บทที่ 250 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน（4）
“ลูกพี่ คนคนนั้นหลบอยู่ในกระดอง จมอยู่ใต้น้ำ และยังฝังอยู่ใต้โคลน จะให้ขุดยังไง？” ทำให้คนที่รับคำสั่งตะลึงเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ได้ทำการสกัดกั้นก็ไม่เห็นผลอะไร จะให้ขุดหาคนแบบนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“ถ้าอย่างนั้นก็ดูดน้ำให้แห้ง ขุดโคลนให้หมด และลอกกระดองมันออก” น้ำเสียงของเย่ซือเฉินตอนนี้เป็นเหมือนเสียงไล่ล่ามาจานนรถ แต่ล่ะคำๆที่ส่งมาทำให้คนรู้สึกขนลุกจนน่ากลัว
“ลูกพี่ ให้ลงมือจริงใช่หรือไม่？” เห็นได้ชัดว่าเสียงของบุคคลที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์กำลังถอนหายใจเฮ้อเล็กน้อย ท่าทางที่ไร้ความปรานีของเจ้านายในตอนนี้น่ากลัวมาก! !
“แกคิดว่ายังไงหล่ะ？” เย่ซือเฉินหัวเราะด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นออกมา น้ำเสียงนั้นยิ่งทำให้คนรู้สึกกลัวมากไปอีก
“ลูกพี่ รับทราบแล้ว” คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกใจมากหรือเปล่า เพราะครั้งนี้ตอบรับเร็วมาก
ใช้เวลาไม่นาน ก็มีข่าวความเคลื่อนไหวของถังไป๋เชียน เห็นได้ชัดว่า ก่อนหน้านี้เย่ซือเฉินได้ออมฝีมือไว้ ครั้งนี้คือลงมือทำจริง！！
เกี่ยวกับการแข่งขันเรื่องความเป็นความตาย เวินลั่วฉิงที่อยู่ไกลในชนบทไม่รู้เรื่องอะไรเลย
เธอไม่รู้พฤติกรรมที่บ้าคลั่งของเย่ซือเฉิน และไม่รู้ความคิดที่แท้จริงของถังไป๋เชียนและเรื่องน่าตื่นเต้นที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมา.
ในตอนเย็น เมื่อเวินลั่วฉิงกลับถึงบ้าน ร่างกายที่กำลังจะพังทลาย เธอได้ฝึกฝนทักษะการป้องกันตัว และเรียนรู้ทักษะการหลบหนี แต่เธอไม่ได้ออกกำลังกายและฝึกฝนอย่างหนักเหมือนคนอื่น ๆ เพราะส่วนใหญ่เธอมักจะอาศัยความสามารถด้านสมอง!
สืบเนื่องมาจากเมื่อคืนที่ไม่ได้หลับนอน บวกกับวันนี้ที่เหน็ดเหนื่อย เธอในตอนนี้แม้แต่แรงที่จะพูดยังไม่มีเลย “คุณผู้หญิง คุณกลับมาแล้ว？คุณผู้หญิงไปไหนกลับมาเหรอ ？ทำไมสภาพกลายเป็นแบบนี้？”เมื่อคุณป้าหลิวเห็นสภาพของเวินลั่วฉิงแล้ว รู้สึกตกใจมาก
“ไปทำงานมา คุณป้าหลิว ฉันหิวมาก ป้าช่วยไปเตรียมของกินให้หน่อยได้ไหม？” สายตาที่น่าสงสารของเวินลั่วฉิงมองไปที่คุณป้าหลิว “ได้ ได้ ป้าจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้ ใช่เวลาไม่นานหรอก”
“ฉันขอตัวไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ” เวินลั่วฉิงมองดูตัวเองที่เต็มไปด้วยฝุ่น ถอนหายใจออกมาอย่าวอ่อนล้า และพาขาที่ใกล้หมดแรงเดินขึ้นไปชั้นบน
“คุณผูชาย คุณผู้หญิงกลับมาแล้ว” คุณป้าหลิวใช่เวลาที่เวินลั่วฉิงขึ้นข้างบนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโทรศัพท์หาเย่ซือเฉิน
“กลับไปแล้วเหรอ？” มีอยู่ชั่วขณะ ที่เย่ซือเฉินสงสัยหูของตัวเอง เขาตามหาเธอทั้งวัน ไม่มีวี่แววข่าวคลาวอะไรเลย ตอนนี้ เขากับถังไป๋เชียนสู้กันไม่มีใครยอมใคร
ตอนนี้ เธอกลับบ้านเองเหรอ？
นี่มันเหตุการณ์อะไรเหรอ？มีใครสามารถบอกเขาได้ว่ามันคืเหตุการณ์อะไร？
“ใช่ค่ะ คุณผู้หญิงกลับมาแล้ว แต่ว่าคุณผู้หญิงดูแล้วเหมือนเหนื่อยมาก ร่างกายเต็มไปด้วยฝุ่น รองเท้าก็เหยียบขี้โคลนมาเยอะมาก ฉันถามคุณผู้หญิงว่าไปไหนมา คุณผู้หญิงตอบว่าไปทำงานมาค่ะ” หายากที่คุณป้าหลิวจะพูดเยอะขนาดนี้ เพราะว่านี่คือคุยกันทางโทรศัพท์ ไม่ได้เผชิญหน้ากันโดยตรง คุณป้าหลิวเลยไม่ดีรู้สึกกลัวขนาดนั้น
ทำงาน？
เธอไปทำงานที่ไหน？
เขาตามหาตัวเธอทั้งวัน กังวลแทบตาย แล้วเขาก็ไปขุดคุ้ยถังไป๋เชียนแทบตาย
ส่วนเธอกลับไปทำงานเหรอ？
ขณะนั้น เย่ซือเฉินไม่รู้มีความกระวนกระวายใจอย่างมาก……
ดังนั้น ตอนเช้าโทรศัพท์ที่เธอรับสายคือโทรมาจากบริษัท คือเรียกเธอให้ไปทำงาน？เขาสมควรตายทำไมลืมคิดข้อนี้ไป？
บริษัทมีเรื่องเร่งด่วนอะไรเหรอ จึงต้องรีบตามตัวเธอให้ไปทำงาน？อีกอย่างถ้าเธอไปทำงาน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้ เห็นได้ชัดว่าวันนี้ทั้งวันเธอไม่ได้อยู่ในบริษัท
ดังนั้น……
นึกถึงคำพูดของคุณป้าหลิวที่บอกว่าสภาพของเธอทั้งเหนื่อยทั้งโทรม สายตาของเย่ซือเฉินหรี่ลงทีละนิดๆ
ดี ดีมาก มีบางเรื่อง ที่เขาอยากไปจัดการตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เนื่องจากวันนี้มีธุระทำให้ต้องเลื่อนไป คิดไม่ถึง ว่ามีใครบางคนทนรอความตายไม่ไหว ถ้าอย่างงั้นจะมาโทษเขาไม่ได้！
แน่นอน เรื่องที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือกลับบ้านไปหาเธอก่อน จากนั้น……
ระหว่างทางที่กลับบ้าน เย่ซือเฉินโทรศัพท์อีกครั้ง：“ไม่ต้องขุดถังไป๋เชียนแล้ว”
ในเมื่อเธอกลับมาแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะไปขุดถังไป๋เชียนอีก เขาไม่อยากให้ในอนาคต เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอแล้วถังไป๋เชียนพูดว่าถูกเขารังแก
เขาไม่สามารถให้โอกาสถังไป๋เชียนแสดงอาการขอความเห็นใจจากผู้หญิงของเขาได้
“ลูกพี่ ท่านเป็นเด็กเดือนสามหรือ？ให้เปลี่ยนก็เปลี่ยน เดี๋ยวให้จับ เดี๋ยวไม่ให้จับ เดี๋ยวใหขุด เดี๋ยวไม่ให้ขุด ！” อีกด้านหนึ่งของคนพูดโทรศัพท์ตะลึงเล็กน้อย เขากำลังสู้อย่างสะใจ ทำไมอยู่ๆก็ให้หยุด！
“แกมีปัญหา？” น้ำเสียงของเย่ซือเฉินต่ำลงเล็กน้อย แต่ว่าไม่มีความเย็นชาและโหดเหี้ยมเหมือนก่อนหน้านี้ เพราะว่าผู้หญิงของเขากลับบ้านแล้ว
“ไม่กล้า” อีกฝั่งแอบถอนหายใจเบาๆ เห็นได้ชัดว่าโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร
“ลูกพี่ ก็แค่ทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง？ทำไมท่านต้องทรมานผู้ชายอีกคนด้วย？”คนคนนั้นหยุดไปสักครู่ สุดท้ายก็ทนไม่ไหว เริ่มบนในแบบของเขาขึ้นมา：“วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับผู้หญิงคือการนอนกับเธอโดยตรง เมื่อคุณนอนหลับกับเธอแล้ว หัวใจของเธอจะเป็นของคุณตามธรรมชาติ หากครั้งเดียวไม่เพียงพอสองครั้งและสองครั้งไม่เพียงพอก็สามครั้ง คุณต้องทำให้เธอไม่ว่าลืมตาหรือหลับตาก็เห็นคุณแค่คนเดียว ให้เธอเมื่ออยู่บนเตียง คนที่เธอเห็นบนเตียงต้องเป็นคุณ คนเดียว แน่นอนคุณต้องมีความสามารถพอที่จะให้เธอลงจากเตียงไม่ได้ ถึงเวลานั้นเธอยังมีกระจิดกระใจไปคิดเรื่องอื่นอีกเหรอ？”
“ลูกพี่ หลับนอนแล้วให้ผู้หญิงของพี่พอใจ นอนเข้าไปถึงร่างกายของเธอ ใจของเธอมีแต่พี่ พี่ก็ชนะแล้ว ถึงเวลานั้นเกี่ยวอะไรกับถังไป๋เชียน！”อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์สรุปให้อย่างภาคภูมิใจ ฟังดูแล้ว พูดเหมือนเคยมีประสบการณ์
“สายตาของเย่ซือเฉินกะพริบเล็กน้อย และอาการที่แสดงออกมีความแตกต่างไปเล็กน้อย แต่ทว่าเขาไม่ได้พูดอะไร แต่วางสายลงทันที
ในคฤหัสถ์หลังหนึ่ง ถังหลิงมองไปท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวยามค่ำคืนที่มืดสลัว ความคิดของเขาล่องลอยไป เขาควรรีบลงมือทำในสิ่งที่เขากำลังจะทำหรือไม่?
“ฮัลโหล” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขามองดูมันสักครู่ แล้วรับมันขึ้นมา น้ำเสียงเย็นยิ่งกว่าแสงในเวลากลางคืนอีก
“คุณชายสามมีคำสั่งให้ขุดถังไป๋เชียน การเคลื่อนไหวใหญ่มาก”อีกด้านของคนพูดโทรศัพท์ น้ำเสียงแสดงถึงความเคารพและระมัดระวัง
“ นี่มันเรื่องดี ” ถังหลิงยิ้มออกมา ดวงตาที่ลึกล้ำคู่นั้นดูเหมือนจะซ่อนอยู่ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ลึกจนไม่เห็นด้านล่าง ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่ซ่อนอยู่ในนั้น
อีกด้านของคนที่พูดโทรศัพท์ไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่ากำลังรอคำสั่งจากเขา
“เรื่องที่ฉันสั่งรีบเคลียร์ให้เสร็จ” ถังหลิงชะงักเล็กน้อย แล้วมีคำสั่งลงไป ระหว่างที่พูดคุยกัน ริมฝีปากของเขายิ้มออกมาเล็กน้อย คนอื่นเริ่มลงมาแล้ว ดูเหมือนเขาต้องเร่งดำเนินการให้เร็วขึ้นแล้ว
ในคฤหาสน์นั้น เมื่อเวินลั่วฉิงอาบน้ำเสร็จ สิ่งที่อยากทำที่สุดคือทิ้งตัวไปบนเตียง แล้วนอนให้สบาย แต่ว่าเธอหิว หิวจนหน้าท้องแนบติดหลัง
ดังนั้น เธอจึงลงไปกินข้าวข้างล่างก่อน
“คุณผู้หญิง กับข้าวทำเสร็จแล้ว” เมื่อคุณป้าหลิวเห็นเธอเดินลงมา จึงรีบจัดอาหารตั้งโต๊ะให้เรียบร้อย
เวินลั่วฉิงหิวมาก ดังนั้นจึงกินอย่างรวดเร็ว เมื่อคุณป้าหลิวเห็นสภาพของเธอนั้นก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย คุณผู้หญิงไม่ได้กินอาหารมาทั้งวันเลยเหรอ？
คุณผู้ชายก็น่าจะกลับมาแล้ว！
