เล่มที่ 1 ตอนที่ 7 เคะเพื่อนบ้านกับเมะที่เก็บได้จากข้างถนน 07
การบาดเจ็บเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้แต่งานนั้นไม่อาจละเลยได้
หลังจากที่อาการบาดเจ็บที่หลังดีขึ้นพอสมควร หร่านซวี่จือก็เข้าสู่สภาวะการใช้ชีวิตตามปกติ
เจ้าของร้านจัดเวลาทำงานให้ใหม่ ตารางงานของทั้งสองคนถูกเปลี่ยนไปทำช่วงหนึ่งทุ่มถึงห้าทุ่ม หร่านซวี่จือเป็นบาร์เทนเดอร์ เว่ยหมิ่นเป็นบริกร
ในฐานะที่ 1 แห่งวงการ แน่นอนว่าหร่านซวี่จือย่อมได้รับความนิยม ทำให้ตำแหน่งที่นั่งตรงหน้าบาร์แทบจะเรียกว่าไม่ได้ว่างเลย
“อาซวี่ หลายวันมานี้ไม่เห็นมาหากันบ้างเลย” เคะร่างเล็กคนหนึ่งนั่งอยู่บนที่นั่ง กำลังทำปากเบะ เขาโอบแขนของหร่านซวี่จือไว้อย่างไม่พอใจ
หร่านซวี่จือกรีดร้องในใจ พลางแกะแขนของเคะร่างเล็กออกทันทีอย่างไม่คิดและกล่าวว่า “ต้องขอโทษจริงๆ ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย รอผมว่างแล้วจะโทรหานะ”
แม้ว่าในโลกนี้หร่านซวี่จือจะเป็นเกย์ แต่หร่านซวี่จือตัวจริงนั้นชอบผู้หญิงมากกว่า และแม้ว่าในโลกของพวกเขา การสมรสระหว่างเพศเดียวกันจะเป็นเรื่องถูกกฎหมายมานานแล้วก็ตาม หร่านซวี่จือยังคงอยู่ในลู่ทางของการตามหาว่าที่ภรรยาสาวของตนเองอย่างตั้งมั่น
“แต่นายไม่ได้โทรหาฉันนานมากแล้วนะ” เคะร่างเล็กเอ่ยอย่างอึดอัดใจ “ถ้าอย่างนั้นนายช่วยฉันดื่มเหล้าแก้วนี้หน่อยสิ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะไม่ยกโทษให้นาย”
“ได้ๆๆ ” หร่านซวี่จือยิ้มแล้วยกเหล้าที่อยู่ตรงหน้าเคะร่างเล็กขึ้นมากระดกจนหมดแก้ว
“อาซวี่น่ารักที่สุดเลย” เคะร่างเล็กมาอยู่ด้านหลังบาร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ร่างบางเข้ามาแนบออเซาะกับร่างของหร่านซวี่จือ “แต่ก่อนนายไม่เคยตกหลุมพรางแบบนี้นี่”
หร่านซวี่จือกำลังกุมหน้าผาก เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาที เขาก็เริ่มรู้สึกตาลาย “อะไรนะ? ”
คนละแวกนั้นไม่ได้สังเกตทางนี้ อีกทั้งใกล้ถึงเวลาเลิกงานของหร่านซวี่จือแล้ว ทำให้จังหวะที่เคะร่างเล็กพาหร่านซวี่จือออกมาจึงไม่มีใครสังเกตเห็น
“ก็แค่ของที่ช่วยเพิ่มความสนุกนิดหน่อยเอง” เคะร่างเล็กปัดผมของหร่านซวี่จือไปข้างๆ เผยให้เห็นใบหน้าแดงระเรื่อที่หล่อเหลาของเขา ชายหนุ่มเลียริมฝีปากแดงสดของตนเอง “ฉันรู้ว่านายได้รับความนิยมอย่างมาก ถ้าไม่ใช้ลูกไม้นิดหน่อยจะชนะได้อย่างไร? ผ่อนคลายหน่อย นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของเราสักหน่อย”
ตอนนี้ทั้งสองยังคงอยู่ด้านนอกที่เป็นตรอกเล็กๆ ข้างบาร์ คนทั่วไปจึงไม่มีใครเดินผ่านมาทางนี้ หร่านซวี่จือไม่ได้ชื่นชอบการมีเซ็กส์แบบอนาจาร เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันที่ตนเองต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์คับขันที่กำลังจะถูกข่มขืนเช่นนี้
หร่านซวี่จือไร้เรี่ยวแรง ลำพังแค่ยืนด้วยขาสองข้างก็ยังอ่อนแรง เคะร่างเล็กถอดเสื้อหร่านซวี่จือออกราวกับหมาป่าหิวโซ
“คุณครับ” มือหนึ่งยื่นออกมาจากด้านหลังและคว้าข้อมือของเคะร่างเล็กที่กำลังแต๊ะอั๋งหร่านซวี่จือ “กรุณาอย่าขวางทางครับ”
ท่ามกลางความพร่ามัว ใบหน้าของเว่ยหมิ่นปรากฏขึ้นใต้แสงสลัว
“อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่องน่า! ” เคะร่างเล็กสะบัดมือเว่ยหมิ่นออก
เว่ยหมิ่นโต้กลับแล้วผลักเคะร่างเล็กออก เขาคว้าคอเสื้อของหร่านซวี่จือมาข้างกายตนเอง สายตาเย็นชาทิ่มแทงบนใบหน้าของเคะร่างเล็กแล้วพูดขึ้นว่า “คนคนนี้ฉันขอพาตัวกลับก่อนล่ะ”
เคะร่างเล็กโมโหที่แผนพังไม่เป็นท่า แต่หลังจากสำรวจความแตกต่างระหว่างรูปร่างของตนเองกับเว่ยหมิ่นแล้ว เขาทำได้แค่กระทืบเท้าหนึ่งทีแล้ววิ่งจากไป
“นายเป็นอะไรไหม? ” เว่ยหมิ่นขมวดคิ้วมองดูหร่านซวี่จือ
หร่านซวี่จือหอบหายใจแรงพร้อมกับกล่าวว่า “พาฉัน…กลับบ้านที ขอ ขอร้องล่ะ! ”
ไม่รู้ว่าเคะร่างเล็กผสมอะไรลงไปในเครื่องดื่มแก้วนั้น นอกจากร่างกายจะอ่อนแรง ยังมีความเร่าร้อนที่คุกรุ่นอยู่ภายในร่างกายอย่างแปลกประหลาด ทำให้ตอนนี้เขาแทบจะอยากกระโดดลงบ่อน้ำที่มีน้ำแข็งให้ได้
เว่ยหมิ่นแบกหร่านซวี่จือขึ้นหลังและระหว่างทางก็โทรหาไป๋เสี่ยวอวิ๋น
หร่านซวี่จืออึดอัดอย่างมากขณะกำลังล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงแล้วยัดใส่มือของเว่ยหมิ่น แต่ด้วยความอ่อนแรงจึงทำกุญแจหล่นพื้น
ไป๋เสี่ยวอวิ๋นยังคงสวมผ้ากันเปื้อนอยู่ เมื่อเห็นสภาพของหร่านซวี่จือก็ถึงกับสะดุ้งและถามว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไปเอายาข้างล่างให้นะ”
พูดจบก็วิ่ง ‘ตุ้บๆๆ ’ ลงไปใต้ตึก
เว่ยหมิ่นเปิดประตูบ้านของหร่านซวี่จือและโยนเขาขึ้นบนเตียง จากนั้นก็โยนเสื้อตัวนอกที่เปียกชุ่มเพราะเหงื่อของหร่านซวี่จือลงบนโซฟา สุดท้ายก็เดินไปดื่มน้ำด้านหน้าโต๊ะ
หร่านซวี่จือลุกขึ้นจากเตียงด้วยสภาพโซเซ พยายามดิ้นรนจะไปทางห้องน้ำ
“นายเป็นอะไรไป? ” เว่ยหมิ่นเดินตามหร่านซวี่จือไปที่ห้องน้ำ ยืนกอดอกพิงขอบประตู
หร่านซวี่จือคลำหาก๊อกน้ำเปิดฝักบัว น้ำเย็นจากฝักบัวไหลผ่านตัวของหร่านซวี่จือ
น้ำที่เย็นฉ่ำทำให้หร่านซวี่จือมีสติมากขึ้น เขาเขย่าศีรษะ ส่วนเว่ยหมิ่นก็ยังคงยืนอยู่หน้าประตู
“นายไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน” หร่านซวี่จือทุบศีรษะตนเอง
หร่านซวี่จือ: “สองสามสาม มีอะไรช่วยคลายฤทธิ์ยาตัวนี้ได้หรือเปล่า? ”
ระบบ: “ยาแก้สารพัดพิษครับ ใช้แต้มสะสมแค่เก้าร้อยแปดสิบแปดแต้ม! ”
หร่านซวี่จือ: “…นายไสหัวไปเถอะ”
เว่ยหมิ่นหันหลังเดินจากไป หร่านซวี่จือได้ยินเพียงเสียงประตูปิด จากนั้นเขาก็ถอนหายใจแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าตนเองออก
ปรากฏว่าผ่านไปเพียงไม่กี่นาที ด้านนอกประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีก
“ได้ยามาแล้ว…นาย…” ในมือของเว่ยหมิ่นถือยาไว้สองขวด ขณะที่กำลังเดินเข้ามาก็อ่านวิธีการใช้ไปด้วย พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นหร่านซวี่จือที่กำลังถอดเสื้อตนเองออกอย่างบ้าคลั่ง
เว่ยหมิ่น “….”
หร่านซวี่จือ “….”
บ้าจริง! ทำไมถึงกลับมาได้! ทำไมไม่เหมือนตามบท!
หร่านซวี่จือยังไม่ทันถอดเสื้อผ้าเสร็จ ยังคงเหลือเสื้อเชิ้ตที่แนบกับผิวหนังเพราะความเปียก ส่วนกระดุมด้านหน้านั้นก็ปลดไปกว่าครึ่ง
ภาพนี้ดูอย่างไรก็เหมือนภาพ…ในหนังAV
หร่านซวี่จือพยายามดิ้นรนจะลุกขึ้นมา แต่เพราะพื้นที่ลื่นเกินไปและเท้าที่เปลือยเปล่าของเขาทำให้ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นยืนก็สะดุดล้มไปด้านหน้า
เว่ยหมิ่นเห็นเข้าพอดีจึงก้าวไปข้างหน้าสองก้าวก่อนจะคว้าตัวหร่านซวี่จือไว้ได้ทัน
คนตรงหน้าที่ใบหน้าแดงระเรื่อและกำลังตัวอ่อนอยู่ในอ้อมกอดของเว่ยหมิ่น แผ่นอกกว้างเผยออกมาให้เห็น จากมุมนี้ยังสามารถมองเห็นจุดลับภายในเล็กน้อย
หากว่าด้วยเรื่องสรีรวิทยา ก็ทำให้เว่ยหมิ่นถึงกับกลืนน้ำลายหนึ่งอึก
