ชั่วเวลาหนึ่งถ้วยชาผ่านไป บนยอดเขาทางด้านตะวันออกของยอดเขาลั่วโยวที่ดูไม่เตะตาลูกหนึ่ง เมฆสีดำกับสีขาวกำลังตามกันมาติดๆ
“ศิษย์พี่หลิ่ว พวกเรามาถึงแล้ว ท่านเข้าไปเองเถอะ! ข้ายังต้องไปเรียนปรุงโอสถกับศิษย์พี่ท่านอื่นๆ น่ะ เถียนจิงชี้ไปยังถ้ำที่ไม่ได้ใหญ่โตบนยอดเขาลูกหนึ่ง จากนั้นก็หันเมฆพุ่งไปทางยอดเขาเตาหลอมจิตวิญญาณทันที
คิดไม่ถึงว่าผ่านมานานขนาดนี้ ความสนใจในการปรุงโอสถของนางยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเลย ดูท่าคงไม่ได้เป็นแค่ความสนใจในชั่วขณะ แต่ค่อนข้างหลงใหลในเส้นทางการปรุงโอสถมาก
หลิ่วหมิงมองดูหลังของนางทีหนึ่ง หลังจากส่ายหน้าแล้วก็กระโดดลงจากเมฆดำทันที
เขายังไม่ทันได้เคาะประตู ประตูใหญ่ของถ้ำก็เปล่งแสงสีเขียว และค่อยๆ เปิดออกมา
“หลิ่วหมิง เข้ามาเถอะ!” น้ำเสียงแหบแห้งดังออกจากประตู
แม้ว่าหลิ่วหมิงจะกราบตัวเป็นศิษย์ยอดเขาลั่วโยวมาหลายปีแล้ว ผู้อาวุโสในยอดเขาก็พบเจออยู่บ่อยๆ แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่เขามาพบผู้อาวุโสเถียนผู้นี้โดยลำพัง
เขาตอบรับอย่างนอบน้อมในทันที หลังจากเดินเข้าไปในถ้ำแล้ว ประตูใหญ่ด้านหลังก็ปิดตัวลงเอง
หลังจากเดินผ่านทางเดินสั้นๆ ที่เงียบสงบสายหนึ่ง ก็จะเป็นห้องกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง ชายชุดดำที่มีไอดำรายล้อมรอบตัว กำลังนั่งอยู่ข้างโต๊ะไม้ตัวหนึ่ง มือข้างหนึ่งถือถ้วยชา และทำการจิบชาจิตวิญญาณอยู่คนเดียว พอเห็นหลิ่วหมิงเข้ามา ก็เงยหน้ามองเล็กน้อย
จะเห็นว่าคนผู้นี้มีอายุราวๆ ห้าสิบปี จอนผมทั้งสองข้างเป็นสีขาว ใต้คางมีหนวดยาวสามปอยที่มีสีขาวกับดำผสมกัน ดวงตาทั้งคู่กำลังจ้องมองหลิ่วหมิงอยู่
หลิ่วหมิงเพียงแค่สบตาเล็กน้อย ก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกทิ่มแทง เขารีบกระตุ้นพลังจิตด้วยความตกใจ ทันใดนั้นความรู้สึกเย็นสะบายก็ทะลักไปยังดวงตาทั้งสอง ขณะนี้เขาถึงไม่เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดอีก
ชายชุดคลุมสีเทาเห็นเช่นนี้ ก็เผยแววตาชื่นชมออกมา
“คารวะอาจารย์อาเถียน” ตอนนี้หลิ่วหมิงถึงเดินไปหน้าโต๊ะ และหยุดฝีเท้าลงก่อนโค้งคารวะ
“ไม่ต้องมากพิธี นั่งลงเถอะ! ที่ข้าเรียกเจ้ามาในวันนี้ เป็นเพราะว่าศิษย์ของข้าบังเอิญไปเห็นภารกิจตามหาปีศาจอสูรที่มีคุณสมบัติว่างเปล่าบนป้ายประกาศลี้ลับพอดี และข้าเองก็รู้เบาะแสของปีศาจอสูรชนิดนี้ตัวหนึ่งพอดี” ผู้อาวุโสเถียนยกถ้วยชาขึ้นมาจิบเบาๆ และกล่าวออกมาอย่างราบเรียบ
“อาจารย์อารู้เบาะแสของปีศาจอสูรที่มีคุณสมบัติว่างเปล่าหรือ?” หลิ่วหมิงได้ยินก็รู้สึกอึ้งไปทันที หลังจากนั่งลงไปแล้ว ก็สอบถามด้วยสีหน้าดีใจ
“ไหนเลยข้าจะโกหกผู้น้อยอย่างพวกเจ้า แต่ว่าข้าไม่ได้สนใจหินจิตวิญญาณที่เป็นรางวัลเหล่านั้น แต่กลับต้องการสิ่งของจิตวิญญาณบางอย่างมาแลกกับเบาะแสนี้” ผู้อาวุโสเถียนเห็นท่าทีเช่นนี้ของหลิ่วหมิง เขาก็หัวเราะแล้วกล่าวออกมา
“อาจารย์ต้องการสิ่งของจิตวิญญาณอันใดหรือ ผู้น้อยเป็นแค่ศิษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะมีสิ่งของที่อาจารย์อาต้องการหรือไม่?” หลิ่วหมิงได้ยินก็ถามด้วยความลังเล
“ได้ยินว่าศิษย์หลานมีชื่อในบัญชีรายชื่อเข้าร่วมงานประตูสวรรค์ และสิ่งของจิตวิญญาณที่ข้าต้องการ ก็บังเอิญหาได้แค่ในแดนลึกลับที่งานประตูสวรรค์เท่านั้น พอถึงเวลาเจ้าแค่ระมัดระวังสักหน่อย คงจะนำของสิ่งนี้มาได้ไม่ยากนัก สำหรับข้อมูลของสิ่งของจิตวิญญาณชิ้นนี้ ได้บันทึกไว้ในแผ่นหยกแล้ว เจ้าอ่านดูก่อนเถอะ!” ผู้อาวุโสเถียนกล่าวโดยไม่ต้องครุ่นคิด พอยกมือข้างหนึ่ง แผ่นหยกที่เปล่งแสงสีเขียวสลัวๆ ก็พุ่งออกมา และร่วงลงบนมือของหลิ่วหมิงอย่างมั่นคง
หลิ่วหมิงนำแผ่นหยกมาแปะไว้บนหน้าผากทันที และใช้จิตกวาดดูอย่างรีบร้อน
ตามที่บรรยายไว้ในแผ่นหยก ของสิ่งนี้เป็นสิ่งของจิตวิญญาณที่มีเฉพาะแดนลึกลับในงานประตูสวรรค์ แม้จะบอกว่าไม่ได้ได้มาโดยง่ายอย่างที่ผู้อาวุโสเถียนพูด แต่ก็มีโอกาสได้มาสูง
“ได้ ศิษย์จะช่วยอาจารย์อาหาของสิ่งนี้อย่างสุดความสามารถ” หลังจากหลิ่งหมิงคิดไตร่ตรองดูแล้ว ก็รู้สึกว่าไม่มีปัญหาไรมากนัก จึงตอบรับอย่างเต็มปากเต็มคำ
“เช่นนี้ก็ดี เจ้านำของสิ่งนี้มาเมื่อไหร่ ข้าก็จะบอกเบาะแสของอสูรว่างเปล่าเมื่อนั้น ตอนนี้เจ้าไปยุ่งเรื่องของเจ้าเถอะ!” ผู้อาวุโสเถียนพยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นก็ออกคำสั่งไล่แขกทันที
หลิ่วหมิงหมุนตัวเดินออกไปจากถ้ำโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง และไม่คิดที่จะออกไปนอกนิกายอีก เท้าของเขาเหยียบเมฆดำก้อนหนึ่ง และพุ่งกลับไปยังที่พักของตนเองทันที
ในเมื่อมีเบาะแสของอสูรว่างเปล่าแล้ว ย่อมไม่ต้องบุ่มบ่ามไปที่หอเป๋ยโต่วอีก เพราะการไปกลับไม่เพียงแต่จะใช้เวลาจำนวนหนึ่งเท่านั้น เรื่องที่หอเป๋ยโต่วเปิดเผยข้อมูลของตนเองให้กับผู้ฝึกฝนชั่วร้ายนั้น ยังคงทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวมาโดยตลอด
……
การฝึกฝนไร้ซึ่งเวลา พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปครึ่งปีแล้ว
ความวุ่นวายในนิกายยอดบริสุทธิ์ที่เกิดจากสิทธิ์ในการเข้าร่วมงานประตูสวรรค์ ก็ค่อยๆ สงบลง ในเมื่อรายชื่อผู้เข้าร่วมทั้งสิบคนได้รับการยืนยันแล้ว คนจำนวนมากก็เริ่มแอบคาดเดาผลลัพธ์ของงานประตูสวรรค์ แม้กระทั่งคนน่าเบื่อจำนวนหนึ่ง ก็ได้จัดอันดับของทั้งสิบคนนี้ไว้แล้ว
ทั้งหมดนี้หลิ่วหมิงย่อมไม่รู้เรื่องแต่อย่างใด เขายังคงทำการฝึกฝนอยู่ภายในถ้ำที่พักอย่างตั้งใจ
……
วันนี้ บนวิหารใหญ่ของยอดเขาเลื่อนลอย เทียนอินซ่างเหรินที่เป็นผู้ควบคุมยอดเขา กำลังต้อนรับแขกพิเศษสองคนอยู่
ภายในวิหารใหญ่ของยอดเขา หญิงสาวสวยวัยกลางคนที่สง่างามกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหลัก ชุดสีขาวจันทราที่สวมอยู่บนตัวไม่มีรอยเปื้อนฝุ่นเลยแม้แต่น้อย ดวงตางดงามทั้งคู่แฝงไปด้วยรอยยิ้ม นางก็คือเทียนอินซ่างเหรินที่เป็นผู้ควบคุมยอดเขาเลื่อนลอยนั่นเอง
ตำแหน่งในด้านที่ต่ำกว่า กลับเป็นหญิงใบหน้างดงามผู้หนึ่ง ซึ่งก็คือผู้อาวุโสอวี้อินจื่อที่เป็นอาจารย์ของเจียหลาน
ตรงหน้าอวี้อินจื่อก็มีชายวัยกลางคนสวมชุดนักปราชญ์สีขาวนั่งอยู่คนหนึ่ง รูปร่างลักษณะดูภูมิฐาน ดูๆ แล้วอายุก็ไม่ได้น้อยแล้ว แม้ว่าผมจะยังคงเป็นสีดำ แต่เวลายิ้มจะมีรอยตีนกาปรากฏบนหางตาจางๆ
ชายวัยกลางคนผู้นี้ชื่อหลัวหยวน เป็นผู้ควบคุมยอดเขาดับสูญที่อยู่ใกล้ๆ ยอดเขาเลื่อนลอย
ยอดเขาดับสูญก็เป็นที่รู้จักกันในเรื่องของการฝึกฝนวิชามายา วิชาประเภทพลังจิต เป็นต้น ซึ่งให้ผลยอดเยี่ยมเหมือนกับยอดเขาเลื่อนลอย และก็มีตำแหน่งในนิกายไม่ด้อยไปกว่ายอดเขาอื่นๆ เลย
ด้านหลังชายวัยกลางคน มีชายหนุ่มสวมชุดผ้าแพรยืนอยู่ ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบสามยี่สิบสี่ปี มีคิ้วรูปดาบ ดวงตาเป็นประกาย บุคลิกองอาจห้าวหาญ
เมื่อศิษย์นำชามาต้อนรับแขกแล้ว ก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว นอกจากคนทั้งสี่แล้ว ก็ไม่มีผู้ใดในวิหารใหญ่อีก
ผู้ควบคุมและผู้อาวุโสจิบชาไปพลาง ทักทายปราศรัยไปพลางอย่างไม่ใส่ใจ
“ศิษย์น้องหลัว ว่ากันว่าหากไม่มีเรื่องราวอะไรก็จะไม่มาวิหารล้ำค่าทั้งสาม วันนี้เจ้ามายอดเขาเลื่อนลอยด้วยเรื่องอันใด เชิญพูดมาตามตรงเถิด” ในที่สุดเทียนอินช่างเหรินก็เอ่ยปากถามถึงวัตถุประสงค์ในการมาของหลัวหยวน
“ในเมื่อศิษย์พี่เทียนอินพูดเช่นนี้แล้ว ศิษย์น้องก็จะไม่พูดอ้อมค้อมอีก”
“ชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมสีขาวได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็ชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มชุดผ้าแพรที่อยู่ด้านหลังก่อนกล่าวออกมา
“เมื่อครู่ลืมแนะนำให้ท่านทั้งสองรู้จัก นี่คือศิษย์คนสุดท้ายที่ศิษย์น้องเพิ่งรับเข้ามาเมื่อไม่กี่ปีมานี้ เวินอัน ยังไม่รีบไปคารวะอาจารย์อาทั้งสองอีก”
“ผู้น้อยเวินอัน คารวะเทียนอินซ่างเหริน อาจารย์อาอวี้” ชายหนุ่มชุดผ้าแพรก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และโค้งตัวคารวะเทียนอินซ่างเหรินกับอวี้อินจื่อ
เทียนอินซ่างเหรินสบตากับอวี้อินจื่อทีหนึ่ง ทั้งสองสังเกตเห็นชายหนุ่มผู้นี้ตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าชายหนุ่มชุดผ้าแพรใบหน้างดงามผู้นี้จะเป็นศิษย์คนสุดท้ายของหลัวหยวน
“ศิษย์หลานเวินไม่ต้องมากพิธี รีบลุกขึ้น! ศิษย์ที่ศิษย์น้องหลัวรับมา ก็มีไม่เกินสี่ห้าคนสินะ เหตุใดจึงรับศิษย์คนสุดท้ายเร็วเช่นนี้ สิ่งนี้มันเกินความคาดหมายของข้าไปมาก” เทียนอินซ่างเหรินพยักหน้า และกล่าวด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
“วิชาอันน้อยนิดของข้านี้ สามารถฝึกฝนศิษย์ที่สามารถสืบทอดได้ ก็รู้สึกพอใจมากแล้ว ศิษย์พี่ลองพูดมาหน่อยว่าศิษย์ของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ศิษย์หลานเวินน่าจะอายุไม่เกินหนึ่งร้อยปี ก็เข้าสู่ระดับผลึกขั้นปลายแล้ว ตามที่ข้าดู รูปร่างและคุณสมบัติล้วนยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก” เทียนอินซ่างเหรินขมวดคิ้ว นางคาดเดาจุดประสงค์ของหลัวหยวนไม่ออก แต่ยังคงกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ
“ศิษย์พี่เทียนอินชมเกินไปแล้ว แต่ว่าศิษย์ผู้นี้ได้ใจข้าจริงๆ จะว่าไปแล้วยอดเขาเลื่อนลอยก็มีศิษย์ที่มีพรสวรรค์ไม่น้อย ได้ยินมาว่าศิษย์พี่เทียนอินมีศิษย์คนหนึ่งชื่อเจียหลาน นางมีร่างมายาสวรรค์ที่พบเจอได้ยากยิ่งในรอบพันปี” หลัวหยวนหัวเราะเหอะๆ แล้วทำเป็นถามอย่างไม่ใส่ใจ แต่พอพูดถึง ‘ร่างมายาสวรรค์’ สายตาของเขาก็ตกอยู่บนตัวของหญิงงดงามตรงหน้า
“ศิษย์น้องหลัวชมเกินไปแล้ว เจียหลานจะเทียบกับศิษย์หลานเวินได้อย่างไร คุณสมบัติของนางก็นับว่าธรรมดาเท่านั้น” อวี้อินจื่อได้ยินก็เผยแววตาประหลาดใจออกมา และยังกล่าวอย่างถ่อมตน
“ที่จริงที่ข้ามาเยี่ยมเยียนยอดเขาของท่านในครั้งนี้ เพราะมีเรื่องดีบางอย่างอยากจะหารือกับศิษย์พี่ทั้งสองเล็กน้อย ข้าเป็นตัวแทนมาสู่ขอเจียหลานให้กับศิษย์ของข้า” หลัวหยวนมองดูเทียนอินซ่างเหรินอย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง จากถึงกล่าวออกมาเช่นนี้
“คำพูดของศิษย์น้องหลัวทำให้ข้ารู้สึกตกใจมากนัก” ผ่านไปพักใหญ่ๆ หลังจากเทียนอินซ่างเหรินมองดูอวี้อินจื่อทีหนึ่งแล้ว ถึงค่อยๆ กล่าวออกมา
“บอกศิษย์พี่ทั้งสองอย่างไม่ปิดบัง ศิษย์ของข้าผู้นี้เป็นร่างมายาพสุธาที่พบเจอได้น้อยมากในรอบพันปี สามารถพูดได้ว่าเป็นหนึ่งในร่างจิตวิญญาณที่เหมาะสมต่อการฝึกฝนวิชามายาเป็นอย่างมาก ข้าเองก็ลำบากเสาะหามาหลายปี ถึงหาผู้ที่สามารถสืบทอดวิชาของข้าได้” หลัวหมิงกลับกล่าวต่อด้วยรอยยิ้ม
“ร่างมายาพสุธา!”
ดูเหมือนว่าเทียนอินซ่างเหรินกับอวี้อินจื่อจะรู้สึกตกใจพร้อมกัน
สายตาของทั้งสองที่มองดูชายหนุ่มชุดผ้าแพรก็แตกต่างกันไป พวกเขาเป็นถึงผู้ฝึกฝนระดับแก่นแท้ที่เชี่ยวชาญวิชามายา ย่อมรู้ดีว่าร่างจิตวิญญาณนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าร่างมายาสวรรค์เลย
แต่ครู่ต่อมา อวี้อินจื่อก็นึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“คิดว่าศิษย์พี่ทั้งสองก็คงรู้ดี แม้ว่าร่างมายาพสุธาจะฝึกฝนวิชามายาได้ผลมาก แต่ทุกครั้งที่บรรลุแต่ละระดับขั้น ในร่างก็จะสะสมปราณหยางบริสุทธิ์ไว้ส่วนหนึ่ง ตอนนี้ศิษย์ของข้ามาถึงระดับนี้พอดี ปราณหยางบริสุทธิ์ที่ปะปนอยู่ในร่าง ได้เริ่มเป็นอุปสรรคต่อการบรรลุการฝึกฝนของเขาแล้ว จำเป็นต้องมีหญิงสาวที่มีร่างจิตวิญญาณคล้ายคลึงกันมาฝึกฝนคู่กับเขา ถึงจะจัดการปราณหยางบริสุทธิ์ที่ปะปนได้อย่างสมบูรณ์ และการเข้าสู่ระดับแก่นแท้ในภายหลังก็ไม่ใช่ปัญหาแล้ว”
หลัวหยวนกล่าวด้วยสีหน้านอบน้อมและจริงใจ หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งแล้ว ก็กล่าวต่อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ข้าได้ยินมาว่า ศิษย์ของศิษย์พี่อวี้อินจื่อผู้นี้มีร่างมายาสวรรค์ ซึ่งเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด ดังนั้นถึงได้ล่วงเกินมาขอร้อง หวังว่าท่านทั้งสองจะช่วยส่งเสริม”
อวี้อินจื่อขมวดคิ้วและเงียบไปทันที
“ศิษย์น้องหลัวพูดได้ง่ายมาก ข้อบกพร่องของร่างมายาพสุธา ไหนเลยจะจัดการได้ง่ายดายเช่นนี้ เกรงแต่ว่าหลังจากเจียหลานฝึกฝนคู่กับศิษย์ของเจ้าแล้ว ร่างมายาสวรรค์อาจถูกดูดซับไปกว่าครึ่ง สิ่งนี้จะทำลายเส้นทางของวิชามายาในภายหน้า เรื่องเช่นนี้ข้าจะไม่ตอบตกลงอย่างเด็ดขาด”
………………………………
