ตอนที่ 601 ควบคุมอาหาร

บทที่ 601 ควบคุมอาหาร

สาวน้อยมี่มี่จะโตมาสวยหรือไม่สวยนั้น เรื่องนี้หลินชิงเหอไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นัก

ขอเพียงลูกสาวเธอเติบโตมาอย่างแข็งแรง กระตือรือร้นที่จะก้าวหน้า แม้ว่าหล่อนจะเป็นคนสวยที่สุดตามพิมพ์นิยม ถ้าจิตใจไม่สวย ความสวยทั้งหมดนั่นก็จะเป็นความน่าเกลียดได้

แต่คำพูดเหล่านี้หลินชิงเหอไม่พูดออกไป เธอพอจะรู้แล้วว่าบทบาทแม่ผู้เข้มงวดต่อให้เธอไม่เป็นก็ต้องเป็นแล้ว

เด็กน้อยพอเกิดมาก็เหมือนกระดาษขาว จะเติบโตอย่างไรทั้งหมดก็ต้องดูที่การสั่งสอนของผู้ใหญ่ สิ่งสำคัญของการเลี้ยงดูก็คือมาจากเรื่องเล็ก ๆ เหล่านี้เอง

เธอไม่ได้ให้เด็กน้อยอยู่ในห้อง และอุ้มออกมาด้านนอก

ท่านพ่อท่านแม่โจวและก็เฒ่าหวังเองก็ชอบมากเช่นกัน เพียงเด็กน้อยผิวขาวหยวกดวงตากลมโตมองมาหา ต่อให้ใจแข็งแค่ไหนพอโดนมองแบบนี้ก็ต้องใจอ่อนยวบยาบบ้างล่ะ

พวกเขากินข้าวมื้อเย็นกันที่นี่ ส่วนมี่มี่ที่นอนหลับปุ๋ยไปแล้วก็ถูกปล่อยให้นอนหลับไป จากนั้นหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋จึงพากันไปอาบน้ำที่โรงอาบน้ำ และค่อยกลับมารู้สึกสบายตัวอีกครั้ง

ต่อมาก็พากันกลับบ้านพร้อมโจวเฉวี่ยนและโจวกุยหลายด้วยเช่นกัน

“ผมทำความสะอาดห้องไว้หมดแล้ว ผ้าปูที่นอนผ้าห่มก็เปลี่ยนใหม่หมดเหมือนกัน รับรองว่าอบอุ่นพอไม่ทำให้น้องสาวผมหนาวได้แน่นอน” โจวกุยหลายพูด

ตอนนี้น้องสาวอยู่ในอ้อมแขนของเขา และเขายังอุ้มหล่อนได้เหมือนราวกับลอกพ่อเขามาด้วย

เมื่อหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋เข้ามาในห้อง ร่างกายก็รู้สึกผ่อนคลาย ยังคงเป็นบ้านของตัวเองที่ทำให้พวกเขาผ่อนคลายและสบายที่สุดแล้วอยู่ดี

ถึงที่เซี่ยงไฮ้จะไม่มีปัญหาอะไรก็ตาม แต่ก็ไม่มีความรู้สึกเหมือนได้กลับมาบ้านแล้วแบบนี้ พอได้กลับมาที่ห้องเล็ก ๆ นี้แล้วความรู้สึกก็ไม่เหมือนกันเลย

คุณป้าหม่าที่อยู่ข้างบ้านกับหม่าเฉิงหมิน และหวงเสี่ยวหลิ่วก็มาหา

พวกเขาไม่ได้เจอกันมาจนปีหนึ่งแล้วเช่นเดียวกัน ย่อมมาเยี่ยมเยียนถามไถ่อยู่นาน แต่เนื่องจากตอนนี้ดึกแล้ว วันนี้ก็เพิ่งจะมาถึง ดังนั้นมีอะไรก็เอาไว้พูดวันพรุ่งนี้เถอะ

พวกเขาจึงไม่ได้อยู่ต่อนาน นั่งเพียงหนึ่งชั่วโมงก็กลับไปแล้ว

หลินชิงเหอส่งลูกสาวให้โจวชิงไป๋ไปดูแล ส่วนเธอถามเจ้ารองโจวเฉวี่ยนว่า “เรื่องกิจการมีอะไรไหมจ๊ะ?”

“ไม่มีครับ ม้าวางใจเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะครับ” โจวเฉวี่ยนพูด

หลินชิงเหอไม่พูดอะไรมาก หลังจากนั้นก็เข้าห้องไปนอนกับโจวชิงไป๋ ส่วนลูกสาวก็นอนอยู่ข้างโจวชิงไป๋และห่มด้วยผ้าห่มของตัวเอง ซึ่งอบอุ่นใช้ได้

ในคืนนั้นหลินชิงเหอตื่นมาให้นมลูกสองครั้ง หลังจากนั้นก็หลับไปจนฟ้าสว่างเช่นเดียวกับมี่มี่

ว่าไปแล้วลูกสาวคนเล็กของเธอก็เลี้ยงง่ายดีเหมือนกัน

เห็นได้ชัดเลยว่าโจวชิงไป๋เองก็เหนื่อยเหมือนกัน อีกทั้งเป็นเพราะการกลับมาบ้านทำให้เขาผ่อนคลาย ขนาดตอนเช้าหลินชิงเหอลุกขึ้นมาแล้ว เขาก็ยังไม่ตื่นนอนเลย

หลินชิงเหอรู้ว่าเมื่อวานตอนดึกดื่นค่อนคืนเขาเป็นคนที่อุ้มลูกสาวเดินออกไปกล่อมให้หลับแล้วกลับมาอีกครั้ง เดิมตั้งแต่ที่ลูกสาวคลอดออกมาเขาก็จะทำเช่นนี้ตลอด

หลินชิงเหอตั้งท้องมาอย่างยากลำบาก แต่เขาที่เป็นคนคอยเลี้ยงเด็กก็ลำบากไม่ต่างกัน

ตอนนี้กลับมาบ้านแล้ว ตัวคนจึงรู้สึกผ่อนคลายทุกอย่าง และเขาก็ไม่ต้องตื่นเช้าขนาดนั้นด้วยเหมือนกัน

หลินชิงเหอตื่นขึ้นมาก่อนก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน เธอก็เห็นเจ้ารองโจวเฉวี่ยนซื้อน้ำเต้าหูกับซาลาเปากลับมาแล้ว ทั้งหมดมาจากร้านอาเขยเล็กของเขาเองทั้งสิ้น

ถ้าบอกว่าจะกินซาลาเปา ร้านอาเขยเล็กเป็นตัวเลือกแรกที่เขาจะซื้อ เพราะอย่างไรเสียก็อร่อยและสะอาด อีกทั้งยังจริงใจด้วยเช่นกัน

“ม้ามากินข้าวเช้าก่อนครับ ส่วนของป๊าเดี๋ยวผมรอเขาตื่นแล้วจะอุ่นให้อีกที” โจวเฉวี่ยนพูด

“เจ้าสามล่ะตื่นหรือยัง?” หลินชิงเหอบ้วนฟองยาสีฟันแล้วพูด

“ยังเลยครับ เดี๋ยวผมไปเรียกเขาให้” โจวเฉวี่ยนพูด

ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้ปิดเทอมภาคฤดูหนาว กินเสร็จแล้วยังต้องไปเข้าเรียน เจ้าสามที่ถูกเรียกก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาทั้งที่ผมยุ่งกระเซิงไม่เป็นทรง

หลินชิงเหอทำธุระเสร็จแล้ว ตั้งแต่เมื่อวานหล่อนก็สังเกตเห็นผมของเขาอยู่ สายตามองเขาแล้วพูด “ไม่ใช่ว่าลูกควรไปตัดผมแล้วหรอกเหรอ?”

“ยาวแล้วเหรอครับ?” เจ้าสามจับ ๆ ผมแล้วพูด

“ยาวแล้ว” หลินชิงเหอกินซาลาเปาพร้อบกับพยักหน้าไปด้วย

“ผมอยากเปลี่ยนทรงผมบ้างน่ะครับ ไม่อยากโกนผมแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยเปลี่ยนเลย ตอนนี้ดูเหมือนว่าต้องเปลี่ยนเสียหน่อยแล้ว” เจ้าสามพูด

หลินชิงเหอไม่สนใจเขา เด็กหนุ่มอายุ 17 ปีแล้ว เรื่องบางอย่างก็ยากจะเลี่ยงพ้น

“ม้า ผมนึกว่าม้าจะกลายเป็นคุณน้าอ้วน ๆ เหมือนกับพี่ซานนีแล้วนะเนี่ย ม้าดูแลรักษาหุ่นยังไงเนี่ย ถึงไม่ต่างกับตอนก่อนไปเลยสักนิด” เจ้าสามที่แปรงฟันเสร็จกลับมาก็เปิดปากพูด

“ยังกล้าเอาม้าไปจัดลำดับกับพวกพี่ ๆ ของลูกอีกเหรอ?” หลินชิงเหอจ้องเขา

“ก็มันไม่น่าแปลกเหรอครับ ผมเห็นพี่เอ้อร์นีเมื่อก่อนก็อ้วน แต่เพราะเลี้ยงเด็กแฝดมังกรหงส์มันไม่ใช่เรื่องง่ายถึงได้เหนื่อยจนผอมลงมาแล้ว ม้าครับ หุ่นม้าตอนนี้เทียบกับเมื่อก่อนดีว่ามากเลยด้วยซ้ำ ผิวพรรณก็เหมือนกัน ไม่เห็นจะเหมือนคนเพิ่งไปคลอดลูกเลย เหมือนคนเพิ่งออกมาจากสถานเสริมความงามมากกว่า” เจ้าสามพูด

หลินชิงเหอฟังคำประจบสอพลอนั่นด้วยความสุขสบายใจ ปากก็เอ่ยไปว่า “หยุดปากหวานได้แล้ว รีบกินข้าว กินเสร็จก็ควรไปเข้าเรียนได้แล้ว”

เธออยากไปมหาวิทยาลัยสักครั้ง วางแผนว่าจะไปถามคณบดีเรื่องแปลภาษา ไม่อย่างนั้นคงดูไม่ดีหากยังอยู่ในหอพักที่มหาวิทยาลัยแบ่งสรรให้อยู่แบบไม่ได้ทำงานอะไร

โจวกุยหลายกินไปด้วยพูดไปด้วยว่า “ป๊าอ้วนขึ้นเท่าไหร่ครับเนี่ย”

เดิมทีอายุพ่อเขาก็ไม่น้อยแล้ว ตอนนี้เรียกได้ว่าร่างกายค่อนข้างสูงใหญ่ ทั้งตัวคนเหมือนมีกลิ่นอายของเถ้าแก่ขายเนื้ออะไรแบบนั้นแล้ว สู้เมื่อก่อนที่ดูผอมแล้วสุขภาพดีกว่านี้ไม่ได้เลย

หลินชิงเหอก็ค่อนข้างกังวลใจกับน้ำหนักของโจวชิงไป๋เช่นกัน เธอจึงพูดขึ้น “เลิกเรียนเมื่อไหร่แล้วรีบกลับบ้านมาดูน้องสาวลูก จะได้ให้ป๊าไปออกกำลังกาย”

เพราะชิงไป๋ของเธอทำกับข้าวให้เธอในช่วงอยู่ไฟหลังคลอดอย่างอุดมสมบูรณ์เกินไป แม้ว่าในตอนนั้นเธอจะกินเก่งมากเช่นกัน และเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจของเขาด้วย เนื่องจากยังต้องให้นมสาวน้อยมี่มี่ เพียงแต่เธอก็สามารถควบคุมอาหารได้ดีมากเช่นกัน

ดังนั้นแล้วโจวชิงไป๋จึงเป็นคนกินอาหารส่วนใหญ่เอง เขาทนกินทิ้งกินขว้างไม่ได้ บวกกับการเลี้ยงลูกทำให้ไม่มีเวลาออกกำลังกาย น้ำหนักตัวของเขาจึงพุ่งขึ้นสูงแบบนี้

เมื่อวานโจวเสี่ยวเหมยพูดหยอกล้อพี่สะใภ้ของหล่อนไปไม่น้อย บอกว่าพี่สะใภ้คลอดลูกแล้วไม่อ้วน กลับเป็นพี่สี่ของหล่อนที่อ้วนขึ้นเสียเอง ทั้งยังอ้วนขึ้นมา 15 กิโลได้

แต่ท่านแม่โจวมองแล้วกลับยิ้มตาหยี เห็นได้ชัดว่าในสายตาของนาง ความอ้วนก็คือความโชคดี

ทั้งยังบอกหล่อนเป็นการส่วนตัวว่าให้ดูแลร่างกายดี ๆ อย่าทำให้ตัวเองหิวเกินไปนัก

น่าจะเพราะถูกหลานชายนอกตระกูลกระตุ้น ท่านแม่โจวจึงยิ่งรู้สึกว่าสะใภ้คนนี้เป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวมากยิ่งขึ้น รู้สึกว่าเมื่อก่อนไม่น่าให้ความหวังกับสวี่เชิ่งเฉียงเลย

ตอนแรกนางยังตำหนิสะใภ้ของลูกชายเพราะความเข้าใจผิดด้วยซ้ำ

หลินชิงเหอไม่ได้สนใจนาง หญิงชราอายุไม่น้อยแล้ว ปีนี้ก็จะ 70 กว่าปี ดังนั้นเรื่องปัญหาเหล่านี้ก็ไม่ควรพูดอะไรกับนางมากหรอก ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ

ทั้งโจวเฉวี่ยนกับโจวกุยหลายรับปาก ก่อนจะไปเรียนพวกเขาก็เข้าไปดูน้องสาวก่อน พอเห็นเด็กน้อยนอนหลับปุ๋ยแล้วถึงได้ออกไปอย่างสบายใจ

โจวชิงไป๋ตื่นขึ้นมาตอนเจ็ดโมงกว่าและได้รับน้ำร้อนถ้วยหนึ่ง ส่วนซาลาเปาและน้ำเต้าหู้ก็ถูกอุ่นร้อนหมด

ตอนนี้เหลือซาลาเปา 2 ลูกกับน้ำเต้าหู้ 1 ถ้วย

“คุณต้องเริ่มควบคุมอาหารแล้วนะคะ” หลินชิงเหอพูดกับเขา เมื่อครู่ก่อนหน้านี้เธอเพิ่งกำชับบอกให้เจ้ารองเจ้าสามกินเยอะ ๆ หน่อย

โจวชิงไป๋ยิ้มแล้วมองเธอ “คุณจะทิ้งผมเหรอ?”

“ฉันเป็นห่วงคุณนะคะ ตอนนี้ไขมันคุณเยอะไปแล้ว อายุของคุณตอนนี้ต้องระวังเรื่องอาหารการกินหน่อย” หลินชิงเหอลูบต้นขาของเขาขณะพูด

“อีกครึ่งเดือนผมก็ผอมลงแล้วล่ะครับ” โจวชิงไป๋ว่าเช่นนี้ เขาไม่เคยคิดเรื่องไขมันบนร่างกายตัวเองอย่างจริงจังเลย

…………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

ทาสลูกสาวกันทั้งบ้านแล้วค่ะ ขนาดคนอย่างพ่อยังอ้วนได้อะคิดดู

เอาใจช่วยให้พ่อลดน้ำหนักกลับมาเป็นแดดดี้แซบ ๆ นะคะ

ไหหม่า(海馬)