เล่มที่ 1 ตอนที่ 8 เคะเพื่อนบ้านกับเมะที่เก็บได้จากข้างถนน 08
หร่านซวี่จือขยับตัวสองที รู้สึกว่าด้านล่างเริ่มแข็งเล็กน้อย เขาอยากใช้มือบังไว้แต่ปรากฏว่าดันสัมผัสโดนบางอย่างที่ควรเซ็นเซอร์ไว้
ระดับความสุขเหนือศีรษะเว่ยหมิ่นเพิ่มขึ้นสองเปอร์เซ็นต์ทันที
หร่านซวี่จือ: “…สองสามสาม พระเอกแข็งแล้วใช่ไหม? ”
ระบบ: “กระผมรู้สึกว่า กับภาพสวยงามเบื้องหน้าเช่นนี้ การที่จะแข็งตัวก็เหมือนเป็นการให้เกียรตินะครับ”
หร่านซวี่จือ: “แข็งบ้านนายสิ! เว่ยหมิ่นชอบไป๋เสี่ยวอวิ๋นไม่ใช่หรือไง! มาแข็งกับฉันมันคืออะไรกัน! ”
ระบบ: “คนที่ชอบก็หนึ่งคน ส่วนคนที่ขึ้นเตียงด้วยก็เป็นอีกคน นี่มันปกติมากนะครับ”
หร่านซวี่จือ: “…”
สิ่งที่ระบบในสถานีอวกาศมิติอย่างพวกนายได้รับการสั่งสอนมานี่ช่างเหลือล้ำเสียจริง
เว่ยหมิ่นปิดก๊อกน้ำด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก จากนั้นคว้าผ้าเช็ดตัวข้างๆ มาแล้วห่มลงบนตัวหร่านซวี่จือ
“เลิกแช่น้ำเย็นได้แล้ว ระวังเป็นหวัด” เว่ยหมิ่นโอบเอวหร่านซวี่จือเพื่อจะพาเขาออกไป “ออกไปนอนพักที่ห้องนอนก่อนเถอะ”
เพราะฤทธิ์ยาในตัวของหร่านซวี่จือ ดังนั้นเดินไปได้สามก้าวก็สะดุดสองก้าว รูปร่างของเขากับเว่ยหมิ่นสูงพอๆ กัน ขณะที่เว่ยหมิ่นพยุงเขาจึงเปลืองแรงเป็นอย่างมาก
เมื่อถึงห้องนอน หร่านซวี่จืออยากผละออกจากตัวเว่ยหมิ่นแล้วล้มลงบนเตียง แต่ปรากฏว่าเท้ายังยืนไม่มั่นคงจึงเกี่ยวตัวเว่ยหมิ่นล้มลงไปด้วยกัน ผ้าเช็ดตัวกับเสื้อเชิ้ตก็หลุดลงไป เผยให้เห็นไหล่ครึ่งหนึ่ง
ระบบ: “คุณรันร้ายกาจมากครับ กระผมไม่เคยเห็นขั้นตอนการอ่อยเหยื่อที่ดูเป็นธรรมชาติเช่นนี้มาก่อนเลย”
หร่านซวี่จือ: “…ไปไกลๆ เลย! ถ้ายังพูดมากเดี๋ยวฉันจะให้คำวิจารณ์แย่ๆ กับนาย”
ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปคงเกิดเรื่องแน่!
หร่านซวี่จือคว้ามือของเว่ยหมิ่น เขาใช้เรี่ยวแรงจากทุกอณูของเซลล์ในการต่อต้าน “นาย…ไม่ต้องมาช่วยแล้ว ส่วนยาก็วางไว้ตรงนี้แหละ…นายกลับไปเถอะ”
เว่ยหมิ่นตะลึงเล็กน้อย
หร่านซวี่จือมองเขาด้วยความอึดอัด หากไม่ใช่เพราะเว่ยหมิ่นยังอยู่ตรงนี้ เขาคงได้ปลดปล่อยไปหลายรอบแล้ว! พระเอกมีความแค้นกับเขาใช่ไหม!
“นาย…” เว่ยหมิ่นมองเขาด้วยท่าทีซับซ้อน “ครั้งก่อนนายช่วยฉันไว้ ฉันไม่สามารถทิ้งนายไว้ได้”
…แล้วนายต้องการจะทำอะไร
สองมือของเวยหมิ่นจับเข้าที่จุดซ่อนเร้นบนร่างของหร่านซวี่จือแล้วคลานลงไปด้านล่าง “ฉันช่วยนายเอง พอปลดปล่อยออกมาก็จะดีขึ้นเอง”
ไม่! อย่า! มียานี่นา! มียาก็ไม่ต้องให้นายลงมือแล้ว!
หร่านซวี่จือกรีดร้องในใจ
หร่านซวี่จือ: “สองสามสาม! สองสามสาม ช่วยฉันหน่อย! พระเอกบ้าไปแล้ว! ”
ระบบ: “คุณรันนี่ไร้เดียงสาจังเลยครับ โฮสต์ท่านอื่นเวลาเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ล้วนแล้วแต่เคลิบเคลิ้ม คุณดูสิครับว่าระดับความสุขของพระเอกกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ? ”
หร่านซวี่จือ: “ก็จริง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? ”
ในสมองพยายามโน้มน้าวตนเองอย่างเต็มที่ ตนจะได้บรรลุภารกิจได้โดยเร็วที่สุด ขณะนี้หร่านซวี่จือถูกกระทำจนอ่อนเปลี้ยเพลียแรง รอจนฤทธิ์ยาหมดไปก็เป็นเวลาตีสามเศษแล้ว
หลังจากหร่านซวี่จือกินยาเสร็จก็ผล็อยหลับไป เว่ยหมิ่นหยิบเสื้อนอกมาคลุมไว้ แล้วนั่งอยู่ข้างเขา ขณะที่มองใบหน้าอ่อนล้าของหร่านซวี่จือ เขานิ่งเงียบอยู่นาน สุดท้ายก็เอ่ยปากถาม “หร่านซวี่จือ นายชอบฉันใช่หรือเปล่า? ”
ตั้งแต่เว่ยหมิ่นกับหร่านซวี่จือรู้จักกันมาก็ไม่นับว่าสนิทกันนัก ตนเองถึงขั้นเกลียดชังเขาเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าคนคนนี้ดูดีเกินไป มองไปก็เหมือนคนที่ไม่จริงจังกับอะไร คิดแบบนี้จะเป็นการคิดไม่ดีกับไป๋เสี่ยวอวิ๋นหรือเปล่า
ไป๋เสี่ยวอวิ๋นคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขา บุญคุณนี้ต้องชดใช้ ดังนั้นทุกอย่างที่อาจจะสร้างความอันตรายต่อชีวิตที่สงบสุขของเขาก็สมควรกำจัดทิ้งให้หมด
เริ่มแรกเว่ยหมิ่นคิดเช่นนี้
แต่ครั้งแรกที่หร่านซวี่จือช่วยเขา ตอบรับให้เขาเข้าทำงานที่บาร์ ส่วนตนเองกลับก่อเรื่องมากมายให้เขาในที่ทำงาน เว่ยหมิ่นมองดูหร่านซวี่จือที่ใจหนึ่งก็อยากอัดเขา อีกใจหนึ่งก็ใจแข็งสอนงานให้ เว่ยหมิ่นรู้สึกว่าคนคนนี้น่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว
ดังนั้นเขาจึงไม่ลงมือชั่วคราว
สิ่งที่ทำให้เขาเกิดความสงสัยคือการวิวาทในตรอกครั้งนั้น ขณะที่เห็นหร่านซวี่จือล้มลงกับพื้นด้วยสภาพที่มีเลือดเต็มตัว เว่ยหมิ่นไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจอย่างรุนแรง
ซึ่งความรู้สึกนั้นต่างจากไป๋เสี่ยวอวิ๋นเพราะความรู้สึกที่เขามีต่อไป๋เสี่ยวอวิ๋นคือความรักแบบเอ็นดูเหมือนกับเลี้ยงสัตว์เลี้ยงที่ใส่ใจเล็กน้อยก็ไม่แปลก แต่กับหร่านซวี่จือที่มักจะทำให้เขาโมโห ทำให้เขาหงุดหงิดด้วยคำพูดเพียงคำเดียวหรือการกระทำเพียงเรื่องเดียวนั้น กลับทำให้เขากลับไปครุ่นคิดอยู่นาน
เขารู้สึกว่าหร่านซวี่จือคือภัยคุกคาม เป็นไปได้ว่าเพราะหร่านซวี่จือนั้นดูเพียบพร้อมเกินไปในสายตาตนเอง ท่าทางเวลาผสมค็อกเทลก็น่าดูชม รอยยิ้มที่ทั้งเป็นมิตรและน่ารัก พอจ้องนานเข้าก็ไม่อยากจะละสายตา
เว่ยหมิ่นเองพักอาศัยอยู่ที่นี่มาเกือบหนึ่งปี ในสมองมักจะมีภาพแปลกประหลาดบางอย่างฉายเข้ามาในสมอง เขารู้สึกว่า… หรือบางทีนี่อาจจะเป็นความทรงจำในสมัยก่อน
บางที เมื่อถึงวันที่เขาฟื้นคืนความทรงจำ นั่นคงเป็นวันที่ตนเองต้องจากที่นี่ไป
รอจนถึงตอนนั้น คนที่เขาไม่อยากลาจากคือใคร ในใจของเขาเองก็มีคำตอบอยู่แล้ว
ถ้าอย่างนั้น หร่านซวี่จือล่ะ?
