ตำนานเทพยุทธ์ – ตอนที่ 55

เพียงกลุ่มชาวยุทธ์ที่อยู่ในสังกัดของสำนักเจ้าเมืองทั้งหลายได้ฟังคำของคนแปลกหน้าถามถึงพรรคชั้นต่ำนั่น ก็ลุกขึ้นมากล่าวอย่างฉะฉาน

“นี่น้องชาย จะถามถึงพรรคชั้นต่ำที่รวบรวมเหล่าขอทานทั่วแดนเสวียนอู่

มาก่อตั้งเป็นพรรคและอ้างว่ามีค่าพอทัดเทียมเราเหล่าสำนักเจ้าเมืองต่างๆน่าขำสิ้นดี”

ด้านเป่าฮู่ที่ได้ฟังก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างเป็นบางส่วน ถึงความขัดแย้งในดินแดนทางเหนือที่ไร้ผู้นำแห่งจิตวิญญาณดั่งในยุค 100ปีก่อน

“การไร้ซึ่งผู้นำในดินแดนทางเหนือ มันก็เป็นเช่นนี้ เอาหละได้เวลาแล้ว”

เป่าฮู่ลุกขึ้นพร้อมมองไปทางประตูทางออกก่อนที่จะ มองดูคนในโรงน้ำช้าที่กล่าวต่อว่าพรรคขอทานเป็นพรรคชั้นต่ำ พวกมันก็ชั้นต่ำเช่นกันที่ขายจิตวิญญาณแก่แดนศักดิ์สิทธิ์เมื่อนานมาแล้ว

ณ ผาเคียงตะวัน

เพียงการเวลาที่ผ่านพ้นกลับยังมีกลุ่มคนที่หลงเหลือความเกลียดช่างต่อแดนศักดิ์สิทธิ์อยู่บ้าง และหนึ่งในนั้นก็คือตระกูลหยุนตระกูลที่คอยรวบรวมคนที่ถูกกดขี่จากกฎที่แดนศักดิ์สิทธิ์สร้างไว้ หลังจากที่ยึดครองดินแดนนี้ได้

ผู้นำตระกูลหยุนตั้งแต่ 100 ปีก่อน ก็คือหนึ่งในกลุ่มศิษย์หลักที่เก็บตัวฝึกฝนในหุบเขาลึกของนิกายเสวียนอู่ มิได้ถูกกวาดล้าง เฉกเช่นคนอื่นเขา

หลังจากเหตุการณ์กวาดล้างผ่านไป 1 ปี พวกเขาเหล่านั้นกลับออกมาจากการฝึกตนก็พบว่า นิกายย่อยยับไปแล้วและคนที่สั่งยุบนิกายก็คือ ลู่กวน ผู้นำนิกายคนสุดท้าย ทั้งที่ตำแหน่งนั้นควรจะเป็นของ  หลังจากนั้นหยุนเต๋อสืบหาความจริงจนพบว่า คนที่ทำทุกอย่างให้แย่ลงขนาดนี้ก็คือ

ดังนั้นวันนี้แม้หลายสำนักจะส่งคนมาสืบแต่ว่าตระกูลหยุนล้วนไม่เกรงกลัวมันผู้ใดทั้งนั้น ด้วยผู้นำของพวกเขามีระดับยุทธ์สูงพอที่จะท้าทายกลุ่มคนเหล่านั้นได้แล้ว

หยุนเต๋อก้าวข้าวสู่ ระดับจักรพรรดิลมปราณขั้นกลาง จึงไม่กลัวเหล่าผู้นำของตระกูลศักดิ์สิทธิ์และผู้นำจากนิกายต่างอีก ข่าวที่สืบมาหลายสิบปีทให้รู้ว่านิกายต่างๆในหลายดินแดน จ้าวนิกายยังมีจำนวนน้อยที่ก้าวไปสู่ระดับจักรพรรดิลมปราณขั้นสูง

หากที่น่ากลัวก็มีเพียง เต้าหวงเย่ และ มู่เจิ่งหลงจ้าวนิกายมังกรฟ้าที่ก้าวไปสู่ระดับ จักรพรรดิลมปราณขั้นสูงได้แล้ววันนี้จึงเป็นวันที่พรรคใต้หล้าจะขอลุกขึ้นท้าทายสำนักต่างๆในดินแดนทางเหนือแห่งนี้ โดยการนำของหยุนเต๋อ ประมุขพรรคใต้หล้าคนนี้

“เฮ่ๆๆ เฮ่ๆๆ เฮ่ๆๆ ท่านประมุขจงเจริญ ท่านประมุขจงเจริญ”

เสียงที่เป่าฮู่ได้ยินมาตั้งแต่ทางขุนเขา ด้วยนั่งเป็นเสียงแห่งความภักดีและซื่อตรง มั่นคงต่อสิ่งที่เป็น เหล่าขอทานที่มาทุกคนล้วนมีแซ่เดียวกัน นั่นคือแซ่หยุน ทำให้เป่าฮู่ที่เป็นแขกผู้มาเยือนได้เห็นถึงพลังของกลุ่มคนเหล่านี้และยิ่งได้ถามถึงสิ่งที่พวกเขาเหล่านี้มาก็เพราะรวมพลต่อต้านสำนักต่างๆที่ให้ความร่วมมือกับ แดนศักดิ์สิทธิ์

เพียงการได้ฟังสิ่งเหล่านั้น แม้จะมีคนเพียงน้อยนิดเขาก็ดีใจที่อย่างน้อยยังมีคนที่ลุกขึ้นท้าทายกับดินแดที่ชั่วร้ายนั้น

“เอาหละพี่ชายเราไปกันเถอะ”

วันนี้เป่าฮู่ที่แฝงตัวมา แม้จะสวมใส่ชุดที่ดูดีกว่าขอทานอยู่มาก แต่ก็ไม่เชิงว่าเป็นชุดหรูหราอะไร เพียงสวมใส่ผ้าไหมที่ดีกว่า และไม่ได้มีนิสัยเย่อยิ่งอะไร แถมยังมีหยุนต๋า หยุนฟ้าน ขอทานที่ได้ไก่ไปสามตัวให้การรับรอง ทั้งสามดื่มกินมาตลอดทางและก็รู้ว่า เป่าฮู่คือคนที่มีความแค้นหนหลังกับ แดนศักดิ์สิทธิ์ เพียงเท่านั้นก็ทำให้เป่าฮู่มีค่าพอที่จะมาร่วมชมงานแล้ว

เมื่อยามที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ดวงจันทร์โผล่พ้นขึ้นมาฉายแสง เหล่าขอทานกว่า

1000 คนที่มารวมตัวกัน ที่ลานกว้าง เป่าฮู่และสองขอทานยืนมองจากโขดหินที่เบื้องหลังกลุ่มชน เพราะเป่าฮู่เพียงต้องการมาดูไม่ได้มาก่อกวน

หากแต่การชุมนุมใหญ่จะมีเพียงผู้ที่สมัครสมานสามัคคีมาอย่างเดียวนั้นก็หาได้ไม่

ย่อมต้องมีกลุ่มสุนัขรับใช้เหล่าตระกูลใหญ่ทั้งหลายที่แฝงตัวสร้างความวุ่นวายมากมายพอสมควร ตราบที่เป่าฮู่อยู่ที่ด้านหลังสูดจะได้เห็นว่า พรรคใต้หล้าจะจัดการสิ่งเหล่านั้นอย่างไร