ตอนที่ 506 โทสะของหญิงสาว

ตอนที่ 506 โทสะของหญิงสาว
ตงฟางเฉ่ายังคงรักษาความสงบเยือกเย็น ร่างกายทะยานออกดังสาย
ลมเมื่อพบว่าการศึกใหญ่ได้เริ่มขึ้นแล้ว!
เขานําเอาดาบยาวออกมา สําแดงพลังฝีมือดาบแกร่งกล้า เผชิญหน้า
รับศึกกับผู้ฝึกตนถึงสามคน!
หยางอวี้เห่าที่มีโทสะ ขณะนี้ก็เริ่มประมือกับเทียนรั่วเหลิงแล้ว!
ตงฟางเฉ่าใช้งานอาวุธเต๋าในมือ สับฟันดาบของอีกฝ่ ายทิ้งจนสิ้น
สภาพ!
“พี่ใหญ่ พวกมันใช้อาวุธเต๋า!” ชายชุดเขียวตะโกนร้องออกด้วย
ความหวาดกลัว
ทั้งดาบและกระบี่ที่พวกเขาได้รับจากสระนํ้าดาบกระบี่ ทั้งหมด
ขณะนี้ได้รับความเสียหายแตกหัก นี่หมายความถึงพวกเขาขาด
คุณสมบัติที่จะได้ไปต่อ!
หยางอวี้เห่า ผู้ซึ่งกําลังต่อกรกับเทียนรั่วเหลิง ก็พบว่านางนํากระบี่
ใหญ่ออกมาเล่มหนึ่ง!
กระบี่ใหญ่ตรงหน้าสับฟันลงมาอย่างดิบเถื่อน เกิดเป็นห้วงความ
รุนแรงจนสายลมพัดพา อากาศเย็นเยือกรอบบริเวณเริ่มหมุนวน ทํา
ให้ทั้งร่างของหยางอวี้เห่าถึงกับเกิดอาการสั่นเทิ้มขึ้น!
“อาวุธเต๋า… นางแพศยาเช่นเจ้าครอบครองอาวุธเต๋าจากที่ใดกัน?”
หยางอวี้เห่าเผยดวงตาเปี่ ยมด้วยความริษยาจนแดงกํ่า หัวใจขณะนี้
บังเกิดความหวาดกลัวเข้าเกาะกุม
“รับความตาย!”
เทียนรั่วเหลิงถูกเรียกหากเป็นแพศยา โทสะของนางพร้อมระเบิดออก
กระบี่ใหญ่ในมือสับฟันอย่างไร้ซึ่งปรานี เข้าหั่นแขนของหยางอวี้เห่า
ออกจากร่าง
“ฝากไว้ก่อนเถอะ!” หยางอวี้เห่าคํารามกราดเกรี้ยว ฝี เท้าเร่งรีบขยับ
เผ่นหนีหาย
“พี่ใหญ่ รอพวกเราด้วย…” เด็กหนุ่มยังกล่าวไม่ทันจบคําดี เขาถูก
สับฟันจนถึงแก่ความตายโดยฉินหยุน
ฉินหยุนเร่งรีบนําเอาปื นใหญ่ราชันลึกลํ้าออกมา เล็งเป้าหมายไป
ยังหยางอวี้เห่า จากนั้นจึงยิงกระสุนติดตามสะกดกายออกไป!
หยางอวี้เห่า ผู้ซึ่งทะยานร่างผ่านอากาศ ขณะคิดว่าหนีรอดพ้น ฉับพลัน
ร่างกายไม่อาจขยับ ความหวาดกลัวในใจที่เกาะกุมยิ่งมายิ่งมาก!
ร่างเมื่อร่วงหล่นสู่พื้น เขากําลังมองฉินหยุนที่เตรียมเข้ามาซํ้าการ
โจมตีแต่ไกล!
เทียนรั่วเหลิงตามมาทัน กระบี่ในมือนาง จ้วงแทงเข้าใส่ร่างของหยาง
อวี้เห่า ทําลายปราการชุดเกราะอีกฝ่ ายได้ราวหั่นเต้าหู้!
“เจ้าที่คิดสังหารข้า ขณะนั้นคิดหรือไม่ว่าตนเองจะถูกสังหาร?”
หยางอวี้เห่าไม่คาดคิด ว่าตนต้องสิ้นชีพที่ตรงนี้ ด้วยสถานะตัวตน
สูงส่งของเขา ความตายถือเป็ นเรื่องใหญ่
ฉินหยุนก้าวเท้าเข้าหา พร้อมเหยียบยํ่าที่ใบหน้าของหยางอวี้เห่า
“อา อา อา…” หยางอวี้เห่าซึ่งถูกเหยียบที่ใบหน้า ขณะนี้บังเกิดความ
เจ็บปวดรุนแรงขณะกรีดร้องออก
ลิ่วล้อของเขาทั้งหมด ถูกตงฟางเฉ่าสังหารจนสิ้นแล้ว
เทียนรั่วเหลิงเผยเสียงเย็นเยียบ “คิดหรือว่าข้าไม่กล้าลงมือสังหารเจ้า?
ข้าแทบคิดอยากบดขยี้ตระกูลหยางของเจ้าด้วยซํ้า!”
หยางอวี้เห่าถูกหยามเหยียดโดยฉินหยุนอย่างรุนแรง เขาพยายามดิ้น
รนขัดขืน
ตงฟางเฉ่าก้าวเดินออกไป นําเอาแก่นเต๋าออกจากร่างของหยางอวี้เห่า
จากนั้นจึงส่งมันให้แก่ฉินหยุน
เขาทราบ ว่าปื นใหญ่ราชันลึกลํ้าของฉินหยุนต้องการแก่นเต๋าเป็น
กระสุนปื นใหญ่
“พวกเจ้าทุกตัว… นี่ล้วนเป็นการยั่วยุตระกูลหยางของพวกเรา!”
หยางอวี้เห่าเจ็บปวดร้ายแรงเพราะแก่นเต๋าถูกนําออก ความสิ้นหวัง
ความโกรธแค้น ความหวาดกลัว ทั้งหมดสุมอัดภายในใจของเขาแน่น
“รับความตาย!”
กระบี่เย็นเยือกสับฟันออก เทียนรั่วเหลิงปลิดปลงศีรษะของหยางอวี้
เห่า พร้อมเตะร่างนั้นจมลงหายไปในบึงนํ้า
ฉินหยุนเปิ ดกระเป๋ ามิติเก็บของที่ได้รับจากหยางอวี้เห่า นําเอาเขา
หมาป่ าออกมาห้าเขา นํ้าเสียงเดียดฉันท์กล่าวออก “ได้แค่ห้า!”
“ก็ถือว่าไม่เลว!” ตงฟางเฉ่าหัวเราะรับ
ในช่วงหลายวันมานี้ ฉินหยุนและพลพรรคได้ร่วมมือกันสังหารหมา
ป่ าเขาปี ศาจไปมาก
พวกมันรวมแล้วทั้งสิ้นกว่าเก้าสิบตัว!
“ตอนนี้เหลือเวลาอีกเพียงสองวัน กลับกันดีกว่า!”
พวกเขารู้สึกว่าจํานวนเท่านี้สมควรเพียงพอแล้ว ด้วยพวกเขามีกัน
สามคน แบ่งเท่าเทียมกันจากจํานวนเก้าสิบ ย่อมเพียงพอให้ใช้สําหรับ
เป็นหนึ่งในสิบห้าอันดับแรกได้
เดินทางอยู่ครึ่งค่อนวัน พวกเขาค่อยมาถึงที่ทางออกของเขตแดน
อ้างว้างปี ศาจแดง
ขณะนี้หลายกลุ่มก็กลับมารวมตัวกันที่จุดนี้แล้ว!
กลุ่มของเย่ว์อู่หลัน กลุ่มของหลงอู่เฉิน และกลุ่มของหยางมู่เทียน
ล้วนอยู่ที่นี่ แต่ละคนในกลุ่มล้วนสภาพสะบักสะบอม
“หลงอวี้เหว่ย คราวเจ้าแล้ว!”
หลงอู่เฉินไม่ทราบว่าด้วยเรื่องอันใด อีกฝ่ ายเผยเสียงหัวเราะดัง
หลงอวี้เว่ยเป็นบุตรหลานตระกูลหลง กลุ่มของเขาประกอบด้วยแปด
คน พละกําลังโดยรวมถือว่าดีเยี่ยม!
หยางมู่เทียนเผยเสียงหัวเราะดังตาม “หลงอวี้เหว่ย! ข้าไม่คิดเลยว่า
พอถึงคราวเจ้า จะถึงขั้นได้รับกลุ่มสวะเช่นนี้!”
หลงอวี้เหว่ยเป็นชายผอมสูง
ด้วยร่างผอมบาง เขามีสภาพไม่ต่างอะไรกับต้นไผ่
“เหตุใดพวกเจ้าจึงหัวเราะ? ฉินหยุนครอบครองชุดเกราะเต๋า หากข้า
สังหารมันได้ อุปกรณ์เต๋านั่นก็ตกเป็นของข้าแล้ว!” หลงอวี้เหว่ยเผย
เสียงเย็น
เทียนรั่วเหลิงค่อยทราบ ว่ากลุ่มคนเหล่านี้มาดักรอทําอะไร!
คนกลุ่มนี้ กําลังดักรอกลุ่มอื่นให้กลับมาถึง เพื่อทําการปล้นสะดม!
พวกเขาทําข้อตกลง ผลัดกันลงมือตบทรัพย์ของกลุ่มที่กลับมาถึงก่อน
ขณะนี้ ถึงคราวของหลงอวี้เหว่ย
“หลงอวี้เหว่ย เทียนรั่วเหลิงถือว่าไม่แย่ เจ้าคิดอยากสู้กับนางหรือไม่?”
เย่ว์อู่หลันหัวเราะดัง
ที่นี่มีหลายคนคิดอยากปล้นชิงชุดเกราะของฉินหยุน กระทั่งว่าหลงอู่
เฉินและหยางมู่เทียนแข็งแกร่ง พวกเขาก็ยังคิดอยากปล้นชิงทรัพย์
อีกฝ่ ายจนตัวสั่น
และพลังอํานาจแท้จริงซึ่งเทียนรั่วเหลิงครอบครอง ก็เรียกได้ว่าชวน
สะพรึงไม่น้อย!
“เทียนรั่วเหลิง จงส่งมองเขาหมาป่ าจํานวนสามเขาที่พวกเจ้ามี
ออกมา!” หลงอวี้เหว่ยกัดฟันแน่นขณะกล่าวคํา “ไม่เช่นนั้น พวกเจ้า
ทั้งหมดต้องถูกฝังร่างเอาไว้ที่นี่!”
เทียนรั่วเหลิงมองทางหลงอู่เฉิน นํ้าเสียงเย็นเยียบเอ่ยถาม “หากข้า
สังหารหลงอวี้เหว่ย เช่นนั้นจะเกิดอันใดต่อ?”
“ย่อมเป็ นเรื่องที่ชวนเคร่งเครียด พวกเราตระกูลหลง จะต้องทวงถาม
หนี้แค้นที่เกิดขึ้น!” หลงอู่เฉินกล่าวตอบ “แต่ไม่ต้องรอจนถึงตอนนั้น
ข้าก็จะลงมือสังหารเจ้าไปก่อนแล้ว!”
เทียนรั่วเหลิงกลายเป็ นเงียบ นางทราบว่าผลที่ตามมาจะน่ากลัวเพียงใด
“หลงอวี้เหว่ย! ข้ามีเขาหมาป่ ายี่สิบเขา เจ้าเล่ามีเท่าใด? พวกเรามา
วางเดิมพันกันดีหรือไม่?” เทียนรั่วเหลิงกล่าวออก ผู้คนขณะนี้ถึงกับ
เผยความแตกตื่น
นี่ก็เพราะอีกฝ่ ายมีกันเพียงสามคน แต่แล้วกลับครอบครองเขาหมา
ป่ าถึงยี่สิบเขา!
ได้ยินเช่นนี้ หลงอวี้เหว่ยจึงเผยสีหน้าละโมบพร้อมหัวเราะดัง “เดิม
พันงั้นหรือ? ไร้สาระ! ตราบเท่าที่ข้าสังหารเจ้า พวกมันทั้งหมดย่อม
ตกแก่ข้าแล้ว!”
“เป็ นเจ้าบีบบังคับให้ต้องลงมือสังหาร!” เทียนรั่วเหลิงเผยเสียงเย็น
หลงอวี้เหว่ยหัวเราะดัง “ฮ่าฮ่าฮ่า! เทียนรั่วเหลิงเอ๋ย กระทั่งว่าข้าสังหาร
เจ้า ตระกูลเทียนก็หาได้ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลหลงของพวกเราไม่!”
“แต่หากเจ้าสังหารข้า ตระกูลเทียนจะคิดจับตัวเจ้าเอาไว้ เพื่อสร้าง
โทสะให้แก่ตระกูลหลง!”
ฉินหยุนขมวดคิ้ว เขาเองก็ทราบว่าตระกูลเทียนค่อนข้างเสียเปรียบ
ยามต้องเผชิญหน้ากับตระกูลหลง
ผู้คนของตระกูลหลง เพราะทราบเรื่องเหล่านี้ พวกเขาจึงกล้าหยิ่ง
ผยอง!
“เดิมข้าต้องการเพียงสามเขา แต่แล้วตอนนี้ เจ้าคงต้องส่งทั้งยี่สิบนั่น
มาให้แก่ข้าแล้ว!” หลงอวี้เหว่ยเผยรอยยิ้มด้วยอาการตื่นเต้น
“หัวหน้า ส่งให้มันไป!” ฉินหยุนถอนหายใจเบา
“ข้าไม่คัดค้าน!”
ตงฟางเฉ่าพยักหน้ารับ กระทั่งว่าพวกเขาส่งมอบออกไปยี่สิบ ที่มี
เหลือก็ยังมากมายมหาศาล ยังเพียงพอให้พวกเขาอยู่ในสิบห้าอันดับ
แรก
ใบหน้างดงามของเทียนรั่วเหลิงซีดจาง ท้ายที่สุด คิ้วของนางก็เริ่ม
กระตุก
แต่สุดท้ายแล้ว นางก็กลํ้ากลืนโทสะ นําเอาเขาหมาป่ าทั้งยี่สิบเขา
ออกมา!
พวกมันทั้งยี่สิบเขา ขณะนี้ถูกส่งมอบให้แก่หลงอวี้เหว่ยจนสิ้น!
หลงอู่เฉินและหยางมู่เทียน ต่างมองด้วยดวงตาแดงกํ่า
นี่ก็เพราะกลุ่มคนเล็กจ้อยตรงหน้า กลับมีทรัพย์ให้ฉกชิงมากมาย แม้
รวมที่พวกเขาปล้นมาก่อนหน้านี้ ก็ยังไม่อาจเทียบได้!
“เทียนรั่วเหลิง ข้าขอสั่งการเจ้า จงถอดชุดเกราะเต๋าของฉินหยุนออก
มา!” หลงอวี้เหว่ยรับเขาหมาป่ าทั้งยี่สิบ และวางพวกมันกับพื้นเพื่อ
นับจํานวน
ฉินหยุนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย นับตั้งแต่แรก ภายในใจของเขาก็สะกด
ข่มโทสะเอาไว้!
ก่อนหน้านี้ เขาเคยถูกหยามเหยียดโดยหลงอู่เฉินและหยางมู่เทียน
เป็ นเรื่องปกติหากคิดมีโทสะต่ออีกฝ่ าย
ขณะนี้เขาได้พบสองคนที่ตนเองเกลียดชังล้นพ้นอีกครั้งหนึ่ง ความ
โกรธภายในใจจึงลุกโชนอีกครั้ง ทว่าเขาก็ยังสะกดพวกมันเอาไว้ได้!
แต่แล้ว หลงอวี้เหว่ยที่เป็นบุตรหลานตระกูลหลง กลับไม่รู้จักพอ
กระทั่งว่าศิษย์ตระกูลเทียนเช่นเทียนรั่วเหลิง ยังต้องกลํ้ากลืนความ
โกรธก้อนใหญ่ลงคอไป!
“รีบเร่งมือเข้า!” หลงอวี้เหว่ยมองทางเทียนรั่วเหลิงและตะโกนบอก
“หรือเจ้าคิดอยากจะสู้กับข้าก่อน? หากพวกเราต่อสู้ เช่นนั้นเจ้าก็ต้อง
ตาย! เจ้าไม่อาจสังหารข้า ดังนั้นนี่จึงเป็นการสังหารแต่เพียงฝ่ าย
เดียว!”
เทียนรั่วเหลิงไม่อาจสังหารคนของตระกูลหลง!
เมื่อใดนางสังหาร เมื่อนั้นตระกูลของนางจะทอดทิ้งตัวนาง
นอกจากนี้ นางยังจะกลายเป็นที่ต้องการตัวจากทั้งตระกูลเทียนและ
ตระกูลหลง!
ฉินหยุนพบเห็นความยากลําบากของเทียนรั่วเหลิง ขณะนี้ โทสะใน
ใจเขายิ่งพลุ่งพล่าน
เขาค่อย ๆ ถอดเสื้อตัวนอกออก เผยซึ่งเกราะอ่อนสีทองที่อยู่เบื้อง
ล่าง!
มันเป็นชุดเกราะ!
“เทียนรั่วเหลิง เจ้าร่วมหลับนอนกับฉินหยุนไปแล้วหรือ? เพื่อเจ้า
แล้ว มันกระทั่งยอมส่งมอบอุปกรณ์เต๋าออกมาได้!” หลงอวี้เหว่ย
หัวเราะชั่วร้าย
“หากมันยินดียอมอุปกรณ์เต๋าแก่ข้า แค่ร่วมหลับนอนด้วยสักครั้ง
เป็นข้าก็ยินดี!” เย่ว์อู่หลันถอนหายใจเบา
เมื่อหลงอวี้เหว่ยได้เห็นว่าตนกําลังจะได้รับชุดเกราะเต๋า เขาถึงขั้น
หัวเราะออกอย่างได้ใจ
ขณะนี้ เขากระทั่งยื่นมือออกเพื่อสัมผัสใบหน้างดงามเย็นเยียบของ
เทียนรั่วเหลิง
หลงอวี้เหว่ยมองที่ฉินหยุน นํ้าเสียงกล่าวออกพลางหัวเราะราวคน
คลั่ง “ฉินหยุน ให้ข้าร่วมหลับนอนกับผู้หญิงของเจ้าสักคืนแล้วกัน
ฮ่าฮ่า!”
“จงรับความตาย!”
เสียงเย็นเยือกกล่าวออก ความเย็นเสียดแทงกระดูกบังเกิด คมกระบี่
เย็นเยือกนี้หาได้มีจิตสังหารแฝงมาไม่!
เป็นนางลงมือสับฟันด้วยกระบี่ หั่นร่างของหลงอวี้เหว่ยออกเป็น
สอง
“ตัวสารเลวเช่นเจ้า ข้าต้องสับเป็นชิ้นเนื้อ!”
สีหน้าของเทียนรั่วเหลิงเผยความดุดัน ขณะนี้จิตสังหารของนางค่อย
อัดแน่นภายในตัวกระบี่ กระบวนท่าของนางปลดปล่อยออกราวกับ
เสียสติไปแล้ว!
เพียงชั่วลมหายใจ นางสับฟันออกไปนับสิบครั้ง! นางขณะนี้กําลัง
คลุ้มคลั่งสับฟันร่างของหลงอวี้เหว่ย!
ผู้คนล้วนมองไปยังเทียนรั่วเหลิงอย่างตื่นตะลึง!
กระทั่งฉินหยุนยังเกิดความหวาดกลัว!
ชั่วขณะนี้ หาได้มีผู้ใดกล่าวคําใดออก เพียงแต่รับชมเงียบงัน!
หลงอวี้เหว่ยเวลานี้ สภาพกลับกลายเป็นเศษชิ้นเนื้อ เพราะเทียนรั่ว
เหลิงสับฟันอย่างไม่ยั้งมือ!
เทียนรั่วเหลิงครานี้ค่อยสงบใจลง ทําการเก็บเขาหมาป่ าทั้งยี่สิบเขา
กลับคืน
“กระบี่ในมือเทียนรั่วเหลิง เป็นอาวุธเต๋า!” นัยน์ตาของหยางมู่เทียน
ขณะนี้เผยความละโมบรุนแรงออก
“เป็นฉินหยุนมอบให้นางหรือ? มันถึงกับมีอุปกรณ์เต๋ามากมายเพียง
นี้!” ใบหน้าที่งดงามของเย่ว์อู่หลัน แม้ไม่อยากแต่ก็ต้องเผยร่องรอย
ความริษยาเจือปน
หลงอู่เฉินที่เกือบจะลงมือโจมตี ขณะนี้ทําก้าวได้เพียงสองกลับต้อง
หยุดชะงัก!
บรรดาศิษย์ของตระกูลชนชั้นสูงอื่น ต่างก็กลืนนํ้าลายอึกใหญ่กัน
ถ้วนหน้า!
ศิษย์ตระกูลหลงถูกสังหาร ทั้งยังเป็นสภาพที่ชวนสังเวชจับใจ!
“เจ้า… เจ้าสังหารพี่น้องของพวกเรา เช่นนั้นข้าก็มีหน้าที่ต้องทวง
ถามหนี้แค้นนี้!” ศิษย์ของตระกูลหลู่ตะโกนดัง “จงแก้แค้นให้แก่พี่
น้องข้า! นางเพียงลําพัง ย่อมไม่มีทางต่อกรพวกเราได้!”
เจ็ดคนของกลุ่มหลงอวี้เหว่ย อย่างกะทันหัน เร่งรีบลงมือเข้าปิ ดล้อม
เทียนรั่วเหลิงเอาไว้!
หลังจากสวมใส่ชุดเช่นเดิม ฉินหยุนค่อยทะยานกายออก ปลดปล่อย
หมัดต่อยเข้าใส่บรรดาศิษย์ของตระกูลหลู่
“นางไม่ได้ตัวคนเดียว!”
ผู้คนขณะนี้มองทางศิษย์ตระกูลหลู่ พร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าลึก!
ฉินหยุนผู้ซึ่งครอบครองหนึ่งชีพจรวิญญาณ แท้จริงหาได้อ่อนแอไม่!
คลื่นพลังเย็นเยือกทะลักจากกายของเทียนรั่วเหลิง ขณะนี้ มันเข้า
ผนึกร่างของคนทั้งหกให้ถูกแช่เป็นก้อนนํ้าแข็ง!
ด้วยกระบี่ใหญ่ในมือตวัดออก หัวของทั้งหกคนซึ่งถูกแช่แข็งจึงถูก
บั่นในคราวเดียว!
“ผู้ใดยังคิดปล้นชิงของจากกลุ่มข้า จงก้าวเดินออกมา! เมื่อใดเกิดการ
โจมตี เมื่อนั้นข้าจะสังหารจนกว่าจะตายจนหมดสิ้น!”
กระบี่ในมือของเทียนรั่วเหลิงปักกับพื้นตรงหน้า นํ้าเสียงประกาศ
เด่นชัดอย่างไม่หวั่นเกรงอื่นใดอีก
ดวงตาของนางเปี่ ยมล้นด้วยจิตสังหาร เป้าหมายคือหลงอู่เฉินและ
หยางมู่เทียน!
“เทียนรั่วเหลิง ตัวเจ้านั้นจบสิ้นแล้ว!” หลงอู่เฉินแค่นเสียง “ตราบใด
ที่ประกาศค่าหัวมังกรทองคําของตระกูลหลงปรากฏ เมื่อนั้นชีวิตเจ้า
ก็ไม่รอดพ้น!”
ฉินหยุนทราบชัดเจนดีว่าความตายของบุตรหลานตระกูลชนชั้นสูง
หมายถึงสิ่งใด
อย่างกะทันหัน เด็กหนุ่มร่างสูงจากตระกูลหลู่ ก้าวเดินออกจากกลุ่ม
คน เขากล่าวเย็นเยือกต่อฉินหยุน “เจ้าเพิ่งสังหารคนของตระกูลหลู่
พวกเราไป ข้าต้องทวงถามหนี้แค้น!”
“อย่าได้หลบซ่อนใต้กระโปรงสตรีแล้ว จงออกมาสู้กับข้า!” ชาย
หนุ่มร่างสูงชี้มือที่หน้าฉินหยุนพร้อมตะโกน
“ต้องขออภัยแล้ว ข้าไม่คิดต่อสู้กับสุนัข! เจ้าเป็นสุนัขแสนภักดี
ของหยางมู่เทียน มันคงไม่ยินดีนักหากข้าจะทุบตีสุนัขของมันจน
ตายตก!”
ฉินหยุนเผยสายตาเย็นเยือกที่หยางมู่เทียนพร้อมตะโกนดัง “ดูแล
สุนัขของเจ้าให้ดี อย่าได้ให้มันมาเห่าใส่ข้าอีก!”