บทที่ 318 การตั้งครรภ์และการสั่งผลิตตามแบบ
ถึงปีใหม่ รูปโฉมก็ใหม่ การเปิดเรียนของมหาวิทยาลัยปักกิ่งในปีนี้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งด้วยความมีชีวิตชีวา
เนื่องจากว่านักศึกษากลุ่มแรกจะจบการศึกษาในฤดูร้อนนี้!
แม้ว่าตอนนี้หลินชิงเหอจะเป็นอาจารย์สอนภาษาต่างประเทศแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับหวังลี่ยังคงเหมือนเดิม
หวังลี่กำลังจะเรียนจบในปีนี้เช่นกัน หล่อนสมัครไปสอนหนังสือที่โรงเรียนในเมืองของหล่อน ซึ่งทางโรงเรียนแจ้งว่าพวกเขาจะพิจารณาในเรื่องนี้ให้เป็นพิเศษ
ยิ่งไปกว่านั้นด้วยการศึกษาของหวังลี่แล้ว ถ้าหล่อนได้สอนหนังสือที่นั่นสามารถบอกได้เลยว่าจะต้องประสบความสำเร็จไม่น้อยแน่นอน
เมื่อหลินชิงเหอได้เจอกับหวังลี่ในวันนี้ หวังลี่ดูขัด ๆ เขิน ๆ
“มีเรื่องอะไรเหรอ?” หลินชิงเหอถามขึ้นอย่างงุนงง
หวังลี่เขินอายนิดหน่อยที่จะพูดออกมา เธอเม้มปากและเอ่ยว่า “ชิงเหอ ฉัน…ดูเหมือนว่าฉันจะท้อง”
หลินชิงเหอนิ่งอึ้งไปชั่วระยะหนึ่ง จากนั้นใบหน้าของเธอก็บึ้งตึง เธอมองที่หล่อนแล้วถามว่า “หวังลี่ เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อมองไปที่หลินชิงเหอ หวังลี่รู้ว่าเธอกำลังเข้าใจผิด หล่อนรีบอธิบาย “อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลนะ ฉันไม่ได้ทำผิดต่อสามีของฉัน ช่วงก่อนปีใหม่สามีของฉันพาลูกมาอยู่ที่นี่ด้วยกันกับฉันน่ะ”
“เฮ้อ” หลินชิงเหอถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อกี้เธอรู้สึกกลัวแทบจะตายอยู่แล้ว เธอคิดว่าเพื่อนรักของเธอจะมีชู้ซะอีก
เธอจะไม่ให้อภัยในเรื่องนี้เลย เรื่องประเภทนี้เป็นเรื่องของหลักการ มันไม่มีพื้นที่สำหรับการถกเถียง
“เธอไม่พูดให้มันชัดเจนเล่า” หลินชิงเหอบ่นพึมพำ
ความกระดากอายยังเห็นได้ชัดบนใบหน้าของหวังลี่ หล่อนถามว่า “บอกฉันหน่อยสิ ฉันควรจะทำยังไงดี?”
หลินชิงเหอเอ่ยยิ้ม ๆ ว่า “อะไรคือจะทำยังไง? นี่เป็นเรื่องที่ดี ปีนี้เธอเรียนจบการศึกษาและจะได้รับการจัดสรรเรื่องงาน เด็กคนนี้ก็มาถูกเวลาพอดี ดอกไม้กำลังจะบาน สามีของเธอจะต้องมีความสุขมาก ๆ แน่ แล้วสรุปว่าเขารู้เรื่องหรือยัง?”
“ยังไม่รู้ ฉันเพิ่งรู้ตอนไปตรวจมาเมื่อวานนี้เอง” หวังลี่บอก
นี่ถือว่าเป็นอุบัติเหตุครั้งใหญ่จริง ๆ
หลังจากที่ให้กำเนิดลูกชายคนแรกแล้ว หล่อนก็ไม่ได้วางแผนที่จะมีลูกอีก อย่างไรก็ตามคนทั้งคู่ไม่ได้ทำหมัน พวกเขาแค่ต้องใส่เครื่องป้องกัน
เมื่อพวกเขาได้พบกันในคืนนั้น พวกเขาลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปชั่วคราว มันเกือบจะคล้ายกับโจวเสี่ยวเหมยที่ลองท้าทายโชคชะตา
พวกเขาคิดว่าแค่คืนเดียวเท่านั้น มันคงไม่โชคดีขนาดนั้นหรอก
แต่ใครจะรู้ว่ามันจะบังเอิญได้ขนาดนี้กัน
ในตอนแรกหวังลี่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้นัก แม้แต่ตอนที่ประจำเดือนของหล่อนไม่มา หล่อนก็ไม่ได้สนใจเนื่องจากการที่มันมาช้าไปไม่กี่วันนั้นเป็นเรื่องปกติ
แต่นี่มันมาช้าไปหลายวันมาก
ในใจของหวังลี่เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ดังนั้นหล่อนจึงไปตรวจ
คุณหมอบอกว่าหล่อนท้อง แม้ว่าอายุครรภ์จะน้อยแต่หล่อนก็ตั้งท้องแล้วจริง ๆ
หวังลี่รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า หล่อนไม่ต้องการจะมีลูกแต่ใครจะรู้ว่าหล่อนกลับตั้งครรภ์!
หลินชิงเหอพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นหล่อนเป็นแบบนี้ โชคดีที่โจวชิงไป๋ไม่รู้เรื่องมิฉะนั้นเขาคงจะรู้สึกอึดอัดอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้ตั้งมั่นที่จะมีลูกสาวมานานแล้ว
เมื่อวานนี้มีคนที่อยู่ในละแวกเดียวกันกับพวกเขาอุ้มเด็กผู้หญิงตัวน้อยอายุราว 2-3 ขวบผ่านมา เด็กน้อยคนนั้นน่ารักมาก เมื่อโจวชิงไป๋เห็นแล้วเขาแทบจะก้าวเท้าเดินต่อไปไม่ได้
หลินชิงเหอไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาอีกเลย
“ชิงเหอ เด็กคนนี้ ฉันควรจะ…”
ก่อนที่หวังลี่จะพูดจบ หลินชิงเหอสวนกลับอย่างไม่พอใจว่า “ถ้าเธอมาเพื่อถามฉัน เช่นนั้นก็คือฉันไม่เห็นด้วย ในเมื่อเธอมีเขาแล้ว นั่นก็คือโชคชะตาของเธอ ปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้น จะทำแท้งไปทำไม? อีก 18 ปีข้างหน้าเขาก็จะเป็นเด็กหนุ่มหรือเด็กสาวที่เติบใหญ่คนหนึ่ง!”
หวังลี่ถอนใจ “แต่มันเจ็บมากเลยนะตอนที่คลอดลูกน่ะ”
“เธอคิดว่าฉันไม่เคยมีลูกมาก่อนหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอชื่นชมลูกชายทั้งสามคนของฉันมาโดยตลอดหรอกหรือไง? ไม่ว่าเธอมีลูกหรือไม่มี มันก็เป็นแบบนี้เสมอ เอาน่า! พอฉันกลับไปวันนี้ฉันจะให้ชิงไป๋ไปเอาไก่มาแล้วจะตุ๋นมันวันพรุ่งนี้ และจะเอาน้ำแกงไก่มาให้เธอ” หลินชิงเหอกล่าว
“เธอมีลูกไปสามคนแล้ว ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าเธอค่อนข้างจะโลภไปสักหน่อยนะ” หวังลี่เอ่ยปากล้อยิ้ม ๆ
หลินชิงเหอพูดว่า “ไม่ใช่สักหน่อย เป็นสามีของฉันต่างหากที่ต้องการจะมีลูก ถ้าเธอไม่ต้องการลูกหลังจากคลอดออกมาแล้วก็ยกให้ฉันได้ ฉันจะอบรมให้เขาเป็นเด็กที่เก่งกาจให้เธอเอง”
หวังลี่หัวเราะเบา ๆ หลินชิงเหอกล่าวว่า “ฉันจริงจังนะ เธอไม่รู้หรอกว่าสามีของฉันอยากจะมีลูกสาวมากขนาดไหน”
“ฉันคลอดลูกออกมาแล้ว เธอต้องการจะเป็นคุณแม่ทูนหัวให้ไหม?” หวังลี่พูดด้วยรอยยิ้ม
“ได้เลย” แววตาของหลินชิงเหอสว่างวาบขึ้นและยิ้มยิงฟันออกมา “ถ้าเป็นลูกสาวทูนหัวก็เยี่ยมเลย เขายิ่งอยากมีลูกสาวอยู่ด้วย”
“แล้วถ้าเป็นเด็กผู้ชายล่ะ?” หวังลี่ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“เด็กผู้ชายก็ไม่เป็นไร ถ้าเขาไม่ต้องการแต่ฉันต้องการนี่ ฉันไม่ติดขัดอะไรถ้าจะมีลูกชายเยอะ ๆ เสียหน่อย” หลินชิงเหอตอบ
หวังลี่เม้มปากด้วยความขบขัน
ดังนั้นเรื่องนี้จึงได้ข้อสรุป เมื่อมีหลินชิงเหอให้คำปรึกษาแล้วหวังลี่ก็ไม่คิดถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึงอีก หล่อนไม่ได้ส่งโทรเลขไปบอกสามีด้วย รอจนกระทั่งจบการศึกษาในปีนี้ก่อน ในตอนที่เขามารับหล่อนที่นี่ หล่อนจะทำให้เขาต้องตกใจจนแทบตายไปเลย
ดูซิว่าต่อไปในอนาคตเขายังจะกล้าเสี่ยงโชคของตนเองอีกหรือเปล่า
หลินชิงเหอดูแลลูกทูนหัวของตนเองเป็นอย่างดี เธอจะเอาน้ำแกงมาให้หวังลี่กินเป็นระยะ ๆ
น้ำแกงเนื้อแกะ น้ำแกงซี่โครงหมู น้ำแกงไก่และอย่างอื่นที่พวกเขามีที่บ้าน หล่อนจะได้รับส่วนแบ่งด้วยเสมอ
ผลก็คือในตอนที่หวังลี่ตั้งครรภ์ได้หนึ่งเดือน ผิวพรรณของหล่อนเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลมาก
ในเวลาเดียวกัน ร้านเสื้อผ้าของหลินชิงเหอกำลังจะเปิดอย่างเป็นทางการ
เธอเตรียมการมานานกว่าครึ่งเดือนแล้ว
เนื่องด้วยหลินชิงเหอพึงพอใจมากกับเสื้อผ้าเซตแรกที่เธอสั่งทำจากแม่เฒ่าสวี ดังนั้นเธอจึงจ่ายเงินให้กับแม่เฒ่าสวีทันทีตรงนั้น จากนั้นเธอก็ยื่นภาพร่างแบบของเสื้อผ้าให้อีกเซตหนึ่ง และบอกให้แม่เฒ่าสวีตัดเย็บเสื้อผ้าตามแบบนี้ให้กับเธอต่อ
แม่เฒ่าสวีได้รับเงินเกือบ 2 หยวนสำหรับการทำเสื้อผ้าเซตแรก ถ้าหลินชิงเหอบวกต้นทุนของผ้าแล้ว เสื้อผ้าเซตนี้มีต้นทุนเกือบจะ 4 หยวน
เซตเสื้อผ้าแบบนี้สามารถขายได้ในราคา 8 หยวน กำไรเกือบจะครึ่งต่อครึ่งเลยทีเดียว
และเพราะว่ามันเป็นเสื้อผ้าแบบใหม่ แม้ราคาของมันไม่ถูกนักแต่จะมีคนต้องการซื้อมันอย่างแน่นอนที่สุด
หลินชิงเหอยังขอให้แม่เฒ่าสวีทำสินค้าตัวอย่างของเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนอื่น ๆ ต่อไปด้วย จากนั้นเธอก็พาโจวชิงไป๋ไปที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้ากับเธอ
เธอติดต่อขอพบผู้จัดการโรงงานและสั่งทำเสื้อผ้าเหล่านี้ไป 1 ล็อต
หลังจากการเตรียมการมามากกว่าครึ่งเดือน เสื้อผ้าล็อตแรกก็ผลิตออกมา พวกมันเป็นชุดกระโปรง ครั้งนี้เธอสั่งทำชุดกระโปรงแบบนี้ไป 200 ชุด
หลินชิงเหอก็สามารถใส่ชุดแบบนี้ได้เหมือนกัน เธอลองสวมมันเป็นครั้งแรก เธอมีรูปร่างที่สูงโปร่ง ทั้งยังบุคลิกที่โดดเด่นและผิวพรรณที่ได้รับการดูแลอย่างดี
โจวชิงไป๋ถึงกับตาพร่าไปเมื่อได้เห็น
“เป็นไงคะ?” หลินชิงเหอถาม หมุนตัวไปรอบ ๆ ตรงหน้าสามีของเธอราวกับเป็นผีเสื้อ
“สวยครับ” โจวชิงไป๋จ้องมองเธออย่างจริงจัง
ภรรยาของเขาดูดีอยู่ตลอดเวลา ในตอนเธอแต่งตัวแบบธรรมดา ๆ เธอก็โดดเด่นอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เมื่อเธอสวมชุดกระโปรง จึงไม่จำเป็นต้องเอ่ยอะไรออกมามากมาย
“มั๊วะ” หลินชิงเหอประคองใบหน้าและจูบเขา เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ให้รางวัลคุณค่ะ”
ต่อจากนั้นเธอก็เดินไปอวดให้พวกเด็ก ๆ ดู ซึ่งพวกเด็ก ๆ ที่กำลังดูทีวีอยู่ถูกนางแบบหลินชิงเหอทำให้มองค้างไปพักหนึ่งเลยทีเดียว
