพืช เถ้าแก่โรงเตี๊ยมสามารถตอบรับ อีกทั้งจะบันทึกลงในบัญชีของเกาะกุ้ยฮวาตามกฎดั้งเดิม
ท่าเรือที่อยู่ริมหน้าผาแห่งนี้มีชื่อว่าท่าเรือจัวฟ่าง (จับและปล่อย) บริเวณใกล้กับท่าเทียบเรือมีศาลาโบราณที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานอยู่หลังหนึ่ง แขวนกรอบป้ายคำว่า ‘ศาลาจัวฟ่าง’ เอาไว้ เขียนขึ้นด้วยลายมือของอดีตเจ้าลัทธิเต๋าสายหนึ่ง
บนภูเขาห้อยหัวมีสิ่งปลูกสร้างอยู่เก้าแห่ง ถือเป็นของลัทธิเต๋าที่อยู่ในฟ้าดินแห่งนี้ ที่ดินของหอเรือนสูงและร้านค้าแห่งอื่นๆ ล้วนถูกขายให้กับแขกจากแปดทิศนานแล้ว แปดแห่งที่ได้แก่ศาลาจัวฟ่าง หอจิ้งเจี้ยน หอซ่างเซียง หอเหลยเจ๋อ เรือนหลิงจือ โถงฝ่าอิ้น ห้องซือเตา หน้าผาหมีลู่ ต่างก็ตั้งตระหง่านอยู่ในแปดทิศทางของภูเขาห้อยหัว บวกกับยอดเขาเดียวดายตรงใจกลางจึงรวมเป็นพื้นที่ทั้งหมดเก้าแห่ง
เมื่อเปรียบเทียบกับภูเขาห้อยหัวที่กินรัศมีร้อยลี้กว่า ระบบเต๋าสายนี้ของลูกศิษย์เต๋าเหล่าเอ้อร์ ไม่ว่าจะเป็นขนาดเล็กใหญ่ของพื้นที่ หรือจำนวนศิษย์ลูกศิษย์หลาน เมื่อมาอยู่ที่ภูเขาห้อยหัวก็ไม่ถือว่าเกินจริงเลยสักนิด
“คุณชายเฉิน คุณชายเฉิน”
มีคนร้องตะโกนเรียกเฉินผิงอันจากด้านหลังด้วยน้ำเสียงร้อนใจ เฉินผิงอันหันหน้ากลับไปมอง คือเด็กหนุ่มชุดเขียวที่แนะนำตัวว่าชื่อหลิวโยวโจว ฝ่ายหลังวิ่งเหยาะๆ มาหยุดอยู่ข้างกายเฉินผิงอันแล้วพูดรัวราวกับเทถั่วออกจากกระบอกไม้ไผ่ ถามคำถามติดๆ กัน “คุณชายเฉิน เจ้าพักอยู่ที่ไหนในภูเขาห้อยหัว? มีสถานที่ที่นัดหมายไว้แล้วหรือไม่? หากไม่มีไปกับข้าไหม? ตระกูลข้ามีบ้านพักอยู่ที่นี่แห่งหนึ่ง อยู่ติดกับสถานที่ที่เรียกว่าหอจิ้งเจี้ยน ว่ากันว่าบ้านพักหลังนั้นใหญ่มาก ข้าอยากขอบคุณเจ้ามาโดยตลอด เจ้ามอบโอกาสให้ข้าหน่อยดีไหม?”
เฉินผิงอันส่ายหน้าพูดยิ้มๆ “ไม่ต้องหรอก ทางเกาะกุ้ยฮวาจัดการไว้ให้ข้าเรียบร้อยแล้ว ข้าจะไปพักที่โรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ย”
เด็กหนุ่มที่มาจากธวัลทวีปผู้นั้นมีสีหน้าผิดหวัง แต่ก็ยังไม่ยอมถอดใจง่ายๆ “แบบนี้เองหรือ ถ้าอย่างนั้นวันหน้าข้าขอไปเล่นกับเจ้าบ้างได้ไหม? ข้าเพิ่งมาภูเขาห้อยหัวเป็นครั้งแรก อยากจะเที่ยวเล่นให้สำราญสักหน่อย พวกเราไปเที่ยวด้วยกัน?”
เฉินผิงอันอึ้งตะลึง
หญิงชรากล่าวอย่างจนใจ “คุณชาย รู้จักกันเพียงผิวเผินท่านก็กระตือรือร้นถึงเพียงนี้ มันไม่สมเหตุสมผลเลย อย่าว่าแต่คุณชายเฉินที่ไม่กล้าตอบรับเลย ต่อให้เปลี่ยนมาเป็นข้า ข้าก็ไม่มีทางตอบรับ”
เฉินผิงอันยิ้มให้โดยที่ไม่เอ่ยอะไร
เด็กหนุ่มคนนั้นสีหน้าหม่นหมอง “ก็ได้ คุณชายเฉิน ข้าพักอยู่ที่จวนหยวนโหรว หากเจ้าว่าง ไม่มีอะไรทำก็มาหาข้าได้ บอกว่ามาหาหลิวโยวโจว เป็นเพื่อนของข้า”
เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “เรื่องนี้ไม่มีปัญหา”
เฉินผิงอันกับหลิวโยวโจว รวมถึงหญิงชราต่างก็หันหน้าไปพร้อมกัน พบว่ามี ‘หญิงสาว’ หน้าตางดงามชวนให้คนใจสั่นไหวคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้กับพวกเขาสามคน ทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด
บนใบหน้าเหี่ยวย่นของหญิงชราเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนต้นไม้แห้งเหี่ยวที่เจอกับฤดูใบไม้ผลิ นางเอ่ยถามอย่างเป็นมิตรว่า “เซียนซือน้อยท่านนี้ มีอะไรที่ลำบากใจหรือไม่?”
แต่เขาไม่สนใจหญิงชรา เอาแต่จ้องมองเฉินผิงอัน ร้องทักหนึ่งทีก่อนพูดว่า “ข้าขอยืมเงินฝนธัญพืชหนึ่งเหรียญได้หรือไม่? เดี๋ยวคราวหน้าข้าจะคืนให้เจ้าสามเหรียญห้าเหรียญ”
เฉินผิงอันส่งเหรียญเงินฝนธัญพืชหนึ่งเหรียญไปให้เขา คนผู้นั้นรับมาแล้วจากไปด้วยรอยยิ้ม
เด็กหนุ่มหลิวโยวโจวถามเบาๆ “คุณชายเฉิน เพื่อนเจ้าหรือ?”
เฉินผิงอันส่ายหน้า “ข้าไม่รู้จักหรอก”
หลิวโยวโจวกล่าวอย่างตกตะลึง “แล้วเจ้าก็ยังให้คนเขายืมเงิน? เจ้ารู้หรือไม่ว่าสตรีงดงามในใต้หล้านี้ล้วนหลอกลวงคนเก่งมากที่สุด คุณชายเฉิน ข้าขอปากมากสักคำ เงินฝนธัญพืชหนึ่งเหรียญ ต่อให้น้อยแค่ไหน แต่เจ้าก็ไม่ควรท่องอยู่ในยุทธภพด้วยวิธีการเช่นนี้หรอกนะ”
เฉินผิงอันยิ้มกว้าง บอกลาแล้วจากไป
หนึ่งเหรียญเงินฝนธัญพืชยังบอกว่าน้อยอีกหรือ? แถมยังพูดว่าสตรีที่งดงาม?
หญิงชราหลุดหัวเราะอย่างอดไม่อยู่ “นายน้อย ท่านมองไม่ออกหรือว่าแม่นางหน้าตาสวยคนนั้น แท้จริงแล้วคือบุรุษคนหนึ่งน่ะ?”
หลิวโยวโจวอึ้งงันเป็นไก่ไม้ พูดเบาๆ ว่า “เมื่อครู่นี้ข้าแค่แอบชำเลืองตามองใบหน้าและหุ่นของแม่นางคนนั้น ไม่กล้ามองมาก”
หญิงชราได้แต่แย้งไปว่า “คุณชาย เขาไม่ใช่แม่นาง”
หลิวโยวโจวโบกชายแขนเสื้อหนึ่งครั้ง ก้าวยาวๆ เดินไปข้างหน้า “หน้าตาดีขนาดนั้น ข้าจะถือว่าเขาเป็นแม่นางก็แล้วกัน”
เฉินผิงอันไม่ได้รีบร้อนไปที่โรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ย แต่ติดตามกระแสฝูงชนเดินไปยังศาลาจัวฟ่างที่อยู่ใกล้เคียง
รอจนเฉินผิงอันขยับเข้าไปใกล้ศาลาหลังเล็กที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คน เขาก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ เพราะดูเหมือนว่าศาลาแห่งนี้จะไม่สมกับชื่อ ตัวศาลาเล็กมาก เทียบกับศาลาภูเขาและแม่น้ำที่บ้านอริยะกระบี่ผู้เฒ่าซ่งของแคว้นไฉ่อียังไม่ได้ด้วยซ้ำ ด้านนอกและด้านในศาลามีคนยืนอออยู่ไม่น้อยกว่าร้อยคน เฉินผิงอันเขย่งปลายเท้าพยายามมองเข้าไปในศาลาเล็กซึ่งเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าสนด้ายกับเข็มแล้วคิดว่าจะไปที่โรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ยโดยตรง
เฉินผิงอันเพิ่งจะเตรียมขยับตัวเดินจากไป ด้านหลังก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าอ่อนหวานของเขา “ไม่เข้าไปหยุดพักในศาลาสักครู่รึ?”
เขายืนเคียงไหล่กับเฉินผิงอัน เฉินผิงอันหันไปยิ้มให้ “เบียดเสียดกันเกินไป ไม่กล้าไป กลัวว่าจะออกมาไม่ได้”
เขาชี้ไปยังสตรีสามคนที่อยู่ห่างไปไม่ไกลข้างหน้าซึ่งดูเหมือนว่าพวกนางกำลังลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ แล้วยิ้มบางๆ พูดว่า “เจ้าแค่ตามข้ามาก็พอ ถือซะว่าเป็นดอกเบี้ยของเงินฝนธัญพืชหนึ่งเหรียญที่ข้าใช้คืนให้เจ้าก่อน”
เฉินผิงอันมึนงงไปหมด
เขาชี้ไปที่ลูกกระเดือกของตัวเองแล้วคลี่ยิ้มประหลาด เฉินผิงอันจึงถามหยั่งเชิงว่า “เวทอำพรางตา?”
“เอากาเหล้าของเจ้ามาให้ข้ายืมก่อน วางใจเถอะ น้ำเต้าผุๆ ใบนี้ยังไม่เข้าตาข้าหรอก น้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ใบนั้นของข้าถือเป็นบรรพบุรุษของพวกเจ้าได้เลย แค่ไม่กล้าเอาออกมาก็เท่านั้น” เขาผงกศีรษะให้เฉินผิงอันเล็กน้อย ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ดึงเอาเจียงหูที่อยู่ตรงเอวของเฉินผิงอันออกไป เดินเร็วๆ ไปหาสตรีสาวสามคนที่หน้าตาอยู่ในระดับดีเยี่ยมพลางเงยหน้าดื่มเหล้าไปด้วย เป็นเหตุให้ความงดงามล่มบ้านล่มเมืองของสตรีปรากฏขึ้นบนร่างของเขาพร้อมๆ กับกลิ่นอายห้าวหาญแกล้วกล้าของบุรุษ
จากนั้นครู่หนึ่งต่อมาคนผู้นั้นก็ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มบุปผา เขากวักมือให้เฉินผิงอัน เฉินผิงอันจึงได้แต่เดินไปหา คนผู้นั้นอธิบายด้วยภาษาที่เฉินผิงอันฟังไม่เข้าใจหนึ่งคำรบ แล้วค่อยใช้ภาษาทางการของแจกันสมบัติทวีปมาอธิบายให้เฉินผิงอันฟังอีกที ที่แท้สตรีทั้งสามคนคือลูกศิษย์ของสำนักในนาตยทวีป จับกลุ่มกันมาหาประสบการณ์ต่างถิ่น จำเป็นต้องสังหารปีศาจใหญ่ขอบเขตประตูมังกรในทะเลตัวหนึ่งจึงจะถือว่าฝึกประสบการณ์สำเร็จ จุดหมายปลายทางก็คือภูเขาห้อยหัวแห่งนี้ หลังจากนี้จะต้องเดินทางกลับสำนักที่ทักษินาตยทวีป
จากนั้นเขาก็คล้องแขนเฉินผิงอันโดยที่ไม่ยอมให้ปฏิเสธแล้วลากเขาบุกไปยังศาลาจัวฟ่างพร้อมกับเทพธิดาทั้งสามท่านจากนาตยทวีป
สำหรับศาลาจัวฟ่างแห่งนี้ ระบบสืบทอดดั้งเดิมของลัทธิเต๋าในใต้หล้ามืดสลัวเล่าลือกันว่า หลังจากลูกศิษย์คนรองของมรรคาจารย์เต๋า ‘ผู้ไร้เทียมทานตัวจริง’ ที่เป็นหนึ่งในสามเจ้าลัทธิทิ้งตราประทับอักษรภูเขาที่ใหญ่ที่สุดแห่งนี้ไว้ ก็ได้เดินทางมาเยือนที่แห่งนี้ด้วยตัวเอง ตอนนั้นมีปีศาจใหญ่ขอบเขตสิบสองขั้นสูงสุดตนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าใช้วิธีการใดข้ามผ่านตราผนึกมากมายของกำแพงเมืองปราณกระบี่มาถึงภูเขาห้อยหัวอย่างเงียบเชียบ ผลคือคนแรกที่เขาได้พบหน้าก็คือเจ้าลัทธิท่านนั้น ตอนนั้นแถบภูเขาห้อยหัวคือสถานที่รกร้างเปล่าเปลี่ยวที่แม้แต่นกก็ยังไม่มาขี้ เดิมทีปีศาจใหญ่นึกว่าจะเป็นดั่งนกที่โบยบินสู่ฟ้าสูงจากที่แห่งนี้ได้อย่างอิสระเสรี เมื่อเจอกับนักพรตคนนั้น แน่นอนว่าย่อมพูดจาไม่เกรงกลัว บอกว่าจะกินเขาลงไปในคำเดียว ส่วนผลลัพธ์นั้น ไม่จำเป็นต้องคาดเดา ถูกเจ้าลัทธิเต๋าผู้นั้นตบด้วยหนึ่งฝ่ามืออาการร่อแร่ใกล้ตาย เพียงแต่ว่าสุดท้ายไม่รู้เรื่องวงในเป็นอย่างไร นักพรตเฒ่าที่ถูกขนานนามว่าต่อสู้ได้เก่งกาจที่สุดในใต้หล้าทั้งสี่แห่งถึงโยนปีศาจใหญ่ตนนั้นกลับไปยังทางทิศใต้ของกำแพงเมืองปราณกระบี่
ภายหลังนักพรตเต๋าก็สร้างศาลาแห่งนี้ขึ้นมาในภูเขาห้อยหัวเพื่อแสดงให้เห็นถึงเวทคาถาเลิศล้ำค้ำฟ้าของเจ้าลัทธิท่านนั้น
การเดินทางไปยังศาลาจัวฟ่างครั้งนี้ เฉินผิงอันเหนื่อยจนเหงื่อไหลมาตามกระดูกสันหลัง เพราะเทพธิดาทั้งสามคน รวมไปถึงเจ้าคนที่โฉมหน้างดงามเหนือไปกว่าพวกนางหนึ่งระดับผู้นั้นต่างก็เดินเบียดเสียดไหล่กับผู้คนที่อยู่ทั้งในและนอกศาลา บางคนก็ชนโดยไม่ได้ตั้งใจ บางคนกลับมีใจอยากจะแต๊ะอั๋ง เฉินผิงอันจึงได้แต่พยายามปกป้องพวกนางให้ได้มากที่สุด แถมยังต้องป้องกันตัวเองไม่ให้ล่วงเกินพวกนางด้วย คอยระมัดระวังในทุกฝีก้าว แน่นอนว่าสิ้นเปลืองแรงกายแรงใจอย่างมาก ยังดีที่กฎข้อแรกของภูเขาห้อยหัวคือผู้ที่ทำร้ายคนอื่นมีโทษตาย ดังนั้นเฉินผิงอันที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตสี่จึงถือว่าทำหน้าที่ได้สำเร็จลุล่วง
หลังเดินออกมาจากศาลาจัวฟ่างได้สำเร็จแล้ว เฉินผิงอันสองคนก็แยกทางกับเทพธิดาทั้งสามคนนั้น พวกนางยังต้องการไปยังหน้าผาหมีลู่ซึ่งเป็นทัศนียภาพอีกแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุด
เฉินผิงอันรับน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่กลับมาผูกไว้ที่เอว กล่าวอย่างระอาใจว่า “วันหน้าอย่าได้ทำเรื่องแบบนี้อีก”
เขากลอกตาค้อนใส่เฉินผิงอัน “น่าเบื่อ ข้าไปเที่ยวเล่นกับพวกพี่สาวเทพธิดาดีกว่า”
เฉินผิงอันรู้สึกโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก ครั้นจึงบอกลาจากไป
คนผู้นั้นชำเลืองตามองแผ่นหลังของเฉินผิงอันที่ห่างไปไกลพลางพึมพำกับตัวเอง “เป็นคนเอาจริงเอาจังเกินไปแล้ว แถมยังไม่เสแสร้งแกล้งทำด้วย หรือว่าเป็นนักปราชญ์น้อยของสำนักใด?”
บุรุษหล่อเหลาที่อยู่ด้านข้างพูดชวนคุย “คุณหนูท่านนี้ มาชมวิวคนเดียวล่ะสิ?”
เขาหัวเราะหึหึ “ล่ะสิกับปู่ทวดเจ้าเถอะ รู้ไหมว่าข้าผู้อาวุโสเคยเข้าหอโคมเขียวกับมารดาเจ้ามาแล้ว”
บุรุษท่าทางองอาจผู้นั้นรีบโบกมือห้ามไม่ให้ข้ารับใช้ข้างกายลงมือบุ่มบ่าม สุดท้ายคลี่ยิ้มสดใส ยกนิ้วโป้งให้ “นิสัยแบบนี้ของแม่นาง ข้าชอบนักล่ะ”
เขาไปจากศาลาจัวฟ่างทันที ระหว่างทางยังลังเลว่าควรจะไปที่หอจิ้งเจี้ยนหรือหอซ่างเซียงก่อนดี
บุรุษมองตามหญิงงามที่รัดสายเข็มขัดหลากสีไป ทอดถอนใจกล่าวว่า “มีเพียงบนภูเขาเท่านั้นถึงจะมีสตรีที่งามเพริศพริ้งได้ถึงเพียงนี้ การฝึกตนช่างดีจริงๆ สตรีล่างภูเขาที่ต่อให้เปลือกนอกจะโดดเด่นมากแค่ไหนก็มีช่วงเวลาที่น่าประทับใจคนสั้นๆ แค่สิบยี่สิบปีเท่านั้น”
ข้ารับใช้ข้างกายคนหนึ่งใช้ภาษาทางการของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางเอ่ยเตือนเบาๆ ว่า “ฝ่าบาท ควรเสด็จไปที่หอเหลยเจ๋อได้แล้วพะยะค่ะ อย่าให้ท่านราชครูต้องรอนาน”
บุรุษอืมรับหนึ่งทีแล้วพูดยิ้มๆ ว่า “รีบไป”
จะเป็นบุรุษที่ถูกเรียกว่าฝ่าบาทก็ดีหรือข้ารับใช้ก็ช่าง ดูเหมือนพวกเขาจะไม่มีใครรู้สึกว่าการที่กษัตริย์องค์หนึ่งให้ราชครูคนหนึ่งรอคอยเป็นเรื่องที่ถูกต้อง
คนทั้งกลุ่มจึงเดินทางไปยังหอเหลยเจ๋ออย่างรีบเร่ง
หอเหลยเจ๋อ (บ่อสายฟ้า) คือหอสูงที่มีบันไดเก้าสิบเก้าขั้น ลักษณะคล้ายถ้วยกานลู่ (อุปกรณ์ของลัทธิเต๋า เอาไว้ใช้ใส่น้ำมนต์) ขนาดใหญ่ยักษ์ใบหนึ่ง ด้านในมีสายฟ้าที่มีลักษณะเป็นของเหลวข้นหนืด
เล่าลือกันว่าเต๋าเหล่าเอ้อร์ร่ายเวทอภินิหารไร้เทียมทาน ‘วักน้ำหนึ่งกอบมือ’ จากบ่อสายฟ้าโบราณที่ไม่รู้อยู่ที่ใด ปัจจุบันมีแค่บันทึกไว้เป็นตัวอักษรเท่านั้นมาไว้ที่ภูเขาห้อยหัว ทุกครั้งที่เทียนจวินใหญ่หนึ่งในลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเขาสังหารเทพเซียนหรือภูตผีที่ไม่เคารพกฎได้ ก็ล้วนเอาวิญญาณของพวกเขามากักขังไว้ที่นี่
และในปัจจุบันนี้หอเหลยเจ๋อก็ถูกปิดตาย ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าใกล้
เวลานี้มีเพียงคนผู้หนึ่งที่เรือนกายสูงใหญ่ งอเข่ากึ่งคุกเข่าอยู่ข้างบ่อสายฟ้าตรงตำแหน่งที่สูงที่สุด ข้อศอกเท้าหัวเข่า วางคางบนแขน กระบี่ยาวไร้ฝักเล่มหนึ่งลอยอยู่กลางบ่อสายฟ้า เผยให้เห็นแค่ท่อนเล็กๆ หลังจากที่กระบี่ยาวผลุบหายเข้าไปข้างใน ทั้งบ่อสายฟ้าก็เดือดพล่านเหมือนน้ำต้มสุก
คนผู้นี้น่าจะกำลังหลอมกระบี่ที่พกติดกายอยู่
นักพรตเฒ่าคนหนึ่งที่ในมือถือแส้ปัดฝุ่นยืนอยู่ตรงด้านล่างของหอสูง ใบหน้าคลี่ยิ้มอ่อนโยนดั่งรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เห็นภาพนี้
ผู้เฒ่าคือบุคคลลำดับที่สามของภูเขาห้อยหัว ถูกเผ่าพันธุ์เจียวหลงทุกตัวของทะเลใต้มองเป็นศัตรู ระยะเวลาพันปี เขาสังหารเจียวหลงไปนับไม่ถ้วน อีกทั้งยังนำพวกมันมาสร้างเป็นแส้ปัดฝุ่นอาวุธกึ่งเซียนชิ้นนี้ ห้าร้อยปีที่ผ่านมา ผู้เฒ่าเคยประมือกับอริยะลัทธิขงจื๊อสกุลเฉินสองคนของนาตยทวีปที่ทะเลใต้ ชื่อเสียงจึงขจรไกล
ทว่าตอนนี้ต่อให้ในสายตาของคนนอกเขาจะดูเหมือนพ่อบ้านที่คอยดูแลบ้านเรือนให้คนอื่น นักพรตเฒ่าก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองถูกลดคุณค่าลง กลับกันคือสีหน้าของเขายังค่อนข้างจะภาคภูมิใจด้วยซ้ำ
—–
